مرا امید وصال تو زنده میدارد
وگرنه هر دمم از هجر تست بیم هلاک
نفس نفس اگر از باد نشنوم بویت
زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک
نمایش نسخه قابل چاپ
مرا امید وصال تو زنده میدارد
وگرنه هر دمم از هجر تست بیم هلاک
نفس نفس اگر از باد نشنوم بویت
زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک
کار پاکان را قیاس از خود مگیر /
گر چه باشد در نبشتن شیر شیر
روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی
آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا
این که میگویند آن خوشتر ز حسن
یار ما این دارد و آن نیز هم
می مخور با دگران تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم
ما سفره ی دل گشوده کردیم ولی
دل محرم آن محرم اسرار نشد
دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیمه شبی دفع صد بلا بکند
دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
دلی کو عاشق رویت نباشد
همیشه غرقه در خون جگر باد
بتا چون غمزه ای ناوک فشاند
دل مجروح من پیشش سپر باد
دور از تو مپندار که هنگام صبوحم
با این جگد سوخته حاجت به کیا است
تو دریای من بودی آغوش وا کن
که می خواهد این قوی زیبا بمیرد
دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گل ادم بسرشتند وبه پیمانه زدند
درد پنهان به تو گویم که خداوند کریمی
یا نگویم که تو خود واقف اسرار ضمیری
یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش
شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی؟
سوختم،سوختم این راز نهفتن تا کی؟
یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور
**** احزان شود روزی گلستان غم مخور