badshans
Sunday 16 December 2007, 05:04 PM
رنده یاد استاد حسین احمدیان مشهور به حسین یاوری فرزند عباس به سال 1285 خورشیدی پا به عرصه گیتی نهاد.
چهارده ساله بود که با از دست دادن پدرش تحت سرپرستی مادرش در آمد و از همان اوقات علاقه خود را به شنیدن آوای نی اشکار کرد.
وی بیشترین ساعات روز را به کاروانسراها می رفت و در تجمع ساربانان ها جایی برای خود می یافت تا به صدای نی گوش فرا دهد.
پس از آن فراگیری این ساز را به صورت جدی تر نزد نوازندگان گوناگون آغاز کرد و سرانجام به جلسه آموزش استاد اسدالله نایب اصفهانی از بنیان گذاران تعلیم نی و مبتکر و مخترع نی هفت بند دندانی ، راه یافت و در کنار شرکت در همین کلاس بود که به محضر بزرگان دیگری چون استاد نوایی، میرزاحسین خضوعی ، استاد رحیم، محمد خان بلبلی، آقا جمال کمانچه زن، اکبر نوروزی، نورعلی خان برومند، علی اکبر شهنازی، و تمامی استادان آن زمان شتافت، و از هریک از آنان بهره ای فراوانی گرفت.
حسین یاوری پس از قراگیری کامل نی به یاد گیری آواز نیز روی آورد و سپس در سال 1305 به تربیت نخستین شاگردان رسمی مکتبش پرداخت و تا پایان عمر آن را ادامه بخشید.
یاوری اشعار فراوانی از بر داشت و در سخن گفتن از قصائی و غزلیات حکت آمیز استفاده می کرد.
حافظه قوی و تدریس مقام ها و گوشه های محلی، نزدیک به پانصد گوشه و مقام در دستگاه های مختلف را به ذهن پر تلاطک او سپرده بود.
او با استاد جلال الدین تاج اصفهانی ، علی ساغری و علی اکبر شهنازی همکاری نزدیکی داشت و تا پایان عمر خویش همسری اختیار نکرد.
استاد حسین یاوری در میانسالی بر اثر ابتلا به بیماری حصبه بینایی خود را از دست داد و در انزوا بود و در سن هفتاد و سه سالگی جان به جان آفرین تسلیم کرد.
آرامگاه ابدی او در تخت پولاد روبروی تکیه میرزا عبدالمعالی کلباسی زیارتگاه هنرمندان صاحبدل می باشد که بر روی سنگ مزارس سعری از سادروان استاد منوچهر قدسی نقش بسته است
یادش گرامی
به روایت استاد منوچهر شیخ صراف یکی از شاگردان استاد حسین یاوری
مهدی کیانی
چهارده ساله بود که با از دست دادن پدرش تحت سرپرستی مادرش در آمد و از همان اوقات علاقه خود را به شنیدن آوای نی اشکار کرد.
وی بیشترین ساعات روز را به کاروانسراها می رفت و در تجمع ساربانان ها جایی برای خود می یافت تا به صدای نی گوش فرا دهد.
پس از آن فراگیری این ساز را به صورت جدی تر نزد نوازندگان گوناگون آغاز کرد و سرانجام به جلسه آموزش استاد اسدالله نایب اصفهانی از بنیان گذاران تعلیم نی و مبتکر و مخترع نی هفت بند دندانی ، راه یافت و در کنار شرکت در همین کلاس بود که به محضر بزرگان دیگری چون استاد نوایی، میرزاحسین خضوعی ، استاد رحیم، محمد خان بلبلی، آقا جمال کمانچه زن، اکبر نوروزی، نورعلی خان برومند، علی اکبر شهنازی، و تمامی استادان آن زمان شتافت، و از هریک از آنان بهره ای فراوانی گرفت.
حسین یاوری پس از قراگیری کامل نی به یاد گیری آواز نیز روی آورد و سپس در سال 1305 به تربیت نخستین شاگردان رسمی مکتبش پرداخت و تا پایان عمر آن را ادامه بخشید.
یاوری اشعار فراوانی از بر داشت و در سخن گفتن از قصائی و غزلیات حکت آمیز استفاده می کرد.
حافظه قوی و تدریس مقام ها و گوشه های محلی، نزدیک به پانصد گوشه و مقام در دستگاه های مختلف را به ذهن پر تلاطک او سپرده بود.
او با استاد جلال الدین تاج اصفهانی ، علی ساغری و علی اکبر شهنازی همکاری نزدیکی داشت و تا پایان عمر خویش همسری اختیار نکرد.
استاد حسین یاوری در میانسالی بر اثر ابتلا به بیماری حصبه بینایی خود را از دست داد و در انزوا بود و در سن هفتاد و سه سالگی جان به جان آفرین تسلیم کرد.
آرامگاه ابدی او در تخت پولاد روبروی تکیه میرزا عبدالمعالی کلباسی زیارتگاه هنرمندان صاحبدل می باشد که بر روی سنگ مزارس سعری از سادروان استاد منوچهر قدسی نقش بسته است
یادش گرامی
به روایت استاد منوچهر شیخ صراف یکی از شاگردان استاد حسین یاوری
مهدی کیانی