آسیب شناسی موسیقی ایران

درود بر همه ....

خیلی سریع مطلب رو شروع میکنم ...

از زدن این تاپیک بنده چند هدف دارم .... اول اینکه بطور کلی بفهمیم آیا موسیقی خوب و بد وجود داره ؟ و اگه وجود داره با چه پارامترهایی میشه اونها رو از هم تشخیص داد ....

آیا صرف اینکه من از یه آهنگ خوشم نیومده میتونم بهش بگم موسیقی بدیه .... یا اینکه باید بگم به سلیقه من نیست ... و آیا این بحث و استدلال در حیطه فنی و به لحاظ دانش تخصصی موسیقی هم قابل طرحه ؟

منظورم اینه که اگه یه نفر استاد موسیقی هم از یه کار خوشش نیومد باید بگه به سلیقه من نیست یا میتونه بگه کار ضعیفیه ؟

آیا موسیقی هایی که در حال حاضر در ایران رواج دارن موسیقی های ارزشمندی هستند ؟

چه وظایفی بر عهده نهادهای دولتی هست ؟

چرا موسیقی های سایر کشورها که به لحاظ گام و کوک (دستگاه) از موسیقی ایران تنوع کمتری دارند دارای اینهمه شاخه ها و سبک های مختلف و سازهای گوناگون هستند ولی موسیقی ایران به رغم داشتن پتانسیل بسیار بالاتر اینگونه نیست ؟

چه باید کرد ؟

به طور کلی آینده موسیقی رو در ایران چطور میبینید ؟
.................................................. .................................................. ...........

سوالات زیاد شد ... دوستان حول این مباحث بحث رو شروع کنید ... لازم نیست به همه سوالات جواب بدید ... هر کی هر چی خواست بگه ... هدف اینه که نهایتا به یک راه حل برسیم ...

ممنون

اتفاقاً بحث خوبیه !

به نظر من فرهنگ و هنر توی کشور ما از یه زمانی به اونور به باد رفته ! اینو میتونین با مطالعه ی تاریخ پیگیری کنین ! مثلاً پس از حمله ی اعراب (که هیچ نشانی از هنر نداشتن!) و اتفاقات دیگه ... در صورتی که کهن ترین تمدن ها از لحاظ هنری و فرهنگی برای ایران بوده (باز هم میتونین با مطالعه ی تاریخ هنر به این نکات دست پیدا کنین!)
به نظر من باید ریشه یابی بشه . مثل آمپول نیست که بزنیم و سلیقه ی مردم و نوع نگاهشون رو به هنر و موسیقی عوض کنیم ! باید روی نسل های آینده کار شه که البته اگه ذهن بچه های معصوم ایران رو با یه مشت چرندیات و خرافاتی که توی مدرسه ها درس میدن و ... پر نکنن ! که از جمله ی این ضعفها فراموش کردن تاریخ ملی خودمونه و عوض کردن اون با دروس عربی و ... هستش !
نگاه مردم عام به موسیقی و هنر خیلی سطحیه و درکشون اغلب از هنر پایینه و مطالعه ای ندارن ! مثلاً همین رشته های عکاسی ، گرافیک ، آرم و تبلیغات ، به همینا به چشم سرگرمی و خیلی سطحی نگاه میکنن ! یا اینکه ممکنه بگن هنر که نشد آب و نون !
باز هم میگم این بر میگرده به اون ریشه و اصل که توی کشورهای غربی نگاه مردم فرق داره و برای هنر ارزش قائلن ....

این مقدمه رو گفتم تا زمینه ای باشه واسه شروع بحث ...
ممکنه بگین که نه الان خیلی مراکز هنری هست و فلان و ... ولی من میگم اینها برای یه سری افراد خاصه و هنوز توی جامعه هنر ارزشی نداره ...

اینها درست ....... ولی هدف بیشتر پیدا کردن راه حله ... دقیقا چه کاری باید انجام بشه تا سلیقه مردم اصلاح بشه ...

همین خود ماهایی که داریم این بحثو میکنیم اگه به ضمیر ناخودآگاه خودمون مراجعه کنیم و صادقانه فکر کنیم میبینیم که اصولا موسیقی های باکلام نظرمون رو بیشتر جذب میکنه ... این موضوع توی ذهن ناخوداگاه همه ما حک شده ...

البته این قابل تغییره ... ولی دقت کردید در سایر کشورهای جهان و مخصوصا کشورهای بیشتر توسعه یافته موسیقی های باکلام اگه بیشتر مورد توجه مردم نبوده باشه کمتر نبوده ...

اساتیدی مثل یانی - ژان میشل - ونجلیس - کیتارو - و ... اصولا موسیقی بی کلام ارائه میدن ..
و برای نمونه میبینیم که کنسرت ژان میشل در مسکو سه میلیون تماشاگر و بازدید کننده داشته ...

همچنین کنسرت های ده ها هزار نفری یانی و ونجلیس ...

خب دلیل این تفاوت سلیقه چیه ... ؟؟

یعنی به نظر شما اگه به جای عربی توی مدارس موسیقی تدریس بشه موضوع حله ؟؟؟

متاسفانه گوش مردم ضعیف شده و همش دنبال کارهایی هستن که مثلا شعر خاصی توش باشه حالا اعم از انتقادی یا سیاسی . غافل از اینکه موسیقی بیکلام خودش پر از حرفایی هست که باید با جون و دل گوش داد و درکش کرد.

در موسیقی سلیقه همیشه دخیل هست
اما به مرور زمان تغییر میکنه و این به نظرم به شرایط آدم ها و تا حدودی سن و سال بستگیداره
البته نه صد در صد . چون همه ما در یک دوره زمانی آهنگ های خاصی گوش میدادیم ( موزیک هایی که به حرف های بیشتر شباهت دارند) که شاید الان با اون سبک ها دیگه احساس خوبی نداشته باشیم
اما سلیقه نمیتونه معیار خوب یا بد بودن موسیقی باشه ...
ممکن هست یه قطعه یا آهنگ از لحاظ فنی و تکنیک ( منظور رعایت تمامی اصول موسیقی ) به قدری ظریف خلق شده باشه که قادر به وارد کردن نقدی نباشیم ولی خیلی همگانی نباشه و ممکن هست که من یا عده ای از این سبک خوشمون نیاد ولی این دلیل بر بد بودن نیست و بر عکس
از طرفی هم فکر میکنم اگر سبک های موسیقی به صورت تقریبا برابر آزادی عمل پیدا میکردن ، به یکباره با تعداد زیادی خواننده در یک سبک با ترانه ها و موسیقی های نه چندان قوی مواجه نمیشدیم و راحت تر معیاری برای خوب بودن یا بد بودن اثر هنری پیدا میکردیم

درود به همه دوستان. اول بگم در پست شماره سه فكر كنم منظور موزيك هاي بي كلام باشه كه نوشته شده با كلام. درسته؟
دوم اين كه من با اين نظر ها كه حكومت ها هستن كه موسيقي رو بايد بگردونن مخالفم. نه. اين خود مردم هستن كه اين كار رو مي كنن. اما چيز ديگه كه هست حكومت ها اجازه نشر رو ميدن. شما ببين الان دستگاه فرهنگي دولتي در ايران داره چه مي كنه؟ از چي داره حمايت مي كنه.
مثلا مسابقات تواشيح رو ببينيد. هر سال تيم خوزستان اول ميشه. براي اين كه توي تيمش عربا حضور دارن. خب اينا دارن موسيقي محلي خودشون رو ميخونن ديگه. معلومه كه بايد اول بشن. اون كه توي مشهده كه موسيقي عربي بلد نيست.
ولي تعزيه كمتر مورد توجه قرار ميگيره چون موسيقيش ايرانيه. بحث مجوز ها هست و هزار دردسر ديگه. ديدي كه عليزاده براي كنسرت شيرازش چه قدر بال و پر زد و تو روزنامه ها سر وصدا شد. استادي با اين ظرفيت بايد بره كارشو بازبيني كنن. تا وقتي كه وضع اين طوره نميشه براي آينده اي برنامه ريزي كرد كه ديده نميشه. اينكه سر كلاس هاي مدرسه برن موسيقي ياد بدن. در وضعيتي كه الان هستيم حتما ميخوان برن مقامات عربي رو ياد بدن به جهت برنامه هاي تواشيح و قرائت. مسلما نميرن به دانش آموز بگن هيپ ها چيه و فرقش با ترنس و رپ و راك و بلوز و جز چيه؟
پس علي الحساب موسيقي هاتون رو توي چمدون و دست نخورده نگه داريد تا وقتي به آزادي بيانش دست پيدا كريد از همون جا كه طع شده بود ادامه بديد و مثل 1400 سال پيش لازم نباشه از اول موسيقي و تمدن بسازيم.