Razoniaz
Monday 19 April 2010, 10:44 AM
You can see links before reply
منصور صارمی بهسال ۱۳۱۳ شمسی در شهر زیبای رشت متولد میشود. در دو سالگی پدر خود را از دست میدهد و از همان سن بههمراه برادر، خواهر و مادرش زندگی را ادامه میدهد. پس از چندی، صارمی بههمراه آنها به تهران میآید. در همان دوران، برادر بزرگ او برای خود سنتوری میخرد و روزها شروع به نواختن میکند. صدای سنتور کمکم او را وارد دنیای جدیدی میکند که برایش دلنشین و عاشقانه بود.
همینکه برادر او از خانه بیرون میرفت، صارمی ساز را برداشته و برای خودش مضراب میزد. در واقع همین علاقه و تمرینهای مکرر و پشتکار او باعث شد که ابوالقاسم صارمی (برادر منصور صارمی) او را برای یادگیری سنتور، نزد شخصی بهنام «سیفالله» که در شهر همدان هم ساز میساخت و هم سنتور مینواخت، ببرد. صارمی مدت چهار سال سنتور را بهشیوهی قدما (سینه به سینه) نزد سیفالله آموخت.
پس از این چهار سال، استاد احمد ابراهیمی که از شاگردان مرحوم بنان بود، ردیفهای آوازی موسیقی ایرانی را به او آموخت. استاد ابراهیمی او را به مرحوم مرتضی محجوبی، استاد مسلم پیانوی ایران معرفی میکند. صارمی چند سال زیر نظر استاد محجوبی کار کرد و با صلاحدید او، سنتور را طوری کوک میکرد که با پیانوی استاد هماهنگی و همخوانی داشت. در واقع از همین دوران به بعد است که ساز صارمی دارای صدا و شخصیت مستقلی میشود و همگان از صدای دلنشین ساز او لذت فراوان میبرند. بعد از طی این دوران، صارمی با استاد نورعلیخان برومند آشنا میشود و بهمدت چهار سال از وی بهره میبرد. صارمی چهارمضرابهای مرحوم حبیب سماعی را از برومند میآموزد.
صارمی سابقهی همکاری با ارکستر ابراهیم منصوری، برنامههای کارگران و همچنین برنامهی ارزشمند و جاودانهی «گلها» را دارد. وی همچنین با هنرمندان بزرگی چون حبیبالله بدیعی، امیرناصر افتتاح، جهانگیر ملک، احمد عبادی، منصور نریمان، جلیل شهناز، فرهنگ شریف، محمدرضا شجریان و ... همکاری داشته است.
صارمی بدون شک در بداههنوازی استادی مسلم و یگانه و در سنتورنوازی دارای سبکی شبیه به مرحوم رضا ورزنده بود. مضرابهایاش قوی و قدرت دو دست راست و چپاش یکسان بود. مضرابهای جفت صارمی از صلابت و محکمی خاصی بهره میبرد. ریزهای پر و مخملی او را از ساز کمتر نوازندهی سنتوری میتوان شنید. استاد فرامرز پایور دربارهی منصور صارمی در جایی گفتهاند: «هر که میخواهد از صدای خوب و دلنشین سنتور لذت ببرد، ساز منصور صارمی را گوش دهد.»
صارمی مردی وارسته بود و از لحاظ ویژگیهای اخلاقی در مرتبهیی بالا قرار داشت. بدون غرور و تکبر موسیقی خود را به مردم ارائه میداد و با همهی دوستان و شاگرداناش با خوشاخلاقی و تواضع برخورد میکرد. در زندگی شخصی هم ساده و بیآلایش بود. صارمی در جایی گفته است که من در مقابل اساتید موسیقی اصیل ایران، مانند قطرهیی در برابر اقیانوس هستم. در واقع ساز صارمی مثل خود او آسمانی بود و دارای تمامی ظرایف و صفات و نکات زیبا.
در میان همهی دستگاهها و آوازهای موسیقی ایرانی، علاقهی صارمی به دستگاه همایون بیشتر بود. از معروفترین آثار او میتوان به آلبوم «همایونمثنوی» بههمراه آواز استاد محمدرضا شجریان اشاره کرد. او در این آلبوم حتی بدون همراهی تمبک، بهخوبی توانسته با قطعات ضربی تمیز و جواب آوازهای بینظیر و تأثیرگذار، شجریان را همراهی کند.
نسل امروز سنتورنوازان ما، باید امثال صارمیها را از نظر اخلاقی و فنی الگوی خویش قرار دهند. منصور صارمی در آبانماه ۱۳۷۸، بر اثر بیماری سرطان در تهران درگذشت. روحش شاد و یادش گرامی باد.
دریافت قطعه ای در بیات اصفهان از زنده یاد منصور صارمی (You can see links before reply)
منصور صارمی بهسال ۱۳۱۳ شمسی در شهر زیبای رشت متولد میشود. در دو سالگی پدر خود را از دست میدهد و از همان سن بههمراه برادر، خواهر و مادرش زندگی را ادامه میدهد. پس از چندی، صارمی بههمراه آنها به تهران میآید. در همان دوران، برادر بزرگ او برای خود سنتوری میخرد و روزها شروع به نواختن میکند. صدای سنتور کمکم او را وارد دنیای جدیدی میکند که برایش دلنشین و عاشقانه بود.
همینکه برادر او از خانه بیرون میرفت، صارمی ساز را برداشته و برای خودش مضراب میزد. در واقع همین علاقه و تمرینهای مکرر و پشتکار او باعث شد که ابوالقاسم صارمی (برادر منصور صارمی) او را برای یادگیری سنتور، نزد شخصی بهنام «سیفالله» که در شهر همدان هم ساز میساخت و هم سنتور مینواخت، ببرد. صارمی مدت چهار سال سنتور را بهشیوهی قدما (سینه به سینه) نزد سیفالله آموخت.
پس از این چهار سال، استاد احمد ابراهیمی که از شاگردان مرحوم بنان بود، ردیفهای آوازی موسیقی ایرانی را به او آموخت. استاد ابراهیمی او را به مرحوم مرتضی محجوبی، استاد مسلم پیانوی ایران معرفی میکند. صارمی چند سال زیر نظر استاد محجوبی کار کرد و با صلاحدید او، سنتور را طوری کوک میکرد که با پیانوی استاد هماهنگی و همخوانی داشت. در واقع از همین دوران به بعد است که ساز صارمی دارای صدا و شخصیت مستقلی میشود و همگان از صدای دلنشین ساز او لذت فراوان میبرند. بعد از طی این دوران، صارمی با استاد نورعلیخان برومند آشنا میشود و بهمدت چهار سال از وی بهره میبرد. صارمی چهارمضرابهای مرحوم حبیب سماعی را از برومند میآموزد.
صارمی سابقهی همکاری با ارکستر ابراهیم منصوری، برنامههای کارگران و همچنین برنامهی ارزشمند و جاودانهی «گلها» را دارد. وی همچنین با هنرمندان بزرگی چون حبیبالله بدیعی، امیرناصر افتتاح، جهانگیر ملک، احمد عبادی، منصور نریمان، جلیل شهناز، فرهنگ شریف، محمدرضا شجریان و ... همکاری داشته است.
صارمی بدون شک در بداههنوازی استادی مسلم و یگانه و در سنتورنوازی دارای سبکی شبیه به مرحوم رضا ورزنده بود. مضرابهایاش قوی و قدرت دو دست راست و چپاش یکسان بود. مضرابهای جفت صارمی از صلابت و محکمی خاصی بهره میبرد. ریزهای پر و مخملی او را از ساز کمتر نوازندهی سنتوری میتوان شنید. استاد فرامرز پایور دربارهی منصور صارمی در جایی گفتهاند: «هر که میخواهد از صدای خوب و دلنشین سنتور لذت ببرد، ساز منصور صارمی را گوش دهد.»
صارمی مردی وارسته بود و از لحاظ ویژگیهای اخلاقی در مرتبهیی بالا قرار داشت. بدون غرور و تکبر موسیقی خود را به مردم ارائه میداد و با همهی دوستان و شاگرداناش با خوشاخلاقی و تواضع برخورد میکرد. در زندگی شخصی هم ساده و بیآلایش بود. صارمی در جایی گفته است که من در مقابل اساتید موسیقی اصیل ایران، مانند قطرهیی در برابر اقیانوس هستم. در واقع ساز صارمی مثل خود او آسمانی بود و دارای تمامی ظرایف و صفات و نکات زیبا.
در میان همهی دستگاهها و آوازهای موسیقی ایرانی، علاقهی صارمی به دستگاه همایون بیشتر بود. از معروفترین آثار او میتوان به آلبوم «همایونمثنوی» بههمراه آواز استاد محمدرضا شجریان اشاره کرد. او در این آلبوم حتی بدون همراهی تمبک، بهخوبی توانسته با قطعات ضربی تمیز و جواب آوازهای بینظیر و تأثیرگذار، شجریان را همراهی کند.
نسل امروز سنتورنوازان ما، باید امثال صارمیها را از نظر اخلاقی و فنی الگوی خویش قرار دهند. منصور صارمی در آبانماه ۱۳۷۸، بر اثر بیماری سرطان در تهران درگذشت. روحش شاد و یادش گرامی باد.
دریافت قطعه ای در بیات اصفهان از زنده یاد منصور صارمی (You can see links before reply)