نمایش نسخه قابل چاپ
یه سوالی که ذهن منو درگیر کرده خیلی وقته، اینه که چرا بعد از دوران پر شکوه موسیقی راک و اعتراضی و پیدایش گروه هایی مثل متالیکا، بیتل ها، هیپی ها و سایر گروه های معترض، ناگهان سر و کله الویس پریسلی و مایکل جکسون و مدونا و امثالهم پیدا میشه؟؟ چه اتفاقی این وسط افتاده؟؟
داداش شما برو یه دور دیگه تاریخ موسیقی غرب رو بخون .الویس پریسلی پدر راک اند روله خیلی قبل از متالیکا بوده حتی از بیتل ها هم قدیمی تره مایکل جکسون و مدونا هم حداقل از متالیکا قدیمی ترن یه دفعه سروکلشون پیدا نشده به موازات اون جریان راک اعتراضی گروه های پاپ عامه پسند هم بودن و اتفاقا پر مخاطب هم بودن خیلی.نقل قول:
حالا جدا از مسائلی که دوستمون فرمودن چی باعث شده که شما متالیکا و بیتلز رو دوران با شکوه بدونید و الویس و جکسون و مدونا رو دوران بی شکوه؟ اتفاقاً من برای گروه دوم ارزش بسیاری قائلم. شاید بیشتر از گروه اول.نقل قول:
یه نکته اینکه منظور من از قبل و بعد زمان تولدشون یا کار کردنشون نبوده. منظورم دو گروه موسقیه که یکیشون بیشتر جنبه اعتراضی، به زعم من جدی، مستقیم و ایدئولوژیک تره. اما مسلمن چیزی که مدونا و مایکل و بقیه عرضه میکنن کمی سطحی تر، سرگرم کننده تر و اصطلاحن خوش رنگ و لعاب تره. در دسته بندی منتقدین به نوعی مایکل و دوستان و بخصوص الویس و مدونا در دسته موزیسین های پست مدرن قرار می گیرن. منظورم رو با این نگرش توجه کنید...
من به شخصه با مدونا موافق نیستم چون کارش با مایکل و الویس فرق داره اما الویس و مایکل بی نظیر بودن.
اینا اصلا قرار نیستن حتی شبیه باشن!!!
مثل اینه که بگید چجوری بعد از هایده خواننده ای مثل ارش اومده!
همیشه همه سبک ها در کنار هم وجود داشتن!همین الان هم گروه های خوبی مثل میوز هستن.
البته اگر بخوایم از لحاظ رنگ و لعاب و سطحی بودن به قضیه نگاه کنیم بیتلز شاید از همه افرادی که فرمودید سطحی تر و به اصطلاح عام پسند تر بوده.نقل قول:
در مورد سبک اعتراضی هم من واقعاً بین الویس و متالیکا فرقی نمیبینم. الویس زبان خودش رو برای جذب مخاطب داشته. متالیکا هم زبان خودش. هرکدوم به اقتضای شخصیت و الگوی رفتاری مورد قبولشون احساسات درونشون رو بروز میدادن.
به نظرم واقعاً نمیشه حالت ایدآلی در نظر بگیریم و بگیم که فلان گروه داره خطا میره. من یک سوال دارم . اصلاً از کجا معلوم گروهی که موسیقی اعتراضی و به زعم شما جدی، مستقیم و ایدئولوژیک ارائه میده دچار انحراف نشده؟ مگه زندگی فقط همین لحظات جدی رو شامل میشه؟ شما انسانی رو در نظر بگیرید که از لحظه ی تولد مدام در حال نق زدن و اعتراض و بیان ایدئولوژی های شخصیشه!! آیا واقعاً این رفتار نرماله؟
در کل حرف من اینه که همون قدر که موسیقی اعتراضی متالیکا میتونه انسان رو آروم کنه, امثال الویس هم میتونه بخش عمده ای از لحظات زندگی رو پر کنه.
دوست عزیزم فک کنم زیاد بحث ارزش گذاری نباشه. بیشتر بحث دو سبک ارائه موسیقیه. یکی پر از پیزهای جذاب و عامه پسند مثل رنگ ها، رقص ها، حرکات نمایشی، بی هویتی و دیگری به زعم کلمات، اصیل، شکیل، جریان ساز و با محتوا....نقل قول:
آره، درسته.نقل قول:
ولی ماهم باید سعی کنیم به احیای موسیقی ملی مون.
ولی خوب بعضیا دوست ندارن سنتی رو..
خوشبختانه الان استادانی مثل استاد لوریس چکناواریان دارن موسقی سنتی و کلاسیک غربی رو مخلوط می کنن....که باعث خوشحالیه:16:
منم خودم فکر میکنم یه چیزایی توو کله ی این غربیا هست که من اصلا درک نمیکنم. مثلا اینکه چرا چرا چرا یه گروهی مثل foofighters پر طرفدار ترین گروه متال میشه؟؟؟ بعد یه گروه فوق العاده ای مثل grizzly bear طرفداری نداره. اگه پنجاه سال پیش چنین اتفاقی میفتاد تعجب نداشت، اما الان توی عصر پست مدرن...نمیفهمم. حتما یه چیزی هست دیگه.
موسیقی موزارت و هندل هم به نسبت دوره های قبل تر از خودشون مثل باخ همین وضعیت رو داشتن . یعنی موسیقی سرگرم کننده تر .نقل قول:
آیا موسیقی موزارت سطحی به حساب میاد ؟ نه اتفاقأ اکثر موزیسین های بزرگ بعد از اونها مثل شوپن و بتهوون ، موسیقی این دو رو بهترین سطح و بهترین نوع از موسیقی میدونن .
دوست عزیزم دلیل نمیشه که هر کاری که سرگرم کنندست سطحی به حساب بیاد یا مثلن هرکاری که عامه پسنده ضعیف باشه. به نظر من هنر هر کشور رو در محدوده همون کشور و مخاطبانش باید درک کرد. آلمان سرآمد هنر، فلسفه و علم در دنیا هستش و بالطبع مخاطبین هنر هم فرهیخته هستن و درکی خوب از هنر زمان دارن...نقل قول:
این موضوع بلا استثنا در هر شاخهٔ هنری موجود می‌باشد، شعر، نویسندگی، نقاشی، فیلم و و و... اما چیزی که مهم اینه که آیا این کمی محتوا باعث لطمه به اصل هنر میشود یا خیر. این باز جای بحث داره، به نظر من این باعث تخریب هنر نمیشه چون تنوع به صورتی باعث میشه مخاطبان بیشتری جلب هنر بشن و این در انتها باعث پیشرفت میشه. این همیشه بوده از اول خلقت، سلیقه‌ها متفاوت بوده، یکی Verdi گوش می‌کنه یکی متالیکا یکی هم مدونا و بریتنی، شما نمیتوانید از یک نو جوان توقع داشته باشی که بیاد جان لنن گوش کند و حتما به مفهوم شعر هاش توجه کند. بییشتر افراد به تن آهنگ علاقه نشون میدان نه به مفهومش.
این بحثی هست که جامعه شناسان همیشه دنبال جواب براش بودند و به نظر من همان طور که پیر بوردیو میگه سلیقه‌ها شخصیت هر انسانی رو میتونه باز گو کنه و این بستگی به نوع خانواده که درش رشد کرده و کلاس فرهنگی (منظورم فقیر، متوسط، پولدار) هست که در اون هست بستگی داره. ببخشید اگه زیاد نوشتم