Leon
Monday 18 February 2008, 03:12 PM
بعد از مراسم بزرگداشت خانم لعبت والا، اين بار بررسي صد سال ترانه ايراني بود که بنياد توس را بر آن داشت تا علاقه مندان به هنر و ادبيات ايران را گرد هم آورد.
صد سال ترانه، از مشروطيت تا اکنون
جاي خالي ترانه در مبارزه براي آزادي
You can see links before reply
برنامه "صد سال ترانه ايراني، از مشروطيت تا امروز" در روز يکشنبه بيست و يکم اکتبر، هنر دوستان و علاقه مندان به فرهنگ و موسيقي ايراني را به سالن مجلل لوگان هال کشانده بود، براي مرور خاطره و تاريخ ترانه سرايي فارسي.
ترانه "سيمين بري" اولين ترانه اي بود که با صداي حسن ستار وپيانوي دلنشين منوچهر چشم آذر، اجرا شد و پس از آن خانم فخري نيکزاد با خوش آمد گويي به حاضرين برنامه را آغاز کرد.
"اکنون بيش از صد سال از جنبش مشروطيت و باز آفريني ترانه در سرزمين ما ميگذرد. در اين نگاه گذرا، ما به هنري مي پردازيم که در راه بالندگي آن کوششهاي فراواني شده است.پيش از پرداختن به فراز و نشيب هاي ترانه جا دارد، يادي بکنم از دست اندر کاران ترانه و موسيقي که در سال گذشته از ميان ما رفتند. بابک بيات، مهستي، مريم ساوجي، ناصر عبدالهي، پرويز ياحقي الهه و حميد قنبري. به ياد اين از دست رفتگان يک دقيقه سکوت مي کنيم..."
پس از سکوت و به دنبال آن پخش ترانه دل به تو دادم با صداي حميد قنبري، فخري نيکزاد برنامه را با بيان اين جملات پي گرفت: "پيشينه ترانه را مي توان در صده هاي گذشته جست وجو کرد و حتي آن را به ترانک هاي باربد در دوره ساسانيان رسانيد. در معناي امروزي اما و در شکل ترانه هاي امروز مصرفي شهري، سابقه اين هنر به زمان شيدا و عارف قزويني باز مي گردد...در سالهاي پس از مشروطيت، آهنگ سازان و شاعران برجسته اي، چون علينقي وزيري، محمد علي امير جاهد، ملک الشعرا بهار، وحيد دستگردي و حسن گل گلاب، به کار ترانه پردازي پرداختند و دگرگوني هايي در عرصه آن پديد آوردند. از سالهاي بيست به بعد باز هم روند ترانه ديگرگون شد. زبان فاخر و سنگين و محتواي جدي، مي رفت که ترانه را از رونق بياندازد، ترانه زبان سهل و ساده مي طلبد، از نظر موسيقي نيز شور و حال مي خواهد، نسل جواني که سر بر آورده بود در جست وجوي ترانه نو بود، همين نياز جوانان را وارد ميدان کرد، و با حفظ وابستگي به سنت، پاي نو آوري را به اين راه گشود. عاشقانه ها سليس و روان شد. جواد بديع زاده که او را ازبنيان گذاران موسيقي پاپ ايراني در معناي گسترده اي به شمار مي آورند به راه پدر واعظ نرفت و به خواندن براي مردم و ترانه هاي کوچه و بازار دل بست... در ميان نمونه هاي موسيقي بديع زاده، گاه به نمونه هايي بر مي خوريم که از نظر فورم و محتوا، با ترانه هاي پاپ امروزي رقابت مي کند.
پس از پخش ترانه "يکي يه پول خروس" نوبت به جمشيد شيباني رسيد که به عنوان اولين ميهمان برنامه به روي صحته بيايد. شيباني سخنانش را با تشکر از دست اندرکاران بنياد طوس آغاز کرد و سپس چنين ادامه داد:
"ترانه و موسيقي چندين دوره داشته است. پدر بزرگ من ميرزا عبداله پدر موسيقي ايران است که شيدا و درويش خان و عارف در خدمت ايشان بوده اند..." وي سپس به سير تکاملي ترانه پرداخت و با بيان چند خاطره از ملوک ضرابي و استاد بنان، سخانانش را با اين جملات به انجام رسانيد: "بسيار خوشحالم که ميبينم امروزتمام هنرمندان جوان ما، از همان ضرب هايي که من شروع کردم استفاده مي کنند."
آذر پژوهش، گوينده پر آوازه راديو، دومين مهمان برنامه بود که در وقت اندک تعيين شده به بيان گذشته کوتاهي از دوران کاري خويش پرداخت.
گرداننده برنامه، سپس به سراغ اثرپذيري ترانه و موسيقي ايراني از موسيقي پاپ و جاز غرب رفت و در نگاهي بسيار گذرا دلايل دگرگوني موسيقي و شعر را در سالهاي دهه چهل برشمرد.
و بعد آز آن، ناصر رستگار نژاد در فيلمي ضبط شده از روزهاي آشنايي اش با ويگن سخن گفت و چگونگي خلق شدن ترانه مشهور مهتاب.
تا اينجا صحبت از کساني است که آغازگر و راه گشاي ترانه نو بوده اند. جوانترها، پشت در به انتظار نوبت ايستاده اند. وارد گود شدن البته کار آساني نيست.دستگاههاي توليد و پخش يکسره تحت فرمان کهنه کارهاست که در برابر جوانها، راه بندان هاي گوناگون ايجاد مي کنند.
در سال 1348 جوانان در زير زمين خانه اي در خيابان رامسر، مکان مستقل کوچکي به نام استوديوي طنين، براي ضبظ برنامه هاي خود بنيان ميکنند. بسياري ار ترانه سازان جوان از وابستگان استوديوي طنين هستند. تورج نگهبان، پرويز اتابکي، اسفنديار منفرد زاده، ايرج جنتي عطايي، پرويز مقصدي، بابک افشار، شهريار قنبري، اردلان سرفراز، واروژان، بابک بيات و مجريان برجسته ترانه هاي نو فرهاد و گوگوش.
فخري نيکزاد با قرائت اين جملات ازتورج نگهبان ديگر ميهمان برنامه دعوت کرد تا به روي صحنه بيايد و در باره تاريخچه استوديوي طنين و دستاوردهاي آن توضيحاتي ارائه دهد.
تورج نگهبان گفت: "آنچه که عيان است، اين که احساس در اين برنامه بيشتر از واقعيت است. مضاف به اينکه سير تقدم و تاخر تاريخهاي ارائه شده نيز در بعضي مواقع نادرست بوده است. خانم پژوهش[منظورشان البته خانم نيکزاد بود] من دو سال قبل از بيژن ترقي ترانه سرايي مي کردم و شما من را جوان کرديد. گويا آقاي خوشنام، پژوهشگري که متن برنامه را نوشته اند، به منابع اطلاعاتي درست و قابل اعتماد دسترسي نداشته اند. و در ضمن استوديوي طنين در سال 1342 تاسيس شد نه 1348. و در واقع ايده تاسيس استوديو از زماني شکل گرفت که راديو تصميم گرفت زان پس خريدار برنامه باشد نه توليد کننده آن." نگهبان در ادامه، از ساخت يک برنامه به نام سيري در ادبيات آهنگين ايران خبر داد که توسط خودش تهيه مي شود. وي سپس از وقت کمي که در اختيار داشت گله کرد و سخنانش را با بيان خاطره اي از شادروان فريدون فرخزاد به پايان برد.
ايرج جنتي عطايي، ميهمان بعدي قرار بود پيرامون تعهد سخن بگويد: "سخن از تعهد گفتن در اين زمان کوتاه و آن هم در يک چنين نشستي بيشتر به نوک زدن ميماند. به هر روي با افت و خيزهايي که در جهان صورت ميگرفت و دامنه و امواجش به زادگاه ما هم رسيده بود، در کنار تحولاتي که در شعر پديد آمده بود- به ويژه در ايران که فرهنگ شعر سالاري دارد- تاثير شاعران بزرگي که در ايران آن زمان کار ميکردند همچون شاملو و اخوان ثالث و اسماعيل خويي و اتفاقاتي که در کوچه و بازار مي افتاد، به وجود آمدن جنبشهاي چريکي و فعاليتهاي آزادي خواهانه و فرصتي که استوديوي طنين در اختيار جوانهايي گذاشته بود که در آنجا سانسور و توقيف نشوند، باعث شد که ترانه صداي محيط پيرامونش شود و تعهد با ترانه هم خون و هم ريتم شود.اما آنچه ميخواهم بدان اشاره کنم، اينک ترانه است که به هر روي با سرکوب عرياني که از زمان حکومت ولايت فقيه بر ترانه اعمال شده است و ترانه را از خانه تبعيد کرده است و با آنکه جاي آن دارد که ترانه در مبارزان آزادي خواهانه و برابري خواهانه ملت شرکت کند، به دليل پراکندگي هم ميهنان سابق در اقصي نقاط جهان و به دليل سليقه هاي ويژه اي که در رسانه هاي گروهي وجود دارد دست ترانه از مبارزه کوتاه شده است. در ايران مميزي حکومتي بيداد ميکند و در خارج اپوزوسيون که بنا بود بار و همراه مبارزه براي آزادي و برابري باشد، بيشتر از آن جلوگيري مي کند." وي در انتها، تورج نگهبان، بهمن فرسي و اسماعيل خويي را، سه استاد موسيقي، تاترو شعر خود دانست و از آنان قدر داني کرد.
بعد از جنتي عطايي نوبت به اسفنديار منفرد زاده رسيد که با ترانه هايش براي چند نسل خاطره قومي و همگاني ساخته است. منفرد زاده در باب ترانه اجتماعي و راه يافتن ترانه به حوزه سينما چنين گفت: "من يک ياغي هستم براي راديو. با اين وجود که از شانزده سالگي با راديو شروع کرده بودم. کار به جايي رسيد که فشار مميزي براي متن ترانه در راديو آنقدر شديد شد که ديگر با راديو کار نکردم. من از سال 1346 ديگر به راديو نرفتم و مميزي و سانسور را بر نتابيدم. من استوديوي طنين را سکوي پرتابي دانستم بر آمده از دل کوچه و خيابان، رو به راديو. و يک تنه با رسانه دولتي جنگيدم. ومي خواهم اگر کس ديگري در آن روز اين کار را کرده بود، بيايد و بگويد که من نيز بوده ام.من از طريق سينما که در آن ترانه اش سانسور و مميزي نميشد کارم را ادامه دادم. در فيلم خداحافظ رفيق ترانه جمعه را در اعتراض به آن اتفاق گنجانديم و در فيلم رضا موتوري و..."
من به آنها که به هر دليلي با دولت وقت همکاري ميکنند، کاري ندارم. اما هنر دولتي هيچگاه نتوانسته است ماندگار شود.شايد در زمان کوتاه کاري ساخته شود و شنيده هم بشود اما دست زمان بي رحم است و يقينا آن را از بين ميبرد. به عنوان مثال ترانه از خون جوانان وطن، زماني ساخته شده است که هيچ رسانه و ابزار ضبطي وجود نداشته است، پس چگونه است که ماندگار شده است؟ و تا به امروز در يادها مانده است؟
وي با مطرح کردن چند اميد و آرزوي به هم پيوسته کلامش را به آخر برد: "اميدوارم روزي ديگر اين ترانه از خاک جوانان وطن، سمبل سرکوب، نباشد. اميدوارم روزي آنقدر گروههاي سياسي و رسانه ها آزاد باشند که هنر مند به راحتي حرفش را بزندو ديگر اين واژه جا افتاده تعهد، سربار هنرمندان و فرهنگ سازان جامعه ما نشود تا هنرمند به دور از اين هياهوها بتواند واقعاً آن کاري را انجام دهد که مي خواهد، که دوست دارد.اما تا آن روز نيامده هر کس به ويژه در اين حکومت، اشعارش را با اسم مستعاريا بدون هويت يا حالا به هر گونه ديگرچاپ کند، کاري جز خلط مطلب و شکستن مرزها انجام نداده است. يعني آيا فقط حضور جسم ما در ايران ممنوع است؟ در روزگاري که نميتوانيم در خانه باشيم بايد کتابهايمان در ايران چاپ شود؟ آيا اين از هوش حاکميت نيست؟"
پس از سخنان منفرد زاده فخري نيکزاد به معرفي نسل بعدي خوانندگان ايراني پرداخت و کلاژي از صداي رامش و آغاسي، پخش شد.
بخش بعدي برنامه به تغيير و تحولات موسيقي در سالهاي پس از انقلاب اسلامي اختصاص داشت و روزنه هاي حيات ترانه در سالهاي اوليه تبعيد. در واقع همان موسيقي اي که بعدها با نام موسيقي لوس انجلسي در نزد ايرانيان صاحب هويت شد، سوژه بحث آخرين است.
شهبال شپره که تصوير و صداي ضبط شده اش را براي برنامه فرستاده بود، در سخناني کوتاه از سختي اغاز راه موسيقي لوس انجلسي گفت و آنچه تبعيد و شرايط جديد براي خواننده هايي به ارمغان آورده است که تا چند وقت قبل آز آن در اوج شهرت و رفاه در کشور خودشان زندگي مي کرده اند.
نازنين انصاري آخرين نفري بود که به روي صحنه آمدو بيانيه پاياني را به نمايندگي از روزنامه کيهان لندن قرائت کرد.
وي در طوماري طويل، نامهايي را به گزينش رندوم انتخاب کرده بود و آنان را سازندگان هويت فرهنگي- ملي ايران مي دانست و چه عجيب که در اين ليست بلند و بالا نه نشاني از زرتشت بود نه رد پايي از مزدک و ماني و فردوسي که انديشه و زبان فارسي را مديون بودن و آينده نگري شان هستيم.
صداي عارف با ترانه معروف سلطان قلبها و ستار با ترانه خاطره انگيز گل سنگم، پايان بخش برنامه صد سال ترانه ايراني بود که در زماني بسيار کوتاه و حالتي شتاب زده، سر شکافتن قصه زندگي فرزندان باربد و نکيسا داشت.
/You can see links before reply
صد سال ترانه، از مشروطيت تا اکنون
جاي خالي ترانه در مبارزه براي آزادي
You can see links before reply
برنامه "صد سال ترانه ايراني، از مشروطيت تا امروز" در روز يکشنبه بيست و يکم اکتبر، هنر دوستان و علاقه مندان به فرهنگ و موسيقي ايراني را به سالن مجلل لوگان هال کشانده بود، براي مرور خاطره و تاريخ ترانه سرايي فارسي.
ترانه "سيمين بري" اولين ترانه اي بود که با صداي حسن ستار وپيانوي دلنشين منوچهر چشم آذر، اجرا شد و پس از آن خانم فخري نيکزاد با خوش آمد گويي به حاضرين برنامه را آغاز کرد.
"اکنون بيش از صد سال از جنبش مشروطيت و باز آفريني ترانه در سرزمين ما ميگذرد. در اين نگاه گذرا، ما به هنري مي پردازيم که در راه بالندگي آن کوششهاي فراواني شده است.پيش از پرداختن به فراز و نشيب هاي ترانه جا دارد، يادي بکنم از دست اندر کاران ترانه و موسيقي که در سال گذشته از ميان ما رفتند. بابک بيات، مهستي، مريم ساوجي، ناصر عبدالهي، پرويز ياحقي الهه و حميد قنبري. به ياد اين از دست رفتگان يک دقيقه سکوت مي کنيم..."
پس از سکوت و به دنبال آن پخش ترانه دل به تو دادم با صداي حميد قنبري، فخري نيکزاد برنامه را با بيان اين جملات پي گرفت: "پيشينه ترانه را مي توان در صده هاي گذشته جست وجو کرد و حتي آن را به ترانک هاي باربد در دوره ساسانيان رسانيد. در معناي امروزي اما و در شکل ترانه هاي امروز مصرفي شهري، سابقه اين هنر به زمان شيدا و عارف قزويني باز مي گردد...در سالهاي پس از مشروطيت، آهنگ سازان و شاعران برجسته اي، چون علينقي وزيري، محمد علي امير جاهد، ملک الشعرا بهار، وحيد دستگردي و حسن گل گلاب، به کار ترانه پردازي پرداختند و دگرگوني هايي در عرصه آن پديد آوردند. از سالهاي بيست به بعد باز هم روند ترانه ديگرگون شد. زبان فاخر و سنگين و محتواي جدي، مي رفت که ترانه را از رونق بياندازد، ترانه زبان سهل و ساده مي طلبد، از نظر موسيقي نيز شور و حال مي خواهد، نسل جواني که سر بر آورده بود در جست وجوي ترانه نو بود، همين نياز جوانان را وارد ميدان کرد، و با حفظ وابستگي به سنت، پاي نو آوري را به اين راه گشود. عاشقانه ها سليس و روان شد. جواد بديع زاده که او را ازبنيان گذاران موسيقي پاپ ايراني در معناي گسترده اي به شمار مي آورند به راه پدر واعظ نرفت و به خواندن براي مردم و ترانه هاي کوچه و بازار دل بست... در ميان نمونه هاي موسيقي بديع زاده، گاه به نمونه هايي بر مي خوريم که از نظر فورم و محتوا، با ترانه هاي پاپ امروزي رقابت مي کند.
پس از پخش ترانه "يکي يه پول خروس" نوبت به جمشيد شيباني رسيد که به عنوان اولين ميهمان برنامه به روي صحته بيايد. شيباني سخنانش را با تشکر از دست اندرکاران بنياد طوس آغاز کرد و سپس چنين ادامه داد:
"ترانه و موسيقي چندين دوره داشته است. پدر بزرگ من ميرزا عبداله پدر موسيقي ايران است که شيدا و درويش خان و عارف در خدمت ايشان بوده اند..." وي سپس به سير تکاملي ترانه پرداخت و با بيان چند خاطره از ملوک ضرابي و استاد بنان، سخانانش را با اين جملات به انجام رسانيد: "بسيار خوشحالم که ميبينم امروزتمام هنرمندان جوان ما، از همان ضرب هايي که من شروع کردم استفاده مي کنند."
آذر پژوهش، گوينده پر آوازه راديو، دومين مهمان برنامه بود که در وقت اندک تعيين شده به بيان گذشته کوتاهي از دوران کاري خويش پرداخت.
گرداننده برنامه، سپس به سراغ اثرپذيري ترانه و موسيقي ايراني از موسيقي پاپ و جاز غرب رفت و در نگاهي بسيار گذرا دلايل دگرگوني موسيقي و شعر را در سالهاي دهه چهل برشمرد.
و بعد آز آن، ناصر رستگار نژاد در فيلمي ضبط شده از روزهاي آشنايي اش با ويگن سخن گفت و چگونگي خلق شدن ترانه مشهور مهتاب.
تا اينجا صحبت از کساني است که آغازگر و راه گشاي ترانه نو بوده اند. جوانترها، پشت در به انتظار نوبت ايستاده اند. وارد گود شدن البته کار آساني نيست.دستگاههاي توليد و پخش يکسره تحت فرمان کهنه کارهاست که در برابر جوانها، راه بندان هاي گوناگون ايجاد مي کنند.
در سال 1348 جوانان در زير زمين خانه اي در خيابان رامسر، مکان مستقل کوچکي به نام استوديوي طنين، براي ضبظ برنامه هاي خود بنيان ميکنند. بسياري ار ترانه سازان جوان از وابستگان استوديوي طنين هستند. تورج نگهبان، پرويز اتابکي، اسفنديار منفرد زاده، ايرج جنتي عطايي، پرويز مقصدي، بابک افشار، شهريار قنبري، اردلان سرفراز، واروژان، بابک بيات و مجريان برجسته ترانه هاي نو فرهاد و گوگوش.
فخري نيکزاد با قرائت اين جملات ازتورج نگهبان ديگر ميهمان برنامه دعوت کرد تا به روي صحنه بيايد و در باره تاريخچه استوديوي طنين و دستاوردهاي آن توضيحاتي ارائه دهد.
تورج نگهبان گفت: "آنچه که عيان است، اين که احساس در اين برنامه بيشتر از واقعيت است. مضاف به اينکه سير تقدم و تاخر تاريخهاي ارائه شده نيز در بعضي مواقع نادرست بوده است. خانم پژوهش[منظورشان البته خانم نيکزاد بود] من دو سال قبل از بيژن ترقي ترانه سرايي مي کردم و شما من را جوان کرديد. گويا آقاي خوشنام، پژوهشگري که متن برنامه را نوشته اند، به منابع اطلاعاتي درست و قابل اعتماد دسترسي نداشته اند. و در ضمن استوديوي طنين در سال 1342 تاسيس شد نه 1348. و در واقع ايده تاسيس استوديو از زماني شکل گرفت که راديو تصميم گرفت زان پس خريدار برنامه باشد نه توليد کننده آن." نگهبان در ادامه، از ساخت يک برنامه به نام سيري در ادبيات آهنگين ايران خبر داد که توسط خودش تهيه مي شود. وي سپس از وقت کمي که در اختيار داشت گله کرد و سخنانش را با بيان خاطره اي از شادروان فريدون فرخزاد به پايان برد.
ايرج جنتي عطايي، ميهمان بعدي قرار بود پيرامون تعهد سخن بگويد: "سخن از تعهد گفتن در اين زمان کوتاه و آن هم در يک چنين نشستي بيشتر به نوک زدن ميماند. به هر روي با افت و خيزهايي که در جهان صورت ميگرفت و دامنه و امواجش به زادگاه ما هم رسيده بود، در کنار تحولاتي که در شعر پديد آمده بود- به ويژه در ايران که فرهنگ شعر سالاري دارد- تاثير شاعران بزرگي که در ايران آن زمان کار ميکردند همچون شاملو و اخوان ثالث و اسماعيل خويي و اتفاقاتي که در کوچه و بازار مي افتاد، به وجود آمدن جنبشهاي چريکي و فعاليتهاي آزادي خواهانه و فرصتي که استوديوي طنين در اختيار جوانهايي گذاشته بود که در آنجا سانسور و توقيف نشوند، باعث شد که ترانه صداي محيط پيرامونش شود و تعهد با ترانه هم خون و هم ريتم شود.اما آنچه ميخواهم بدان اشاره کنم، اينک ترانه است که به هر روي با سرکوب عرياني که از زمان حکومت ولايت فقيه بر ترانه اعمال شده است و ترانه را از خانه تبعيد کرده است و با آنکه جاي آن دارد که ترانه در مبارزان آزادي خواهانه و برابري خواهانه ملت شرکت کند، به دليل پراکندگي هم ميهنان سابق در اقصي نقاط جهان و به دليل سليقه هاي ويژه اي که در رسانه هاي گروهي وجود دارد دست ترانه از مبارزه کوتاه شده است. در ايران مميزي حکومتي بيداد ميکند و در خارج اپوزوسيون که بنا بود بار و همراه مبارزه براي آزادي و برابري باشد، بيشتر از آن جلوگيري مي کند." وي در انتها، تورج نگهبان، بهمن فرسي و اسماعيل خويي را، سه استاد موسيقي، تاترو شعر خود دانست و از آنان قدر داني کرد.
بعد از جنتي عطايي نوبت به اسفنديار منفرد زاده رسيد که با ترانه هايش براي چند نسل خاطره قومي و همگاني ساخته است. منفرد زاده در باب ترانه اجتماعي و راه يافتن ترانه به حوزه سينما چنين گفت: "من يک ياغي هستم براي راديو. با اين وجود که از شانزده سالگي با راديو شروع کرده بودم. کار به جايي رسيد که فشار مميزي براي متن ترانه در راديو آنقدر شديد شد که ديگر با راديو کار نکردم. من از سال 1346 ديگر به راديو نرفتم و مميزي و سانسور را بر نتابيدم. من استوديوي طنين را سکوي پرتابي دانستم بر آمده از دل کوچه و خيابان، رو به راديو. و يک تنه با رسانه دولتي جنگيدم. ومي خواهم اگر کس ديگري در آن روز اين کار را کرده بود، بيايد و بگويد که من نيز بوده ام.من از طريق سينما که در آن ترانه اش سانسور و مميزي نميشد کارم را ادامه دادم. در فيلم خداحافظ رفيق ترانه جمعه را در اعتراض به آن اتفاق گنجانديم و در فيلم رضا موتوري و..."
من به آنها که به هر دليلي با دولت وقت همکاري ميکنند، کاري ندارم. اما هنر دولتي هيچگاه نتوانسته است ماندگار شود.شايد در زمان کوتاه کاري ساخته شود و شنيده هم بشود اما دست زمان بي رحم است و يقينا آن را از بين ميبرد. به عنوان مثال ترانه از خون جوانان وطن، زماني ساخته شده است که هيچ رسانه و ابزار ضبطي وجود نداشته است، پس چگونه است که ماندگار شده است؟ و تا به امروز در يادها مانده است؟
وي با مطرح کردن چند اميد و آرزوي به هم پيوسته کلامش را به آخر برد: "اميدوارم روزي ديگر اين ترانه از خاک جوانان وطن، سمبل سرکوب، نباشد. اميدوارم روزي آنقدر گروههاي سياسي و رسانه ها آزاد باشند که هنر مند به راحتي حرفش را بزندو ديگر اين واژه جا افتاده تعهد، سربار هنرمندان و فرهنگ سازان جامعه ما نشود تا هنرمند به دور از اين هياهوها بتواند واقعاً آن کاري را انجام دهد که مي خواهد، که دوست دارد.اما تا آن روز نيامده هر کس به ويژه در اين حکومت، اشعارش را با اسم مستعاريا بدون هويت يا حالا به هر گونه ديگرچاپ کند، کاري جز خلط مطلب و شکستن مرزها انجام نداده است. يعني آيا فقط حضور جسم ما در ايران ممنوع است؟ در روزگاري که نميتوانيم در خانه باشيم بايد کتابهايمان در ايران چاپ شود؟ آيا اين از هوش حاکميت نيست؟"
پس از سخنان منفرد زاده فخري نيکزاد به معرفي نسل بعدي خوانندگان ايراني پرداخت و کلاژي از صداي رامش و آغاسي، پخش شد.
بخش بعدي برنامه به تغيير و تحولات موسيقي در سالهاي پس از انقلاب اسلامي اختصاص داشت و روزنه هاي حيات ترانه در سالهاي اوليه تبعيد. در واقع همان موسيقي اي که بعدها با نام موسيقي لوس انجلسي در نزد ايرانيان صاحب هويت شد، سوژه بحث آخرين است.
شهبال شپره که تصوير و صداي ضبط شده اش را براي برنامه فرستاده بود، در سخناني کوتاه از سختي اغاز راه موسيقي لوس انجلسي گفت و آنچه تبعيد و شرايط جديد براي خواننده هايي به ارمغان آورده است که تا چند وقت قبل آز آن در اوج شهرت و رفاه در کشور خودشان زندگي مي کرده اند.
نازنين انصاري آخرين نفري بود که به روي صحنه آمدو بيانيه پاياني را به نمايندگي از روزنامه کيهان لندن قرائت کرد.
وي در طوماري طويل، نامهايي را به گزينش رندوم انتخاب کرده بود و آنان را سازندگان هويت فرهنگي- ملي ايران مي دانست و چه عجيب که در اين ليست بلند و بالا نه نشاني از زرتشت بود نه رد پايي از مزدک و ماني و فردوسي که انديشه و زبان فارسي را مديون بودن و آينده نگري شان هستيم.
صداي عارف با ترانه معروف سلطان قلبها و ستار با ترانه خاطره انگيز گل سنگم، پايان بخش برنامه صد سال ترانه ايراني بود که در زماني بسيار کوتاه و حالتي شتاب زده، سر شکافتن قصه زندگي فرزندان باربد و نکيسا داشت.
/You can see links before reply