نمایش نسخه قابل چاپ
آمدي وه كه چه مشتاق و پريشان بودمتا برفتي ز برم صورت بي جان بودم
نه فراموشيم از ذكر تو خاموشي بود
كه در انديشه اوصاف تو حيران بودم
بي تو در دامن گلزار نخفتم يك شب
كه نه در باديه ی خارمغيلان بودم
زنده مي كرد مرا دم به دم اميد وصال
ورنه دور از نظرت كشته هجران بودم
به تولاي تو در آتش محنت چو خليل
گوييا در چمن لاله و ريحان بودم
تا مگر يك نفسم بوي تو آرد دم صبح
همه شب منتظر مرغ سحر خوان بودم
سعدي از جور فراقت همه روز اين مي گفت
عهد بشكستي و من بر سر پيمان بودم
گریه بی منت
از ابر بهار پرسند از چیست که گریانی
در اوج زیبایی
از عشق گریزانی
چون پرسش بی پاسخ سخت است جواب گفتن
یک حرف بگفت ابرو
صدها دل و گریان کرد
چون سفره دل وا شد هر عاشق بی عشقی
هق هق زد و گریان شد
با ابر هم آواز شد
گفتا عاشقی بودم در عشق به زیبایی
چون یار به حرم آمد
لیک عشق بهاران شد
چند ماه به خوشی بودیم چون تاب و تبش افزون
گرمای وصال ما
چون گرمی تابستان
رفت آن گذر ایام ناقوس جفا بنواخت
حرفای قشنگ ما
در فصل خزان گم شد
اینک یه چند ماهی از عشق گریزانم
بعد از خزان او
چون سرمای زمستانم
هر وقت که یاد آرم آن شیرینی لبهایش
چشمهای خمارم را
با آب بشویانم
بر من مزنید سیلی چون عاشق بی عشقم
من گریه بی منت
پای عشق میریزم
.
.
.
عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست
چه قانون عجیبی چه ارمغان نجیبی
و چه سرنوشت تلخ و غریبی
که هر بار ستاره های زندگی ات را با دستهای
خود راهی آسمان پر ستاره امید کنی
وخود در تنهایی وسکوت با چشمهایی خیس از غرور
پیوند ستاره ها را به نظاره بنشینی و
خموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی
وباز هم تو بمانی وتنهایی و دوری
و باز هم تو بمانی و یک عمر صبوری .......!
هوایت در سرم نسیمی آرام بود
چه شد که طوفان شد کرد نابود
مرا دیوانه کردیو رفتی
ز کدام بیگانه عهد بستی
به تو دل داده بودم من ندانستم چنین پستی
دل و دین باخته بودم در آن شورو در آن مستی
دیوانه و بیگانه ام ای خالقم راهی بده
سر گشته و حیرن شدم راهی به من بالی بده
دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدارا با که این بازی توان کرد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
شرمنده كه از خودم نيست
دل ميرود ز دستم صاحب دلان خدا را ...
گفته بودي كه چرا محو تماشاي مني؟
آنچنـان مات كه يكدم مـژه بـرهـم نزني
مـژه بـرهـم نـزنـم تـا كـه ز دسـتم نرود
نـاز چـشـم تـو بـقـدر مـژه بـرهـم زدني
ای عشق مدد کن که به سامان برسیم
چون مزرعه ی تشنه به باران برسیم
یا من برسم به یار و یا یار به من
یا هردو بمیریم و به پایان برسیم[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]
اين روزها حوالي چشمانم مدام باراني است
بيا و پنجره را باز كن .
نم نم دوستت دارم هايم را مي شنوي؟
ببين...ببين نگاهم چقدر قطره قطره جاي آمدن هايت را مي بوسد ؟!
سرت را بر سينه ام بگذار ... صداي قدمهايت را مي شنوي ؟
كافي است لحظه اي خسته شوي ... بايستي و من ... بميرم .
دلم مثل دختربچه اي شادان
در كوچه هاي ذهنم
مدام با يادت عشق بازي ميكند
تو آسمان مي شوي و من براي با تو بودن
همه ستاره ها را به موهايم سنجاق مي كنم
تا شايد بر پهناي آغوشت ، تنها
حضور داشته باشم .
اين روزها بالشي دارم از جنس بغض
شب ها كه سر بر بالشم مي گذارم
تو آرام كنارم مي آيي و
تلنگر ميزني به زمزمه هايم
و من چقدر باراني مي شوم
باز دلم ميگيرد
باز سقف اتاقم كوتاه مي شود
و چشمانم پر از خدا مي شود ... انگار آمده كه درد هايم را ببرد .
دردهايم را مي بوسم ، چون بوي تو را دارد و كنار مي گذارم...
دلم به قدر فاصله ها هنوز هم پاي انتظار
نشسته كه يا تو بيايي و
يا صداي من به بلنداي غرور تو برسد و بشنوي عاشقي هايم را ...
اين روزها فقط دلخوشم به عبور ثانيه ها
كه تورا بياورد ..
دستهاي دلم كنار عقربه هايش به قنوت ايستاده ...
بيچاره دلم نميداند كه تو نخواهي آمد.
تو اصلا راه را نمي داني و نمي شناسي كه بيايي... !
تو نمي داني اما من
تا هميشه به انتظار تماشايت
تمام فاصله ها را آب پاشي مي كنم...
قنوت هايم را بالا مي برم
شايد با باران بيايي ...
شاعر : خانم نیلوفر مهرجو
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]
من به تو مبتلا شده ام
سالهاست که نفسم بی نام تو معنایی ندارد
سالهاست که تو مرا حبس کرده ای میان ثانیه هایت و من مسافری که بی چمدان ،میان زمستانهایت، عریان لرزیده ام
سالهاست که دستانم را قفل کرده ای و نگاهم را محدود به عکسی که میان آن لبخند می زنی
سالهاست که پرده ی لحظه ها را کشیده ای و من دلم برای شیشه ی باران خورده تنگ شده
سالهاست که زندانیم میان تو و لحظه های خاکستری ای که برایم جا گذاشتی
بس است دیگر...
دل بکن از چهره ی سرد و نگاه های بی روحم
هم خانه ام شدی این همه سال اما دیگر هم آغوشیت را نمی خواهم
سردی ، سنگینی و بی روح
توعشق نمی دانی
بگذر از این همه لحظه ی مشترک ،
بگذر از روزهای آینده ام که می آیند و به سرعت دیروز می شوند
اینقدر رنجم میدهی خسته نشدی؟
تا زمانی که زندانی تو باشم ، حسرت انحنای لبهایم میان نگاهت جا خوش می کند
رهایم کن تا عاشقانه دوستت بدارم نه از سر عادت هر روزه
بگذار دلم برایت تنگ شود ، این همه نزدیک اگر باشی دوستت نمی دارم
بگذار گه گاه به دنبالت بیایم و تو نباشی و من دیوانه وار جست و جویت کنم
بگذار بی قرار شوم از صدا و سکوتت را تمنا کنم
چندی رهایم کن
خسته ام از تکرار لحظه های سرد، بگذار چند شبی آرام باشم...
شاعر : خانم نیلوفر مهرجو
نشنو از نی ، نی حصیری بی نواست
بشنو از دل ، دل حریم کبریاست
نی بسوزد خاک و خاکستر شود
دل بسوزد خانه ی دلبر شود
لحظه دیدار
یه روز میام تو خونت
می گم شدم دیونت
اشوه میام فراون
سبزی اومد با ریحون
دست می کشم رو موهات
جونمو می دم من فدات
دوست دارم عزیزم
واست شلغم میریزم
میام بوست می کنم
عشق و فدات می کنم
می خوام ماچ ت کنم من
می خوام بوست کنم من
دوست دارم فدات شم
عشقمو برات می پاشم
یه روز میام تو خونت
می گم شدم دیونت
كاش قلبم درد پنهاني نداشت
چهره ام هرگز پريشاني نداشت
كاش مي شد دفتر تقدير عشق
حرفي از يك روز باراني نداشتكاش مي شد راه سخت عشق را
بي خطر پيمود و قرباني نداشت
تا تو نگاه میکنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است
گفتمش : دل می خری ؟
برسید چند؟
گفتمش : دل مال تو، تنها بخند !
خنده کرد و دل زدستانم ربود
تا به خود باز آمدم او رفته بود
دل ز دستش روی خاک افتاده بود
جای بایش روی دل جا مانده بود ......