PDA

توجه ! این یک نسخه آرشیو شده میباشد و در این حالت شما عکسی را مشاهده نمیکنید برای مشاهده کامل متن و عکسها بر روی لینک مقابل کلیک کنید : نگاهی به فرهنگ سازهای کوبه ای در ایران



Hmd_N
Sunday 1 June 2008, 12:56 AM
با سلام به دوستان عزیز!


در این مقاله قصد دارم نگاهی به فرهنگ و سابقه ی اجتماعی سازهای کوبه ای و نوازندگان این سازها در ایران داشته باشم. اکثر دوستداران موسیقی ایرانی از وضعیت نابسامان تنبکنوازان قبل از زمان استاد حسین تهرانی آکاه هستند و میدانیم اساسا در جامعه نه فقط به تنبک نوازی و تنبکنواز هیج احترام و ارزشی عموم مردم قایل نمیشده اند بلکه وجود کلماتی چون مطرب , دمبکی و ... در بین اعوام تا به امروز متاسفانه مدارکی آشکار و روشن برای تمامی هنردوستان از بی توجهی جامعه هنری و غیر هنری ایران به نوازندگان تنبک و سازهای کوبه ای است.


اگر این وضعیت تاسف بار اجتماعی نوازندگان تنبک را با کشورهای همسایه همچون هند و حتی کشورهای اسلامی عربی مقایسه کنیم به لفظ هایی همچو ن {دباط ال ايقاع} Iqaat به معنی {افسر یا مامور ضربی} برخود میکنیم که نشان از فرهنگ و جایگاهی والا و احترامی خاص به نوازندگان سازهای کوبه ای در میان مردم این اجتماع دارد.


این قدر دانستن و ارزش قایل شدن برای نوازندگان سازهای کوبه ای این کشورها صددرصد در شناخته شدن این سازها در تمامی نقاط دنیا نیز نقش مهمی داشته است که البته حتما در پیشرفت هنر موسیقی ملی این مناطق نیز بی تاثیر نبوده است .


اگر به موسیقی ملی خودمان نیز بیشتر دقت بکنیم متوجه میشویم که ذات موسیقی هنری ما نیز عموما با ریتمهای شاد و پر تحرک مشکل دارد و عموما حتی چهار مضرابها و پیش درآمد ها نیز به طور خاص و زیرکانه ای از اجرای ریتمهای پرتحرک و شاد دوری جسته است. در این میان موسیقی محلی و خانقاه ی ایران که عموما موسیقی جزوی از زندگی روزمره مردم بوده است از این اصل مثتثنی است و این نکته اغلب شامل حال موسیقی شهری می بوده است که هدف از اجرای موسیقی ابتدا برای سرگرمی دربار و ... بوده است بطوریکه بسته به سلیقه ی فرمانروای حاکم , یا موسیقی در سالنهای مخفی و یا در کاخ های آکوستیکی نظیر شمس العماره و ... اجرا میشده است یا به طور کل ممنوع اعلان میشده است در حالیکه در محلات موسیقی چه در مراسم شادی و یا حتی بعضا در مراسم سوگواری نیز اجرا میشده است!!


این اجهاف و بی اعتنایی به ریتم به طور خیلی آشکاری تاثیر مستقیمی بر موسیقی ملی ایران داشته و دارد بطوریکه حتی در روایتهای مختلف ردیفها نیز میبینیم که تاکید اصلی در اجرای گوشه های آوازی و سازی بوده و میباشد و نه بسط و گسترش تصنیف سازی و آهنگسازی و حتی به عبارتی شاید بتوان گفت که اصل وجودی فلسفه ردیف با تصنیف در تضاد است !


اجرای گروهی یک ارکستر موسیقی به همراهی چندین نوازنده سازهای کوبه ای یک امر کم ندرت است و به طور کلی مطالعات و دستوری برای نحوه اجرای گروه نوازی یک ارکستر سازهای غیر کوبه ای با یک گروه نوازنده ی سازهای کوبه ای تدوین و مدون نشده است .


به امید اینکه جامعه هنری و غیر هنری ایرانی قدر نوازندگان سازهای کوبه ای خود را بیشتر بدانند و در آینده نزدیک شاهد کلماتی چون مطرب , دمبکی , همراه کننده و ... نباشیم!!



با تشکر
شیرزاد شریف


منبع : وبلاگ رسمی شیرزاد شریف
You can see links before reply (You can see links before reply)


You can see links before reply