صرفأ جهت اطلاع و رد یک سری جمله ها این رو میگم :
بنده شخصی هستم که 90% از موسیقی هایی که الان عاشقشون هستم رو یا قبلأ ازشون متنفر بودم یا اگر میومد میزدم میرفت بعدی .
برای مثال بالاد شماره 1 شوپن رو خوب من دوست نداشتم . گذشت و گذشت تا خودش کم کم به من تحمیل شد . تا جایی که مدتی بود که باید حداقل روزی یک بار بهش گوش میدادم .
ببینید از نظر من موسیقی خودش باید بیاد توی گوش آدم . نمیشه که روزی 100 بار یه قطعه رو گوش کنید تا عاشقش باشید . که حتی اگر بشید مطمئن باشید روزی ازش متنفر خواهید شد . از این دوره یا اون دوره از این آهنگساز یا اون آهنگساز . هیچ فرقی نمیکنه . فرق نمیکنه که Swan Lake از چایکوفسکی باشه یا پاخلبل و چه یکی از اعضای این سایت! مهم اینه که تقریبأ هممون دوسش داریم . مهم اینه که قطعه ای هست که جذب میکنه . فقط همین مهم هست .
بعد از اینکه جذب یه قطعه شدیم میتونم بعد دربارش تحقیق کنیم ( البته اگه ارزش داشت )
من موسیقی که همراه با تصویر باشه بی برو برگرد به دلم خواهد نشست . برای مثال عاشق موومان 1 از Rach3 یا Almost Too Serius شدم به خاطر اینکه توی فیلم Shine بود . شاید اگه نبود هیچوقت یه قطعه مثل Rach3 با اون سنگینی نمیتونست منو جذب کنه .
برای من تنها *****ی که وجود داره اینه که موسیقی که گوش میدم خوب باشه . معنی خوب رو هم که میدونید .
چه سونات بتهوون چه والس شوپن و چه سوئیت دبوسی .