akanani
Tuesday 22 January 2008, 12:50 PM
یکی از مشهورترین مجلات در زمینه موسیقی Rolling Stone میباشد که همیشه در ارائه برترین آهنگ های سال و یا انتخاب برترین ترانه های قرن و غیره در صدر اخبار بوده است. اما جالب است تا بیشتر با این مجله و اهداف آن آشنا شویم، بالاخص مخاطبان ایرانی و رسانه ها که بسیاری از مطالب خبریشان این مجله میباشد. در سال 1967 و در سانفرانسیسکو آمریکا دو نفر به نامهای Jann Wenner و Ralph J. Gleason این مجله را تاسیس نمودند و اصلا اینطور فکر نمیکردند، روزی مجله آنها بعنوان برترین مجله در زمینه موسیقی روز مطرح شود.
شاید مهمترین اتفاق برای شکل گیری آن ریسک بزرگی بود که Jann Wenner انجام داد و از خانواده اش مبلغ 7500دلار قرض نمود تا بتواند به ایده هایش در رسیدن به مجله ای متفاوت برسد و این چنین هم شد و آن سرمایه در حال حاضر میلیون ها دلار سود برای آنها به همراه آورده است.
برخلاف سبک و سیاق نشریات آن زمان و گرایشات سیاسی افراطی که وجود داشت، رولینگ استون سعی نمود تا بصورت استانداردهای روزنامه نگاری سنتی فعالیت نماید و شاید جالب باشد بدانید که اولین مخاطبان و در حقیقت تبلیغ کنندگان آن هیپی ها بودند!
در اولین شماره از مجله Wenner در سرمقاله اش مینویسد:" این مجله تنها در مورد موسیقی نیست بلکه مجله ایست درباره مسائل مرتبط و تاثیر گذار بر روی موسیقی"
هرچند برخلاف این عنوان باید گفت که رولینگ استون مجله ای بود که بر طبق سیاست روز عمل میکرد. اما مهمترین نکته در مورد ارولینگ استون تاثیر عمیقی بود که بر روی موسیقی دهه 70 گذاشت و فرهنگ موسیقی عامیانه و پاپ را در بین عموم مردم گسترش داد.
بسیاری از نویسندگان سابق آن مانند : P. J. O'Rourke و Kurt Loder در حال حاضر در کانال مشهور MTV مشغول به فعالیت میباشند و یکی از نکاتی که این مجله از آن به هیچ عنوان استفاده نمیکرد موسیقی بود! بلکه حواشی مربوط به دنیای موسیقی بود که بیشتر مورد انعکاس قرار میگرفت تا خود موسیقی. داستانهای دنباله دار نیز یکی از مواردی بود که موجب مقبولیت بیشتر مجله از سوی عامه مردم بود.
شاید دادن عنوان مجله زرد موسیقی برای رولینگ استون عجیب نباشد. در دهه 1990 و با آمدن نشریاتی چون FHM و Maxim رولینگ استون شروع به رقابت با آنها نمود و در اولین کار یکی از بهترین نویسنگان مجله FHM با نام Ed Needham را استخدام نمودند .
این مجله بیشتر بر روی خوانندگان جوان خود توجه مینمود، مطالب عامیانه در زمینه های فیلم و هنرپیشگان آن زمان، آن هم با استفاده از جاذبه های جنسی بیشتر از موسیقی در مجله نمود داشت و این به مذاق اهالی واقعی موسیقی خوش نیامد و انتقادات بسیاری صورت گرفت که در عوض مجله بیشتر به جنبه های ظاهری مجله توجه نشان داد که بسیار هم موثر واقع شد و فروش آن را به بیش از یک میلیون در هر نسخه رساند و مطالب سیاسی روز و داستان و حواشی موسیقی نیز همانند گذشته به چاپ میرسیدند.
هر چند این مجله همواره مورد توجه بسیاری بوده است و جوایز متعددی را به خود اختصاص داده اما انتقادات بسیاری از جانب اهالی فن و مطلع در زمینه موسیقی و روزنامه نگاری بر آن وارد است. بعنوان مثال توجه بیشتر بر روی حواشی دنیای موسیقی و زندگی شخصی موزیسین ها و روابط آن ها با یکدیگر تا بررسی کیفیت آثار منتشر شده یکی از نقاط ضعف این نشریه میباشد.
تفکر شخصی و توجه به موزیسن هایی که در بسیاری از مواقع کار موفقی نداشته اند و یا سالهاست که یا از دنیا رفته اند و یا فعالیت نمی نمایند از جمله توجه بیش از حد به اوزی آزبورن و نیروانا در مقابل عدم توجه به گروههای موفق در دهه 70 که تا بحال نیز به فعالیت خود ادامه داده اند.
به بیشترین گروه یا افرادی که عکس روی جلد این مجله بوده اند توجه نمایید:
* John Lennon
* Tina Turner
* The Beatles
* Jimi Hendrix
* Otis Redding
* Donovan
* Jim Morrison
* Janis Joplin
* Paul McCartney
* Eric Clapton
غرض ورزی های شخصی در انتخاب بهترین آلبوم ها و ترانه ها و عدم توجه به نظرات مخاطبان نیز از جمله دیگر نقاط ضعف این مجله میباشد.
در حال حاضر نیز این مجله بیشتر به سمت و سوی موسیقی هیپ هاپ رفته است و شامل مقالاتی در مورد هنرپیشگان هالیوود است تا موزیسین های موسیقی راک و پاپ و همانند MTV با تبلیغات وسیع تجاری توانسته است با خود را بعنوان یکی از معتبرترین مجلات موسیقی جهان مطرح سازد در حالیکه در واقع اصلا این چنین نیست. اگر نگاهی به عکسهای این مجله در زمینه موسیقی بیندازیم میتوانیم متوجه شویم.
استفاده ابزاری از خوانندگان بالاخص خوانندگان زن یکی از شیوه های جلب مخاطب از طرف این نشریه میباشد و هر چند بر روی جلد رفتن هر کسی در رولینگ استون نیز گام بزرگی در جهت مشهور شدن آن شخص میباشد. خواننده مشهور آمریکایی بریتنی اسپیرز نیز از طریق این مجله به شهرت رسید در زمانی که وی تنها 17 سال سن داشت، رولینگ استون با استفاده از عکسهای غیراخلاقی این خواننده را در صدر اخبار روز موسیقی قرار داد و یا جانت جکسون که بیشتر از آنکه ترانه هایش سرو صدا برپا کند، عکسش بر روی جلد مجله بیشترین انعکاس را در جامعه موسیقی داشت.
در هر حال گروههای موسیقی معتبر و با استاندارد بالا هیچ موقع محبوب رولینگ استون نبودند، همانند ام.تی.وی (You can see links before reply)که کمتر به گروه های فعال در عرصه موسیقی میپردازد.
شاید مهمترین اتفاق برای شکل گیری آن ریسک بزرگی بود که Jann Wenner انجام داد و از خانواده اش مبلغ 7500دلار قرض نمود تا بتواند به ایده هایش در رسیدن به مجله ای متفاوت برسد و این چنین هم شد و آن سرمایه در حال حاضر میلیون ها دلار سود برای آنها به همراه آورده است.
برخلاف سبک و سیاق نشریات آن زمان و گرایشات سیاسی افراطی که وجود داشت، رولینگ استون سعی نمود تا بصورت استانداردهای روزنامه نگاری سنتی فعالیت نماید و شاید جالب باشد بدانید که اولین مخاطبان و در حقیقت تبلیغ کنندگان آن هیپی ها بودند!
در اولین شماره از مجله Wenner در سرمقاله اش مینویسد:" این مجله تنها در مورد موسیقی نیست بلکه مجله ایست درباره مسائل مرتبط و تاثیر گذار بر روی موسیقی"
هرچند برخلاف این عنوان باید گفت که رولینگ استون مجله ای بود که بر طبق سیاست روز عمل میکرد. اما مهمترین نکته در مورد ارولینگ استون تاثیر عمیقی بود که بر روی موسیقی دهه 70 گذاشت و فرهنگ موسیقی عامیانه و پاپ را در بین عموم مردم گسترش داد.
بسیاری از نویسندگان سابق آن مانند : P. J. O'Rourke و Kurt Loder در حال حاضر در کانال مشهور MTV مشغول به فعالیت میباشند و یکی از نکاتی که این مجله از آن به هیچ عنوان استفاده نمیکرد موسیقی بود! بلکه حواشی مربوط به دنیای موسیقی بود که بیشتر مورد انعکاس قرار میگرفت تا خود موسیقی. داستانهای دنباله دار نیز یکی از مواردی بود که موجب مقبولیت بیشتر مجله از سوی عامه مردم بود.
شاید دادن عنوان مجله زرد موسیقی برای رولینگ استون عجیب نباشد. در دهه 1990 و با آمدن نشریاتی چون FHM و Maxim رولینگ استون شروع به رقابت با آنها نمود و در اولین کار یکی از بهترین نویسنگان مجله FHM با نام Ed Needham را استخدام نمودند .
این مجله بیشتر بر روی خوانندگان جوان خود توجه مینمود، مطالب عامیانه در زمینه های فیلم و هنرپیشگان آن زمان، آن هم با استفاده از جاذبه های جنسی بیشتر از موسیقی در مجله نمود داشت و این به مذاق اهالی واقعی موسیقی خوش نیامد و انتقادات بسیاری صورت گرفت که در عوض مجله بیشتر به جنبه های ظاهری مجله توجه نشان داد که بسیار هم موثر واقع شد و فروش آن را به بیش از یک میلیون در هر نسخه رساند و مطالب سیاسی روز و داستان و حواشی موسیقی نیز همانند گذشته به چاپ میرسیدند.
هر چند این مجله همواره مورد توجه بسیاری بوده است و جوایز متعددی را به خود اختصاص داده اما انتقادات بسیاری از جانب اهالی فن و مطلع در زمینه موسیقی و روزنامه نگاری بر آن وارد است. بعنوان مثال توجه بیشتر بر روی حواشی دنیای موسیقی و زندگی شخصی موزیسین ها و روابط آن ها با یکدیگر تا بررسی کیفیت آثار منتشر شده یکی از نقاط ضعف این نشریه میباشد.
تفکر شخصی و توجه به موزیسن هایی که در بسیاری از مواقع کار موفقی نداشته اند و یا سالهاست که یا از دنیا رفته اند و یا فعالیت نمی نمایند از جمله توجه بیش از حد به اوزی آزبورن و نیروانا در مقابل عدم توجه به گروههای موفق در دهه 70 که تا بحال نیز به فعالیت خود ادامه داده اند.
به بیشترین گروه یا افرادی که عکس روی جلد این مجله بوده اند توجه نمایید:
* John Lennon
* Tina Turner
* The Beatles
* Jimi Hendrix
* Otis Redding
* Donovan
* Jim Morrison
* Janis Joplin
* Paul McCartney
* Eric Clapton
غرض ورزی های شخصی در انتخاب بهترین آلبوم ها و ترانه ها و عدم توجه به نظرات مخاطبان نیز از جمله دیگر نقاط ضعف این مجله میباشد.
در حال حاضر نیز این مجله بیشتر به سمت و سوی موسیقی هیپ هاپ رفته است و شامل مقالاتی در مورد هنرپیشگان هالیوود است تا موزیسین های موسیقی راک و پاپ و همانند MTV با تبلیغات وسیع تجاری توانسته است با خود را بعنوان یکی از معتبرترین مجلات موسیقی جهان مطرح سازد در حالیکه در واقع اصلا این چنین نیست. اگر نگاهی به عکسهای این مجله در زمینه موسیقی بیندازیم میتوانیم متوجه شویم.
استفاده ابزاری از خوانندگان بالاخص خوانندگان زن یکی از شیوه های جلب مخاطب از طرف این نشریه میباشد و هر چند بر روی جلد رفتن هر کسی در رولینگ استون نیز گام بزرگی در جهت مشهور شدن آن شخص میباشد. خواننده مشهور آمریکایی بریتنی اسپیرز نیز از طریق این مجله به شهرت رسید در زمانی که وی تنها 17 سال سن داشت، رولینگ استون با استفاده از عکسهای غیراخلاقی این خواننده را در صدر اخبار روز موسیقی قرار داد و یا جانت جکسون که بیشتر از آنکه ترانه هایش سرو صدا برپا کند، عکسش بر روی جلد مجله بیشترین انعکاس را در جامعه موسیقی داشت.
در هر حال گروههای موسیقی معتبر و با استاندارد بالا هیچ موقع محبوب رولینگ استون نبودند، همانند ام.تی.وی (You can see links before reply)که کمتر به گروه های فعال در عرصه موسیقی میپردازد.