استاد حبیب الله بدیعی موسیقیدان برجسته ایرانی, آهنگساز و ویلونیست
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید] استاد حبیب الله بدیعی موسیقیدان برجسته ایرانی, آهنگساز و ویلونیست, فرزند علی محمد, به تاریخ ۴ فروردین ۱۳۱۲ در سرزمین اسپهبدان, استان هنرپرور مازندران در شهر سوادكوه در خانواده ای هنر دوست به دنیا آمد . پدر وی از خرده مالکان منطقه بوده و دوتار می نواخت. دوساله بود که خانواده اش به ساری نقل مکان کرد. کشش و علاقه وی به موسیقی از دوران خردسالی همگان را شگفت زده کرده بود. (حتی شمالیها را که موسیقی بخشی از زندگی روزمره شان را تشکیل داده و شاید در هیچ جای ایران به اندازه شمال, موسیقی اینقدر با کار و زندگی مردم (به ویژه در روستاها) اجین نشده باشد.
گاه موسیقی به عنوان یک ابزار برای تسهیل کارهای سخت به کار گرفته می شود, مگر میشود هنگام نشای برنج و چیدن برگ چای آواز نخواند, گاه طبیعت موسیقیایی شده و آدمیان را به خود می کشد, مانند زمانی که از کوبش دانه های باران بر سقفهای حلبی سمفونی باران خلق می شود . چگونه می توان آواز نخواند در آن هنگام که فضا مملو از رایحه بهار نارنج می گردد و...). بدیعی در گفتگو با شاپور بهروزی در مرداد ۱۳۶۶ می گوید : " شش ساله بودم.یك گرامافون كوك قدیمی در طبقه ی بالای منزل داشتیم. تعداد زیادی از صفحات قمر و بدیع زاده و تاج اصفهانی و ویلون صبا از جمله قطعه ی زنگ شتر استاد در میان این صفحات بود.بیشتر اوقات پنهانی به طبقه ی فوقانی می رفتم و دور از چشم اغیار به این صفحات گوش می دادم و شیدا و مسعور نواهای سحر انگیز آن می شدم.
البته دلباختگی این نوع موسیقی نسبتا سنگین با سن كمی كه داشتم هیچگونه تناسبی نداشت." برادر بزرگ حبیب برای خود ویلنی تهیه كرده و نزد یك نوازنده ی ارمنی به فراگرفتن ویلن مشغول می شود ولی بعد از دو سال خسته شده و نواختن ویلن را ترك می كند. حبیب گهگاهی بدون اجازه و دور از چشم برادر مشتاقانه دستی به آرشه ی ویلن برده و نغمات دلنشینی به گوش می رساند.این عمل از دید برادر مكتوم نماند و وقتی علاقه ی شدید او را نسبت به موسیقی می بیند ویلن را به او هدیه می كند.
بدیعی دو سال اول ابتدایی را در ساری گذراند ، و پس از آن به تهران رفته و در مدرسه پانزده بهمن تحصیلات خود را پی گیری كرد. پس از پایان تحصیلات متوسطه, در رشته زمین شناسی دانشگاه تهران ادامه تحصیل داده و موفق به اخذ لیسانس میگردد. از سال ۱۳۲۶ نزد دكتر لطف الله مفخم پایان ( به مدت سه سال ) و استاد صبا (به مدت دو سال) آموزش و یلون می بیند و یک سال هم نزد چینگوزیان از ارامنه قفقاز به آموزش موسیقی کلاسیک می پردازد. دکتر عزیزالله بیات به یاد می آورد كه در مصاحبه ای تلویزیونی از استاد صبا پرسیدند قوی ترین شاگردتان كیست؟ و استاد در نهایت حیا و فروتنی گفتند كه مردم باید بهترین را تشخیص دهند. بیات از پاسخ استاد قانع نشد و در جلسه ای خصوصی همین سؤال را از او می پرسد و استاد صبا می گوید: حبیب الله بدیعی .
بعداز فوت صبا رادیو تصمم گرفت برای بزرگداشت استاد, اثر معروف وی "زنگ شتر" را پخش کند, اما نسخه ضبط شده ای از قطعه ای در دست نبود. تصمیم گرفته شد چند نفر از شاگردان مرحوم استاد این قطعه ی “زنگ شتر” را بنوازند, و قطعه یی كه پذیرفته شد و حتی به نام استاد صبا از رادیو پخش شد قطعه یی بود كه حبیب اله بدیعی نواخته بود.
حبیب الله بدیعی در نواختن دستگاه ها و گوشه های آواز ، قدرت و توانایی قابل ملاحظه ای داشته و در آهنگسازی ونوازندگی دارای سبك خاصی بود. كه هر یك از آثار وی از شیوایی و لطافت كم نظیری برخوردار است. وقتی احساس می كرد تكرار نغمات و گوشه ها ممكن است برای شنونده كسالت آور باشد ، به قطعه ای ضربی روی می آورد كه موجب تنوع و مبین قدرت نوازندگی اش گردد ، به طوری كه بسیاری از اهل فن معتقدند سلوی مشهور او كه در دستگاه شور نواخته شده به ملاحت و عظمت تمامی دریای مازندران ، زادگاهش می باشد و شنونده را در الهام و رؤیاهای دور و دراز فرو می برد.
بدیعی از سال ۱۳۲۹به عنوان تکنواز با بر نامه موسیقی ارتش همکاری کرد.و سال بعد بود که که رسما وارد ارکستر ابراهیم منصوری شد. وی در سال ۱۳۳۱ در فیلم "ولگرد" صدای قوامی و شمس را با ویولن همراهی کرد. در جریان ساختن فیلم ولگرد بود که با هنرمند پرآوازه گیلانی (خواننده نرگس شیراز و کاکوله و...) بانو شمس آشنا گشته و پس از مدتی با هم ازدواج میکنند. سال ۱۳۳۳ ارکستر شماره شش رادیو را بنیان گذاشت که شمس در آن هنرنمایی میکرد. این ارکستربه رهبری وی تا سال ۱۳۳۶ شب های جمعه در رادیو برنامه داشت.
سال ۱۳۳۷ بنا به دعوت داود پیرنیا سرپرست برنامه ی گلها, كار خود را در این برنامه با خوانندگانی چون : بنان, حسین قوامی , گلپایگانی محمودی خوانساری, مر ضیه, الهه, پوران, دلکش, رویا, و شجریان آغاز كرد. سال ۱۳۴۳ به عضویت شورای موسیقی رادیو انتخاب شد, از سال ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۱ ریاست اداره موسیقی رادیو را به عهده داشت. سال ۱۴۵۸ به عضویت شورای واحد موسیقی درآمد که به غیر از او مرتضی حنانه ، علی تجویدی و حسینعلی ملاح هم در آن عضو بودند. بدیعی رهبری ارکسترهای ۲, ۴ و ۶ و ارکستر باربد و نکیسا را هم به عهده داشت
حبیب الله بدیعی در سال های آخر زندگی به علت بیماری نمیتوانست از آرشه جادویی خود استفاده کند و به قول استاد ضرب و تنبک جهانگیر ملک که بدیعی را بهترین دوست خود میدانست با غروب زندگی این استاد بزرگ موسیقی ایران، حیات هنریش و دیگر دوستان او نیز به زوال کشیده شد. بدیعی در سال ۱۳۷۱ بر اثر بیماری قلبی درگذشت و در جوار امامزاده طاهر كرج به خاك سپرده شد. اما نامش برای همیشه در عرصه هنر زنده خواهد ماند. از وی بیش از دویست قطعه در دستگاههای مختلف موسیقی سنتی به جای مانده است .
منبع : سایت شمالی ها
بشنوید از زبان حبیب الله بدیعی
بدیعی در گفتگویی با شاپور بهروزی در مرداد 1366 چنین گفت : “ شش ساله بودم.یك گرامافون كوك قدیمی در طبقه ی بالای منزل داشتیم.تعداد زیادی از صفحات قمر و بدیع زاده و تاج اصفهانی و ویلون صبا من جمله قطعه ی زنگ شتر استاد در میان این صفحات بود.بیشتر اوقات پنهانی به طبقه ی فوقانی می رفتم و دور از چشم اغیار به این صفحات گوش می دادم و شیدا و مسعور نواهای سحر انگیز آن می شدم. البته دلباختگی این نوع موسیقی نسبتا سنگین با سن كمی كه داشتم هیچگونه تناسبی نداشت......سال 1329 در برنامه ی موسیقی ارتش ده دقیقه ساز سلو برایم منظور داشتند......سال 1330بود كه رسما در اركستر ابراهیم منصوری مشغول كار شدم.....در جنب این فعالیت هنری در فیلم ولگرد كه در سال 1331 به روی اكران سینماهای پایتخت درآمد آوای استاد قوامی و شمس را با ویلن همراهی كردم.....یك سال پیش استادی به نام جینگوزیان كه از قفقاز به ایران آمده بود قطعات كلاسیك غربی را كار كردم.....از سال 1337 در برنامه ی گلها نوازندگی می كردم.....تاكنون حدود 200 آهنگ ساخته ام.....مدتها عضو شورای موسیقی بودم.چندی نیز رئیس اداره ی موسیقی رادیو شدم.سمتهای من به ترتیب به این شرح است : سال 1343 عضو شورای.موسقی سال 1345 معاون اداره ی رادیو تهران و سپس معاون اداره ی موسیقی.سال 1346 تا 1351 رئیس اداره ی موسیقی رادیو.سال 1351 تا 1358 غضو شورای واحد موسیقی.....به ترتیب رهبر اركستر شماره ی 6 و 4 و 2 و رهبر اركستر باربد به مدت شش سال متوالی.
اشعاری كه در وصف حبیب الله بدیعی سروده شده اند
“ افسانه ی بدیعی “
ما یادهای گمشده مان را
بر شاخسار دست تو
پیوند می زدیم
تا بشكفد
چون حجم پر صدای شكفتن میان باغ
با صد هزار رنگ
اما دریغ
ای نغمه ساز شرقی غمگین
ما بعد از این
افسانه تو را
در جویبار سینه خود
تكرار می كنیم
و صبر می كنیم
شاید كه تا هزاره دیگر
در این كرانه باز بخواند
همچون تو بلبلی.
شعر از “ فخر الدین پور نصری نژاد “
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]
“ مرگ بدیعی “
بسوگ اهل هنر خامه ناتوان افتد
در آن زمان كه نشنید پی عزاداری
بمرگ تلخ “ بدیعی “ ترانه ای باید
كه تا ابد بمزار هنر كند زاری
شعر از “ معینی كرمانشاهی “
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]
“ همدم فرشتگان “
ای بدیعی ای حبیب الله ما
وی بهین استاد دل آگاه ما
ای كه باشد سوز سازت بی نظیر
چون نسیم صبحگاهی دلپذیر
بی گمان در ظرف این پنجاه سال
ساز را بردی به سر حد كمال
ساز استادان اگر جان پرور است
نغمه ی ساز تو چیز دیگر است
از چه چون گل ناگهان پرپرشده
زین چمن زی گلشن دیگر شدی
چون نبود در جهان در دل غمی
حالی آنجا با ملایك همدمی
شعر از “ یحیی سپنجی “
