موفقیت online
Tuesday 18 December 2007, 12:30 PM
You can see links before reply].jpg
تانگو Tango سبکی از موسیقی است که از میان مهاجران آرژانتین و اوروگوئه به اروپا به وجود آمده است. این موسیقی به طور سنتی توسط یک گروه سکستت (شش نفره) نواخته میشود و به نام اورکوئستا تیپیکا orquesta típica شناخته میشود. این سکستت شامل دو ویولون، پیانو، دبل بیس و دو باندونیون Bandoneón (سازی از خانواده آکاردئون) است.
ترکیبهای قدیمی تر این مجموعه گاهی شامل فلوت، کلارینت و گیتار نیز بود. موسیقی تانگو و همچنین رقص تانگو در اکثر نقاط جهان شناخته شده است.
اولین تانگوی ضبط شده توسط انجل ویلولدو Angel Villoldo ساخته و توسط گارد ملی فرانسه در پاریس اجرا شد. ویلولدو به دلیل نبودن استودیوی ضبط در آرژانتین، موسیقی خود را در پاریسس ضبط کرد.
اولین قطعات تانگو توسط اولین نسل تانگو نوازان که گاردیا ویه ها Guardia Vieja (گارد قدیمی) نامیده شده و از مهاجران بوینوس آیرس بودند، اجرا میشد.
You can see links before reply قسمتی از " liber tango" را با آهنگسازی پیاتزولا بشنوید. (You can see links before reply)
در پایان قرن 19، این ترکیب موسیقی سالون (موسیقی رومانتیکی که در قرن 19 رواج یافته و معمولا برای یک پیانو نوشته و توسط آهنگساز اجرا میشد) و موسیقی اروپایی در سرتاسر شهر بزرگ بوئنوس آیرس شنیده میشد.
ورود این موسیقی به محدوده ای وسیعتر مدتی به طول انجامید، در اوایل قرن بیستم تانگو موسیقی محبوب گانگسترها و تبه کارانی بود که در سال 1914، به خانه های بدنام شهری که تعداد مردان آن 100 هزار تن بیش از زنان بود، رفت و آمد میکردند.
رقصهای پیچیده ای که از این موسیقی غنی برآمد نیز منعکس کننده عادت مردانی بود که رقص تانگو را با یکدیگر تمرین میکردند، این رقص نه تنها به ابراز امیال جسمانی میپردازد، بلکه هردو رقصنده آن حامل نوعی روحیه خشن و مردانه هستند، تمام اینها به فرمی انجامید که ترکیبی از حساسیت و تهاجم را به نمایش میگذارد. در آن زمان موسیقی با سازهای قابل حملی چون فلوت، گیتار، باندونیون و گروههای سه نفره ویولون نواخته میشد. ورود اورگانیتو organito-نوعی ارگ قابل حمل- به محبوبیت بعضی از ترانه ها افزود.
ادواردو آرولاس Eduardo Arolas یکی از افراد موثر در افزایش محبوبیت باندونیون بود. وینسنت گرکو Vicente Greco نیز به استاندارد سازی سکستتی شامل پیانو، دبل بیس، دو ویولون و دو باندونیون پرداخت.
تانگو نیز مانند بسیاری از فرمهای محبوب موسیقی بیشتر با افراد طبقه پایین سر و کار داشت و آرژانتینیهای غنی و سطح بالا کوشش میکردند به هر شکل ممکن از تاثیر آن بکاهند.
علی رغم این بی اعتنایی، عده ای، مانند ریکاردو گوئیرالدز Ricardo Güiraldes نویسنده و شاعر آن دوره، از هواداران تانگو بودند. گوئیرالدز نقش مهمی در محبوبیت جهانی تانگو – که بالاخره در اواخر جنگ جهانی دوم جهان را فتح کرد- ایفا کرد. او شعری با عنوان تانگو نوشت که در آن به شرح این موسیقی پرداخته بود.
سالهای 1920 و 1930، کارلوس گاردل
تانگو به زودی از سمت فرانسه، در تمام اروپا محبوبیت یافت. رودولف والنتینو Rudolph Valentino 1895-1926 متولد ایتالیا سوپراستار سینمای صامت آمریکا، با ایجاد تصویری جذاب از رقص تانگو در فیلمهایش، مخاطبین تازه ای برای تانگو به وجود آورد. در دهه 1920 تانگو از انحصار خانه های بدنام و طبقه نه چندان درستکار بیرون آمد و به فرمی آبرومند و قابل احترام از موسیقی و رقص درآمد.
رهبران گروههای موسیقی از جمله روبرتو فیرپو Roberto Firpo و فرانسیسکو کانارو Francisco Canaro، فلوت را حذف کرده و دبل بیس را جانشین آن کردند. اشعار همچنان مردانه بود و در آنها زنان منشاء اصلی مشکلات و دل شکستگی مردان عنوان میشدند، حرکات رقص آن نیز همچنان جنبه جسمانی و تهاجمی خود را حفظ کرده بود.
You can see links before reply قسمتی از " El Barbijo" را با آهنگسازی Roberto Firpo بشنوید. (You can see links before reply)
یکی از افرادی که در این تغییر موقعیت تانگو، از نوعی موسیقی مختص خلافکاران و طبقه بسیار پایین به رقصی قابل قبول و آبرومند در طبقه متوسط جامعه، نقشی بسیار مهم ایفا کرد، کارلوس گاردل Carlos Gardel 1935-1887 خواننده آرژانتینی بسیار محبوب تانگو (که در اوج محبوبیت در سقوط هواپیما کشته شد) بود.
او در گسترش تانگو-کانسیون tango-canción در دهه 20 نقشی اساسی داشت و به یکی از محبوبترین هنرمندان موسیقی تانگو در تمام دوران تبدیل شد. او همچنین یکی از منادیان عصر طلایی تانگو بود.
مرگ گاردل به نوعی دو دستگی در تحولات تانگو منجر شد و تکامل گرایانی چون آنیبال ترویلو Aníbal Troilo و کارلوس دی سارلی Carlos di Sarli در مقابل سنت گرایانی چون رودولفو بیاجی Rodolfo Biagi و خوان دآرینزو Juan D'Arienzo قرار گرفتند.
عصر طلایی
بنا به نظر عمومی، عصر طلایی موسیقی تانگو و رقص آن در سالهای 1935 تا 1952 و تقریبا همزمان به دوران شکوفایی "بیگ بند" big band در ایالات متحده بوده است. تعدادی از گروههای محبوب و تاثیرگذار این دوران گروه خوان دآرینزو، فرانسیسکو کانارو و آنیبال ترویلو بوده اند. دآرینزو به خاطر ریتمهای موکد و محرک آثارش " Rey del compás" یا "سلطان ضرب" لقب گرفته بود، و این حس در آثار ضبط شده او نیز به خوبی مشخص است.
کانارو در میلونگا های Milonga (نوعی موسیقی بسیار مشابه با تانگو) اولیه خود، ریتمی چنان ملایم انتخاب کرده است که رقص با آنها بسیار ساده است و به همین علت در رقصهای تانگو بیشترین استفاده را دارد. میلونگا سنتیمنتال Milonga Sentimental یک مثال کلاسیک از این دسته موسیقی است.
You can see links before reply قسمتی از "Milonga Sentimental" را بشنوید. (You can see links before reply)
ارکسترهای اوزوالدو پولیه سه Osvaldo Pugliese و کارلوس دی سارلی که در عصر طلایی به وجود آمده و پس از آن نیز به فعالیت ادامه دادند، صفحه های متعددی ضبط کردند. شیوه با شکوه و پر آب و تاب دی سارلی با بالاتر گرفتن نوای سازهای زهی و پیانو نسبت به باندونیون، به خوبی در آثاری چون A la gran muñeca و Bahía Blanca شنیده میشود.
اولین صفحه پولیه سه، تفاوت چندانی با آثار ارکسترهای رقص دیگر نداشت، اما او موفق شد نوایی پیچیده، غنی و گاهی ناهماهنگ ایجاد کند که در آثار مشهور وی مانند Gallo ciego، Emancipación و La yumba کاملا مشخص است. آثار بعدی پولیه سه برای اجرا در مقابل تماشاگران و نه برای رقص، ساخته شد. با این حال این آثار معمولا به خاطر وجود عنصر نمایشی در آنها برای طراحی رقص صحنه ای مورد استفاده قرار میگیرند.
تانگو جدید یا nuevo tango
دوران بعدی تانگو تحت تسلط آستور پیاتزولا Ástor Piazzolla بود که پس از انتشار El día que me quieras اثر کارلوس گاردل به شهرت رسید. در طی دهه 50 ، پیاتزولا سعی داشت که با وارد کردن صداهایی جدید و شکستن فرم سنتی تانگو، آنرا به فرمی آکادمیک تبدیل کند و با این کار تمسخر نوازندگان قدیمی و سنت گرایان را به جان خرید.
دهه 70 شاهد آمیختگی جز و تانگو در بوئنوس آیرس بود. لیتو نبیا Litto Nebbia و Siglo XX (در زبان اسپانیایی به معنای قرن بیستم) به خصوص به خاطر تقسیم بندیهای خاص خود بسیار محبوبیت یافتند. در سالهای اخیر آثار گروه آرژانتینی 020 (zero2zero) با آلبوم حماسی End of Illusions که ترکیبی از پاپ بریتانیایی و تانگو جدید است، شهرت فراوانی یافتند.
نسلی که اصطلاحا نسل بعد از پیاتزولا نامیده میشوند (سالهای 80 به بعد) شامل موسیقی دانانی چون دینو سالوتزی Dino Saluzzi، رودولفو مدیروس Rodolfo Mederos، انریکه مارتین انتنزا Enrique Martin Entenza و خوان مارتین سولاره Juan María Solare هستند. پیاتزولا و پیروانش سبک تانگو جدید یا Nuevo Tango را به وجود آوردند، که سبکی تجربی از ترکیب جز و تاثیرات موسیقی کلاسیک است.
تانگو Tango سبکی از موسیقی است که از میان مهاجران آرژانتین و اوروگوئه به اروپا به وجود آمده است. این موسیقی به طور سنتی توسط یک گروه سکستت (شش نفره) نواخته میشود و به نام اورکوئستا تیپیکا orquesta típica شناخته میشود. این سکستت شامل دو ویولون، پیانو، دبل بیس و دو باندونیون Bandoneón (سازی از خانواده آکاردئون) است.
ترکیبهای قدیمی تر این مجموعه گاهی شامل فلوت، کلارینت و گیتار نیز بود. موسیقی تانگو و همچنین رقص تانگو در اکثر نقاط جهان شناخته شده است.
اولین تانگوی ضبط شده توسط انجل ویلولدو Angel Villoldo ساخته و توسط گارد ملی فرانسه در پاریس اجرا شد. ویلولدو به دلیل نبودن استودیوی ضبط در آرژانتین، موسیقی خود را در پاریسس ضبط کرد.
اولین قطعات تانگو توسط اولین نسل تانگو نوازان که گاردیا ویه ها Guardia Vieja (گارد قدیمی) نامیده شده و از مهاجران بوینوس آیرس بودند، اجرا میشد.
You can see links before reply قسمتی از " liber tango" را با آهنگسازی پیاتزولا بشنوید. (You can see links before reply)
در پایان قرن 19، این ترکیب موسیقی سالون (موسیقی رومانتیکی که در قرن 19 رواج یافته و معمولا برای یک پیانو نوشته و توسط آهنگساز اجرا میشد) و موسیقی اروپایی در سرتاسر شهر بزرگ بوئنوس آیرس شنیده میشد.
ورود این موسیقی به محدوده ای وسیعتر مدتی به طول انجامید، در اوایل قرن بیستم تانگو موسیقی محبوب گانگسترها و تبه کارانی بود که در سال 1914، به خانه های بدنام شهری که تعداد مردان آن 100 هزار تن بیش از زنان بود، رفت و آمد میکردند.
رقصهای پیچیده ای که از این موسیقی غنی برآمد نیز منعکس کننده عادت مردانی بود که رقص تانگو را با یکدیگر تمرین میکردند، این رقص نه تنها به ابراز امیال جسمانی میپردازد، بلکه هردو رقصنده آن حامل نوعی روحیه خشن و مردانه هستند، تمام اینها به فرمی انجامید که ترکیبی از حساسیت و تهاجم را به نمایش میگذارد. در آن زمان موسیقی با سازهای قابل حملی چون فلوت، گیتار، باندونیون و گروههای سه نفره ویولون نواخته میشد. ورود اورگانیتو organito-نوعی ارگ قابل حمل- به محبوبیت بعضی از ترانه ها افزود.
ادواردو آرولاس Eduardo Arolas یکی از افراد موثر در افزایش محبوبیت باندونیون بود. وینسنت گرکو Vicente Greco نیز به استاندارد سازی سکستتی شامل پیانو، دبل بیس، دو ویولون و دو باندونیون پرداخت.
تانگو نیز مانند بسیاری از فرمهای محبوب موسیقی بیشتر با افراد طبقه پایین سر و کار داشت و آرژانتینیهای غنی و سطح بالا کوشش میکردند به هر شکل ممکن از تاثیر آن بکاهند.
علی رغم این بی اعتنایی، عده ای، مانند ریکاردو گوئیرالدز Ricardo Güiraldes نویسنده و شاعر آن دوره، از هواداران تانگو بودند. گوئیرالدز نقش مهمی در محبوبیت جهانی تانگو – که بالاخره در اواخر جنگ جهانی دوم جهان را فتح کرد- ایفا کرد. او شعری با عنوان تانگو نوشت که در آن به شرح این موسیقی پرداخته بود.
سالهای 1920 و 1930، کارلوس گاردل
تانگو به زودی از سمت فرانسه، در تمام اروپا محبوبیت یافت. رودولف والنتینو Rudolph Valentino 1895-1926 متولد ایتالیا سوپراستار سینمای صامت آمریکا، با ایجاد تصویری جذاب از رقص تانگو در فیلمهایش، مخاطبین تازه ای برای تانگو به وجود آورد. در دهه 1920 تانگو از انحصار خانه های بدنام و طبقه نه چندان درستکار بیرون آمد و به فرمی آبرومند و قابل احترام از موسیقی و رقص درآمد.
رهبران گروههای موسیقی از جمله روبرتو فیرپو Roberto Firpo و فرانسیسکو کانارو Francisco Canaro، فلوت را حذف کرده و دبل بیس را جانشین آن کردند. اشعار همچنان مردانه بود و در آنها زنان منشاء اصلی مشکلات و دل شکستگی مردان عنوان میشدند، حرکات رقص آن نیز همچنان جنبه جسمانی و تهاجمی خود را حفظ کرده بود.
You can see links before reply قسمتی از " El Barbijo" را با آهنگسازی Roberto Firpo بشنوید. (You can see links before reply)
یکی از افرادی که در این تغییر موقعیت تانگو، از نوعی موسیقی مختص خلافکاران و طبقه بسیار پایین به رقصی قابل قبول و آبرومند در طبقه متوسط جامعه، نقشی بسیار مهم ایفا کرد، کارلوس گاردل Carlos Gardel 1935-1887 خواننده آرژانتینی بسیار محبوب تانگو (که در اوج محبوبیت در سقوط هواپیما کشته شد) بود.
او در گسترش تانگو-کانسیون tango-canción در دهه 20 نقشی اساسی داشت و به یکی از محبوبترین هنرمندان موسیقی تانگو در تمام دوران تبدیل شد. او همچنین یکی از منادیان عصر طلایی تانگو بود.
مرگ گاردل به نوعی دو دستگی در تحولات تانگو منجر شد و تکامل گرایانی چون آنیبال ترویلو Aníbal Troilo و کارلوس دی سارلی Carlos di Sarli در مقابل سنت گرایانی چون رودولفو بیاجی Rodolfo Biagi و خوان دآرینزو Juan D'Arienzo قرار گرفتند.
عصر طلایی
بنا به نظر عمومی، عصر طلایی موسیقی تانگو و رقص آن در سالهای 1935 تا 1952 و تقریبا همزمان به دوران شکوفایی "بیگ بند" big band در ایالات متحده بوده است. تعدادی از گروههای محبوب و تاثیرگذار این دوران گروه خوان دآرینزو، فرانسیسکو کانارو و آنیبال ترویلو بوده اند. دآرینزو به خاطر ریتمهای موکد و محرک آثارش " Rey del compás" یا "سلطان ضرب" لقب گرفته بود، و این حس در آثار ضبط شده او نیز به خوبی مشخص است.
کانارو در میلونگا های Milonga (نوعی موسیقی بسیار مشابه با تانگو) اولیه خود، ریتمی چنان ملایم انتخاب کرده است که رقص با آنها بسیار ساده است و به همین علت در رقصهای تانگو بیشترین استفاده را دارد. میلونگا سنتیمنتال Milonga Sentimental یک مثال کلاسیک از این دسته موسیقی است.
You can see links before reply قسمتی از "Milonga Sentimental" را بشنوید. (You can see links before reply)
ارکسترهای اوزوالدو پولیه سه Osvaldo Pugliese و کارلوس دی سارلی که در عصر طلایی به وجود آمده و پس از آن نیز به فعالیت ادامه دادند، صفحه های متعددی ضبط کردند. شیوه با شکوه و پر آب و تاب دی سارلی با بالاتر گرفتن نوای سازهای زهی و پیانو نسبت به باندونیون، به خوبی در آثاری چون A la gran muñeca و Bahía Blanca شنیده میشود.
اولین صفحه پولیه سه، تفاوت چندانی با آثار ارکسترهای رقص دیگر نداشت، اما او موفق شد نوایی پیچیده، غنی و گاهی ناهماهنگ ایجاد کند که در آثار مشهور وی مانند Gallo ciego، Emancipación و La yumba کاملا مشخص است. آثار بعدی پولیه سه برای اجرا در مقابل تماشاگران و نه برای رقص، ساخته شد. با این حال این آثار معمولا به خاطر وجود عنصر نمایشی در آنها برای طراحی رقص صحنه ای مورد استفاده قرار میگیرند.
تانگو جدید یا nuevo tango
دوران بعدی تانگو تحت تسلط آستور پیاتزولا Ástor Piazzolla بود که پس از انتشار El día que me quieras اثر کارلوس گاردل به شهرت رسید. در طی دهه 50 ، پیاتزولا سعی داشت که با وارد کردن صداهایی جدید و شکستن فرم سنتی تانگو، آنرا به فرمی آکادمیک تبدیل کند و با این کار تمسخر نوازندگان قدیمی و سنت گرایان را به جان خرید.
دهه 70 شاهد آمیختگی جز و تانگو در بوئنوس آیرس بود. لیتو نبیا Litto Nebbia و Siglo XX (در زبان اسپانیایی به معنای قرن بیستم) به خصوص به خاطر تقسیم بندیهای خاص خود بسیار محبوبیت یافتند. در سالهای اخیر آثار گروه آرژانتینی 020 (zero2zero) با آلبوم حماسی End of Illusions که ترکیبی از پاپ بریتانیایی و تانگو جدید است، شهرت فراوانی یافتند.
نسلی که اصطلاحا نسل بعد از پیاتزولا نامیده میشوند (سالهای 80 به بعد) شامل موسیقی دانانی چون دینو سالوتزی Dino Saluzzi، رودولفو مدیروس Rodolfo Mederos، انریکه مارتین انتنزا Enrique Martin Entenza و خوان مارتین سولاره Juan María Solare هستند. پیاتزولا و پیروانش سبک تانگو جدید یا Nuevo Tango را به وجود آوردند، که سبکی تجربی از ترکیب جز و تاثیرات موسیقی کلاسیک است.