سلام ... بابت تاخیرم عذر می خوام.مدتی در حال استراحت بودم.یه راست می رم سراغ سازهای شکستنی دیگه:
خمره یا کوزه...
واقعاً تعجب آور است اما خمره های شراب در آمریکای جنوبی و اروپا نوعی ساز به حساب می آید...یک ساز جالب،بامزه،بدون زقّ و زوق و متعلقات... سبک،راحت و ارزان و قابل دسترس برای همه...خمره، اولین بار در سال 1920 به شهرت رسید.درست زمانی که اولین گروه خمره نوازی هم پایه ریزی و مشهور شده بود. هنوز گروه تریو شیشه ای را به یاد دارید؟ آن ها واقعاً افسانه ای و خارق العاده بودند اما گروه موسیقی ای که در ساز خمره ذکر کردم متفاوت با آن هاست ...چرا؟ چون یکی از مهم ترین فاکتور های سازدهنی شیشه ای،چنگ شیشه ای یا ووروفون که پیش تر به حضورتان معرفی کردم-یعنی دست های خیس-در خمره نوازی وجود ندارد.درواقع آب نقشی در خمره نوازی ایفا نمی کند و این تفاوت بزرگی است.
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]
گروهی که خمره را برای اولین بار در سطح جهانی به مردم شناساند، "لگد کوبان خمره ای" نام دارد(یا چیزی نزدیک به این).که این گروه، اولین گروه ساز خمره در مرکز نیویورک است.البته متاسفانه در ویدئوهای آنان آنقدر صدای سازهای سیمی نظیر بانجو(نوعی تار بسیار خوش صدای آمریکای جنوبی)،کازور (سازی بسیار کوچک شبیه سوت که صدایش شبیه ترومپت ناکوک یا جیغ میمون است)، دوبرو(نوعی گیتار)، سازدهنی،ماندولین و ... شاخص است که صدای ضعیف خمره،به هیچ وجه شنیده نمی شود.
گروه "لگد کوبان خمره ای"
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]
اما یک ویدئوی نسبتاً خوب وجود دارد:
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید] خمره به طور معمول از شیشه یا سفال ساخته می شود.هر دو جنس سفال و شیشه هم قابل نواختن است. به این شرط که مهم ترین شرط یک خمره ی موزیکال یعنی گردن باریک بودن را داشته باشد.این ساز به وسیله ی دهان و از طریق دهانه ی خمره نواخته می شود.دهانه ها معمولاً در سازهای برنجی استفاده می شود.
برای شروع نوازندگی،نوازنده ی خمره می بایست دهانش را حدود 1 اینچ دورتر از دهانه ی خمره نگه داشته و سپس هوا را بیرون دهد.نوازنده باید حالتی شبیه وز وز کردن را به لب های خود بدهد و مستقیماً با این وز وز به درون دهانه بدمد.اگر کسی مهارت لازم را داشته باشد از این بازدم،صدای آهنگین دریافت خواهد کرد.دهانه ی خمره هرگز نباید با لبان نوازنده برخورد کند.درواقع نقشی که دهانه ی خمره دارد،تشدید کردن صدا و تقویت کردن و وسعت بخشیدن به آن است.نوازنده،هر گونه تغییر در اصوات را به وسیله ی شل کردن یا سفت کردن لب های خود انجام می دهد.
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]
وسعت صدایی کامل خمره،2 اکتاو است که فقط برای خمره نوازان چیره دست قابل دسترسی است.اما گاهی نوازندگان کارکشته ی خمره می توانند این وسعت صدایی را ارتقا ببخشند.آن ها این کار را با شگرد خاصی انجام می دهند.این شگرد،نوعی دم زدن دایره وار است که به نوعی سرّ کار این خمره نوازان بزرگ تلقّی می شود.
خمره هم مانند تمام سازهای شیشه ای گفته شده،صدایی در حد گوش چند نفر دارد.هر چند خمره به عنوان یک ساز آکوستیک معرفی شده اما به قدرت صدای یک ساز آکوستیک (مثلاً ساکسوفون)نیست. ولی نوازندگان موفق و با تجربه ی خمره،راهی برای افزودن شدت صدای خمره بلدند.آن ها رو به روی یک دیوار می نشینند و دیوار صدای خمره را به طرف شنوندگان بازتاب می دهد.
خمره مانند پن فلوت شیشه ای صدایی بم دارد و در گروه های موسیقی قسمت های باس را می نوازند. معمولاً گروه های موسیقی،از یک ساز خمره استفاده می کنند اما گرو های اندکی نظیر همان گروه تریو شیشه ای از دو یا چند خمره استفاده می کنند.
