Leon
Sunday 24 February 2008, 03:25 PM
'افت موسيقی در ايران'
You can see links before reply
محمد رضا شجريان و جمشيد عندليبی در جمع خانواده های ايرانی در کاليفرنيا
سينا سعدی
سروش مردم عنوان کتابی است که در آن محمدرضا شجريان خواننده معروف موسيقی ايرانی در قالب يک مصاحبه مفصل به ارايه ديدگاهها و نيز انتقادهايش از سياست موسيقی در ايران پس از انقلاب می پردازد.
اين کتاب که دو چاپ از آن در طول يک ماه روانه بازار شده پانزده فصل دارد و به کوشش عرفان قانعی فرد توسط انتشارات دادار منتشر شده است.
شجريان که در طول سالهای پس از انقلاب همواره به انتقاد از سياستی پرداخته است که راديو و تلويزيون و سازمان های ديگر در زمينه موسيقی پيش گرفته اند، محدوديت های موسيقی در سال های اخير را محدود به موسيقی مبتذل نمی داند و عقيده دارد که در تمام زمينه ها موسيقی با محدوديت رو به رو بوده است.
وی می گويد:« مثلاً يادم هست که هر 17 – 18 ماه يک مجوز به من می دادند. آيا موسيقی من، بد و مبتذل بود؟»؛ و تصريح می کند که به بهانه موسيقی مبتذل، هنر و موسيقی بطور کلی در ايران پس از انقلاب با محدويت رو به رو شده است: « توليد نوار با محدوديت رو به رو شد. از همه مهمتر و جدی تر آنکه برای آموزش، مانع های عجيب و غريب ايجاد شد، جلو کلاس های موسيقی را گرفتند، چندين سال دانشگاه در رشته موسيقی دانشجو نمی گرفت و اصلاً هنر تعطيل بود».
You can see links before reply
روی جلد کتاب
آموزش موسيقی در ايران از دوره رضاشاه شروع شد. ايجاد هنرستان های موسيقی در آن دوره باعث پيدايی هنرمندان بزرگی در زمينه خوانندگی و نوازندگی شد.
بسياری از معاريف موسيقی ايران، پرورده اساتيد بزرگی چون روح الله خالقی در همين هنرستان ها بودند. راديو تلويزيون ايران نيز بعدها در ادامه همين سياست با حضور بزرگانی چون داوود پيرنيا بدل به بزرگترين پشتيبان موسيقی اصيل ايران شد چنانکه برنامه گلهای آن معروف است.
شجريان که خود يکی از برجسته ترين پرورش يافتگان همان دوران است، در زمينه آموزش پس از انقلاب به خلايی بيست ساله اشاره می کند و می گويد اگر از حالا به بعد در مراکز استان ها، هنرستان های موسيقی داير شود، ده بيست سال طول می کشد تا آهنگساز، خواننده و نوازنده خوب داشته باشيم.
وی درباره نوع موسيقی هايی که از راديو تلويزيون پخش می شود عقيده دارد که اين نوع موسيقی سطح سليقه مردم را کاهش می دهد. به وفور آهنگ های لس آنجلسی و تأثير آنها بر موسيقی سالهای اخير اشاره می کند و می گويد: «... الآن عده ای هستند که ادای آنها [ خوانندگان قبل از انقلاب ] را در می آورند و البته پختگی و تسلط آنها را ندارند و همان آهنگ های سابق پخش می شود. بارها و بارها ديدم همان آهنگ هايی را که خانم گوگوش و آقای ستار و آقای ويگن می خواندند الآن پخش می شود. من نمی خواهم بگويم آن آهنگ ها بد است اما اين که بعضی مدعی اند که آن نوع موسيقی مبتذل رفته و به جايش موسيقی خوب آمده درست نيست».
محمدرضا شجريان که دقت و القاء حس شعر در آوازهای او معروف است، در فصلی از کتاب به دستگاه های موسيقی ايرانی و حالات مختلفی که اين دستگاهها ايجاد می کنند می پردازد و سپس درباره انتخاب شعر می گويد: « مرحله انتخاب شعر قسمت اعظم وقت مرا به خود اختصاص می دهد زيرا برای پيام و معنی شعر اهميت خاصی قايل هستم ... گاهی چندين ديوان اشعار را زير و رو کرده ام تا شعری مناسب که توصيف کننده اوضاع جامعه ام باشد بيابم. بعضی وقت ها هم شعر انتخابی ام را در حين اجرا و درک حال و هوای شنوندگان تغيير داده ام که وصف الحال آنها باشد».
شجريان در اين کتاب از کنسرت هايش در ايران نيز می گويد و تعريف می کند که در آخرين کنسرتش که در سال 74 در نمايشگاه بين المللی تهران برگزار شد - يکی دو شب بيشتر نپاييد و به تعطيلی کشانده شد - چه اتفاق افتاد.
You can see links before reply
محمدرضا شجريان
در شب دوم دو نفر بطور نمايشی درگير می شوند و شب بعد نيروی انتظامی سعی می کند زن و مرد را از هم جدا کند. حتا همسر او را به سالن راه نمی دهند. در آن شب سفير فرانسه و ايتاليا هم دعوت داشته اند. شجريان به نيروهای انتظامی اعتراض می کند که خانواده ها نبايد از هم جدا باشند و در اعتراض به عملکرد آنها کنسرت را تعطيل می کند.
او درباره سبک آواز و آموزش های خود می گويد که بيشترين درس ها را از بزرگانی مانند بنان، اقبال السلطان، تاج اصفهانی، قمر و عبدالله دوامی گرفته است اما به هر حال استخوان بندی کارش را شيوه طاهر زاده، ظلی، بنان – و تصنيف های قديمی که از عبدالله دوامی آموخته - تشکيل می دهد.
وسعت صدای لازم برای اجرای آواز ايرانی بطور معمول پانزده نت متوالی است يعنی سه اوکتاو يا دو گام کامل. صدايی که پانزده نت را اجرا کند صدای ممتازی است. صدای شجريان نوزده نت را به راحتی اجرا می کند.
او متولد 1319 مشهد است. از پنج شش سالگی آموختن موسيقی را آغاز کرده و بيش از پنجاه سال است که با آهنگ سر و کار دارد. در 12 سالگی در گردهمايی های زمان مصدق قرآن می خوانده و فعاليت هنری خود را از سال 1345 با برنامه « برگ سبز» راديو شروع کرده ( برگ سبز شماره 216 ) که استاد داوود پيرنيا مسئول آن بود.
شجريان حدود 300 برنامه در راديو و تلويزيون اجرا کرده و حدود 150 کنسرت در داخل و خارج کشور داشته است. او به خوشنويسی، پرورش گل، ماهيگيری و شکار علاقه مند است و گاه با دوستانش به کوهستان های دور دست می رود تا ضمن آواز خواندن به شکار هم بپردازد. وی اکنون دست اندرکار تحقيق و نگارش در دستگاههای موسيقی اصيل ايرانی و گوشه های فراموش شده آن است.
bbcpesian.com
You can see links before reply
محمد رضا شجريان و جمشيد عندليبی در جمع خانواده های ايرانی در کاليفرنيا
سينا سعدی
سروش مردم عنوان کتابی است که در آن محمدرضا شجريان خواننده معروف موسيقی ايرانی در قالب يک مصاحبه مفصل به ارايه ديدگاهها و نيز انتقادهايش از سياست موسيقی در ايران پس از انقلاب می پردازد.
اين کتاب که دو چاپ از آن در طول يک ماه روانه بازار شده پانزده فصل دارد و به کوشش عرفان قانعی فرد توسط انتشارات دادار منتشر شده است.
شجريان که در طول سالهای پس از انقلاب همواره به انتقاد از سياستی پرداخته است که راديو و تلويزيون و سازمان های ديگر در زمينه موسيقی پيش گرفته اند، محدوديت های موسيقی در سال های اخير را محدود به موسيقی مبتذل نمی داند و عقيده دارد که در تمام زمينه ها موسيقی با محدوديت رو به رو بوده است.
وی می گويد:« مثلاً يادم هست که هر 17 – 18 ماه يک مجوز به من می دادند. آيا موسيقی من، بد و مبتذل بود؟»؛ و تصريح می کند که به بهانه موسيقی مبتذل، هنر و موسيقی بطور کلی در ايران پس از انقلاب با محدويت رو به رو شده است: « توليد نوار با محدوديت رو به رو شد. از همه مهمتر و جدی تر آنکه برای آموزش، مانع های عجيب و غريب ايجاد شد، جلو کلاس های موسيقی را گرفتند، چندين سال دانشگاه در رشته موسيقی دانشجو نمی گرفت و اصلاً هنر تعطيل بود».
You can see links before reply
روی جلد کتاب
آموزش موسيقی در ايران از دوره رضاشاه شروع شد. ايجاد هنرستان های موسيقی در آن دوره باعث پيدايی هنرمندان بزرگی در زمينه خوانندگی و نوازندگی شد.
بسياری از معاريف موسيقی ايران، پرورده اساتيد بزرگی چون روح الله خالقی در همين هنرستان ها بودند. راديو تلويزيون ايران نيز بعدها در ادامه همين سياست با حضور بزرگانی چون داوود پيرنيا بدل به بزرگترين پشتيبان موسيقی اصيل ايران شد چنانکه برنامه گلهای آن معروف است.
شجريان که خود يکی از برجسته ترين پرورش يافتگان همان دوران است، در زمينه آموزش پس از انقلاب به خلايی بيست ساله اشاره می کند و می گويد اگر از حالا به بعد در مراکز استان ها، هنرستان های موسيقی داير شود، ده بيست سال طول می کشد تا آهنگساز، خواننده و نوازنده خوب داشته باشيم.
وی درباره نوع موسيقی هايی که از راديو تلويزيون پخش می شود عقيده دارد که اين نوع موسيقی سطح سليقه مردم را کاهش می دهد. به وفور آهنگ های لس آنجلسی و تأثير آنها بر موسيقی سالهای اخير اشاره می کند و می گويد: «... الآن عده ای هستند که ادای آنها [ خوانندگان قبل از انقلاب ] را در می آورند و البته پختگی و تسلط آنها را ندارند و همان آهنگ های سابق پخش می شود. بارها و بارها ديدم همان آهنگ هايی را که خانم گوگوش و آقای ستار و آقای ويگن می خواندند الآن پخش می شود. من نمی خواهم بگويم آن آهنگ ها بد است اما اين که بعضی مدعی اند که آن نوع موسيقی مبتذل رفته و به جايش موسيقی خوب آمده درست نيست».
محمدرضا شجريان که دقت و القاء حس شعر در آوازهای او معروف است، در فصلی از کتاب به دستگاه های موسيقی ايرانی و حالات مختلفی که اين دستگاهها ايجاد می کنند می پردازد و سپس درباره انتخاب شعر می گويد: « مرحله انتخاب شعر قسمت اعظم وقت مرا به خود اختصاص می دهد زيرا برای پيام و معنی شعر اهميت خاصی قايل هستم ... گاهی چندين ديوان اشعار را زير و رو کرده ام تا شعری مناسب که توصيف کننده اوضاع جامعه ام باشد بيابم. بعضی وقت ها هم شعر انتخابی ام را در حين اجرا و درک حال و هوای شنوندگان تغيير داده ام که وصف الحال آنها باشد».
شجريان در اين کتاب از کنسرت هايش در ايران نيز می گويد و تعريف می کند که در آخرين کنسرتش که در سال 74 در نمايشگاه بين المللی تهران برگزار شد - يکی دو شب بيشتر نپاييد و به تعطيلی کشانده شد - چه اتفاق افتاد.
You can see links before reply
محمدرضا شجريان
در شب دوم دو نفر بطور نمايشی درگير می شوند و شب بعد نيروی انتظامی سعی می کند زن و مرد را از هم جدا کند. حتا همسر او را به سالن راه نمی دهند. در آن شب سفير فرانسه و ايتاليا هم دعوت داشته اند. شجريان به نيروهای انتظامی اعتراض می کند که خانواده ها نبايد از هم جدا باشند و در اعتراض به عملکرد آنها کنسرت را تعطيل می کند.
او درباره سبک آواز و آموزش های خود می گويد که بيشترين درس ها را از بزرگانی مانند بنان، اقبال السلطان، تاج اصفهانی، قمر و عبدالله دوامی گرفته است اما به هر حال استخوان بندی کارش را شيوه طاهر زاده، ظلی، بنان – و تصنيف های قديمی که از عبدالله دوامی آموخته - تشکيل می دهد.
وسعت صدای لازم برای اجرای آواز ايرانی بطور معمول پانزده نت متوالی است يعنی سه اوکتاو يا دو گام کامل. صدايی که پانزده نت را اجرا کند صدای ممتازی است. صدای شجريان نوزده نت را به راحتی اجرا می کند.
او متولد 1319 مشهد است. از پنج شش سالگی آموختن موسيقی را آغاز کرده و بيش از پنجاه سال است که با آهنگ سر و کار دارد. در 12 سالگی در گردهمايی های زمان مصدق قرآن می خوانده و فعاليت هنری خود را از سال 1345 با برنامه « برگ سبز» راديو شروع کرده ( برگ سبز شماره 216 ) که استاد داوود پيرنيا مسئول آن بود.
شجريان حدود 300 برنامه در راديو و تلويزيون اجرا کرده و حدود 150 کنسرت در داخل و خارج کشور داشته است. او به خوشنويسی، پرورش گل، ماهيگيری و شکار علاقه مند است و گاه با دوستانش به کوهستان های دور دست می رود تا ضمن آواز خواندن به شکار هم بپردازد. وی اکنون دست اندرکار تحقيق و نگارش در دستگاههای موسيقی اصيل ايرانی و گوشه های فراموش شده آن است.
bbcpesian.com