اولین بانوی نوازنده حرفه ای سنتور

[mojgan]

استاد ار�?ع اطرایی نخستین بانوی نوازنده ی حر�?ه ای سنتور است
كه تحصیلات خود را در سومین دوره ی هنرستان
عالی موسیقی ملی به پایان رساند و از شاگردان به نام استاد حسین صبا و استاد �?رامرز پایور است.
وی کتب ارزنده ای نوشته است كه �?رهنگ موسیقی ایران، سنتور و ناظمی،
دوازده مقام موسیقی ملی ایران و زندگی و آثار حبیب سماعی از آن جمله اند.

داوری جشنواره های موسیقی
، تدریس در دانشگاه هنر تهران
و اجرای برنامه های متعدد داخل و خارج از كشور
از �?عالیت های مهمی است كه در كارنامه موسیقی این نوازنده توانا ثبت شده است

[nabegheh95]

یه عکس از این نوازنده؟ هست؟

[Hes_r]

اینم دو تا عکس از ایشون

[Farsad]

سلام
کسی می‌دونه خانم اطرایی در کدام آموزشگاه تدریس می‌کنند و آیا تلفنی از ایشون موجود هست؟
با تشکر

[khazaie01]

سلام این مطلب رو در سایت You can see links before reply مطالعه کردم ...

۴۵ سال سنتور
ارفع اطرايي هيچ كاري را به اندازه نوازندگي دوست ندارد. او تاكنون بيش از هزار برنامه مختلف در ايران و خارج از كشور اجرا كرده است. گرچه هيچ اثري از كارهاي خانم اطرايي در بازار موسيقي نيست


لاله ميراسكندري
يك زن در ايران چطور به شهرت مي رسد؟ عضويت در انجمن هاي فمينيست؟ درخشش روي پرده سينما؟ حضور فعال در عرصه هاي سياسي؟ يا نوشتن بهترين كتاب آشپزي براي مرداني كه تنها زندگي مي كنند؟ پاسخ تمام اين سوالات احتمالا مثبت است اما دليل نمي شود كه در اين مملكت راه ديگري براي به شهرت رسيدن زنان وجود نداشته باشد. مثلا با يك سنتور و تمركز روي موسيقي هم مي شود جزو زنان نام آور ايران شد. افتخاري كه ارفع اطرايي به آن دست يافت.
او اولين زن ايراني است كه حرفه آموزش سنتور را انتخاب كرد. ارفع اطرايي پس از ۴۵ سال فعاليت در عرصه موسيقي با ۳ نسل متفاوت كار كرده. شاگردان او حالا جزو چهره هاي شناخته شده موسيقي ايران هستند.
«هميشه با جوانان درگير بودم. فكر مي كنم ارتباط با نسل جوان تاثير زيادي در موفقيت هاي من داشته. من سعي كردم هميشه نيازهاي آنان را در نظر بگيرم و كارهايم را مطابق با سليقه آنها تنظيم كنم.»
اولين كتاب خانم اطرايي با عنوان «فرهنگ موسيقي ايران» در سال ۱۳۶۰ منتشر شد. اين كتاب سال ها به عنوان كتاب مرجع كنكور استفاده مي شد. پس از موفقيت كتاب فرهنگ موسيقي ايران خانم اطرايي آثار ديگري هم روانه بازار كتاب كرد كه هر يك جايگاهي ويژه ميان آثار هنري پيدا كردند.
«سنتور و ناظمي در سال ۱۳۶۳ منتشر شد. اين كتاب اولين كتابي است كه در زمينه ساخت يك ساز ايراني چاپ شده. دوازده مقام، شرح زندگي و آثار حبيب سماعي و بوي جوي موليان و هفت دستگاه، ديگر كتاب هاي من هستند. من فكر مي كنم يك نوازنده خوب بايد به نوشتن و تدريس هم اهميت بدهد.»
با اين حال ارفع اطرايي هيچ كاري را به اندازه نوازندگي دوست ندارد. او تاكنون بيش از هزار برنامه مختلف در ايران و خارج از كشور اجرا كرده است. گرچه هيچ اثري از كارهاي خانم اطرايي در بازار موسيقي نيست.
«به ضبط كارهايم علاقه اي ندارم. متاسفانه مردم از نوارهايي كه در آنها تنها يك ساز نواخته شده استقبال نمي كنند. كار با خواننده هم مشكل دارد. خواننده ها خود را طراح برنامه مي دانند و تجربه و سطح اطلاعات نوازنده در نظر گرفته نمي شود. مساله اين است كه مردم ايران به موسيقي بدون كلام علاقه اي ندارند. سليقه آنها روي خواننده متمركز شده.»
براي اينكه روي حرف هاي ارفع اطرايي حساب كنيد بايد با سابقه اش در موسيقي ايران بيشتر آشنا شويد. خانم اطرايي در ۱۰ سالگي وارد هنرستان موسيقي شد و پس از ۷ سال و در سال ۱۳۳۷ به استخدام وزارت فرهنگ و هنر سابق درآمد. او در برنامه افتتاحيه تلويزيون ملي ايران در سال ۱۳۳۷ در اركستر صبا نوازنده سنتور بود. در سال ۱۳۳۸ ديپلم هنرستان موسيقي را كسب كرد و پس از آن در هنركده موسيقي ملي، ليسانس موسيقي گرفت. او از همان ابتدا به تدريس در هنرستان موسيقي مشغول بود و هنوز هم در هنرستان دختران و پسران، دانشگاه علمي كاربردي موسيقي، دانشگاه آزاد و چند آموزشگاه موسيقي به اين حرفه ادامه مي دهد.
خانم اطرايي اولين زن ايراني است كه پس از انقلاب در زمينه موسيقي كتاب منتشر كرد. در سال ۱۳۷۸ از طرف مركز امور مشاركت زنان دفتر رياست جمهوري به عنوان يكي از زنان نام آور برگزيده شد. در سال ۱۳۸۱ از طرف وزارت ارشاد و فرهنگ اسلامي به اخذ مدرك درجه يك هنري نايل شد. او چند سال پي در پي هم به عنوان معلم نمونه انتخاب شد. حالا حرف هاي خانم اطرايي را در مورد وضعيت موسيقي ايران بخوانيد.
موسيقي اين مملكت سرانجام نمي گيرد مگر اينكه كار اصولي و پايه اي انجام شود. يعني موسيقي كودك. كودك نسل دوم انقلاب با هنر بيگانه است؛ با سرودهاي ملي بيگانه است، سازها را نمي شناسد و حتي شكل سازها را نمي داند ما در هنرستان موسيقي بايد روز اول هر ساز را جداگانه به كلاس ببريم، ساز را به كودك نشان دهيم و مثلا بگوييم: اين سنتور است صدايش هم اين است حالا دوست داري سنتور يادبگيري؟ در مورد سازهاي غربي كه ديگر هيچ! وقتي از كودك مي پرسي فلوت دوست داري؟ مي گويد: فلوت چي هست؟! علت هم اين است كه اصلا سازها را نديده است حتي شكل آنها را ازتلويزيون نمي بيند، كودك فقط خواننده را مي بيند، و درست به همين علت است كه همه دوست دارند خواننده شوند. حتي ورزشكار مملكت هم مي رود خواننده مي شود!
در مورد مراكز دولتي، يكي از مشكلات اساسي در حال حاضر وجود كلاسهاي سازهاي كلاسيك و سنتي موسيقي در يك ساختمان است. در ايران كلا يك هنرستان موسيقي هست كه حتي به آن يك ساختمان اضافه نمي دهند تا بتوان كلاس هاي اين دو دسته ساز را از هم جدا كرد. در يك اتاق ما داريم سنتور كوك مي كنيم و در اتاق بالا صداي هارپ و ترومپت مي آيد! اين كار بازده آموزشي را كم مي كند، شاگرد گيج مي شود و اين است كه شاگرد مي خواهد قطعه بتهوون را با سنتور بنوازد! قبلا كه كلاس هاي دختران وپسران جدا نبود، دو ساختمان يكي براي آموزش ساز كلاسيك و يكي براي آموزش ساز سنتي بود ولي حالا كه كلاس هاي دختر و پسر جدا شده اين مشكل پيش آمده است.
در درجه اول نياز به بازگشايي فراوان هنرستان هاي غير انتفاعي داريم و البته اين كار احتياج به حمايت دولتي دارد به طوري كلي زمينه رشد هر هنري، حمايت دولتي است.

[Mona]

You can see links before reply