پیانو کنسرتوی مورد علاقه شما کدام است ؟

[Green_moment]

سلام دوستان به علت رخوت نسبی در بخش تصمیم گرفتم به خواست خداوند نظر سنجی هایی برای تعیین محبوبیت برخی آثار ایجاد کنم تا بتونه باعث بحث های خوبی بشه .

اولین بحث رو ترجیح دادم من باب پیانو کنسرتو ها باشه..

پیانو کنسرتو قطعا مهمترین و پرکاربردترین گونه آثار برای تکنوازی ارکسترال در طول تاریخ موسیقی کلاسیک هستش و به جز ریشارد واگنر و تعداد بسیار انگشتشماری از آهنگسازان هیچ آهنگسازی نیست که در این فرم آهنگی نساخته باشه.

اگرچه در دوران باخ پیانو وجود نداشت اما باید گفت بدعت گذار و ایجاد کننده و تعیین کننده فرم پیانو کنسرتو ( اثری که پدر پیانو کنسرتو خوانده میشه ) کنسرتو برای هارپسیکورد و سازهای زهی شماره 5 فا مینور شماره 1056 اثر یوهان سباستین باخ هست که البته چون اصل اثر برای هارپسیکورد نوشته شده توی گزینه های ما گنجونده نمیشه اما باید گفت شروع کننده تمامی فرم های کنسرتوی سازهای شستی دار و پیانو وامدار همین اثر و یوهان کریستین باخ با اثر پذیری از همین اثر پیانو کنسرتو های معروف کلاسیکش رو نوشت و همون آثار تاثیر زیادی بر موزارت و بعد بر کنسرتو های بتهوون گذاشتم..

من در اینجا برای نظر سنجی معتبرترین آثار کنسرتوی پیانو رو بر اساس نظر منتقدین و البته با توجه به کتاب جامع موسیقی کلاسیک ناکسوس میگذارم و شما عزیزان میتونید حداکثر پنج گزینه انتخاب کنید..

لطفا پس از انتخابتون برای ما هم توضیح بدید که چرا این آثار رو انتخاب کردید تا بتونه باعث بحث و تبادل نظر در باب آثار برجسته موسیقی بشه :

لیست آثار بر اساس تاریخ نوشتن آثار هستند :

1. پیانو کنسرتوی شماره 20 موزارت

2. پیانو کنسرتوی شماره 21 موزارت

3. پیانو کنسرتوی شماره 23 موزارت

4. پیانو کنسرتوی شماره 1 بتهوون

5. پیانو کنسرتوی شماره 2 بتهوون

6. پیانو کنسرتوی شماره 3 بتهوون

7. پیانو کنسرتوی شماره 4 بتهوون

8. پیانو کنسرتوی شماره 5 بتهوون

9. پیانو کنسرتوی روبرت شومان اوپوس 54

10. پیانو کنسرتو شماره 2 فرانتز لیست

11. پیانو کنسرتوی شماره 1 فردریک شوپن

12. پیانو کنسرتوی شمراه 2 فردریک شوپن

13. پیانو کنسرتوی شماره 1 یوهانس برامس

14. پیانو کنسرتوی شماره 2 یوهانس برامس

15. پیانو کنسرتوی ادوارد گریگ اوپوس 16

16. پیانو کنسرتوی شماره 2 کامی سن سان

17. پیانو کنسرتوی شماره 1 چایکوفسکی

18. پیانو کنسرتوی شماره 2 سرگئی راخمانینف

19. پیانو کنسرتوی شماره 3 سرگئی راخمانینف

20. پیانو کنسرتوی شماره 3 سرگئی پروکفیف

21. پیانو کنسرتو برای دست چپ موریس راول

22. پیانو کنسرتو در جی ماژور موریس راول

23. پیانو کنسرتوی شماره 2 بلا بارتوک

[Silence]

امکانش هست لینک دانلودی از آثاری که معرفی کردید قرار بدید؟...

[Green_moment]

امکانش هست لینک دانلودی از آثاری که معرفی کردید قرار بدید؟...


پیانو کنسرتو ها آثار نسبتا طولانی هستند و قاعدتا نمیشه تمامی آثار رو قرار داد چون مثلا پیانو کنسرتو های برامس بیش از ۴۵ دقیقه هستند

اما لینک هایی که مقدور بوده برام :

در قسمت Recording میتونید موومان های آثار رو به صورت آنلاین گوش بدید یا دانلود کنید

پیانو کنسرتوی شماره ۲۰ موزارت :

You can see links before reply Wolfgang_Amadeus%29


پیانو کنسرتوی شماره ۱ بتهوون :

You can see links before reply n%29

پیانو کنسرتوی شماره ۳ بتهوون :

You can see links before reply n%29

پیانو کنسرتوی شماره ۴ بتهوون :

You can see links before reply n%29

پیانو کنسرتوی شماره ۵ بتهوون :

You can see links before reply n%29

پیانو کنسرتوی شماره ۲ شوپن :

You can see links before reply %A9ric%29

پیانو کنسرتوی شماره ۲ برامس :

You can see links before reply

پیانو کنسرتوی گریگ :

You can see links before reply

پیانو کنسرتوی شماره ۲ راخمانینف :

You can see links before reply %29

پیانو کنسرتو برای دست چپ موریس راول :

You can see links before reply %29

پیانو کنسرتو در جی ماژور موریس راول :

You can see links before reply

[lakshemi]

سلاممممممم
من پیانیست نیستم و ساز اصلیم فلوته ولی چون عاشق موسیقی کلاسیکم با اجازه ی همگی نظرمو می گم.

کنسرتوی پیانوی شماره ی 20 موزارت بهترین کنسرتوی پیانو در این سیاره است!
و دلیلم هم اینه که واقعا زیبا و پر روحه! اصلا آدمو خسته نمی کنه و مدام ملودی تغییر می کنه. کلا موزارت ذهن خلاقی داشت و در ملودی سازی احدی به پای او نمی رسید. کنسرتو های موزارت همیشه بسیار دل انگیز و مبتکرانه اند. خصوصا کنسرتوی پیانوی شماره ی 20 قسمت رومانس !کارهای موزارت در ظاهر به نظر خیلی ساده میان ولی نواختنشون بسیار بسیار مشکله.

[amir1055]

کنسرتوی پیانوی شماره ی 20 موزارت بهترین کنسرتوی پیانو در این سیاره است!
[/SIZE]

خصوصا موومان دومش.

[Pathetique]

درود

موومان دو شماره 20 موزارت شگفت انگیزه ! واقعأ هیچکس نمیتونه موزارت باشه .
خیلی سخته انتخاب کردن . چایکوفسکی رو بنده جدا میدونم از بقیه .
برای رده دوم هم شماره 2 راخمانینف رو انتخاب کردم .
ولی خیلی سخته . از شماره 20 موزارت ، از شماره 3 راخمانینف ، کنسرتوی معروف گریگ ، از هیولاهای 3 و 5 بتهوون نمیشه گذشت . حتی از کنسرتوهای شوپن و برامس ....
راستی شماره 10 موزارت هم میتونست باشه . موومان سه خیلی عجیبه !

--------

از شما دوست عزیز هم بابت این تاپیک خوب ممنونم و امیدوارم ادامه بدید .

[lakshemi]

درود

موومان دو شماره 20 موزارت شگفت انگیزه ! واقعأ هیچکس نمیتونه موزارت باشه . راستی شماره 10 موزارت هم میتونست باشه ! .
بله دقیقا... قسمت شماره ی 2 از کنسرتوی شماره ی 20 قسمت رومنس ، عالیه.عاشقشم... منم با نظر شما موافقم. کنسرتو پیانوهای دیگه ای هم از موزارت می تونست در نظرسنجی باشه : کنسرتوی شماره ی 8 ، کنسرتوی شماره ی 9 ، کنسرتوی شماره ی 11 که اصلا دیگه محشره!!!! قسمت آلگرتوش همون مارش ترک معروفه.

[amir1055]

کنسرتوی شماره ی 11 که اصلا دیگه محشره!!!! قسمت آلگرتوش همون مارش ترک معروفه.

البته فکر میکنم منظور شما پیانو سوناتای شماره 11 بوده.

- - - Updated - - -


درود

کنسرتوی معروف گریگ


گریگ عالیه...

[lakshemi]

بله بله کاملا درسته امیر عزیز، سونات پیانوی شماره ی 11.ممنونم.:16:

[Pathetique]

بله موومان یک کنسرتوی گریک فوق العادست . مخصوصأ اوایلش که بادی ها شروع به زدن میکنن . کلأ مگه گریگ کار بد هم داره ؟ :5::21:

دوستان به نظرم تمام مواردی که گذاشته شده رو بریم یه بار دیگه کامل گوش کنیم . یعنی فقط نظر سنجی نباشه .

( کنسرتو 2 راخمانینف رو بهتره اجرای ریختر و شماره 1 چایکوفسکی رو از کیسین بزرگ گوش کنید به نظرم )

[Green_moment]

سلام ...

ممنونم از همه دوستانی که در این تاپیک شرکت کردن کمال تشکر رو دارم از سه دوست بزرگوارم : امیر عزیز , لاکشمی عزیز و پاتتیک عزیز...

و دعوت هم میکنم که به بحثها دامن بزنیم تا بتونیم تبادل نظر کنیم و بتونیم تاپیک های با این سیاق رو ادامه بدیم...

پیانو کنسرتو یکی از فرم های مورد علاقه من در موسیقیه که بسیار آثاری شیرین و زیبا نصیبش شده و همونطور هم که قبلا اشاره کردم در بین آثار تکنواز و ارکسترال جایگاهی خاص داره....


اما درباره نظرات دوستان...

من پیانو کنسرتو های موزارت رو نمیپسندم. البته به هیچ وجه سو تفاهم نشه قصد من این نیست که بگم موزارت آهنگساز بدیه !

البته موزارت جزو آهنگسازان مورد علاقه من نیست اما قطعا یکی از برجسته ترین نوابغ تاریخ موسیقی به شمار میاد به خصوص در زمینه خلق ملودی...

اما اصولا پیانو کنسرتو های موزارت قادر به مقایسه با آثار بعدی دوره کلاسیک به خصوص پیانو کنسرتو های بتهوون نیستند...

در کنسرتو های موزارت همینطور سوناتهای پیانوش بسیاری از اکتاو های پیانو مهجور میمونن . نزدیک به 90 درصد بار نوازندگی پیانو تنها بر دوش سه اوکتاوه ! همینطور استفاده از فیگور و آکورد برای ایجاد عظمت در گلبانگ صوتی آثار عملا وجود نداره ( شاید به همین دلیله که موزارت عموما توسط برخی از نوازندگان برجسته پیانو مانند گولد یا بولت مورد توجه قرار نمیگیره ) این ایرادات بعدها و به خصوص در پیانو کنسرتوی شماره 5 بتهوون کاملا مرتفع میشن.

به جرات میشه گفت پایه اصلی پیانو کنسرتو های موزات ملودی سازی بسار دلنشین و نبوغ آمیز و همینطور نقش برجسته ارکستر زهی هست..

اما پیانو کنسرتو های بتهوون و به خصوص آخرین اونها شماره پنج انقلابی عظیم در فرم پیانو کنسرتو پدید میارن از جمله اینکه کلا یک موومان به فرم سونات ساخته میشه و به صورت بسیار طولانی بسط پیدا میکنه..
استفاده دقیق و هوشمندانه از تمام ابعاد ساز پیانو به خصوص استفاده از اکتاو های بالا و پایین و بسیاری از تکنیک های نوازندگی و فیگور های جسارت آمیز و ساختی دقیق و پر مایه و پر ملات با استخوان بندی محکم و سمفونیک همگی موفقیت پیانو کنسرتوی بتهوون رو نوید میدن..

اما در بحث آخر پیانو کنسرتو های کلاسیک به دو پیانو کنسرتو های برامس میرسیم آثاری که به قول کارل کارینگر سمفونی برای پیانو هستند..

هر دو پیانو کنسرتو آثاری بسیار پر عظمت هستند و قدرت ارکستر و به خصوص استفاده از سازهای بادی باس بسیار شگفت انگیزه.. همینطور استفاده بسیار هوشمندانه ازآکوردهای شکسته متوالی و مشکل ( به خصوص در کنسرتوی دوم ) و ترکیبش با سازهای زهی خیال انگیزه..

با وجود رایحه خوش رمانتیک در پیانو کنسرتو های برامس , به علت استفاده و پایبندی شدید به فرم کلاسیک در تمپو و موومان بندی اصولی همواره جزو آثار کلاسیک دسته بندی میشن.

اما درباره پیانو کنسرتو های دوره رمانتیک باید گفت که پیانو کنسرتوی شومان کنسرتویی کاملا بدیع و نو هست و برعکس بقیه کنسرتو ها بحث موسقیایی جدال بین ساز تکنواز و ارکستر نیست بلکه پیانو جزئی از ارکستر در میاد و کاملا نوعی رمانتیسیسم و تکامل احساسی رو پدید میاره..

هینطور کنسرتوی گریگ درخشان ساده و تاثیر گذاره..

اما در باره کنسرتو های شوپن باید گفت با وجود پیانو نویسی بسیار هوشمندانه , قدرتمندانه و بسیار زیبا نقش ارکستر بسیار ضعیف و غیر قابل تکیه هست . استفاده از هورن و سازهای بادی بسیار سطحیه و متاسفانه شوپن با وجود قدرت بی نظیر و استادانه در خلق آثار برای تک نوازی پیانو در خلق آثار سمفونیک خام دست بوده..

این موضوع برای پیانو کنسرتوی شماره یک چایکفسکی کاملا بر عکسه ! به جز موومان اول تا میزان ها 200 و البته تمامی موومان سوم , بقیه اثر دارای اشکالات متعدد در پیانو نویسیه و همونطور که آلن دون جیس معتقد بود ملودی های فریبنده و قدرت ارکسترال پر زرق و برق چایکفسکی اشکالات نوازندگی پیانو رو میپوشاند.

اما باید گفت نقطه ضعفی که در پیانو کنسرتو های چایکفسکی و شوپن وجود داشت در غول بعدی رمانتیک متاخر کاملا از بین میره..

پیانو کنسرتوی شماره 2 سرگئی راخمانینف قطعا به قول گی للون یکی از آثار برجسته موسیقیست که پیانو هنر خودش رو در نهایت قدرت نشون میده..

فرم اثر بسیار سنتی و قدیمیه و حتی از موومان بندی پیانو کنسرتو های لیست , چایکفسکی و شوپن به مراتب سنتی تره و بسیار به موومان بندی پیانو کنسرتو های وبر نزدیکه..

اما تکنیک نوازندگی پیانو ( به خاطر تسلط مثال زدنی راخمانینف در زمینه نوازندگی پیانو ) در این اثر که بسیار پیچیده و در نهایت استفاده پروتوکل های اساسی نوازندگی پیانوئه و همینطور استفاده بی نظیر از نقش ارکستر ( به علت تسلط بالای راخمانینف در امر رهبری ارکستر ) و به خصوص استفاده هوشمندانه از ساز ابوا , این اثر یعنی پیانو کنسرتوی شماره 2 راخمانینف رو در جایگاه بسیار رفیعی قرار داده و بسیاری از منت

[lakshemi]

سلام بر دوست عزیز هنرمند

کاشکی منم قدر شما دانش و علم داشتم و می تونستیم با هم بحثای علمی کنیم! ولی چه کنم که شما استادی و من شاگرد!!!! هههههههه متاسفانه من در زمینه ی پیانو بی سواد مطلقم و تنها چیزی که بلدم "عشقه" !!!! ههههههه من سال هاست که سونات ها و کنسرتو های پیانو رو با لذت گوش می کنم. در این زمینه ها بحث سلیقه خیلی مهمه . خود من به شخصه زیاد آثار بتهوون رو دوست ندارم چون بسیار سنگین و جدی هستن و به زعم من برای گوش های مشکل پسند مناسب ترن . من همیشه طرفدار آثاری هستم که سادگی و زیبایی رو توام با هم داشته باشن. و دقیقا آثار موزارت همینطورن . البته سادگی کارهای موزارت فریبنده است و فقط ظاهریه. به قول استاد آرتور اشنابل موسیقی موزارت بیش از حد ساده برای کودکان و بیش از حد مشکل برای هنرشناسان است. بی شک آثار هر هنرمند زاده ی شخصیت و درون اوست مثلا سادگی و زیبایی آثار موزارت از شخصیت مثبت و ساده گیر خود او نشأت می گیره. شاید اینکه خیلی از هنرمندان بزرگ به موسیقی موزارت ایراد گرفتن هم همین باشه که نمی تونن با سختی و آسونی با هم ارتباط برقرار کنن! اما به قول خود موزارت "نبوغ ، در سادگیست".
در مورد کنسرتو های شوپن کاملا با شما هم عقیده ام. شوپن زیاد نمی تونست برای ارکستر خوب بنویسه و شخصا معتقدم در تک نوازی ها بسیار بسیار موفق تر بود و من نوکتورن هاشو ترجیح می دم. رخمانینوف و پروکوفیف هم که دیگه استادان مسلم موسیقی بودن و جای حرفی در آثارشون نیست. کلا آهنگسازان روسی فوق العاده اند.در پایان ذکر این نکته هم واجبه که در هنر خصوصا موسیقی "بهترین" وجود نداره. چون تمام آثار می تونن در نوع خودشون بهترین باشن. بازم ممنونم از اطلاعات مفید و سازنده ی شما دوست هنرمند.

[Green_moment]

متاسفانه پست دیشب من ناقص ارسال شده پس به قسمتی که ارسال نشده بازنویسی میکنم :


اما باید گفت نقطه ضعفی که در پیانو کنسرتو های چایکفسکی و شوپن وجود داشت در غول بعدی رمانتیک متاخر کاملا از بین میره..

پیانو کنسرتوی شماره 2 سرگئی راخمانینف قطعا به قول گی للون یکی از آثار برجسته موسیقیست که پیانو هنر خودش رو در نهایت قدرت نشون میده..

فرم اثر بسیار سنتی و قدیمیه و حتی از موومان بندی پیانو کنسرتو های لیست, چایکفسکی و شوپن به مراتب سنتی تره و بسیار به موومان بندی پیانو کنسرتو های وبر نزدیکه..

اما تکنیک نوازندگی پیانو (به خاطر تسلط مثال زدنی راخمانینف در زمینه نوازندگی پیانو) در این اثر که بسیار پیچیده و در نهایت استفاده پروتوکل های اساسی نوازندگی پیانوئه و همینطور استفاده بی نظیر از نقش ارکستر (به علت تسلط بالای راخمانینف در امر رهبری ارکستر) و به خصوص استفاده هوشمندانه از ساز ابوا , این اثر یعنی پیانو کنسرتوی شماره 2 راخمانینف رو در جایگاه بسیار رفیعی قرار داده و بسیاری از منتقدان اون رو برترین پیانو کنسرتوی رمانتیک لقب میدن..


اما در بازه موسیقی قرن بیستم باید گفت که دو پیانو کنسرتوی شماره های 2 و 3 پروکوفیف هر دو آثاری بسیار برجسته هستند چه از نظر استفاده از تکنیک های جدید پیانو نوازی و چه از نظر ارائه معانی بدیع در آثار. به خصوص پیانو کنسرتوی شماره 3 که پیانو و ارکستر حتی در خوشبینانه ترین حالت هم رویه ای کاملا متضاد یکدیگه طی میکنند.

پیانو کنسرتوی های راول هر دو اثری برجسته هستند , پیانو کنسرتو برای دست چپ به خاطر استفاده هوشمندانه و تداخل المانت های جز و البته پیانو کنسرتو در جی ماژور که اثریست بسیار عجیب و جدا افتاده..

پیانو کنسرتوی در جی ماژور راول که یکی از آخرین آثارش هست ( قبل از اینکه به بیماری عصبی و روانی دچار بشه ) دارای ابداعاتی بسیار هوشمندانه و دلنشین و تاثیر گذار در زمینه خلق ملودی های بدیعه..

به خصوص در موومان دوم که پیانو تبدیل به بلور شکننده کریستال میشه...

و اما پیانو کنسرتوی شماره 2 بارتوک که به خاطر استفاده بدیع از ریتم و سازهای کوبه ای و سازمان دهی به موتیف های ریتمیک اثر بسیار برجسته ایه...


- - - Updated - - -


سلام بر دوست عزیز هنرمند

کاشکی منم قدر شما دانش و علم داشتم و می تونستیم با هم بحثای علمی کنیم! ولی چه کنم که شما استادی و من شاگرد!!!! هههههههه متاسفانه من در زمینه ی پیانو بی سواد مطلقم و تنها چیزی که بلدم "عشقه" !!!! ههههههه من سال هاست که سونات ها و کنسرتو های پیانو رو با لذت گوش می کنم. در این زمینه ها بحث سلیقه خیلی مهمه . خود من به شخصه زیاد آثار بتهوون رو دوست ندارم چون بسیار سنگین و جدی هستن و به زعم من برای گوش های مشکل پسند مناسب ترن . من همیشه طرفدار آثاری هستم که سادگی و زیبایی رو توام با هم داشته باشن. و دقیقا آثار موزارت همینطورن . البته سادگی کارهای موزارت فریبنده است و فقط ظاهریه. به قول استاد آرتور اشنابل موسیقی موزارت بیش از حد ساده برای کودکان و بیش از حد مشکل برای هنرشناسان است. بی شک آثار هر هنرمند زاده ی شخصیت و درون اوست مثلا سادگی و زیبایی آثار موزارت از شخصیت مثبت و ساده گیر خود او نشأت می گیره. شاید اینکه خیلی از هنرمندان بزرگ به موسیقی موزارت ایراد گرفتن هم همین باشه که نمی تونن با سختی و آسونی با هم ارتباط برقرار کنن! اما به قول خود موزارت "نبوغ ، در سادگیست".
در مورد کنسرتو های شوپن کاملا با شما هم عقیده ام. شوپن زیاد نمی تونست برای ارکستر خوب بنویسه و شخصا معتقدم در تک نوازی ها بسیار بسیار موفق تر بود و من نوکتورن هاشو ترجیح می دم. رخمانینوف و پروکوفیف هم که دیگه استادان مسلم موسیقی بودن و جای حرفی در آثارشون نیست. کلا آهنگسازان روسی فوق العاده اند.در پایان ذکر این نکته هم واجبه که در هنر خصوصا موسیقی "بهترین" وجود نداره. چون تمام آثار می تونن در نوع خودشون بهترین باشن. بازم ممنونم از اطلاعات مفید و سازنده ی شما دوست هنرمند.



من صحبتهای شما رو کاملا تایید میکنم به هر حال موسیقی در گذار از سلایق به رسمیت شناخته میشه و همونطور هم که قبلا گفتم موزارت آهنگ سازیست بسیار پر نبوغ و ملودی سازی عظیم که بر تمامی آهنگسازان بعدی تاثیراتی بسیار عمیق گذاشت...

اما در هر صورت وقتی کار به مقایسه آثار از نظر فنی میرسه مجبور به بررسی همه جانبه آثار هستیم و چاره ای به جز معیار سنجی تکنیکی نداریم...

با این حال همونطور هم که شما فرمودید موسیقی متراژ نداره و شما نمیتونید بگید قد این اثر پنجاه سانت هست و قد اثر بعدی 220 سانت !

چون به هیچ وجه تمایز سنجی فیزی در کار نیست هر چه هست در احساس و عواطف درگیر هنر نهفتست...

بنابر این برای کسی که به قول شما سادگی به همراه دلنشینی ملودی و نواهای دلنواز ارکستر زهی مطرح باشه کنسرتو های موزارت در دل جای میگیره و برای کسی که نوازندگی پیانو و ترکیبب ارکسترال مطرح باشه کنسرتو های برامس و راخمانینف جایگزین میشن..

و البته برای کسی هم که خواستار عظمت و پیچیدگی و درشتی و بزرگی باشه کنسرتو های بتهوون حرف اول رو میزنه.

[Horowitz]

وااااااااااااای من عاشق کنسرتو شماره 3 راخمانینفم مخصوصااا موومان اول قسمت دومش که آکوردهای خیلی فورته پش سر هم داره مو به تنم سیخ میشه هر وقت گوش میدمش

[Pathetique]

خوب نیست که تاپیک به این خوبی بی کار باشه . ادامه بدید لطفأ .

[amir1055]

خوب نیست که تاپیک به این خوبی بی کار باشه . ادامه بدید لطفأ .

حق با شماست
خودتون یه سر نخ بدید تا دوستان از جمله من اون رو دنبال کنیم.

[virtuoso]

از شما تشکر می کنم به خاطر این تاپیک مفید و ارزشمند.
بنده متاسفانه پیانو کنسرتوهای زیادی رو نشنیدم و هیچوقت فرصت این رو نداشتم که اونجوری که دوست دارم آثار کلاسیک رو بررسی کنم (مثلا خیلی دوست دارم آثار بارتوک رو بررسی کنم اما فرصت نمیشه) ... ضمنا سابقه ی کم من در موسیقی و درگیر بودن با موسیقی ایرانی هم مزید بر علت شده ... بگذریم. خواستم یه خاطره بگم:
استاد ویلن بنده که سبک ایرانی هم ویلن می زنن خیلی به موسیقی کلاسیک غربی علاقه دارن. بخصوص به آثار بتهوون و شوبرت...
واقعا ایشون علاقه ی وصف ناشدنی ای به آثار بتهوون دارن. حالا من میخوام خاطره ای رو در همین باب خدمت دوستان بگم:
یه روز توی آموزشگاه دست بر قضا چندتا از هنرجوها نیومدن و استاد بنده (فرشید فرهمند حسن زاده) که بیکار بودن، اومدن بیرون از کلاس در کنار ما نشستن. بقیه اساتید هم سر کلاس هاشون بودن.
یه دفعه دیدم که ایشون به من اشاره می کنن که برم کنارشون بشینم. گویا قصد داشتن چیزی رو توی گوشی موبایلشون به من نشون بدن. بدون اینکه چیزی بگن، یه ویدئو رو اجرا کردن و بلافاصله از توی کیفشون یه دفترچه بیرون آوردن ... دفترچه ، پارتیتور یه قطعه بود که کوچیک شده بود و نت هاش خیلی ریز بود. ویدئو رو که اجرا کردن با یه انگشتشون هم به سرعت به نت ها اشاره می کردن و انتقال ملودی از پیانو به ارکستر و سازهای مختلف رو روی پارتیتور به من نشون میدادن. متوجه شدم که یک پیانو کنسرتو هست و خیلی هم زیبا بود ...
یه لحظه به چهره ی آقای فرهمند نگاه کردم و دیدم که همینجوری که با دقت گوش میدن و به نت ها نگاه می کنن چقدر هم لذت می برن.... یه قسمتی از قطعه به من گفتن: "دقت کن به فرم این قسمت ... ببین چه زیبا تغییر کرد. چقدر شبیه فرم چهارمضراب های ایرانی شد!!!" ... خیلی جالب بود. واقعا خلاقیت زیادی در این قطعه موج میزد.
استاد سنتور آموزشگاه توجهشون جلب شد و اومدن پیش ما نشستن و گفتن واقعا چقدر جالبه! ... چند دقیقه بعد یکی دیگه از اساتید اموزشگاه که خیلی هم جوان هستن از کلاسشون بیرون اومدن و گفتن این چیه دارین گوش میدین... آقای فرهمند گفتن: به نظر شما چه کسی اینو ساخته؟ ایشون گفتن: موتزارت؟ ... آقای فرهمند با صدای بلندتر گفتن: این "هیجان" مربوط به کارهای موتزارته؟؟؟ ...
در انتهای قطعه اون استاد گفتن قطعا این اثر مربوط به بتهوون هست ... و من بعدا متوجه شدم که کنسرتوی پیانوی شماره 2 اثر بتهوون بود.

[PianoIsMyLife]

به نظرم کنسرت 3و2 راخمانینوف عالی ترینان

[Green_moment]

از شما تشکر می کنم به خاطر این تاپیک مفید و ارزشمند.
بنده متاسفانه پیانو کنسرتوهای زیادی رو نشنیدم و هیچوقت فرصت این رو نداشتم که اونجوری که دوست دارم آثار کلاسیک رو بررسی کنم (مثلا خیلی دوست دارم آثار بارتوک رو بررسی کنم اما فرصت نمیشه) ... ضمنا سابقه ی کم من در موسیقی و درگیر بودن با موسیقی ایرانی هم مزید بر علت شده ... بگذریم. خواستم یه خاطره بگم:
استاد ویلن بنده که سبک ایرانی هم ویلن می زنن خیلی به موسیقی کلاسیک غربی علاقه دارن. بخصوص به آثار بتهوون و شوبرت...
واقعا ایشون علاقه ی وصف ناشدنی ای به آثار بتهوون دارن. حالا من میخوام خاطره ای رو در همین باب خدمت دوستان بگم:
یه روز توی آموزشگاه دست بر قضا چندتا از هنرجوها نیومدن و استاد بنده (فرشید فرهمند حسن زاده) که بیکار بودن، اومدن بیرون از کلاس در کنار ما نشستن. بقیه اساتید هم سر کلاس هاشون بودن.
یه دفعه دیدم که ایشون به من اشاره می کنن که برم کنارشون بشینم. گویا قصد داشتن چیزی رو توی گوشی موبایلشون به من نشون بدن. بدون اینکه چیزی بگن، یه ویدئو رو اجرا کردن و بلافاصله از توی کیفشون یه دفترچه بیرون آوردن ... دفترچه ، پارتیتور یه قطعه بود که کوچیک شده بود و نت هاش خیلی ریز بود. ویدئو رو که اجرا کردن با یه انگشتشون هم به سرعت به نت ها اشاره می کردن و انتقال ملودی از پیانو به ارکستر و سازهای مختلف رو روی پارتیتور به من نشون میدادن. متوجه شدم که یک پیانو کنسرتو هست و خیلی هم زیبا بود ...
یه لحظه به چهره ی آقای فرهمند نگاه کردم و دیدم که همینجوری که با دقت گوش میدن و به نت ها نگاه می کنن چقدر هم لذت می برن.... یه قسمتی از قطعه به من گفتن: "دقت کن به فرم این قسمت ... ببین چه زیبا تغییر کرد. چقدر شبیه فرم چهارمضراب های ایرانی شد!!!" ... خیلی جالب بود. واقعا خلاقیت زیادی در این قطعه موج میزد.
استاد سنتور آموزشگاه توجهشون جلب شد و اومدن پیش ما نشستن و گفتن واقعا چقدر جالبه! ... چند دقیقه بعد یکی دیگه از اساتید اموزشگاه که خیلی هم جوان هستن از کلاسشون بیرون اومدن و گفتن این چیه دارین گوش میدین... آقای فرهمند گفتن: به نظر شما چه کسی اینو ساخته؟ ایشون گفتن: موتزارت؟ ... آقای فرهمند با صدای بلندتر گفتن: این "هیجان" مربوط به کارهای موتزارته؟؟؟ ...
در انتهای قطعه اون استاد گفتن قطعا این اثر مربوط به بتهوون هست ... و من بعدا متوجه شدم که کنسرتوی پیانوی شماره 2 اثر بتهوون بود.

خاطره بسیار جالبی بود واقعا ممنونم.

هر پنج کنسرتو پیانوی بتهوون شاهکار هستند و قطعا هر کدوم مقام ارزش ساز سولو در مواجهه با ارکستر رو یک مرحله به بالاتر پرتاب میکنه..

- - - Updated - - -

نکته دیگه ای که میخواستم اشاره کنم درباره دو کنسرتو پیانو بود که من اینجا بهشون اشاره نکردم...

یکی پیانو کنسرتو شماره ۲ پروکوفیف هستش که به جرات میتونم بگم تنها کنسرتو پیانویی که از نظر دشواری اجرا نه تنها به کنسرتو شماره ۳ راخمانینف پهلو به پهلو میزنه بلکه در برخی موارد دشوار تره به خصوص به این علت که این اثر اثریست فاقد ملودی و تم مرکزی ( این اثر مشعور به اینه که اصلا تم سازنده نداره !‌) و به یاد سپردن نوازندگی چهار موومان کاریست تقریبا غیر ممکن به خصوص موومان دوم که در خصوص سرعت بالای فیگورهای دیالوگی که بین پیانو و ارکستر رد و بدل میشه به شدت کیفیت نابود کننده ای برای پیانیست داره..

و بعدی کنسرتو پیانو شماره ۳ بارتوک که بسیار اثر عجیب و دشواریه و موومان اول قطعا یکی از خوش ساخت و پرداخت ترین بسط های تم اولیه رو در کنسرتو های قرن بیستم به دست میده..

[Michelangeli]

خاطره بسیار جالبی بود واقعا ممنونم.

هر پنج کنسرتو پیانوی بتهوون شاهکار هستند و قطعا هر کدوم مقام ارزش ساز سولو در مواجهه با ارکستر رو یک مرحله به بالاتر پرتاب میکنه..

- - - Updated - - -

نکته دیگه ای که میخواستم اشاره کنم درباره دو کنسرتو پیانو بود که من اینجا بهشون اشاره نکردم...

یکی پیانو کنسرتو شماره ۲ پروکوفیف هستش که به جرات میتونم بگم تنها کنسرتو پیانویی که از نظر دشواری اجرا نه تنها به کنسرتو شماره ۳ راخمانینف پهلو به پهلو میزنه بلکه در برخی موارد دشوار تره به خصوص به این علت که این اثر اثریست فاقد ملودی و تم مرکزی ( این اثر مشعور به اینه که اصلا تم سازنده نداره !‌) و به یاد سپردن نوازندگی چهار موومان کاریست تقریبا غیر ممکن به خصوص موومان دوم که در خصوص سرعت بالای فیگورهای دیالوگی که بین پیانو و ارکستر رد و بدل میشه به شدت کیفیت نابود کننده ای برای پیانیست داره..

و بعدی کنسرتو پیانو شماره ۳ بارتوک که بسیار اثر عجیب و دشواریه و موومان اول قطعا یکی از خوش ساخت و پرداخت ترین بسط های تم اولیه رو در کنسرتو های قرن بیستم به دست میده..

در مورد کنسرتو های بتهوون، به وضوح میتونیم سایه ی موتزارت رو ببینم. مخصوصا در کنسرتو پیانو در دو مینور.

به نظرم یکی از زیبانترین کنسرتو های دوره رومانتیک رو جا گذاشتید: کنسرتو پیانو شماره 1 اثر اسکریابین

[muzik4all]

همه عالین ولی به نظر من پیانو کنسرتوی پنجم بتهوون از همه شاهکارتره