نوشته اصلی توسط
hamed8624
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]
البته من جسارت می کنم که در میان اساتید عزیز نظر میدم، چون خیلی بی تجربه ام.
برای همین صرفا به عنوان شنونده نظر میدم.
به نظر من کاری که استاد ساکت در مورد نواختن قطعات کلاسیک کردن، اصلا و ابدا بی ارزش و یا کم ارزش نیست.
چون اولا به دنیا نشون دادن که ساز تار چنین قابلیتی داره که قطعا موجب توجه جهانی بیشتر به ساز تار میشه.
دوما خیلی از جوانان این سرزمین رو جذب ساز تار (و سه تار) کردند که خودش یه کار بزرگه به نظر من.
اما، ترجیح شخصی بسیاری از علاقه مندان به موسیقی ایرانی و از جمله خودم، این هست که قطعات ایرانی
لطیف تر، با مکث های بیشتر نواخته بشه. تفسیر من این هست که نوازنده باید با سازش طنازی کنه تا ساز هم با طنازی جوابشو بده.
مثل عاشق و معشوق. اون موقع هست که شنونده موسیقی سنتی ایرانی، مست میشه .
من در مورد تار نمیتونم مثال خاصی بزنم برای این چیزی که گفتم، چون زیاد تار گوش نمیدم.
اما در مورد سه تار، کارهای استاد عبادی، واقعا مست کنندست. چون اینقدر لطافت و ظرافت در کارهای ایشون ادم میشنوه که مست نشدن غیر ممکنه.
آقای ساکت از این لحاظ، اصلا باب میل شنونده موسیقی ایرانی نیست. و این یه ضعف برای نوازنده موسیقی سنتی ایرانی هست.
به نظر من نمیشه اسم این رو سبک گذاشت. چون وقتی من دارم موسیقی سنتی ایرانی می زنم، باید شنونده موسیقی سنتی ایرانی از کار من لذت ببره. و وقتی که به نظر قریب به اتفاق این شنوندگان، کار من لذت بخش نیست. پس یه جای کارم می لنگه.
نمیتونم بگم سبک من اینطوریه که هیشکی لذت نبره.
درمورد قطعات کلاسیک، اینکه ایشون تونسته باب میل شنونده کلاسیک ساز بزنه، باید شنوندگان کلاسیک نظر بدن که من جزء این شنوندگان نیستم.
و اما استاد علیزاده دوست داشتنی
من فکر می کنم، استاد علیزاده در حدی که من شنیدم نواخته هاشون، از لحاظ حسی یکنواخته.
یعنی حسی که در همه کارهای ایشون هست، تا حد زیادی یکسانه. اگر چه حسش زیباست و باب میل شنونده موسیقی ایرانی.
و این به نظر من بزرگترین ایراد ایشون هست.
شلوغی هایی که ایشون در صدای ساز ایجاد می کنن هم، به نظر من زیبا و شنیدنی هستند.
جذابترین نکته در استاد علیزاده برای من، اینه که یه ارامش بسیار زیبایی در ساز زدن ایشون هست که برای من همیشه حیرت انگیزه. یعنی وقتی کارهای ایشون رو گوش می کنم، احساس می کنم این ادم، ذره ای نارامی در وجودش نیست. واقعا عجیب منتقل می کنه استاد علیزاده این ارامش رو.