تــا بــه آن روزی کـه دنـدان داشـتـی
از نــداری ، حــســرتِ نــان داشــتـی
ســفــرهات آنــگــاه بـوی نـان گـرفـت
کـایـن فـلک ، آن نعمتِ دندان گرفت
نمایش نسخه قابل چاپ
تــا بــه آن روزی کـه دنـدان داشـتـی
از نــداری ، حــســرتِ نــان داشــتـی
ســفــرهات آنــگــاه بـوی نـان گـرفـت
کـایـن فـلک ، آن نعمتِ دندان گرفت
تو کز چشم و دل مردم گریزانی چه می دانی؟
حدیث اشک و آه من برو از باد و باران پرس
ســـکـــهٔ امّیـــد ، نــذر رود شــد
بــرگِ عــیــش بــیــنــوایــی ، دود شـد
بــاری از دوش قــضـا بـرداشـتـنـد
در تـــرازوی قَـدَر بـــگـــذاشـــتـــنــد
در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
یا رب ای کاش نیفتد به کسی کار کسی
یوسُف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور،
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور
روي قبرم بنويسيد مسافر بوده است
بنويسيد که يک مرغ مهاجر بوده است
بنويسيد زمين کوچه ي سرگردانياستاو در اين معبر پرحادثه عابر بوده است
تــا بــه کِی انــدر پــی یـک لـقـمـه نـان
بــر در هــر خــانــهام ســگدو زنــان
گر بُوَد روزی به شرط « ما سعی »
هـر چـه کـوشـم نـان نـمـییـابـم چـرا ؟
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بینهایت
تـــا مـــبـــادا بــشــنــود گــوش فــلــک
چون ازین شُکرانهات اُفتد به شک
شُکــر نــعــمــت مـیکـنـی آهـسـتـه کـن
زیــر لــب ، بــا ظـاهـری دلـخـسـتـه کـن
نگارا، وقت آن آمد که یکدم ز آن من باشی
دلم بیتو به جان آمد، بیا، تا جان من باشی
یاری اندر کس نمیبینیم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد
دفـــتـــر مـــعـــنـــا اگـــر بـــگـــشـــادهای!
در تـــــشــــتُّت از چــــه رو افــــتــــادهای؟
ایـــن مــعــمّا را گِره ، بــگــشــودَنــیســت؟
یـا اگـر نـه ،گـو کـه پـس تـکـلـیـف چـیـسـت
تو کز سرای طبیعت نمی روی بیرون
کجا به کوی طریقت گذر توانی کرد ؟
دست و پا گر بشکند با نسخه درمان میشود
چشم گریان هم دمی با بوسه خندان میشود
دود اگر بالا نشیند کسر ﺷﺄﻥ شعله نیست
ﺟﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﺍﺑﺮﻭ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ
تره پریشانش دیدم و به دل گفتم
این همه پریشانی بر سر پریشانی