تاريخچه ساز ويولن

[Babak_mix]

آشنايي با ويولن: ويلن چه از لحاظ تاريخي و چه از نظر هنري، سازي بسيار مسحور کننده است. ويلن از نظر مکانيزم و ساختمان ساده و از حيث صدادهي پيچيده است. چهارگوشي آن به شکلي متقارب تراش خورده اند و براي کوک کردن چهار سيم (سل، ر، لا و مي) بکار مي روند.
اندازه هاي داده شده براي يک ويولن استراديواري Stradivari است که مشخصات آن منطبق با ويلن امروزي است. You can see links before reply
طول صفحه پشتي: 355 ميليمتر
پهناي انحناهاي بالايي: 168 ميليمتر
پهناي انحناهاي مياني: 113 ميليمتر
پهناي انحناهاي پاييني: 219 ميليمتر
طول دسته: 130 ميليمتر
طول تخته انگشت گذاري: 270 ميليمتر
ارتفاع خرک: 41 ميليمتر


پيدايش و تاريخچه : رديابي مبادي و ريشه هاي پيدايش ويولن آسان نيست امّا بر اساس نگاره‌ها و کنده‌کاريهاي اروپايي از حدود سال نهصد ميلادي سازهايي شبيه ويلن به چشم مي‌خورند که با آرشه نواخته مي‌شود. اين سازها بطور کلي به چهار دسته تقسيم مي‌شوند:


ربک (Rebec)
فيدل (fiddle)
ليرا دا براچه (lira da braccio)
ويل (Viol)
در سال 1508 اولين انواع ويولنها در هنر ايتاليايي ظاهر شدند امّا نمونه‌هاي اصلي موجود از اين دورۀ سرنوشت ساز ويول‌هاي ونيزي است. در پايان قرن شانزدهم، ليرا از تمام ويژگيهاي ويلن، بجز سيستم سيم‌ها و جعبه گوشي، بهره‌اي داشت، اما ويول به طريقي ديگر تکامل يافت. ويول و ليرا تا اوايل قرن هفدهم در ايتاليا استفاه مي‌شدند هر چند ويول در اروپايي شمالي و مخصوصاً انگلستان به عنوان نخستين ساز آرشه‌اي در بخش اعظم بعد نيز باقي ماند.
يک مثال خوب که شامل سازهاي خانوادۀ ويولن مي‌شود، گنبد کليساي جامع سارونوا است که توسط گادنتسيو فراري (Gaudenzio Ferrari) در 1835 نقاشي شده است. نخستين ويولن‌هاي موجود به سال 1664 برمي‌گردند. (گر چه در موزه ملي ورشو، ويولن‌هاي لهستاني وجود دارند که به عنوان سازهاي متعلق به حدود 1515 معرفي شده اند.)
تقريباً همه کشورهاي اروپايي مدعي ابداع ويولن هستند، اما هيچکدام نمي‌توانند با قاطعيت بر تفوق تاريخي ايتاليا در اين زمينه غلبه نمايند. خاستگاه همه سازندگان بزرگ شايد تنها با يک استثناء از کرمونا (Cremona) برشيا (Berescia) يا ونيز است.


سازندگان ويولن : آندرا آماتي (قبل از 1505 - 1577) Andrea Amati، اولين سازنده اهل کرمونا - بزرگترين مرکز ساخت ويولن - است که نامش ثبت شده است. نوه آندرا، فرزند پسرش هيرونيموس (Hieronymus)، نيلوکو (Nicolo) آماتي است که همچون پدربزرگ و پدرش شغل آنها را برگزيدند و احتمالاً مهمترين فرد اين خانواده بوده است. در 1630 که طاعون در کرمونا افراد زيادي را از بين برد، نيکولو بدون هيچ وارث بلافصل، شاگرداني را پذيرفت که از ميان ايشان مي توان از فراچسکو روجري (Francesco Rugeri) و جي. بي. راجري (G. B. Rogeri) نام برد. امّا مشهورترين آنها، با اختلافي فاحش با ديگر شاگردانش، انتونيو استراديواري (1644 - 1737) بود. قديمي‌ترين کار استراديواري که تاريخ 1666 را دارد، حتي امروز نيز نمونه‌اي از خلاقيت سترگ است. ويولن ساخته آنتونيو استراديواري (مسيح Le Massie) ساخته شده در سال 1716 احتمالاً گرانبهاترين ويولن دنياست.
اين دو خانواده يعني آماتي و استراديواري مهمترين سازندگان ويولن بودند امّا بعد از آنها مي‌توان از گورانري (Guarneri)، جورپه دل جسو (Giuseppe de-Geusu) و کارلو برگونزي (Carlo Bergonzi) نام برد.


منبع : persiandel

[akanani]

آشنايي با ويولن: ويلن چه از لحاظ تاريخي و چه از نظر هنري، سازي بسيار مسحور کننده است. ويلن از نظر مکانيزم و ساختمان ساده و از حيث صدادهي پيچيده است. چهارگوشي آن به شکلي متقارب تراش خورده اند و براي کوک کردن چهار سيم (سل، ر، لا و مي) بکار مي روند.

اندازه هاي داده شده براي يک ويولن استراديواري Stradivari است که مشخصات آن منطبق با ويلن امروزي است. You can see links before reply
طول صفحه پشتي: 355 ميليمتر
پهناي انحناهاي بالايي: 168 ميليمتر
پهناي انحناهاي مياني: 113 ميليمتر
پهناي انحناهاي پاييني: 219 ميليمتر
طول دسته: 130 ميليمتر
طول تخته انگشت گذاري: 270 ميليمتر
ارتفاع خرک: 41 ميليمتر


پيدايش و تاريخچه : رديابي مبادي و ريشه هاي پيدايش ويولن آسان نيست امّا بر اساس نگاره‌ها و کنده‌کاريهاي اروپايي از حدود سال نهصد ميلادي سازهايي شبيه ويلن به چشم مي‌خورند که با آرشه نواخته مي‌شود. اين سازها بطور کلي به چهار دسته تقسيم مي‌شوند:


ربک (Rebec)
فيدل (fiddle)
ليرا دا براچه (lira da braccio)
ويل (Viol)
در سال 1508 اولين انواع ويولنها در هنر ايتاليايي ظاهر شدند امّا نمونه‌هاي اصلي موجود از اين دورۀ سرنوشت ساز ويول‌هاي ونيزي است. در پايان قرن شانزدهم، ليرا از تمام ويژگيهاي ويلن، بجز سيستم سيم‌ها و جعبه گوشي، بهره‌اي داشت، اما ويول به طريقي ديگر تکامل يافت. ويول و ليرا تا اوايل قرن هفدهم در ايتاليا استفاه مي‌شدند هر چند ويول در اروپايي شمالي و مخصوصاً انگلستان به عنوان نخستين ساز آرشه‌اي در بخش اعظم بعد نيز باقي ماند.
يک مثال خوب که شامل سازهاي خانوادۀ ويولن مي‌شود، گنبد کليساي جامع سارونوا است که توسط گادنتسيو فراري (Gaudenzio Ferrari) در 1835 نقاشي شده است. نخستين ويولن‌هاي موجود به سال 1664 برمي‌گردند. (گر چه در موزه ملي ورشو، ويولن‌هاي لهستاني وجود دارند که به عنوان سازهاي متعلق به حدود 1515 معرفي شده اند.)
تقريباً همه کشورهاي اروپايي مدعي ابداع ويولن هستند، اما هيچکدام نمي‌توانند با قاطعيت بر تفوق تاريخي ايتاليا در اين زمينه غلبه نمايند. خاستگاه همه سازندگان بزرگ شايد تنها با يک استثناء از کرمونا (Cremona) برشيا (Berescia) يا ونيز است.


سازندگان ويولن : آندرا آماتي (قبل از 1505 - 1577) Andrea Amati، اولين سازنده اهل کرمونا - بزرگترين مرکز ساخت ويولن - است که نامش ثبت شده است. نوه آندرا، فرزند پسرش هيرونيموس (Hieronymus)، نيلوکو (Nicolo) آماتي است که همچون پدربزرگ و پدرش شغل آنها را برگزيدند و احتمالاً مهمترين فرد اين خانواده بوده است. در 1630 که طاعون در کرمونا افراد زيادي را از بين برد، نيکولو بدون هيچ وارث بلافصل، شاگرداني را پذيرفت که از ميان ايشان مي توان از فراچسکو روجري (Francesco Rugeri) و جي. بي. راجري (G. B. Rogeri) نام برد. امّا مشهورترين آنها، با اختلافي فاحش با ديگر شاگردانش، انتونيو استراديواري (1644 - 1737) بود. قديمي‌ترين کار استراديواري که تاريخ 1666 را دارد، حتي امروز نيز نمونه‌اي از خلاقيت سترگ است. ويولن ساخته آنتونيو استراديواري (مسيح Le Massie) ساخته شده در سال 1716 احتمالاً گرانبهاترين ويولن دنياست.
اين دو خانواده يعني آماتي و استراديواري مهمترين سازندگان ويولن بودند امّا بعد از آنها مي‌توان از گورانري (Guarneri)، جورپه دل جسو (Giuseppe de-Geusu) و کارلو برگونزي (Carlo Bergonzi) نام برد.



منبع : persiandel


ضمن خوش آمد گویی به شما و تشکر از مطلب ارسالی برخی از مطالب فوق تکراری است قبلا در این انجمن به آن اشاره شده است . خواهشمند است برای ارسال پستهای جدید حتما قبلش از جستجو استفاده کنید و مطمئن شوید که مطالب ارسالی شما تکراری نباشد . به هر حال تشکر :ak