روش های پیوند شعر و موسیقی
تلفیق یعنی اینکه شعر و آهنگ بایکدیگر هماهنگی داشته و مکمل و متمم یکدیگر باشند ،که باید به این موضوع بسیار توجه شود ، چون درصورتیکه اثری ،شعر پرمفهوم و قوی داشته باشد اما از نظر موسیقی ضعیف باشد (یا برعکس)از ارزش آن کاسته می شود ، هم چنین ممکن است شعر و آهنگ هریک به تنهایی زیبا و پرمعنا باشنداما از نظر وزن و حالت بایکدیگر تناسبی نداشته باشند.
روش های پیوند شعر و موسیقی
1.گذاشتن آهنگ روی شعر آماده
2.سرودن شعر برروی آهنگ آماده
3.ابداع شعر و آهنگ باهم
گذاشتن آهنگ روی شعر آماده
دراین روش آهنگساز شعری را انتخاب می کند و برای آن آهنگی می سازد ، وی باید ابتدا معنی و مفهوم شعر و کلمات به کار رفته در آن را به خوبی درک کند . در صورتیکه شعر شامل کلماتی مجور و ثقیل سنگین باشد که خواندن آنها به شکل آواز دشوار باشد ،آهنگساز می تواند از آنها صرف نظر کند اما این کار نباید به موضوع اصلی شعروهدف شاعر آسیب بزند .
سپس آهنگساز باید وزن موسیقی را از وزن خود کلام استخراج کند ، زیرا همه ی اشعار کلاسیک فارسی و اشعار هجایی موزون هستند .پس از استخراج وزن باید چگونگی حرکت وزن ها از نظر تندی و کندی مشخص شود(تمپو).بعد از آن نوبت انتخاب مایه ومقام مناسب برای آهنگ است . چنان که گفته شده است: «هربحری از بحور شعری متناسب با لحنی از الحان موسیقی است. »* مثلا" در صورتیکه آهنگ مورد نظر کلاسیک ایرانی (سنتی) است باید در دستگاه و مقامی باشد که با شعر مطابقت داشته باشد ،زیرا در برخی از مقامهای موسیقی ایرانی آهنگ هاو آوازهای شاد و در برخی دیگر سوزناک خوانده می شود .
درباره ی آثاری که وزنی مشخص و آشکار ندارند و در حقیقت شعری نثر گونه به نظر می آیند ،آفرینش آهنگ روشی جداگانه دارد که بیشتر به گفتار آهنگین (دکلماسیون وکال -Declamation vocale) همانند است .*
_____________________________________
*کتاب بحورالالحان تألیف میرزا نصیر فرصتة الدوله شیرازی
*پیوندشعرو موسیقی –ص 244
منابع
ادبیات آهنگین ایران /نادره بدیعی/انتشارات روشن فکر /ص 233و234
پیوند شعروموسیقی /حسینعلی ملاح/نشرفضا/ص 240-244
ادامه دارد...
سرودن شعر برروی آهنگ آماده
سرودن شعر برروی آهنگ شیوه ایست که از گذشته تا به حال متداول و رایج بوده ،دراین روش آهنگساز آهنگ ساخته شده را برای شاعر می نوازند و شاعر می تواند هجا برداری کند ( یعنی کلماتی را که در مجموع معنایی با یکدیگر ندارند روی آهنگ بگذارد *) تا در زمانی دیگر به جای آنها کلماتی مناسب قرار دهد.
حالت دیگر این است که آهنگساز و شاعر باهم فکری و هم کاری یکدیگر موضوعی را انتخاب کرده و روی آهنگ کلام بگذارند ، در اینگونه تلفیق ، این شیوه بهترین است ، چون آهنگساز و شاعر با یکدیگر تعامل بسیار دارند.
روش دیگر در این شیوه ی تلفیق این است که شاعر خود با موسیقی و نت آشنا باشد و بتواند آهنگ را بنوازد و شعر را روی آن بخواند که در این صورت نیازی به حضور مداوم آهنگساز نیست .دکتر حسین گل گلاب ،شاگرد استاد کلنل وزیری از جمله ی این شعرا ست .
درمیان شاعران سرودگوی گذشته برخی خود برای اشعارشان نواوآهنگ می ساختند که از میان آنها می توان رودکی ،فرخی سیستانی ، عبدالرحمان جامی و در صد سال اخیر شیدا و عارف و درعصر پهلوی امیر جاهد و احتمالا" رهی معیری ، منوچهرشیبانی و پازوکی را نام برد .
___________________________
*بر این قبیل هجا برداری ،موسیقی دانها و شاعران روزگار ما «معر»(بروزن شعر )نام نهاده اند .ص 245 پیوند شعروموسیقی (باتغییر)