چشمی تاریک اما دلی روشن

[hadi_e]

سلام به همه ی دوستان گلم
امیدوارم حالتون خوب باشه و در سلامت کامل به سر ببرید
البته شاید این مطالبم یکمی دیر شده باشه اما شما خودتون به بزرگواری خودتون ببخشید و بزارید روی مشغله
اصلا الان حدود یه هفته ای میشه که به سایت سر نزده بودم امروزا یکمی دیر دیر میام
شاید تا به حال به افرادی برخورد کرده باشید که قسمتی از وجودشون ناقص باشه اما دلی کاملا دریایی و روشنی دارند به وسعت تمام آسمون ها
شاید تا به حال براتون پیش اومده باشه که کسی ازتون درخواست کنه که از خیابون ردش کنید
یا شاید هم تا به حال دوستی داشتید که وقتی بهتون نگاه میکرده شاید با چشم وجود نمیدیدتون اما با چشم دلش شما رو درک میکرده؟
بله دوستان 23 مهر روز جهانی عسای سفیده که شاید خیلی از دوستان با این قشر از جامعه ما برخورد داشند تا حالا افرادی که واقعا با چشم دل دنیا رو میبنند و واقعا هم که چه زیبا میبینند
به مناسبت همین روز میخوام یکی از استادان موسیقی نابینا رو بهتون معرفی کنمو زندگی رو از نگاه این استاد ببینیم
گفت وگويي با استاد صحاف، آهنگساز و موسيقيدان نابيناي مشهدي

آواها و نواها از همان ابتداي خلقت در نهاد طبيعت نهفته بوده و اكنون به شكل يك نياز و در قالب يك زبان بين المللي به نام موسيقي جايگاه ويژه­اي را در جهان به خود اختصاص داده است.

تاثير شگرف اين پديده ­ي هنري بر روحيه­ي انسان براي همه امري بديهي و روشن است، يك قطعه موسيقي اصيل و ارزنده گاهي مي­تواند انسان را به تفكر و انديشه وا دارد و مانند نردباني مقدمات عروج و تعالي روح انسان را فراهم نمايد.

استاد صحاف کسی است که همگان او را به عنوان استاد مسلم موسيقي مي­شناسند، وي كه ساليان متمادي در نقش كارشناس مسئول موسيقي اداره كل فرهنگ و ارشاد اسلامي خراسان، مدرس، محقق موسيقي و عضو هيئت مديره انجمن موسيقي مشهد مشغول فعاليت­ بوده است، در سال 81 عنوان بهترين آهنگساز اركسترال را از آن خود كرده است.

اين هنرمند روشندل خراساني در كنار خلق قطعات ارزنده­ي موسيقي، آثاري هم در اين زمينه به رشته­ي تحرير در آورده، از جمله تاليفات وي كتابي است تحت عنوان« ديدخواني و ديدسرايي» ويژه آموزش سلفژ كه هم اكنون در اختيار هنرجويان اين رشته قرار دارد.

استاد يعقوب صحاف، نوازنده­ي برجسته پيانو كه اكنون دوران بازنشستگي خود را طي مي­كند همچنان مشغول تدريس موسيقي علمي به شاگردانش مي­باشد، او معتقد است موسيقي به معناي عام آن همواره در سراسر زندگي انسان جاري بوده و جزئي از وجود آدمي است.

استاد صحاف درباره­ي نقش موسيقي در زندگي انسان­ها مي­گويد: انسان از همان بدو تولد كه پا به اين كره خاكي مي­گذارد با انواع موسيقي­هاي طبيعي احاطه مي­شود، نغمه­ي پرندگان خوش الحان، غرش جانوران درنده و چك چك باران هر يك در جاي خود تاثير موسيقيايي بر روح و جان انسان مي­گذارند.

او مي­گويد: اگر كمي دقت كنيد مي­بينيد كه نغمه­ي لالايي مادر براي كودك هم نوعي موسيقي است با وجود اين مي­بينيد زندگي انسان هيچگاه منهاي موسيقي نبوده و نخواهد بود.

استاد صحاف در مورد گذشته­اش مي­گويد: دو سال بيشتر نداشتم كه بر اثر حادثه اي هر دوچشمم را از دست دادم، در سه سالگي پدرم به رحمت خدا رفت، اواخر سال 36 بود كه براي ياد گرفتن موسيقي، تحصيل و آموزش خط­بريل به مدرسه شبانه­روزي رودكي در تهران رفتم. آن موقع كامپيوتر، ضبط­صوت، واكمن و نرم­افزارهاي مخصوصي كه الان در دسترس نابينايان هست در كار نبود، منابع كم و محدود بودند و ما به هزار مكافات درس مي­خوانديم، توي مدرسه معلم­ها كتاب را به ما ديكته مي­كردند، فرصتي براي درس دادن آنها نمي­ماند و ما مجبور بوديم خودمان درس­ها را بخوانيم، به هر حال من طي چهار سالي كه آنجا بودم زير نظر اساتيد گرانقدري مثل حسينعلي وزيري تبار، استاد منوچهر رشيدي و استاد جواد معروفي در دو رشته موسيقي ايراني و موسيقي كلاسيك جهاني تحصيل كردم.

او تعريف مي­كند: بعد از تمام كردن آن دوره به مشهد برگشتم، در آن دوره من اولين كسي بودم كه خط بريل را در مشهد ياد گرفته بودم، يادم هست وقتي من بريل مي­خواندم همه با تعجب در مورد آن از من سئوال مي­كردند. بعد از مدتي در رشته­ي روانشناسي دانشگاه فردوسي مشغول تحصيل شدم، من در بين نابينايان خراساني جزء اولين كساني بودم كه وارد دانشگاه مي­شدم و اين موضوع براي خيلي­ها جالب بود.

استاد صحاف مي­گويد: من علاقه­ي زيادي به موسيقي داشتم، اما امكانات زيادي در دسترسم نبود و تهيه منابع و كتب هم بسيار مشكل بود، آن موقع درسطح كشور كتاب معمولي هم براي مطالعه نابينايان پيدا نمي­شد چه برسد به كتاب­هاي تخصصي در زمينه موسيقي، براي همين اين كتاب ها را با زحمت زياد و از طريق مكاتبه با نهادهاي علمي، فرهنگي خارج از كشور تهيه مي­كردم، با تهيه و مطالعه اين كتاب­ها و جزوه­هاي متعدد موسيقي با متدهاي مختلف آموزش نوازندگي پيانو، ارگ، سلفژ، هارموني، كنترپوان، آهنگسازي، فرم، سازشناسي، اركستراسيون و تاريخ موسيقي ... آشنا شدم.

استاد صحاف در مورد تشكيل زندگي و انتخاب همسفرش در اين راه مي­گويد: همزمان با اينكه دانشجو بودم و درس مي خواندم، در يك آموزشگاه موسيقي هم درس مي­دادم، همسرم آنجا دفتردار و مسئول ثبت نام بود، پس از ده سال آشنايي با ايشان در سال 61 با هم ازدواج كردم و يك دختر و پسر هم ميوه­هاي زندگي ما هستند كه هر دو در زمينه موسيقي مشغول كار هستند.

به گفته­ي وي بسياري از هنرمندان و كساني كه امروز در مؤسسات و آموزشگاه­هاي خصوصي مشغول كار و تدريس موسيقي هستند، مستقيم يا با واسطه شاگردان او بوده­اند، وي در ادامه مي­گويد: زماني كه در فرهنگ و ارشاد كار مي­كردم شرايطي فراهم شد كه فضاي موسيقي خراسان را تغيير بدهم و نوعي نگرش علمي نسبت به اين موضوع به وجود بياورم. بعد از اين همه سال كار و تلاش وبي­وقفه وقتي به كارنامه خودم نگاه مي­كنم، مي­بينم به عنوان كارشناس موسيقي دشواري­هاي زيادي داشتم، اما تمام هدفم اين بوده كه موسيقي را به صورت هنري هدفمند، اصولي و آكادميك در سطح استان به علاقه­مندان معرفي­كنم و با تمام مشكلاتي كه سرراهم بود موفق شدم، نگاهي علمي و جديد در ارتباط با موسيقي در ميان مردم و هنرمندان ايجاد كنم و خوشحالم كه در پي­ريزي يك فرهنگ ارزشمند يعني موسيقي علمي، حداقل در استان خراسان و مشهد قدمي برداشته­ام.

او درباره­ي يكي از آثار برجسته­­اش به نام تصنيف« باران» توضيح­مي­دهد: اين قطعه در قالب اركسترال و با تلفيقي از سازهاي مختلف اجرا وضبط شده، شعر اين اثر از اشعار محلي خراسان گرفته شده و از دعاي باران مردم اين خطه حكايت مي­كند، اين اثر از سه قسمت مجزا يعني التجا، دعاي باران و استجابت دعا تشكيل شده كه با وجود تفكيك، قابليت تركيب و پخش به شكل پيوسته را هم دارد، اين اثر با همراهي 12 نوازنده و بيش از 50 نفر در گروه كر اجرا وضبط شد و در دهمين جشنواره­ي توليدات مراكز استان­ها علاوه بر عنوان بهترين آهنگساز، عناوين بهترين خواننده اركستر و صدابردار را هم نصيب خود كرد.

اين هنرمند روشندل در پايان صحبت­هايش مي­گويد: وقتي خدا دري را به روي انسان مي­بندد، در ديگري را بروي او خواهد گشود، من هم از اين قاعده مستثني نبوده­ام و به محض اينكه بينايي­ام را از دست دادم حس شنوايي­ام قوي­تر شد و صداها براي من معناي تازه­اي پيدا كرد، مي­دانيد كه نابينايان خيلي به حس شنوايي­شان متكي هستند و از طريق حس شنوايي محيط اطراف خود را تعبير و تعريف مي­كنند، به هر حال طبيعي است كه اگر انساني عضوي از اعضاي خود را از دست بدهد دشوارهايي خواهد داشت شد، اما بايد با توكل به خدا و اتكا به اراده خودش روي پاهايش بايستد و تا جايي كه مي­تواند از كسي مساعدت نگيرد، ممكن است هميشه شرايط بر وفق مراد نباشد و انسان نتواند هنر وتوانايي خود را به سرعت و سهولت به ديگران عرضه كند، اما با صبر وشكيبايي موقعيت­هايي هم بدست خواهد آمد تا انسان لذت پيروزي و مؤفقيت را با تمام وجود حس كند.