نظر خواهی : غم ؟

سلام

به نظر شما غم لازمه ی شعر گفتن است ؟ یا پیوندی بین شعر و غم وجود داره ؟
بعضی افراد وقتی شعر می خونن که غمگینن ، یا برخی شعرا با حالت اشک و آه و ... شعر می گن
نظر شما چیه ؟شما چطور شعر می گید ؟
فکر می کنید در شعر های گذشته هم همچین حالتی وجود داشته ؟

ممنون.

من یه سوال دارم چرا همه شعر رو برای غم میخوان.
مگه شعر ساخته شده فقط برای ابراز درد و غم و یا حتی غصه.و یا کسی که میره شعر میخونه برای تسکین غمش شعر میخونه؟
شاملو میگه بنیاد شعر برای دگرگون کردن جهان بنا شده.حالا منظور از این دگر گونی چیه هر شاعری طرز فکر خودش رو داره و برای اون طرز فکر و گرایش تلاش میکنه و شعر میگه یکی برای ظلم شعر میگه یکی برای فساد و .... به نظر من لازمه شعر گفتن غم نیست لازمه شعر خوب و ناب بینش و تفکر درست و سالم هست.حالا اینجا به معلق بودن انسان در افکار خود میرسیم که انسان با هر طرز فکر و گرایشی هنوز سر گردان هست و حقیقتی که براش تلاش کرده پیدا نکرده.و اینجاست که نا امیدی میاد و غم رو داخل شعر شاعر جا میده.و پایه غم بر شکوه و ناله از موضوعی هست .و اینجا شعر تبدیل به نوعی مرثیه میشه و از هدف اصلی خودش که دگر گونی بنیاد جهان هست خارج میشه.شعر ناب خیلی کمه. و اشعار ناب هم به نظر من سر چشمش غم نیست بلکه بینش و طرز فکر ناب بوده که تونسته حرفهای نابی رو به صورت نظم و غالب هنری به نام شعر بیان کنه.

من با ashoo عزیز موافقم بسیار خوب جواب داد.
شعر تنها برای غم و ناراحتی ساخته نشده است.شعر دارای جنبه های گوناگونی میباشد که یکی از این حالت ها شعر های دارای اندوه میباشد ولی همه اون نیست.
شعر هایی از شاعران بزرگ سراغ داریم که خیلی شاد و انرژی بخش هستند و از بسیاری از شعر های غم انگیز تاثیر گذار تر میباشند.
تعداده شعر های غم انگیز در دوره ما خیلی بیشتر شده.همه دوست دارند در مورده غم و اندوه و پریشانی شعر بگن.دلیلشو من هم نمیدونم ولی حتم دارم که اصل و نهاد اولیه شعر نه تنها غم و ناراحتی مبوده بلکه شور شعف احساسات ناب آدمی به وجود آورنده شعر بوده است.
ولی باید یادمون باشه که غم موجود در شعر هم دارای انواع و اقسامی هست و نمیشه به همه آنها ارج نهاد و همه را دارای ارزش یکسان دانست.

یه نظری دارم، نمی دونم درسته یا نه، ولی کسی که غمگینه، خیلی فکر می کنه. خیلی تو کنج عزلته و خیلی حرف برای زدن داره. به خاطر همین اگر یه خورده هم ذوق شعری داشته باشه شعر راحت میگه. به نظرم چون این دسته از افراد زیادن شعر و غم با هم شناخنه میشن. ولی خب کمتر کسی هست که در هنگام شادی و بزم شعر بگه. منظورم اینه که تا شاده، حرفی برای زدن نداره. مگه اینکه شاعر حرفه ای باشه. من شاعر های آماتور رو میگم. شاعرهای بزرگ که شاعری رو حرفشون می دونند البته که همه جور شعر در هر حالی میگن.

غم داریم تا غم

غم گاهی فقط ماله شاعره.
گاهی غم من و تو بوده یا میشه.
ولی گاهی غم من و تو و همه آدم هاست...!

اگه ماله شاعره، پس شعرشم مال خودش...

اگه مال من وتو بوده، پس دیگه حوصله صحبت درباره اون رو نداریم...
اگه قراره غم من وتو بشه، پس فعلاً قضاوت نمی تونیم بکنیم!

اما اگه غم، مال من و تو و دیگران هست، کی رو دیدی که توی جمعی شادِ پر از غم بشینه و از غم بگه...
پس حتماً توی اون جمع نبوده تا مردم غمگین اون رو شاد بکنن.
رفته توی کنجی و شروع کرده از غم و غصه شعر گفتن.

و دیگر هیچ...


درد را آشفته در لبخند پنهان می کنیم
تا دلش غمگین نگردد هر کسی با ما نشست...!

ممنون از همه که نظرشون رو گفتن
نظرخودم:
غم می تونه یه محرک برای شعر گفتن باشه حالا هر دلیلی که داشته می تونه یه موضوع برای شاعر باشه
یا مثلا" می گن حرفی که از دل برآید به دل می نشیند شاید بعضی شاعرا به این دلیل در اون حالت شعر می گن
شعرای بزرگ هم هستن که در عین اینکه در شعرشون غم وجود داره شادی و امیدواری هم هست.
با اینم که شعر گفتن در هر حالتی توانایی شاعره موافقم .
دوستان دیگه هم لطفا" نظرشون رو بگن .

خب هر قالب شعری به نوعی منظوره خودش رو به مخاطبش می رسونه که بیشتر اون ها از عشق نشات می گیره و خود عشق هم یکی از اثراتش غم می تونه باشه که شعرا این و توی شعراشون عنوان می کنن.یکی رو مخاطب قرار می دن و روحیات درونشون رو در قالب شعر بیرون می ریزن حالا ممکنه این مخاطب یک نفری باشه یا یه شهر که ویران شده یاروزگارو زمونه یا...غم در زات یک انسان،شاعر یا غیر شاعر نداره...خیلی وقتا اون چیزی که شاعر می گه غم نیست...توی سرگذشت شاعرامون هم اگه نگاه کنیم می بینیم که رنج دوران کشیدن...ولی شاعرای امروز(به نظر من)یه چیزی می گن که گفته باشن...

ممن معمولاً يا زماني كه غمگين هستم شعر مي گم يا زماني كه كمي خوشحال هستم . فكر مي كنم اين موضوع كاملاً طبيعي باشه . شاعر هم يه موجوديه مثل همه آدما . داحل جامعه داره زندگي مي كنه و مثل همه مردم مشكل داره واسه همينم هست كه مي تونه درد يا شادي مردم رو خيلي زيبا به تصوير بكشه . اصولاً به نظر من شاعراني كه خيلي فانتزي شعر مي گن معلومه كه داخل جامعه نيستن . اشعار شعارگونه ممكنه رويايي باشه اما درد يا شادي واقعي جامعه رو منعكس نمي كنه .
شعر براي زمان غم و براي زمان شادي موثر هست و در هر دو مورد لازمه

غم ؟ من تا به حال با خوندن شعری شاد نشدم حقیقتش ! و با خوندن تمام شعر های غمناک هم خوب غمگین نشدم .
ولی به شخصه وقتی شروع به نوشتن میکنم حالتی در تضاد با شادی و خوب بودن حتما داشتم که منو به نوشتن وا میداره . حالا یا غم بوده ، یا افسردگی ، نا امیدی ، پریشانی و حتی تنفر و عصبانیت . من اینجوریم و در شادی چیزی برای نوشتن هیچ وقت نتونستم داشته باشم .
ولی خوب در بین کار های دیگه بیشتر آثار شور انگیز مثل حضرت مولانا رو میپسندم و یا کار های حماسی رو
زیاد میونم با شعر گل و بلبل خوش نیست .

به نظر من هر شعری ، چه از غم گفته باشه و چه شاد باشه، دل رو سبک و شاد می کنه.:guitarplay5:

ساقيا برخيز و درده جام را
خاك بر سر كن غم ايام را

شعر با ريتم غمگين حتي اگه از شادي بگه به دل ميشينه معمولا ادماي شاد لحظات پرشورشون رو به نوشتن شعراشون نميگذرونن ترجيح ميدن شاديشون رو با ادماي ديگه قسمت كنن تا با قلم و كاغذشون

اندر دل بي وفا غم و ماتم باد
آن را كه وفا نيست ز عالم كم باد
ديدي كه مرا هيچ كسي ياد نكرد
جز غم كه هزار آفرين بر غم باد

و شعر با ریتم غمگین و حتی اگه از غم هم بگه، به نظر من چون درد دل رو میگه. باز به دل میشینه و احساس خوبی به شنونده و خواننده آن شعر میده.

گفته بودم چو بيايي غم دل با تو بگويم
چه بگويم كه غم از دل برود چون تو بيايي

به نظر من غم داریم تا غم
بعضی از غمها سبک اند بعضی به شکوه هستی
غم خیام از این نوع آخری است
بدون اینکه کلمه غم در شعرش بکار رفته باشد شما اندوه بزرگ او را در آن حس می کنید:
از آمدن و رفتن ما سودی کو؟
از تار وجود عمر ما پودی کو؟
در چنبر چرخ جان چندین پاکان
میسوزد و خاک می شود دودی کو؟
یا مثلا در شعر حافظ
سرود مجلس جمشید گفته اند این بود بیار جام که دوران جم نخواهد ماند
دقت کنید به مصرع آخر از لحن کلام میشود غم اورا حس کرد.
گاهی هم کلمه غم را در شعر بکار گرفته اما چنان با نشاط و پر از امید است که می خواهد بنیان غم را براندازد:

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم
اگر غم لشگر انگیزد که خون عاشقان ریزد
من و ساقی بهم سازیم و بنیادش براندازیم

من همیشه فکر میکردم بعضی وقت ها غم میاد و من غمگین میشم. الان فهمیدم من اصولا و اساسا غمگینم مگر زمانی که میتونم به خودم دروغ بگم ... که الان خیلی با خودم صادقم

حقیقتی که راجع به غم وجود داره انکار ناپذیره ببینید مثلا خود من وقتی غمگینم خیلی راحت تر شعر می گم اصلا شعر غمگین گفتن آسون تر شعر شاد گفتنه چون وقتی از غم می خوای بنویسی می تونی به هر موردی سرک بکشی اما تو شعرای شاد تو باید بدونی چه کلماتی رو بچینی که شادی رو منتقل کنی گاهی اوقات شعر های شاد فقط در قالب مناسبت های شاد سروده می شه که خوبم در میاد اما وقتی کسی می خواد شعر بگه به نظر من دنبال یه یه حس آروم حست تا هیجان و با یک شعر غمگین به این ریتم آروم نزدیک تر میشه
به طور کل هنر یک عامل آرامش زاست وقتی در یک شعر تمام سختی ها رو در قالب کلمات آروم و سرکوب شده بیان می کنیم به آرامش مورد نظر نزدیکتریم به طور کلی همه ی ما از اینکه یک شعر بتونه یه غمگین ترین لحظات ممکن ما سرک بکشه و اونا رو به تصویر بکشه لذت می بریم
گاهی اوقات هم با شنیدن موقعیت غمگینی که از موقعیت غم خودمون خیلی بدتر است انرژی می گیریم