سلام دوستان
من 18 سالمه و به نوازندگی و خوانندگی علاقه دارم و تازه دارم شروع میکنم و میخام تو این رشته به سطح جهانی برسم، میخاستم بدونم دانشگاه موسیقی برم یا نه؟ اصلا مزیت دانشگاه موسیقی چیه؟
نمایش نسخه قابل چاپ
سلام دوستان
من 18 سالمه و به نوازندگی و خوانندگی علاقه دارم و تازه دارم شروع میکنم و میخام تو این رشته به سطح جهانی برسم، میخاستم بدونم دانشگاه موسیقی برم یا نه؟ اصلا مزیت دانشگاه موسیقی چیه؟
سلام؛
بسته به مسیری که علاقه داری داره. تحصیل آکادمیک موسیقی متاسفانه برای خیلی از ما ها تعریف نشده است اما خب دور از ذهن نیست. اول از همه برای تحصیل موسیقی در دانشگاه نیازمند یک سری پیش نیاز ها هست. اولین پیش نیاز ها تسلط نسبی روی ساز تخصصی هستش. البته منظور من از نسبی یعنی برای مقطع کارشناسی (در مورد کاردانی و دانشگاه علمی کاربردی هم میرسیم) باید روی ساز از سه دوره ی باروک کلاسیک و رومانتیک قطعه نواخت. حالا ژوری ها سر جلسه امتجان، که بعد از کنکور تئوری هست، شمارو بر اساس رپرتوار اجرایی شما می سنجند. یعنی بر فرض اگر شما یک نوازنده پیانو هستید و یک انوانسیون از باخ می نوازید در مقایسه با فرد دیگری که توکاتا یا یک قطعه سطج بالاتر رو مینوازه خب امتیاز کمتری میگیرید. هر چند مسائل کیفی هم اینجا مطرح میشه اما خب میدونید ما کجا زندگی می کنیم!
برای کنکور هنر پیش نیاز ها علاوه بر دروس عمومی مثل دینی و زبان انگلیسی و ادبیات و ... دروس دیگری هست که خب اونارم باید در نظر بگیری هر چند بسته به زیر شاخه ضرایب متفاوت است. این درس ها شامل خلاقیت موسیقی (حائز اهمیته!) خلاقیت نمایشی، خواص مواد، تاریخ هنر و ... میشه.
همه اینا مربوط به زمانی میشه که شما می خواید رشته ی موسیقی رو به صورت "آکادمیک" دنبال کنید. حالا بر فرض اینکه شما این مرحله رو گذروندید، باید گرایشتون رو تعیین کنید. حالا اگه ساز ایرانی هستید و نوازندگی علاقه دارید میشه نوازندگی ساز های ایرانی و اگه نوازنده ساز غربی هستید میشه نوازندگی ساز های جهانی. یا آهنگسازی. این گرایش ها دروس مشترک دارن تا حدودی مثل سلفژ، دیکته و تربیت شنوایی، پیانو عمومی، ساز تخصصی (البته در آهنگسازی نیست) هارمونی و کنترپوان، همنوازی، اجرای صحنه ای و ...
با توجه به اینها باید با باخ بیدار شی با استراوینسکی بخوابی. و موسیقی در دانشگاه عملا همین مطرحه. همه جای دنیا هم همینه! البته خب توی کشور های غربی ما دانشگاه های خصوصی داریم که رشته هایی مثل صدابرداری، تنظیم، میکس و مستر و... هم درس میدن ولی خب به این طرف مرز نرسیده هنوز.
با توجه به اینکه 18 سالته و تازه میخوای شروع کنی من این توصیه رو بهت می کنم:
1.هدفت رو معلوم کن.
خب این ابهام وجود داره که توی دانشگاه هنر چیکار میکنن، من بهت میگم. پیانیست ها در صدد نواختن راخمانینف ان. ویلنیست ها سیبلیوس، بچه های ساز ایرانی هم تسلطشون روی دستگاه ها و ردیف ها و بداهه نوازی و ... و همه میخوان که توی این دنیا به یه جایی برسن. اگر هنوز حرفم مشخص نیست برات توی گوگل یا یوتیوب مسابقات چایکوفسکی رو تماشا کن (Tchaikovsky Competition). اگر فکر میکنی سبک دیگه از موسیقی رو میخوای دنبال کنی چاره ای جز اینکه در کنار یه رشته تحصیلی دیگه موسیقی رو دنبال کنی نداری مگر اینکه باز با موسیقی کلاسیک کنار بیای و در کنارش حالا تنظیم و آهنگسازی پاپ و راک و جز یا هر چیز دیگه ای بکنی.
2.وقتی که هدفت معلوم شد واقع بین باش. اگه ساز نزدی تا الان تازه میخوای شروع کنی من بهت میگم دیر نیست اما توقع نداشته باش 22 23 سالگی روی صحنه ی کارنگی هال باشی!! ساز تخصصیتو انتخاب کن و پیش یه استاد خوب توی شهرتون یا اگه تونستی توی پایتخت کار کن. در کنار سارت کلاس های سلفژ و تربیت شنوایی و تئوری موسیقی هم بردار ولی من پیشنهادم اینه حداقل یکسال فقط درگیر سازت باشی.
3.بیا دوباره واقع بین باشیم؛ توی ایران ما چندتا دانشگاه خوب برای موسیقی بیشتر نداریم. اگر اشتباه نکنم اصفهان رشته موسیقی رو داره اما توی تهران دانشگاه تهران (هنر های زیبا) حرف اول رو میزنه با کمترین گنجایش. بعد از اون دانشگاه هنر واقع در کرج هستش. و بعد از اون همون اصفهان و بعش میرسه به هنر و معماری و در نهایت علمی کاربردی.
در مورد واقع بینی اینو میخواستم بگم که نمیخوام نا امیدت کنم اما هستن بچه هایی که از سال اول دبیرستان یا هنرستان بکوب تمرین میکنن و درس میخونن تا برن به هنر های زیبا و دانشگاه هنر و میدونی حقیقتا کسی که با بالاد شوپن میره تو اتاق ژوری هارو نمیشه با یک سال تمرین زد زمین. پس بازم پیشنهاد میکنم دانشگاه های جامع علمی کاربردی. توی این چند سال اخیر هم موسیقی جزو رشته های بدون کنکور بوده تو این دانشگاه ها و خب فقط با معدل بالای 17/5 میتونی راحت قبول شی و در کنار کلاس سازت دانشگاهت هم در سطح خوبی پیش ببری.
متاسفانه یک روند برعکسی در کشور ما رایج شده و آنهم اینکه اول به رفتن به دانشگاه فکر میشه و سپس یادگیری.
به نظر من برای رفتن به دانشگاه عجله نداشته باشید.
چیزهایی که قبل از دانشگاه،با ذهن و فکر آزاد و فارغ از استرس امتحان اجرای صحنه ای یاد میگیرید و تجربه میکنید،به مراتب شیرین تر و خاطره انگیز تر از دوران تحصیل خواهد بود.بعدش دانشگاه دیگه میشه کسب تجربه،محک زدن خودمون و به نظرم فایده ی از همه مهمترش ایجاد ارتباطات برای فعالیتهای هنری و آتی به عنوان شغل.(فرضا تشکیل یک آنسامبل با سایر دانشجویان)
منظور از جهانی شدن نمیدونم چیه و دقیقا چه تصویری دارید ولی اگه منظورتون مثلا اینه که با آژانسهای برگزاری کنسرت در اروپای غربی و آمریکا قرارداد اجرای صحنه ای یا ضبط ببندید و با ارکسترها و رهبران طراز اول کار کنید،به نظرم با شروع در این سن و از کشور ایران کمی خوشبینانه است.هدفم دلسردی نیست.بلکه واقع بینیه.حالا ممکنه شما نابغه باشید و مثلا دو سه سال دیگه بیاید در این تاپیک بگید "دیدید شد!" بنابرین به نظرم تمرکز رو بگذارید روی یادگیری با علاقه و بدون اولتیماتوم و ضرب العجل امتحان دانشگاه اما به صورت هدفمند و با برنامه.شما نوشتید به نوازندگی و خوانندگی علاقه دارید ولی مشخصا نگفتید برای دانشگاه به چه رشته ای فکر میکنید.اگه هدفتون فرضا آواز کلاسیک هست،در ایران اصلا بهش فکر نکنید.مگر در حد یادگیری و اجراهای خصوصی.به ویژه و متاسفانه برای خانمها...
در خصوص نوازندگی هم بفرمایید چه سازی تا شاید بهتر بشه راهنمایی کرد.در کامنت قبلی سیر کلی اموری که باید طی بشه و بیاموزید رو گفتند.توصیه ام اینه که استاد خوب انتخاب کنید تا از همین ابتدا راه رو درست برید و دنبال ترک عادات غلط نیفتید.
به فکر یک کار پاره وقت باشید و تمام شرطتون رو روی موسیقی نبندید برای ادامه ی زندگی.در ایران نوازنده ی بهترین ارکستر هم بشید و ضبط استودیویی هم برید که صندلیهای ضبطهاش سند خورده و غریبه راه نمیدن،خیلی بعیده که بشه پول رهن و اجاره در تهران داد.
سلام
خیلی ممنون بابت راهنماییهاتون
یک موضوع دیگه ای هم هست اگر نخام موسیقی رو بطور آکادمیک کار کنم و با کلاس های آموزشی برم جلو چطور؟ من خیلی از خواننده ها و نوازنده ها رو دیدم که دانشگاه موسیقی نرفتن اما توی موسیقی حرف اول رو میزنن مثل جاستین بیبر و اد شیرین و خیلیای دیگه... میشه دانشگاه نرفت مثل اون ها و با کلاس های آموزشی پیش رفت؟
- - - Updated - - -
سلام
در مورد ساز من به ساز پیانو علاقه دارم
و اینکه میخام موسیقی رو نه بطور آکادمیک بلکه با کلاس های آموزشی برم جلو درسمم میخام ول کنم بعد دیپلم و در کنار کار پاره وقت فقط زمانم رو صرف یادگیری سازم و همچنین بعد یک سال خوانندگی کنم
و بله من به سطوح بالا فکر میکنم و میخام تو این رشته به مرتبه های جهانی برسم اما کمی احساس گم بودن میکنم و نمیدونم از کجا شروع کنم و همینطور استرس این رو دارم که شاید نشه و ممکنه دیر باشه
ممنون🙏
اول از همه این رو به وضوح باید بیان کنم که اگر این پست رو میخونید، دچار سوء برداشت نشید: من هیچگونه تعصب یا نگاه سنگین یا هرچیزی اکستریم و رادیکالی به هیچ یک از سبک ها، ژانر ها و انواع موسیقی در هر دوره ای از زمان ندارم!نقل قول:
از دیر باز چه متاسفانه یا چه خوشبختانه این جدل در هر هنری وجود داشته. هنرمندانی که آکادمیک وار پیش رفتن و هنرمندانی که از مسیر های فرعی و جدا از هر محفلی پیش رفتن. در هر دو دسته با بزرگانی داریم. در سینما "تارانتینو" که یک کلوپ فیلم داشت و فیلمباز بود و از روی تجربه اولین فیلمش رو ساخت (اگر ندیدی ببین حتما Reservoirs Dogs) و آن طرف هم اسکورسیزی. و موسیقی هم خارج از این قاعده نیست.
من نمیخوام نسبت به وضعیت آکادمیک کشورمون در طول تاریخ یا هرچیز دیگه ای خرده بگیرم اما الان من چیزی که در همه کما بیش میبینم، علل خصوص در قشر جوان، عدم توجه به مفهوم یادگیری سواد و تحصیل هستش. اینکه الان من میبینم که همه یا میگن "درس چیه؟؟ به فکر درآمد باش " یا بلعکس "درس بخوان تا کاره ای شوی!"
از این موضوع میخوام چند تا نتیجه بگیرم. باید دیدگاه نو داشته باشی. آقای یا خانم X که من خوشحالم این پست رو گذاشتی، اگر هنر میخوای بفهمی برو از ریشه شروع کن. حالا دانشگاه خواستی برو نخواستی نرو!
مطلب بعدی به نام هایی هستش که اشاره کردی. خب اکثرا از این نام ها به عنوان موسیقی مردمی (نه فولکلور منظور عامه پسنده) هستش. و من از یه سالی به بعد به ندرت موزیک عامه پسندی رو شنیدم و گوش دادم که فاکتور های مثبتی داشته باشه. بله منم موافقم موسیقیدانان بزرگی بدون تحصیل مطرح شدن ولی من از اون نام ها دیوید گیلمور و مارک نافلر رو میبینم که بهترین کلمه برای آن ها تاریخ ساز بودن است. خط فکری رو ایجاد کردند و اگر به ناشناس اثری از گیلمور یا نافلر رو گوش بدیم از Tone گیتارشون به راحتی متوجه خواهیم شد. به قول اون طرفی ها Signature آنهاست. اگر میخوای بدون آکادمی بری جلو پس برای خودت یک آکادمی بساز. و این به مراتب میتونه بنظر من آسیب بیشتری وارد کنه
از طرفی هم تحصیل آکادمیک اگر اینگونه که همه بهش نگاه میکنن، شما نگاه میکنی شاید واقعا ارزششو نداشته باشه. اما به خود من باشه، اگر امکان تحصیل در هر مکتبی رو داشته باشم حاضرم حتی چند دهه از زندگیم رو صرفش کنم. چون به قول پابلو کاسالس که در سن 90 سالگی هم روزی 4 5 ساعت تمرین می کرد، همیشه وقت برای بهتر شدن است!