Razoniaz
Tuesday 22 June 2010, 01:54 PM
You can see links before reply
تنها یک خاطره نام آلبوم موسیقی بدون کلامی است که حاصل تمرین و نوازندگی خصوصی «محمدرضا لطفی» و «فرامرز پایور» است. این آلبوم توسط موسسه فرهنگی و هنری آوای شیدا در مدت زبان 43 دقیقه و 55 ثانیه و در سال 1386 عرضه شده است.
انتشار یک همنوازی خصوصی که سی و یک سال از آن می گذرد خود موجب جذابیتی است پُر از اتفاقات زیبا برای اینکه بنشینیم و موسیقی گوش کنیم. بشنویم این دو هنرمند از دو نسل، «فرامرز پایور» در چهل و چهار سالگی و «محمدرضا لطفی» در سی سالگی باهم و در کنار هم چگونه ساز زده اند، چگونه به یکدیگر نوبت داده اند، چقدر آواز زده اند (غیرمتریک) و چقدر ضربی (متریک) و چه موقع. ببینیم که در ضربی ها از چه الگوهای متریکی استفاده کرده اند و هرکدام از آن الگوها را چگونه و با چه مضراب هایی ارایه کرده اند. بشنویم صدای پایور را که چگونه اشعار حافظ را با آواز خوانده است و جالب اینکه صاحب خانه هم هوشنگ ابتهاج است. بشنویم که پایور نه با سنتور و مضراب خودش بلکه با سنتور و مضراب پسر هوشنگ ابتهاج و البته با کوک شاید نه چندان دقیق آن چگونه نواخته است. قسمت های زیادی از آواز شور را از زبان موسیقی فرامرز پایور و محمدرضا لطفی بشنویم و بسیاری دیگر که می تواند برای هر شنونده، تجربه ای ویژه باشد.
در مقابل فراهم شدن این امکان دیگر مهم نیست که پایور بی نمد ساز زده، در دفترچه سی دی بیش از حد به این مساله بها داده شده و با نمد یا بی نمد سنتور زدن نشانه مکتب قلمداد شده یا اینکه متن های دفترچه خیلی منسجم نوشته نشده و در ارایه نظر دچار اشتباه و شتاب در صدور رای های بسیار شده است و یا اینکه پشت جلد سی دی با دقت ویرایش نشده و چاپ روی خود سی دی بسیار ضعیف است. اینها، اینجا، خیلی مهم نیست. مهم این است که آن خاطره اکنون با دیگران قسمت شده و ای کاش دیگران نیز چنین کنند.
برگرفته از ماهنامه فرهنگ و آهنگ، سال چهارم، اسفند 1386
(You can see links before reply)
تنها یک خاطره نام آلبوم موسیقی بدون کلامی است که حاصل تمرین و نوازندگی خصوصی «محمدرضا لطفی» و «فرامرز پایور» است. این آلبوم توسط موسسه فرهنگی و هنری آوای شیدا در مدت زبان 43 دقیقه و 55 ثانیه و در سال 1386 عرضه شده است.
انتشار یک همنوازی خصوصی که سی و یک سال از آن می گذرد خود موجب جذابیتی است پُر از اتفاقات زیبا برای اینکه بنشینیم و موسیقی گوش کنیم. بشنویم این دو هنرمند از دو نسل، «فرامرز پایور» در چهل و چهار سالگی و «محمدرضا لطفی» در سی سالگی باهم و در کنار هم چگونه ساز زده اند، چگونه به یکدیگر نوبت داده اند، چقدر آواز زده اند (غیرمتریک) و چقدر ضربی (متریک) و چه موقع. ببینیم که در ضربی ها از چه الگوهای متریکی استفاده کرده اند و هرکدام از آن الگوها را چگونه و با چه مضراب هایی ارایه کرده اند. بشنویم صدای پایور را که چگونه اشعار حافظ را با آواز خوانده است و جالب اینکه صاحب خانه هم هوشنگ ابتهاج است. بشنویم که پایور نه با سنتور و مضراب خودش بلکه با سنتور و مضراب پسر هوشنگ ابتهاج و البته با کوک شاید نه چندان دقیق آن چگونه نواخته است. قسمت های زیادی از آواز شور را از زبان موسیقی فرامرز پایور و محمدرضا لطفی بشنویم و بسیاری دیگر که می تواند برای هر شنونده، تجربه ای ویژه باشد.
در مقابل فراهم شدن این امکان دیگر مهم نیست که پایور بی نمد ساز زده، در دفترچه سی دی بیش از حد به این مساله بها داده شده و با نمد یا بی نمد سنتور زدن نشانه مکتب قلمداد شده یا اینکه متن های دفترچه خیلی منسجم نوشته نشده و در ارایه نظر دچار اشتباه و شتاب در صدور رای های بسیار شده است و یا اینکه پشت جلد سی دی با دقت ویرایش نشده و چاپ روی خود سی دی بسیار ضعیف است. اینها، اینجا، خیلی مهم نیست. مهم این است که آن خاطره اکنون با دیگران قسمت شده و ای کاش دیگران نیز چنین کنند.
برگرفته از ماهنامه فرهنگ و آهنگ، سال چهارم، اسفند 1386
(You can see links before reply)