فرنگیس علیزاده و موسیقی نو

فرنگیس علیزاده یک آهنگساز و پیانیست اهل باکوست و متولد 1947 است که پیش از اینکه در پروژه جاده ابریشم یویوما به صورت جهانی مطرح شود به عنوان یک آهنگساز نوگرا (البته با حال و هوای موسیقی آذری) در آذربایجان شناخته میشد. معروفیت فرنگیس علیزاده (Firangiz Alizade) به دلیل ساخته های موسیقی او که در یک نوع جدید به نام «Yeni Musigi» (موسیقی نو) است، می باشد. وی پیانو را در نزد Ulfan Khalilov و آهنگسازی را نزد Gara Garayev را درهنرستان باکو آموخت، جاییکه او فارغ التحصیل شد به عنوان پیانیست در سال 1970 و یک آهنگساز در سال 1972.

تز دکترای او در سال 1989 راجع به « ارکستراسیون در کارهای آهنگسازان آذربایجانی » بود.علیزاده جایزه سالانه اتحادیه آهنگسازان آذربایجان را در سال 1980دریافت کرد و در 1990 علیزاده به عنوان «هنرمند برجسته» لقب گرفت.

[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]بشنوید قسمتی از ساخته های فرنگیس علیزاده

کارهای او در فستیوالهای نیویورک، آمستردام، لندن، ورشو، آمستردام، لس آنجلس، بوستون، هیدلبرگ، مکزیکو سیتی، زوریخ، برلین، فرانکفورت، بن و ... اجرا شده است.

از زمانیکه آذربایجان استقلال خود را در 1991 بدست آورد، علیزاده در خارج کار می کند (در کشورهای ترکیه، سوییس و آلمان.)

به مصاحبه ای که با او در سال ۱۹۹۹ شده است را میخوانیم:
کدام تجربیات و علاقمندیهای شما در بچگی، به نظرتان زندگی و حرفه شما را شکل داده است؟
وقتیکه من اولین بار چشمم را به دنیا گشودم، باکو به عنوان مرکز هنرها در دنیا می درخشید. در آنجا اجراهای مکرر ارکسترال بود که توسط رهبر ارکستر بزرگ نیازی (1912-1984) در سالن فیلارمونیک رهبری می شد. ما با گوش سپردن به اپراهای بسیار عالی دنیا مانند "Koroghlu" 1937 از اوزیر حاجی بیگف 1895-1948 (و باله هایی همچون " هفت زیبا " (1949) از گارا گارایف (1982-1918) بزرگ شدیم، همراه با سمفونیک mughams از امیروف و کارهای آهنگسازان دیگر مانند جهانگیر جهانگیرف (1992- 1921) و Jovdat Hajiyev زندگی میکردیم.

من ساعتهای لذتبخشی را با تماشای کمدی های موزیکال Hajibeyov سپری می کردم،[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید] و "O Olmasin, Bu Olsun" (اینکی نه، اونیکی 1911)، البته در طول آن سالها تنور بزرگ [ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]ترانه های مردمی توفیق قلی اف 1920 و رئوف حاجی اف 1922- 1995 را اجرا می کرد و همچنین در فیلم Bakhtiyar 1942 می درخشید.

من خودم در یک خانواده موزیسین بزرگ نشدم. پدر من مهندس نفت بود اما علاقه شدیدی به ساز زهی تار داشت و این ساز را بطور غیر حرفه ای می نواخت. خانواده من هنگامیکه از علاقه وافر من به موسیقی اطلاع پیدا کردند، تصمیم گرفتند که برای من یک پیانو بخرند، سپس من نوازندگی را از 5 سالگی آغاز کردم.

در سن 7 سالگی، من اولین آهنگ خود را- ترانه ای برای کودکان- به نام "بهار" ساختم. معمولاُ وقتی بچه ها آهنگی می سازند، نت آنرا یاد داشت نمی کنند، اما من از همان ابتدا شروع کردم به نوشتن نت.

همچنین، اولین معلم آهنگسازی من، آدیلا حسین زاده (Adila Huseinzade)، مرا بسیار تشویق کرد. او مرتباُ به من می گفت که من استعداد زیادی دارم و پس باید بیشتر از بقیه دانش آموزان تمرین کنم. به همین دلیل است که من فکر می کنم محیط یک شخص، یک فاکتور بسیار مهم در زندگی او می باشد؛ خانواده، مدرسه، دوستان، معلمان، تلویزیون، رادیو، زندگی فرهنگی، کتابها و انسانهای جالب، همه می توانند تاثیر عمیقی بر ما داشته باشند. جوانها باید در فضای سرشار از عشق و توجه اطرافیان پرورش یابند. این باعث بوجود آمدن یک بنیان قوی برای زندگی آنها می شود.

چقدر کودکی خود شما با کودکان امروزه متفاوت است؟
دوران کودکی ما خیلی ساده تر و معمولی تر بود. برنامه زندگی ما خیلی منظمتر بود و سرگرمیهای آماده اصلاُ تا این اندازه نبودند. والدین ما اجازه نمی دادند که در روز بیشتر از یک ساعت تلویزیون نگاه کنیم.

گارا گارایف، آهنگساز مشهور آذربایجانی، معلم من بود. او هر چیز را فقط یکبار می گفت و ما باید آنرا به خاطر می سپردیم. ما احترام بیشتری برای بزرگتر هایمان قائل بودیم. امروزه در آذربایجان نیز مانند کشورهای دیگر، آنقدر که باید به بزرگترها احترام نمی گذارند. اما اگر شما می خواهید در زندگی خود چیزی را یاد بگیرید، باید بیشتر به بزرگترها و کسانیکه تجربه بیشتری نسبت به شما دارند توجه کنید. من خیلی خوشبخت بودم که در دوران جوانیم اطرافیان من کسانی بودند که به من و تربیت من توجه می کردند.
چه نصیحتی شما برای جوانان قرن 21 دارید؟
من جوانان را تشویق می کنم که در زندگی خود به دنبال هدفی باشند و سخت در پی رسیدن به آن هدف تلاش کنند.آنها باید زبانهای مختلفی را یاد بگیرند و دید بازی نسبت به پیشرفتهای دنیا و اختراعات جدید داشته باشند. آنها هرگز نباید احساس کنند که در چهارچوبی محدود هستند. دنیا بسیار بزرگ است و اطلاعات و تکنولوژی بسیار سریع جلو می روند. جوانها باید همیشه آماده یادگیری چیزهای جدید باشند.

اگر آنها می خواهند وارد موسیقی شوند، باید بدانند که وارد کار دشواری می شوند. شما باید خود را متعهد کنید و شب و روز کار کنید. این کار خیلی زمان می برد. من می خواهم بگویم که عشق و علاقه من به موسیقی فواید زیادی برای من داشته است.

این وظیفه ماست که فرهنگ و موسیقی آذربایجان را به دنیا معرفی کنیم و عمق و غنای آن را به آنها نشان دهیم. این چیزی است که من همیشه سعی می کردم انجام دهم، اینکه آذربایجان را به دنیا بشناسانم چون من عاشق کشورم هستم.

شما چه چیزی را بزرگترین موفقیت در زندگی خود می دانید؟ و چه چیزی را بیشتر دوست دارید یادآوری کنید؟
خوب، دنیای غرب اولین بار مرا با قطعه "Habilsayaghi" شناختند، که بر روی CD است. کار مهم دوم من "Charpazlashma" (عبور) می باشد. بعد از آنها "ترانه ها درباره سرزمین مادری" است که بر روی شعرهای Nabi Khazri ساخته شده اند و اخیراُ "Oasis" را کار کردم که برای کوارتت زهی نوشته شده است.

اخیراُ، من در یک دایره المعارف همکاری داشتم به نام "موسیقی زمان ما"، که قرار است در تمام دنیا توزیع شود. 2صفحه از آن به فعالیتهای من اختصاص دارد.

در آگوست 1999، بعضی از کارهای من در فستیوال بزرگ موسیقی در سوییس به نام "فستیوال ستاره ها" اجرا شد. این فستیوال 35 سال است که برگزار می شود و در طول این دوره، من اولین زن"Composer-in-Residence" بودم که تا آن زمان جایزه ای در فستیوال دریافت کردم. این یک خبر بزرگ بود که همه روزنامه ها در سوییس راجع به آن نوشته بودند.

من بر روی چند عدد از اشعار ناظم حکمت (Nazim Hikmat)، یک شاعر ترک، آهنگ ساختم. این اتفاق در سپتامبر 1999 روی داد، درست بعد از زلزله ای که استامبول را لرزاند.

مدیر برنامه بر روی سن آمد و خبر ناگوار وقوع زلزله را اطلاع داد، سپس ما آن قطعه را به قربانیان آن حادثه که زندگی خود را از دست داده بودند تقدیم کردیم. مردم گریه می کردند. آنها 20 دقیقه ایستاده مرا تشویق می کردند. بعد از کنسرت، مردم آمدند و به من گفتند که آنها نمی دانستند که "موسیقی نو" تا این اندازه می تواند به قلبهای آنها نزدیک باشد.