مــایــیــم و ســرکــویــی، پــر فــتــنــهٔ نــاپــیــدا
آســــوده درو والـــا، آهـــســـتـــه درو شـــیـــدا
در وی ســر ســرجـویـان گـردان شـده از گـردن
در وی دل جــانــبــازان تــنــهــا شــده از تــنـهـا
نمایش نسخه قابل چاپ
مــایــیــم و ســرکــویــی، پــر فــتــنــهٔ نــاپــیــدا
آســــوده درو والـــا، آهـــســـتـــه درو شـــیـــدا
در وی ســر ســرجـویـان گـردان شـده از گـردن
در وی دل جــانــبــازان تــنــهــا شــده از تــنـهـا
ای پادشـه خوبـان داد از غــم تنـهایـی
دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی
«حافظ»
یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم
تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم
شهریار - گوهرفروش
من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو
ورقــــی بــــاز کــــردم از ســـخـــنـــش
زیــر هــر تــوی ایـن سـخـن تـویـیـسـت
مـــن ازو دور و او بـــه مـــن نـــزدیــک
پــرده انــدر مــیــان مــن و اویــیــسـت
ترا از وجه دل بردن ورای حسن آن باشد
که دیگر خوبرویان را ندانم آن چنان باشد
لبانت آن چنان بوسم که جانم بر لبان آیدکنارت آن زمان گیرم که عمرم در میان باشد
نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد////// عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد
دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام
دلخسته سوی خانه ، تن خسته می کشم
آه ... کزین حصار دل آزار خسته ام
مـــن ازو دور و او بـــه مـــن نـــزدیــک
پــرده انــدر مــیــان مــن و اویــیــسـت
آتــش عــشــق او بــخــواهــد ســوخــت
در جـهـان هـر چـه کـهـنـه و نـویـیـسـت
ترا چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت
به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری
چه زیبا میشود دنیا برای من اگر روزی
تو از آنی که هستی ای معما پرده برداری
یـــار تـــرســـا و مـــا مـــتــرس از کــس
عــاشــقــی خــود هــمــیــن هــنــر دارد
عـــشــق مــعــشــوقــهٔ خــرابــاتــســت
زانــکــه عــشــقــســت کــیـن اثـر دارد
در جام فلک باده بی دردسری نیست
تا ما به تمنا لب خاموش گشاییم
در دامن این بحر فروزان گوهری نیست
چون موج به امید که آغوش گشاییم؟
مـــــن و آن دلـــــبـــــر خــــرابــــاتــــی
فـــی طـــریـــق الـــهـــوی کـــمـــایـــاتــی
نــه خــرابــات خــیــک و کــاســه و مـی
نـــه خــرابــات چــنــگ و بــربــط و نــی
- - - Updated - - -
مـــــن و آن دلـــــبـــــر خــــرابــــاتــــی
فـــی طـــریـــق الـــهـــوی کـــمـــایـــاتــی
نــه خــرابــات خــیــک و کــاســه و مـی
نـــه خــرابــات چــنــگ و بــربــط و نــی
یار سود از شرفم سر به ریا و دریغا
که به پایش سر تعظیم به شکرانه نسودم
شهریار - بخفت خفته و دولت بیدار
مــــطـــرب عـــشـــق را نـــوا نـــو شـــد
کـیـن کـهـن جـامـه جـام جـم بـرداشت
انـــدر آن جـــام چـــون خــدا را دیــد
از کـــتـــاب خـــودی رقـــم بــرداشــت
تو که جان می دهی بر دانه در خاکغبار از چهره گلها می کنی پاکبرای ما سعادت آرزو کن...غم دلهای ما را شستشو کن