Mona
Thursday 23 April 2009, 10:02 PM
(A) نه تنها اولين حرف الفباست بلكه نت محوري در فرهنگ لغت موسيقي آنها است.
لا اولين نتي است كه ما نام مي بريم و معولا اولين نتي است كه در يك كنسرت مي شنويم، زيرا موسيقيدانها سازهاي خود را با اين نت كوك مي كنند، بيشتر دياپازون ها لا را با فركانس 440 hz كه يك كوك استاندارد مدرن است در نظر مي گيرند. اما در دوران باروك 440 الزاما نت لا نبود، مگر اينكه نوازنده يك ساز زهي بوده باشيد، لا در بسياري جاها ممكن بود تا 475 بالا رود و يا تا 415 پايين باشد.
اگر به سال 530 قبل از ميلاد برگرديم، لا ممكن است با pythagoras آغاز شده باشد. كسي كه معتقد بود سرعت هر سياره كه در مدارش مي چرخد يك نت را ايجاد مي كند كه موسيقي سياره ها ناميده مي شود. در سال 1657 ابوا كه قبلا فقط در هواي آزاد استفاده مي شد، براي اولين بار در يك اركستر (در فرانسه) استفاده شد. اركسترها امروزه هنوز روي لا ابوا كوك مي شوند. زيرا سازي است كه كوك آن با اطمينان بيشتري باقي مي ماند.
در سال 1711 ، جان شور (John Shore) ، يك نوازنده ترومپت دربار كه بعدا در كليساي سلطنتي عود مي نواخت، دياپازون را اختراع كرد كه نوازندگان ساز خود را روي لا آماده كوك كنند.
كمي بعد در دهه 40 ، BBC و موسسه اسميت سونين (Smithsonian Institution) تلاش بسياري كردند تا لا-440 را به عنوان يك كوك بين المللي استاندارد قرار دهند، اما طي دهه هاي گذشته بسياري از اركسترها، خصوصا در ايالات متحده سازهاي خود را كمي بالاتر از 440 كوك كردند تا به انعكاس صدا در سالن هاي كنسرت كه امروزه بزرگ تر از معمول ساخته مي شوند، كمك كنند.
آهنگسازان، لا را چگونه مي بينند:
ديدن موسيقي در رنگ
يك راهنمايي براي ويژگي موسيقايي نت لا مي تواند در واكنش هايي كه آهنگسازان نسبت به نت لا با Synaesthesia نشان مي دادند باشد، كه به وسيله آن هنگامي كه موسيقي را در يك گام به خصوص مي شنويد، مي توانيد يك رنگ بخصوص را ببينيد. در اواخر قرن نوزدهم آهنگساز واقع گراي آمريكايي امي بيچ (Amy beach) و هم آهنگساز عرفان گراي روسي الكساندر ريمسكي كرساكف - خالق شهرزاد - نت لا را به رنگ صورتي ديد. در هر دو صورت، "لا" روشن بنيادي و قوي است اما نه خيلي سنگين و با ابهت.
نت ها به عنوان يك اعداد رمزي (كد رمز)
برخي از آهنگسازان از پيام هاي رمزي موسيقايي (يعني جايي كه نت ها نشانگر حروف بودند) استفاده مي كردند تا نامي را در يك قطعه موسيقي درست كنند كه از لا نيز به طور اجتناب ناپذيري استفاده مي شد. شومان اغلب از هجي نام معشوقه خود C(L)-A(K)-A به عنوان يك پيغام رمزي به او استفاده مي كرد. برامس نيز پس از اينكه قرار ازدواج خود را با زني به نام Agathe به هم زد از همين روش استفاده مي كرد.
تم E- {به كار B}
A-G-A-H در نقطه اوج سكستت زهي شماره 2 او ديده مي شود.
گام لا ماژور در زير انگشتان نوازندگان سازهاي زهي به خوبي قرار مي گيرد كه به همين دليل مورد توجه آهنگسازان بيشماري بوده است.
مانند كنسرتو پيانو شماره 23 488 k موتزارت، يا سمفوني شماره هفتم بتهوون، يا سمفوني شماره 2 برامس ، سونات پيانو شوبرت، 959 D سونات ويولنسل اپوس 69 بتهوون و برخي از سوناتهاي ويولن مانند شماره 2 برامس، شماره 1 فاره و تنها سونات ويولن فرانك.
ماهنامه هنر موسيقي / مترجم : ليلا خاني
لا اولين نتي است كه ما نام مي بريم و معولا اولين نتي است كه در يك كنسرت مي شنويم، زيرا موسيقيدانها سازهاي خود را با اين نت كوك مي كنند، بيشتر دياپازون ها لا را با فركانس 440 hz كه يك كوك استاندارد مدرن است در نظر مي گيرند. اما در دوران باروك 440 الزاما نت لا نبود، مگر اينكه نوازنده يك ساز زهي بوده باشيد، لا در بسياري جاها ممكن بود تا 475 بالا رود و يا تا 415 پايين باشد.
اگر به سال 530 قبل از ميلاد برگرديم، لا ممكن است با pythagoras آغاز شده باشد. كسي كه معتقد بود سرعت هر سياره كه در مدارش مي چرخد يك نت را ايجاد مي كند كه موسيقي سياره ها ناميده مي شود. در سال 1657 ابوا كه قبلا فقط در هواي آزاد استفاده مي شد، براي اولين بار در يك اركستر (در فرانسه) استفاده شد. اركسترها امروزه هنوز روي لا ابوا كوك مي شوند. زيرا سازي است كه كوك آن با اطمينان بيشتري باقي مي ماند.
در سال 1711 ، جان شور (John Shore) ، يك نوازنده ترومپت دربار كه بعدا در كليساي سلطنتي عود مي نواخت، دياپازون را اختراع كرد كه نوازندگان ساز خود را روي لا آماده كوك كنند.
كمي بعد در دهه 40 ، BBC و موسسه اسميت سونين (Smithsonian Institution) تلاش بسياري كردند تا لا-440 را به عنوان يك كوك بين المللي استاندارد قرار دهند، اما طي دهه هاي گذشته بسياري از اركسترها، خصوصا در ايالات متحده سازهاي خود را كمي بالاتر از 440 كوك كردند تا به انعكاس صدا در سالن هاي كنسرت كه امروزه بزرگ تر از معمول ساخته مي شوند، كمك كنند.
آهنگسازان، لا را چگونه مي بينند:
ديدن موسيقي در رنگ
يك راهنمايي براي ويژگي موسيقايي نت لا مي تواند در واكنش هايي كه آهنگسازان نسبت به نت لا با Synaesthesia نشان مي دادند باشد، كه به وسيله آن هنگامي كه موسيقي را در يك گام به خصوص مي شنويد، مي توانيد يك رنگ بخصوص را ببينيد. در اواخر قرن نوزدهم آهنگساز واقع گراي آمريكايي امي بيچ (Amy beach) و هم آهنگساز عرفان گراي روسي الكساندر ريمسكي كرساكف - خالق شهرزاد - نت لا را به رنگ صورتي ديد. در هر دو صورت، "لا" روشن بنيادي و قوي است اما نه خيلي سنگين و با ابهت.
نت ها به عنوان يك اعداد رمزي (كد رمز)
برخي از آهنگسازان از پيام هاي رمزي موسيقايي (يعني جايي كه نت ها نشانگر حروف بودند) استفاده مي كردند تا نامي را در يك قطعه موسيقي درست كنند كه از لا نيز به طور اجتناب ناپذيري استفاده مي شد. شومان اغلب از هجي نام معشوقه خود C(L)-A(K)-A به عنوان يك پيغام رمزي به او استفاده مي كرد. برامس نيز پس از اينكه قرار ازدواج خود را با زني به نام Agathe به هم زد از همين روش استفاده مي كرد.
تم E- {به كار B}
A-G-A-H در نقطه اوج سكستت زهي شماره 2 او ديده مي شود.
گام لا ماژور در زير انگشتان نوازندگان سازهاي زهي به خوبي قرار مي گيرد كه به همين دليل مورد توجه آهنگسازان بيشماري بوده است.
مانند كنسرتو پيانو شماره 23 488 k موتزارت، يا سمفوني شماره هفتم بتهوون، يا سمفوني شماره 2 برامس ، سونات پيانو شوبرت، 959 D سونات ويولنسل اپوس 69 بتهوون و برخي از سوناتهاي ويولن مانند شماره 2 برامس، شماره 1 فاره و تنها سونات ويولن فرانك.
ماهنامه هنر موسيقي / مترجم : ليلا خاني