لیست کاربران برچسب شده در تاپیک

صفحه 2 از 2 نخستنخست 12
نمایش نتایج: از 17 به 32 از 32

موضوع: نیما یوشیج

  1. #17
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض خانه ام ابریست ...


    0 Not allowed! Not allowed!


    خانه ام ابری ست
    یکسره روی زمین ابری ست با آن.

    از فراز گردنه خرد و خراب و مست
    باد میپیچد.
    یکسره دنیا خراب از اوست
    و حواس من!
    آی نی زن که تو را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟

    خانه ام ابری ست اما
    ابر بارانش گرفته ست.
    در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،
    من به روی آفتابم
    می برم در ساحت دریا نظاره.
    و همه دنیا خراب و خرد از باد است
    و به ره ، نی زن که دائم می نوازد نی ، در این دنیای ابراندود
    راه خود را دارد اندر پیش.

  2. #18
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    بهار

    بچه‌ها بهار
    گل‌ها وا شدند،
    برف‌ها پا شدند،
    از رو سبزه‌ها
    از رو کوهسار
    بچه‌ها بهار!

    داره رو درخت
    می‌خونه به‌گوش:
    «پوستین را بکن
    قبا را بپوش. »

    بیدار شو بیدار
    بچه‌ها بهار!

    دارند می‌روند
    دارند می‌پرند
    زنبور از لونه
    بابا از خونه
    همه پی‌ِ کار
    بچه‌ها بهار!
    لاهیجان، اسفند 1380

  3. #19
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!


    درنخستین ساعت شب

    در نخستین ساعت شب، در اطاق چوبیش تنها، زن چینی
    در سرش اندیشه های هولناکی دور می گیرد، می اندیشد:
    " بردگان ناتوانایی که می سازند دیوار بزرگ شهر را
    هر یکی زانان که در زیر آوار زخمه های آتش شلاق داده جان
    مرده اش در لای دیوار است پنهان"

    آنی از این دلگزا اندیشه ها راه خلاصی را نمی داند زن چینی
    او، روانش خسته و رنجور مانده است
    با روان خسته اش رنجور می خواند زن چینی،
    در نخستین ساعت شب:
    ـــ " در نخستین ساعت شب هر کس از بالای ایوانش چراغ اوست
    آویزان
    همسر هر کس به خانه بازگردیده است الا همسر من
    که ز من دور است و در کار است
    زیر دیوار بزرگ شهر."
    *
    در نخستین ساعت شب، دور از دیدار بسیار آشنا من نیز
    در غم ناراحتی های کسانم؛
    همچنانی کان زن چینی
    بر زبان اندیشه های دلگزایی حرف می راند،
    من سرودی آشنا را می کن در گوش
    من دمی از فکر بهبودی تنها ماندگان در خانه هاشان نیستم خاموش
    و سراسر هیکل دیوارها در پیش چشم التهاب من نمایانند نجلا!
    *
    در نخستین ساعت شب،
    این چراغ رفته را خاموش تر کن
    من به سوی رخنه های شهرهای روشنایی
    راهبردم را به خوبی می شناسم، خوب می دانم
    من خطوطی را که با ظلمت نوشته اند
    وندر آن اندیشه ی دیوارسازان می دهد تصویر
    دیرگاهی هست می خوانم.
    در بطون عالم اعداد بیمر
    در دل تاریکی بیمار
    چند رفته سالهای دور و از هم فاصله جسته
    که بزور دستهای ما به گرد ما
    می روند این بی زبان دیوارها بالا.

  4. کاربران زیر از hichnafar به خاطر این پست تشکر کرده اند:


  5. #20
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    مهتاب

    می تراود مهتاب
    می درخشد شب تاب
    نیست یکدم شکند خواب به چشم کس ولیک
    غم این خفته چند
    خواب در چشم ترم می شکند.

    نگران با من استاده سحر.
    صبح میخواهد از من
    کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر.
    در جگر لیکن خاری
    از ره این سفرم می شکند.

    نازک آرای تن ساق گلی
    که به جان اش کشتم
    و به جان دادم اش آب.
    ای دریغا! به برم می شکند.

    دست ها می سایم
    تا داری بگشایم.
    بر عبث می پایم
    که به در کس آید.
    در و دیوار به هم ریخته شان
    بر سرم می شکند.

    می تراود مهتاب
    می درخشد شب تاب
    مانده پای آبله از راه دراز
    بر دم دهکده مردی تنها
    کوله بارش بر دوش
    دست او بر در، می گوید با خود:
    غم این خفته چند
    خواب در چشم ترم می شکند.

  6. کاربران زیر از hichnafar به خاطر این پست تشکر کرده اند:


  7. #21
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!


    از:قصه ی رنگ پریده ،خون سرد
    من ندانم با که گویم شرح درد
    قصه ی رنگ پریده ، خون سرد ؟
    هر که با من همره و پیمانه شد
    عاقبت شیدا دل و دیوانه شد
    قصه ام عشاق را دلخون کند
    عاقبت ، خواننده را مجنون کند
    آتش عشق است و گیرد در کسی
    کاو ز سوز عشق ، می سوزد بسی
    قصه ای دارم من از یاران خویش
    قصه ای از بخت و از دوران خویش
    یاد می اید مرکز کودکی
    همره من بوده همواره یکی
    قصه ای دارم از این همراه خود
    همره خوش ظاهر بدخواه خود
    او مرا همراه بودی هر دمی
    سیرها می کردم اندر عالمی
    یک نگارستانم آمد در نظر
    اندرو هر گونه حس و زیب و فر
    هر نگاری را جمالی خاص بود
    یک صفت ، یک غمزه و یک رنگ سود
    هر یکی محنت زدا ،‌خاطر نواز
    شیوه ی جلوه گری را کرده ساز
    هر یکی با یک کرشمه ،‌یک هنر
    هوش بردی و شکیبایی ز سر
    هر نگاری را به دست اندر کمند
    می کشیدی هر که افتادی به بند
    بهر ایشان عالمی گرد آمده
    محو گشته ، عاشق و حیرت زده
    من که در این حلقه بودم بیقرار
    عاقبت کردم نگاری اختیار
    مهر او به سرشت با بنیاد من
    کودکی شد محو ، بگذشت آن ز من
    رفت از من طاقت و صبر و قرار
    باز می جستم همیشه وصل یار
    هر کجا بودم ، به هر جا می شدم
    بود آن همراه دیرین در پیم
    من نمی دانستم این همراه کیست
    قصدش از همراهی در کار چیست ؟
    بس که دیدم نیکی و یاری او
    مار سازی و مددکاری او
    گفتم : ای غافل بباید جست او
    هر که باشد دوستار توست او
    شادی تو از مدد کاری اوست
    بازپرس از حال این دیرینه دوست
    گفتمش : ای نازنین یار نکو
    همرها ،‌تو چه کسی ؟ آخر بگو
    کیستی ؟ چه نام داری ؟ گفت : عشق
    گفت : چونی ؟ حال تو چون است ؟ من
    گفتمش : روی تو بزداید محن
    تو کجایی ؟ من خوشم ؟ گفتم : خوشی
    خوب صورت ، خوب سیرت ، دلکشی
    به به از کردار و رفتار خوشت
    به به از این جلوه های دلکشت
    بی تو یک لحظه نخواهم زندگی
    خیر بینی ، باش در پایندگی
    باز ای و ره نما ، در پیش رو
    که منم آماده و مفتون تو
    در ره افتاد و من از دنبال وی
    شاد می رفتم بدی نی ، بیم نی
    در پی او سیرها کردم بسی
    از همه دور و نمی دیدیم کسی
    چون که در من سوز او تاثیر کرد
    عالمی در نزد من تغییر کرد
    عشق ، کاول صورتی نیکوی داشت
    بس بدی ها عاقبت در خوی داشت
    روز درد و روز نکامی رسید
    عشق خوش ظاهر مرا در غم کشید
    ناگهان دیدم خطا کردم ،‌خطا
    که بدو کردم ز خامی اقتفا
    آدم کم تجربه ظاهر پرست
    ز آفت و شر زمان هرگز نرست
    من ز خامی عشق را خوردم فریب
    که شدم از شادمانی بی نصیب
    در پشیمانی سر آمد روزگار
    یک شبی تنها بدم در کوهسار
    سر به زانوی تفکر برده پیش
    محو گشته در پریشانی خویش
    زار می نالیدم از خامی خود
    در نخستین درد و نکامی خود
    که : چرا بی تجربه ، بی معرفت
    بی تأمل ،‌بی خبر ،‌بی مشورت
    من که هیچ از خوی او نشناختم
    از چه آخر جانب او تاختم ؟
    دیدم از افسوس و ناله نیست سود
    درد را باید یکی چاره نمود
    چاره می جستم که تا گردم رها
    زان جهان درد وطوفان بلا
    سعی می کردم بهر جیله شود
    چاره ی این عشق بد پیله شود
    عشق کز اول مرا درحکم بود
    س آنچه می گفتم بکن ،‌ آن می نمود
    من ندانستم چه شد کان روزگار
    اندک اندک برد از من اختیار
    هر چه کردم که از او گردم رها
    در نهان می گفت با من این ندا
    بایدت جویی همیشه وصل او
    که فکنده ست او تو را در جست و جو
    ترک آن زیبارخ فرخنده حال
    از محال است ، از محال است از محال
    گفتم : ای یار من شوریده سر
    سوختم در محنت و درد و خطر
    در میان آتشم آورده ای
    این چه کار است ، اینکه با من کرده ای ؟
    چند داری جان من در بند ، چند ؟
    بگسل آخر از من بیچاره بند
    هر چه کردم لابه و افغان و داد
    گوش بست و چشم را بر هم نهاد
    یعنی : ای بیچاره باید سوختن
    نه به آزادی سرور اندوختن
    بایدت داری سر تسلیم پیش
    تا ز سوز من بسوزی جان خویش
    چون که دیدم سرنوشت خویش را
    تن بدادم تا بسوزم در بلا
    مبتلا را چیست چاره جز رضا
    چون نیابد راه دفع ابتلا ؟
    این سزای آن کسان خام را
    که نیندیشند هیچ انجام را
    سالها بگذشت و در بندم اسیر
    کو مرا یک یاوری ، کو دستگیر ؟
    می کشد هر لحظه ام در بند سخت
    او چه خواهد از من برگشته بخت ؟
    ای دریغا روزگارم شد سیاه
    آه از این عشق قوی پی آه ! آه
    کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟
    تازگی ها ، کامرانی ها چه شد ؟
    چه شد آن رنگ من و آن حال من
    محو شد آن اولین آمال من
    شد پریده ،‌رنگ من از رنج و درد
    این منم : رنگ پریده ،‌خون سرد
    عشقم آخر در جهان بدنام کرد
    آخرم رسوای خاص و عام کرد
    وه ! چه نیرنگ و چه افسون داشت او
    که مرا با جلوه مغتون داشت او
    عاقبت آواره ام کرد از دیار
    نه مرا غمخواری و نه هیچ یار
    می فزاید درد و آسوده نیم
    چیست این هنگامه ، آخر من کیم ؟
    که شده ماننده ی دیوانگان
    می روم شیدا سر و شیون کنان
    می روم هر جا ، به هر سو ، کو به کو
    خود نمی دانم چه دارم جست و جو
    سخت حیران می شوم در کار خود
    که نمی دانم ره و رفتار خود
    خیره خیره گاه گریان می شوم
    بی سبب گاهی گریزان می شوم
    زشت آمد در نظرها کار من
    خلق نفرت دارد از گفتار من
    دور گشتند از من آن یاران همه
    چه شدند ایشان ، چه شد آن همهمه ؟
    چه شد آن یاری که از یاران من
    خویش را خواندی ز جانبازان من ؟
    من شنیدم بود از آن انجمن
    که ملامت گو بدند و ضد من
    چه شد آن یار نکویی کز فا
    دم زدی پیوسته با من از وفا ؟
    گم شد از من ، گم شدم از یاد او
    ماند بر جا قصه ی بیداد او
    بی مروت یار من ، ای بی وفا
    بی سبب از من چرا گشتی جدا ؟
    بی مروت این جفاهایت چراست ؟
    یار ، آخر آن وفاهایت کجاست ؟
    چه شد آن یاری که با من داشتی
    دعوی یک باطنی و آشتی ؟
    چون مرا بیچاره و سرگشته دید
    اندک اندک آشنایی را برید
    دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او
    بی تأمل روز من برتافت او
    دوستی این بود ز ابنای زمان
    مرحبا بر خوی یاران جهان
    مرحبا بر پایداری های خلق
    دوستی خلق و یاری های خلق
    بس که دیدم جور از یاران خود
    وز سراسر مردم دوران خود
    من شدم : رنگ پریده ، خون سرد
    پس نشاید دوستی با خلق کرد
    وای بر حال من بدبخت! ‌وای
    کس به درد من مبادا مبتلای
    عشق با من گفت : از جا خیز ، هان
    خلق را از درد بدبختی رهان
    خواستم تا ره نمایم خلق را
    تا ز نکامی رهانم خلق را
    می نمودم راهشان ، رفتارشان
    منع می کردم من از پیکارشان
    خلق صاحب فهم صاحب معرفت
    عاقبت نشنید پندم ، عاقبت
    جمله می گفتند او دیوانه است
    گاه گفتند او پی افسانه است
    خلقم آخر بس ملامت ها نمود
    سرزنش ها و حقارت ها نمود
    با چنین هدیه مرا پاداش کرد
    هدیه ،‌آری ، هدیه ای از رنج و درد
    که پریشانی من افزون نمود
    خیرخواهی را چنین پاداش بود
    عاقبت قدر مرا نشناختند
    بی سبب آزرده از خود ساختند
    بیشتر آن کس که دانا می نمود
    نفرتش از حق و حق آرنده بود
    آدمی نزدیک خود را کی شناخت
    دور را بشناخت ، سوی او بتاخت
    آن که کمتر قدر تو داند درست
    در میانخویش ونزدیکان توست
    الغرض ، این مردم حق ناشناس
    بس بدی کردند بیرون از قیاس
    هدیه ها دادند از درد و محن
    زان سراسر هدیه ی جانسوز ،‌من
    یادگاری ساختم با آه و درد
    نام آن ، رنگ پریده ، خون سرد
    مرحبا بر عقل و بر کردار خلق
    مرحبا بر طینت و رفتار خلق
    مرحبا بر آدم نیکو نهاد
    حیف از اویی که در عالم فتاد
    خوب پاداش مرا دادند ،‌خوب
    خوب داد عقل را دادند ، خوب
    هدیه این بود از خسان بی خرد
    هر سری یک نوع حق را می خرد
    نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور
    کور را چه سود پیش چشم نور ؟
    ای دریفا از دل پر سوز من
    ای دریغا از من و از روز من
    که به غفلت قسمتی بگذشاتم
    خلق را حق جوی می پنداشتمن
    من چو آن شخصم که از بهر صدف
    کردم عمر خود به هر آبی تلف
    کمتر اندر قوم عقل پک هست
    خودپرست افزون بود از حق پرست
    خلق خصم حق و من ، خواهان حق
    سخت نفرت کردم از خصمان حق
    دور گردیدم از این قوم حسود
    عاشق حق را جز این چاره چه بود ؟
    عاشقم من بر لقای روی دوست
    سیر من هممواره ، هر دم ، سوی اوست
    پس چرا جویم محبت از کسی
    که تنفر دارد از خویم بسی؟
    پس چرا گردم به گرد این خسان
    که رسد زایشان مرا هردم زیان ؟
    ای بسا شرا که باشد در بشر
    عاقل آن باشد که بگریزد ز شر
    آفت و شر خسان را چاره ساز
    احتراز است ، احتراز است ، احتراز
    بنده ی تنهاییم تا زنده ام
    گوشه ای دور از همه جوینده ام
    می کشد جان را هوای روز یار
    از چه با غیر آورم سر روزگار ؟
    من ندارم یار زین دونان کسی
    سالها سر برده ام تنها بسی
    من یکی خونین دلم شوریده حال
    که شد آخر عشق جانم را وبال
    سخت دارم عزلت و اندوه دوست
    گرچه دانم دشمن سخت من اوست
    من چنان گمنامم و تنهاستم
    گوییا یکباره ناپیداستم
    کس نخوانده ست ایچ آثار مرا
    نه شنیده ست ایچ گفتار مرا
    اولین بار است اینک ، کانجمن
    ای می خواند از اندوه من
    شرح عشق و شرح نکامی و درد
    قصه ی رنگ پریده ، خون سرد
    من از این دو نان شهرستان نیم
    خاطر پر درد کوهستانیم
    کز بدی بخت ،‌در شهر شما
    روزگاری رفت و هستم مبتلا
    هر سری با عالم خاصی خوش است
    هر که را یک چیز خوب و دلکش است
    من خوشم با زندگی کوهیان
    چون که عادت دارم از صفلی بدان
    به به از آنجا که مأوای من است
    وز سراسر مردم شهر ایمن است
    اندر او نه شوکتی ،‌ نه زینتی
    نه تقید ،‌نه فریب و حیلتی
    به به از آن آتش شب های تار
    در کنار گوسفند و کوهسار
    به به از آن شورش و آن همهمه
    که بیفتد گاهگاهی دررمه
    بانگ چوپانان ، صدای های های
    بانگ زنگ گوسفندان ، بانگ نای
    زندگی در شهر فرساید مرا
    صحبت شهری بیازارد مرا
    خوب دیدم شهر و کار اهل شهر
    گفته ها و روزگار اهل شهر
    صحبت شهری پر از عیب و ضر است
    پر ز تقلید و پر از کید و شر است
    شهر باشد منبع بس مفسده
    بس بدی ، بس فتنه ها ، بس بیهده
    تا که این وضع است در پایندگی
    نیست هرگز شهر جای زندگی
    زین تمدن خلق در هم اوفتاد
    آفرین بر وحشت اعصار باد
    جان فدای مردم جنگل نشین
    آفرین بر ساده لوحان ،‌آفرین
    شهر درد و محنتم افزون نمود
    این هم از عشق است ، ای کاش او نبود
    من هراسانم بسی از کار عشق
    هر چه دیدم ، دیدم از کردار عشق
    او مرا نفرت بداد از شهریان
    وای بر من ! کو دیار و خانمان ؟
    خانه ی من ،‌جنگل من ، کو، کجاست ؟.
    حالیا فرسنگ ها از من جداست
    بخت بد را بین چه با من می کند
    س دورم از دیرینه مسکن می کند
    یک زمانم اندکی نگذاشت شاد
    کس گرفتار چنین بختی مباد
    تازه دوران جوانی من است
    که جهانی خصم جانی من است
    هیچ کس جز من نباشد یار من
    یار نیکوطینت غمخوار من
    باطن من خوب یاری بود اگر
    این همه در وی نبودی شور و شر
    آخر ای من ، تو چه طالع داشتی
    یک زمانت نیست با بخت آشتی ؟
    از چو تو شوریده آخر چیست سود
    در زمانه کاش نقش تو نبود
    کیستی تو ! این سر پر شور چیست
    تو چه ها جویی درین دوران زیست ؟
    تو نداری تاب درد و سوختن
    باز داری قصد درد اندوختن ؟
    پس چو درد اندوختی ،‌ افغان کنی
    خلق را زین حال خود حیران کنی
    چیست آخر! این چنین شیدا چرا؟
    این همه خواهان درد و ماجرا
    چشم بگشای و به خود باز ای ، هان
    که تویی نیز از شمار زندگان
    دائما تنهایی و آوارگی
    دائما نالیدن و بیچارگی
    نیست ای غافل ! قرار زیستن
    حاصل عمر است شادی و خوشی
    س نه پریشان حالی و محنت کشی
    اندکی آسوده شو ، بخرام شاد
    چند خواهی عمر را بر باد داد
    چند ! چند آخر مصیبت بردنا
    لحظه ای دیگر بباید رفتنا
    با چنین اوصاف و حالی که تو راست
    گر ملامت ها کند خلقت رواست
    ای ملامت گو بیا وقت است ،‌ وقت
    که ملامت دارد این شوریده بخت
    گرد ایید و تماشایش کنید
    خنده ها بر حال و روز او زنید
    او خرد گم کرده است و بی قرار
    ای سر شهری ، از او پرهیزدار
    رفت بیرون مصلحت از دست او
    مشنوی این گفته های پست او
    او نداند رسم چه ،‌ آداب چیست
    که چگونه بایدش با خلق زیست
    او نداند چیست این اوضاع شوم
    این مذاهب ، این سیاست ، وین رسوم
    او نداند هیچ وضع گفت و گو
    چون که حق را باشد اندر جست و جو
    ای بسا کس را که حاجت شد روا
    بخت بد را ای بسا باشد دوا
    ای بسا بیچاره را کاندوه و درد
    گردش ایام کم کم محو کرد
    جز من شوریده را که چاره نیست
    بایدم تا زنده ام در درد زیست
    عاشقم من ، عاشقم من ، عاشقم
    عاشقی را لازم اید درد و غم
    راست گویند این که : من دیوانه ام
    در پی اوهام یا افسانه ام
    زان که بر ضد جهان گویم سخن
    یا جهان دیوانه باشد یا که من
    بلکه از دیوانگان هم بدترم
    زان که مردم دیگر و من دیگرم
    هر چه در عالم نظر می افکنم
    خویش را دذ شور و شر می افکنم
    جنبش دریا ،‌خروش آب ها
    پرتو مه ،‌طلعت مهتاب ها
    ریزش باران ، سکوت دره ها
    پرش و حیرانی شب پره ها
    ناله ی جغدان و تاریکی کوه
    های های آبشار باشکوه
    بانگ مرغان و صدای بالشان
    چون که می اندیشم از احوالشان
    گوییا هستند با من در سخن
    رازها گویند پر درد و محن
    گوییا هر یک مرا زخمی زنند
    گوییا هر یک مرا شیدا کنند
    من ندانم چیست در عالم نهان
    که مرا هرلحظه ای دارد زیان
    آخر این عالم همان ویرانه است
    که شما را مأمن است و خانه است
    پس چرا آرد شما را خرمی
    بهر من آرد همیشه مؤتمی ؟
    آه! عالم ،‌ آتشم هر دم زنی
    بی سبب با من چه داری دشمنی
    من چه کردم با تو آخر ، ای پلید
    دشمنی بی سبب هرگز که دید
    چشم ، آخر چند در او بنگری
    می نبینی تو مگر فتنه گری
    تیره شو ، ای چشم ، یا آسوده باش
    کاش تو با من نبودی ! کاش ! کاش
    لیک ، ای عشق ، این همه از کار توست
    سوزش من از ره و رفتار توست
    زندگی با تو سراسر ذلت است
    غم ،‌همیشه غم ،‌ همیشه محنت است
    هر چه هست از غم بهم آمیخته است
    و آن سراسر بر سر من ریخته است
    درد عالم در سرم پنهان بود
    در هر افغانم هزار افغان بود
    نیست درد من ز نوع درد عام
    این چنین دردی کجا گردد تمام ؟
    جان من فرسود از این اوهام فرد
    دیدی آخر عشق با جانم چه کرد ؟
    ای بسا شب ها کنار کوهسار
    من به تنهایی شدم نالان و زار
    سوخته در عشق بی سامان خود
    شکوه ها کردم همه از جان خود
    آخر از من ، جان چه می خواهی ؟ برو
    دور شو از جانب من ! دور شو
    عشق را در خانه ات پرورده ای
    خود نمی دانی چه با خود کرده ای
    قدرتش دادی و بینایی و زور
    تا که در تو و لوله افکند و شور
    گه ز خانه خواهدت بیرون کند
    گه اسیر خلق پر افسون کند
    گه تو را حیران کند در کار خویش
    گه مطیع و تابع رفتار خویش
    هر زمان رنگی بجوید ماجرا
    بهر خود خصی بپروردی چرا ؟
    ذلت تو یکسره از کار اوست
    باز از خامی چرا خوانیش دوست ؟
    گر نگویی ترک این بد کیش را
    خود ز سوز او بسوزی خویش را
    چون که دشمن گشت در خانه قوی
    رو که در دم بایدت زانجا روی
    بایدت فانی شدن در دست خویش
    نه به دست خصم بدکردار و کیش
    نیستم شایسته ی یاری تو
    می رسد بر من همه خواری تو
    رو به جایی کت به دنیایی خزند
    بس نوازش ها ،‌حمایت ها کنند
    چه شود گر تو رها سازی مرا
    رحم کن بر بیچارگان باشد روا
    کاش جان را عقل بود و هوش بود
    ترک این شوریده سرا را می نمود
    او شده چون سلسله بر گردنم
    وه ! چه ها باید که از وی بردنم
    چند باید باشم اندر سلسله
    رفت طاقت ، رفت آخر حوصله
    من ز مرگ و زندگی ام بی نصیب
    تا که داد این عشق سوزانم فریب
    سوختم تا عشق پر سوز و فتن
    کرد دیگرگون من و بنیاد من
    سوختم تا دیده ی من باز کرد
    بر من بیچاره کشف راز کرد
    سوختم من ، سوختم من ، سوختم
    کاش راه او نمی آموختم
    کی ز جمعیت گریزان می شدم
    کی به کار خویش حیران می شدم ؟
    کی همیشه با خسانم جنگ بود
    باطل و حق گر مرا یک رنگ بود ؟
    کی ز خصم حق مرا بودی زیان
    گر نبودی عشق حق در من عیان ؟
    آفت جان من آخر عشق شد
    علت سوزش سراسر عشق شد
    هر چه کرد این عشق آتشپاره کرد
    عشق را بازیچه نتوان فرض کرد
    ای دریغا روزگار کودکی
    که نمی دیدم از این غم ها ، یکی
    فکر ساده ، درک کم ، اندوه کم
    شادمان با کودکان دم می زدم
    ای خوشا آن روزگاران ،‌ای خوشا
    یاد باد آن روزگار دلگشا
    گم شد آن ایام ، بگذشت آن زمان
    خود چه ماند در گذرگاه جهان ؟
    بگذرد آب روان جویبار
    تازگی و طلعت روز بهار
    گریه ی بیچاره ی شوریده حال
    خنده ی یاران و دوران وصال
    بگذرد ایام عشق و اشتیاق
    سوز خاطر ،‌سوز جان ،‌درد فراق
    شادمانی ها ، خوشی ها غنی
    وین تعصب ها و کین و دشمنی
    بگذرد درد گدایان ز احتیاج
    عهد را زین گونه بر گردد مزاج
    این چنین هرشادی و غم بگذرد
    جمله بگذشتند ، این هم بگذرد
    خواه آسان بگذرانم ، خواه سخت
    بگذرد هم عمر این شوریده بخت
    حال ،‌ بین مردگان و زندگان
    قصه ام این است ،‌ ای ایندگان
    قصه ی رنگ پریده آتشی ست
    س در پی یک خاطر محنت کشی ست
    زینهار از خواندن این قصه ها
    که ندارد تاب سوزش جثه ها
    بیم آرید و بیندیشید ،‌هان
    ز آنچه از اندوهم آمد بر زبان
    پند گیرید از من و از حال من
    پیروی خوش نیست از اعمال من
    بعد من آرید حال من به یاد
    آفرین بر غفلت جهال باد
    ویرایش توسط hichnafar : Friday 26 October 2007 در ساعت 05:29 PM

  8. 2 کاربر برای این پست از hichnafar تشکر کرده اند:


  9. #22
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    مرغ آمین

    مرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده
    رفته تا آنسوی این بیداد خانه
    باز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه.
    نوبت روز گشایش را
    در پی چاره بمانده.

    می شناسد آن نهان بین نهانان (گوش پنهان جهان دردمند ما)
    جور دیده مردمان را.
    با صدای هر دم آمین گفتنش، آن آشنا پرورد،
    می دهد پیوندشان در هم
    می کند از یاس خسران بار آنان کم
    می نهد نزدیک با هم، آرزوهای نهان را.

    بسته در راه گلویش او
    داستان مردمش را.
    رشته در رشته کشیده (فارغ از عیب کاو را بر زبان گیرند)
    بر سر منقار دارد رشته ی سردرگمش را.

    او نشان از روز بیدار ظفرمندی است.
    با نهان تنگنای زندگانی دست دارد.
    از عروق زخمدار این غبارآلوده ره تصویر بگرفته.
    از درون استغاثه های رنجوران.
    در شبانگاهی چنین دلتنگ، می آید نمایان.
    وندر آشوب نگاهش خیره بر این زندگانی
    که ندارد لحظه ای از آن رهایی
    می دهد پوشیده، خود را بر فراز بام مردم آشنایی.

    چون نشان از آتشی در دود خاکستر
    می دهد از روی فهم رمز درد خلق
    با زبان رمز درد خود تکان در سر.
    وز پی آنکه بگیرد ناله های ناله پردازان ره در گوش
    از کسان احوال می جوید.
    چه گذشته ست و چه نگذشته است
    سرگذشته های خود را هر که با آن محرم هشیار می گوید.

    داستان از درد می رانند مردم.
    در خیال استجابتهای روزانی
    مرغ آمین را بدان نامی که او را هست می خوانند مردم.

    زیر باران نواهایی که می گویند:
    « باد رنج ناروای خلق را پایان. »
    (و به رنج ناروای خلق هر لحظه می افزاید.)

    مرغ آمین را زبان با درد مردم می گشاید.
    بانگ برمی دارد:
    ـــ« آمین!
    باد پایان رنجهای خلق را با جانشان در کین
    وز جا بگسیخته شالوده های خلق افسای
    و به نام رستگاری دست اندر کار
    و جهان سر گرم از حرفش در افسوس فریبش. »

    خلق می گویند:
    ـــ« آمین!
    در شبی اینگونه با بیداش آیین.
    رستگاری بخش ـــ ای مرغ شباهنگام ـــ ما را!
    و به ما بنمای راه ما به سوی عافیتگاهی.
    هر که را ـــ ای آشناپرورـــ ببخشا بهره از روزی که می جوید. »

    ـــ« رستگاری روی خواهد کرد
    و شب تیره، بدل با صبح روشن گشت خواهد. » مرغ می گوید.

    خلق می گویند:
    ـــ« اما آن جهانخواره
    (آدمی را دشمن دیرین) جهان را خورد یکسر. »
    مرغ می گوید:
    ـــ« در دل او آرزوی او محالش باد. »
    خلق می گویند:
    ـــ« اما کینه های جنگ ایشان در پی مقصود
    همچنان هر لحظه می کوبد به طبلش. »

    مرغ می گوید:
    ـــ« زوالش باد!
    باد با مرگش پسین درمان
    نا خوشیّ آدمی خواری.
    وز پس روزان عزت بارشان
    باد با ننگ همین روزان نگونسازی! »

    خلق می گویند:
    ـــ« اما نادرستی گر گذارد
    ایمنی گر جز خیال زندگی کردن
    موجبی از ما نخواهد و دلیلی برندارد.
    ور نیاید ریخته های کج دیوارشان
    بر سر ما باز زندانی
    و اسیری را بود پایان.
    و رسد مخلوق بی سامان به سامانی. »
    مرغ می گوید:
    ـــ« جدا شد نادرستی. »

    خلق می گویند:
    ـــ« باشد تا جدا گردد. »

    مرغ می گوید:
    ـــ« رها شد بندش از هر بند، زنجیری که بر پا بود. »

    خلق می گویند:
    ـــ« باشد تا رها گردد. »

    مرغ می گوید:
    ـــ« به سامان بازآمد خلق بی سامان
    و بیابان شب هولی
    که خیال روشنی می برد با غارت
    و ره مقصود در آن بود گم، آمد سوی پایان
    و درون تیرگیها، تنگنای خانه های ما در آن ویلان،
    این زمان با چشمه های روشنایی در گشوده است
    و گریزانند گمراهان، کج اندازان،
    در رهی کامد خود آنان را کنون پی گیر.
    و خراب و جوع، آنان را ز جا برده است
    و بلای جوع آنان را جا به جا خورده است
    این زمان مانند زندانهایشان ویران
    باغشان را در شکسته.
    و چو شمعی در تک گوری
    کور موذی چشمشان در کاسه ی سر از پریشانی.
    هر تنی زانان
    از تحیّر بر سکوی در نشسته.
    و سرود مرگ آنان را تکاپوهایشان (بی سود) اینک می کشد در گوش. »

    خلق می گویند:
    ـــ« بادا باغشان را، درشکسته تر
    هر تنی زانان،جدا از خانمانش، بر سکوی در، نشسته تر.
    وز سرود مرگ آنان، باد
    بیشتر بر طاق ایوانهایشان قندیلها خاموش. »
    ـــ« بادا! » یک صدا از دور می گوید
    و صدایی از ره نزدیک،
    اندر انبوه صداهای به سوی ره دویده:
    ـــ« این، سزای سازگاراشان
    باد، در پایان دورانهای شادی
    از پس دوران عشرت بار ایشان. »

    مرغ می گوید:
    ـــ« این چنین ویرانگیشان، باد همخانه
    با چنان آبادشان از روی بیدادی. »
    ـــ« بادشان! » (سر می دهد شوریده خاطر، خلق آوا)
    ـــ« باد آمین!
    و زبان آنکه با درد کسان پیوند دارد باد گویا! »
    ـــ« باد آمین!
    و هر آن اندیشه، در ما مردگی آموز، ویران! »
    ـــ« آمین! آمین! »
    و خراب آید در آوار غریو لعنت بیدار محرومان
    هر خیال کج که خلق خسته را با آن نخواها نیست.
    و در زندان و زخم تازیانه های آنان می کشد فریاد:
    « اینک در و اینک زخم»
    (گرنه محرومی کجیشان را ستاید
    ورنه محرومی بخواه از بیم زجر و حبس آنان آید)
    ـــ« آمین!
    در حساب دستمزد آن زمانی که بحق گویا
    بسته لب بودند
    و بدان مقبول
    و نکویان در تعب بودند. »
    ـــ« آمین!

    در حساب روزگارانی
    کز بر ره، زیرکان و پیشبینان را به لبخند تمسخر دور می کردند
    و به پاس خدمت و سودایشان تاریک
    چشمه های روشنایی کور می کردند. »
    ـــ« آمین! »

    ـــ« با کجی آورده های آن بداندیشان
    که نه جز خواب جهانگیری از آن می زاد
    این به کیفر باد! »
    ـــ« آمین! »

    ـــ« با کجی آورده هاشان شوم
    که از آن با مرگ ماشان زندگی آغاز می گردید
    و از آن خاموش می آمد چراغ خلق. »
    ـــ« آمین! »

    ـــ« با کجی آورده هاشان زشت
    که از آن پرهیزگاری بود مرده
    و از آن رحم آوری واخورده. »
    ـــ« آمین! »

    ـــ« این به کیفر باد
    با کجی آورده شان ننگ
    که از آن ایمان به حق سوداگران را بود راهی نو، گشاده در پی سودا.
    و از آن، چون بر سریر سینه ی مرداب، از ما نقش بر جا. »
    ـــ« آمین! آمین! »
    *
    و به واریز طنین هر دم آمین گفتن مردم
    (چون صدای رودی از جا کنده، اندر صفحه ی مرداب آنگه گم)
    مرغ آمین گوی
    دور می گردد
    از فراز بام
    در بسیط خطّه ی آرام، می خواند خروس از دور
    می شکافد جرم دیوار سحرگاهان.
    وز بر آن سرد دوداندود خاموش
    هرچه، با رنگ تجلّی، رنگ در پیکر می افزاید.
    می گریزد شب.
    صبح می آید.

    تجریش. زمستان1330

  10. #23
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    پاسهاازشب گذشته است

    پاسها از شب گذشته است.
    میهمانان جای را کرده اند خالی. دیرگاهی است
    میزبان در خانه اش تنها نشسته.
    در نی آجین جای خود بر ساحل متروک میسوزد اجاق او
    اوست مانده. اوست خسته.

    مانده زندانی به لبهایش
    بس فراوان حرفها اما
    با نوای نای خود در این شب تاریک پیوسته
    چون سراغ از هیچ زندانی نمی گیرند
    میزبان در خانه اش تنها نشسته.

    زمستان1336

  11. کاربران زیر از hichnafar به خاطر این پست تشکر کرده اند:


  12. #24
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    بر سر قایقش اندیشه کنان قایق بان
    دائماً میزند از رنج سفر بر سر دریا فریاد:
    „اگرم کشمکش موج سوی ساحل راهی میداد.”
    *
    سخت طوفان زده روی دریاست
    نا شکیباست به دل قایق بان
    شب پر از حادثه. دهشت افزاست.
    *
    بر سر ساحل هم لیکن اندیشه کنان قایق بان
    نا شکیباتر بر می شود از او فریاد:
    „کاش بازم ره بر خطه ی دریای گران می افتاد!”

  13. کاربران زیر از hichnafar به خاطر این پست تشکر کرده اند:


  14. #25
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    برف
    زردها بی خود قرمز نشده اند
    قرمزی رنگ نینداخته است
    بی خودی بر دیوار.
    صبح پیدا شده از آن طرف کوه „ازاکو” اما
    „وازانا” پیدا نیست
    گرته ی روشنی مرده ی برفی همه کارش آشوب
    بر سر شیشه ی هر پنجره بگرفته قرار.
    وازانا پیدا نیست
    من دلم سخت گرفته است از این
    میهمان خانه ی مهمان کش روزش تاریک
    که به جان هم نشناخته انداخته است:
    چند تن خواب آلود
    چند تن نا هموار
    چند تن نا هشیار.

  15. #26
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    سیولیشه
    تی تیک تی تیک
    در این کران ساحل و به نیمه شب
    نک می زند
    „سیولیشه”
    روی شیشه.

    به او هزار بار
    ز روی پند گفته ام
    که در اطاق من ترا
    نه جا برای خوابگاست
    من این اطاق را به دست
    هزار بار رفته ام.
    چراغ سوخته
    هزار بر لبم
    سخن به مهر دوخته.

    ولیک بر مراد خود
    به من نه اعتناش او
    فتاده است در تلاش او
    به فکر روشنی کز آن
    فریب دیده است و باز
    فریب می خورد همین زمان.

    به تنگنای نیمه شب
    که خفته روزگار پیر
    چنان جهان که در تعب
    کوبد سر
    کوبد پا.

    تی تیک تی تیک
    سوسک سیا
    سیولیشه
    نک می زند
    روی شیشه

  16. #27
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    درکناررودخانه

    در کنار رودخانه می پلکد سنگ پشت پیر.
    روز، روز آفتابی است.
    صحنه ی آییش گرم است.

    سنگ پشت پیر در دامان گرم آفتابش می لمد، آسوده می خوابد
    در کنار رودخانه.

    در کنار رودخانه من فقط هستم
    خسته ی درد تمنا،
    چشم در راه آفتابم را.
    چشم من اما
    لحظه ای او را نمی یابد.
    آفتاب من
    روی پوشیده است از من در میان آبهای دور.
    آفتابی گشته بر من هر چه از هر جا
    از درنگ من،
    یا شتاب من،
    آفتابی نیست تنها آفتاب من
    در کنار رودخانه.

  17. #28
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    «ری را»

    « ری را»... صدا می آید امشب
    از پشت « کاچ» که بند آب
    برق سیاه تابش تصویری از خراب
    در چشم می کشاند.
    گویا کسی است که می خواند...

    اما صدای آدمی این نیست.
    با نظم هوش ربایی من
    آوازهای آدمیان را شنیده ام
    در گردش شبانی سنگین؛
    زاندوه های من
    سنگین تر.
    و آوازهای آدمیان را یکسر
    من دارم از بر.

    یکشب درون قایق دلتنگ
    خواندند آنچنان؛
    که من هنوز هیبت دریا را
    در خواب
    می بینم.

    ری را. ری را...
    دارد هوا که بخواند.
    درین شب سیا.
    او نیست با خودش،
    او رفته با صدایش اما
    خواندن نمی تواند.

    1331

  18. #29
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    شب پره ی نزدیک ساحل

    چوک و چوک!... گم کرده راهش در شب تاریک
    شب پره ی ساحل نزدیک
    دم به دم می کوبدم بر پشت شیشه.

    شب پره ی ساحل نزدیک!
    در تلاش تو چه مقصودی است؟
    از اطاق من چه می خواهی؟

    شب پره ی ساحل نزدیک با من (روی حرفش گنگ) می گوید:
    " چه فراوان روشنایی در اطاق توست!
    باز کن در بر من
    خستگی آورده شب در من."
    به خیالش شب پره ی ساحل نزدیک
    هر تنی را می تواند برد هر راهی
    راه سوی عافیتگاهی
    وز پس هر روشنی ره بر مفری هست.

    چوک و چوک!... در این دل شب کازو این رنج می زاید
    پس چرا هر کس به راه من نمی آید... ؟

  19. #30
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    [ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]

    به شب آویخته مرغ شباویز
    مدامش کار رنج افزاست، چرخیدن.
    اگر بی سود می چرخد
    وگر از دست کار شب، درین تاریکجا، مطرود می چرخد...

    به چشمش هر چه می چرخد، ـــ چو او بر جای ـــ
    زمین، با جایگاهش تنگ.
    و شب، سنگین و خونالود، برده از نگاهش رنگ
    و جاده های خاموش ایستاده
    که پای زنان و کودکان با آن گریزانند
    چو فانوس نفس مرده
    که او در روشنایی از قفای دود می چرخد.
    ولی در باغ می گویند:
    « به شب آویخته مرغ شباویز
    به پا، زآویخته ماندن، بر این بام کبود اندود می چرخد. »

  20. #31
    hichnafar آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    311
    تاریخ عضویت
    Jan 1970
    نوشته ها
    1,810
    میانگین پست در روز
    0.09
    تشکر از پست
    1,391
    2,667 بار تشکر شده در 1,085 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    0

    پیش فرض


    0 Not allowed! Not allowed!
    [ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]

    مانده از شب های دورادور
    بر مسير خامش جنگل
    سنگچينی از اجاقی خرد
    اندرو خاکستر سردی

    همچنان کاندر غبار اندوده ی انديشه های من ملال انگيز
    طرح تصويری در آن هرچيز
    داستانی حاصلش دردی

    روز شيرينم که با من آشتی بودش
    نقش ناهمرنگ گرديده
    سرد گشته, سنگ گرديده
    با دم پاييز عمر من کنايت از بهار روی زردی

    همچنانکه مانده از شب های دورادور
    بر مسير خامش جنگل
    سنگچينی از اجاقی خرد
    اندرو خاکستر سردی

    آبان 1327

  21. #32
    Mona آواتار ها
    مسئول بازنشسته

    وضعیت
    افلاین
    عنوان کاربری
    مسئول بازنشسته
    شماره عضویت
    8411
    تاریخ عضویت
    Aug 2008
    نوشته ها
    1,157
    میانگین پست در روز
    0.20
    تشکر از پست
    2,225
    2,803 بار تشکر شده در 899 پست
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Thumbs Up/Down
    Received: 9/0
    Given: 0/0
    میزان امتیاز
    17

    پیش فرض متن سخنرانی نیمایوشیج در نخستین کنگره ­ی نویسندگان و شاعران ایران- ٥ تیر ١٣٢٥


    0 Not allowed! Not allowed!
    من به رودخانه شبیه هستم
    در سال ١٣١٥ هجری ابراهیم نوری، مرد شجاع و عصبانی، از افراد یکی از دودمانهای قدیمی شمال ایران محسوب می شد. من پسر بزرگ او هستم. پدرم در این ناحیه به زندگانی کشاورزی و گله داری مشغول بود. در پاییز همین سال، زمانی که او در مسقط الرأس ییلاقی خود، یوش، منزل داشت؛ من به دنیا آمدم. پیوستگی من از طرف جده به گرجیهای متواری از دیرزمانی در این سرزمین می رسد.
    زندگی بدوی من در بین شبانان و ایلخی بانان گذشت که به هوای چراگاه به نقاط دور ییلاق قشلاق می کنند و شب بالای کوهها ساعات طولانی با هم به دور آتش جمع می شوند.
    از تمام دوره بچگی خود من به جز زد و خوردهای وحشیانه و چیزهای مربوط به زندگی کوچ نشینی و تفریحات ساده آنها در آرامش یکنواخت و کور و بی خبر از همه جا، چیزی به خاطر ندارم.
    در همان دهکده که من متولد شدم خواندن و نوشتن را نزد ***** ده یاد گرفتم. او مرا در کوچه باغها دنبال می کرد و به باد شکنجه می گرفت. پاهای نازک مرا به درختهای ریشه و گزنه دار می بست، با ترکه های بلند می زد و مرا مجبور می کرد به از بر کردن نامه هایی که معمولاً اهل خانواده دهاتی به هم می نویسند و خودش آنها را به هم چسبانیده و برای من طومار درست کرده بود.
    اما یک سال که به شهر آمده بودم اقوام نزدیک من مرا به همپای برادر از خود کوچک ترم (لادبن) به یک مدرسه کاتولیک واداشتند. آن وقت این مدرسه در تهران به مدرسه سن لویی شهرت داشت. دوره تحصیل من از اینجا شروع می شود. سالهای اول زندگی مدرسه من به زد و خورد با بچه ها گذشت. وضع رفتار و سکنات من، کناره گیری و حجبی که مخصوص بچه های تربیت شده در بیرون شهر است، موضوعی بود که در مدرسه مسخره برمی داشت. هنر من خوب پریدن و با رفیقم حسین پژمان فرار از محوطه مدرسه بود. من در مدرسه خوب کار نمی کردم. فقط نمرات نقاشی به داد من می رسید. اما بعدها در مدرسه مراقبت و تشویق یک معلم خوش رفتار که نظام وفا، شاعر به نام امروز، باشد؛ مرا به خط شعر گفتن انداخت. این تاریخ مقارن بود با سالهایی که جنگهای بین المللی ادامه داشت. من در آن وقت اخبار جنگ را به زبان فرانسه می توانستم بخوانم. شعرهای من در آن وقت به سبک خراسانی بود که همه چیز در آن یک جور و به طور کلی دور از طبیعت واقع و کم تر مربوط با خصایص زندگی شخص گوینده توصیف می شد.
    متن سخنرانی نیمایوشیج در نخستین کنگره­ی نویسندگان و شاعران ایران- ٥ تیر ١٣٢٥
    من به رودخانه شبیه هستم
    در سال ١٣١٥ هجری ابراهیم نوری، مرد شجاع و عصبانی، از افراد یکی از دودمانهای قدیمی شمال ایران محسوب می شد. من پسر بزرگ او هستم. پدرم در این ناحیه به زندگانی کشاورزی و گله داری مشغول بود. در پاییز همین سال، زمانی که او در مسقط الرأس ییلاقی خود، یوش، منزل داشت؛ من به دنیا آمدم. پیوستگی من از طرف جده به گرجیهای متواری از دیرزمانی در این سرزمین می رسد.
    زندگی بدوی من در بین شبانان و ایلخی بانان گذشت که به هوای چراگاه به نقاط دور ییلاق قشلاق می کنند و شب بالای کوهها ساعات طولانی با هم به دور آتش جمع می شوند.
    از تمام دوره بچگی خود من به جز زد و خوردهای وحشیانه و چیزهای مربوط به زندگی کوچ نشینی و تفریحات ساده آنها در آرامش یکنواخت و کور و بی خبر از همه جا، چیزی به خاطر ندارم.
    در همان دهکده که من متولد شدم خواندن و نوشتن را نزد ***** ده یاد گرفتم. او مرا در کوچه باغها دنبال می کرد و به باد شکنجه می گرفت. پاهای نازک مرا به درختهای ریشه و گزنه دار می بست، با ترکه های بلند می زد و مرا مجبور می کرد به از بر کردن نامه هایی که معمولاً اهل خانواده دهاتی به هم می نویسند و خودش آنها را به هم چسبانیده و برای من طومار درست کرده بود.
    اما یک سال که به شهر آمده بودم اقوام نزدیک من مرا به همپای برادر از خود کوچک ترم (لادبن) به یک مدرسه کاتولیک واداشتند. آن وقت این مدرسه در تهران به مدرسه سن لویی شهرت داشت. دوره تحصیل من از اینجا شروع می شود. سالهای اول زندگی مدرسه من به زد و خورد با بچه ها گذشت. وضع رفتار و سکنات من، کناره گیری و حجبی که مخصوص بچه های تربیت شده در بیرون شهر است، موضوعی بود که در مدرسه مسخره برمی داشت. هنر من خوب پریدن و با رفیقم حسین پژمان فرار از محوطه مدرسه بود. من در مدرسه خوب کار نمی کردم. فقط نمرات نقاشی به داد من می رسید. اما بعدها در مدرسه مراقبت و تشویق یک معلم خوش رفتار که نظام وفا، شاعر به نام امروز، باشد؛ مرا به خط شعر گفتن انداخت. این تاریخ مقارن بود با سالهایی که جنگهای بین المللی ادامه داشت. من در آن وقت اخبار جنگ را به زبان فرانسه می توانستم بخوانم. شعرهای من در آن وقت به سبک خراسانی بود که همه چیز در آن یک جور و به طور کلی دور از طبیعت واقع و کم تر مربوط با خصایص زندگی شخص گوینده توصیف می شد.
    آشنایی با زبان خارجی راه تازه را در پیش چشم من گذاشت. ثمره کاوش من در این راه، بعد از جدایی از مدرسه و گذرانیدن دوران دل دادگی بدانجامی ممکن است در منظومه „افسانه” من دیده شود. قسمتی از این منظومه در روزنامه دوست شهید من، میرزاده عشقی، چاپ شد. ولی قبلاً در سال١٣٠٠ منظومه­ به نام „قصه رنگ پریده” انتشار داده بودم. من پیش از آن شعری در دست ندارم. در پاییز سال ١٣٠١ نمونه دیگر از شیوه کار خود „ای شب” را که پیش از این تاریخ سروده بودم و دست به دست خوانده و رانده شده بود، در روزنامه هفتگی „نوبهار” دیدم.
    شیوه کار در هر کدام از این قطعات تیر زهرآگینی مخصوصاً در آن زمان به طرف طرفداران سبک قدیم بود. طرفداران سبک قدیم آن ها را قابل درج و انتشار نمی دانستند.
    با وجود آن، سال ١٣٤٢ هجری قمری بود که اشعار من صفحات زیاد منتخبات آثار شعرای معاصر را پر کرد. عجب آن که نخستین منظومه من „قصه رنگ پریده” هم که از آثار بچگی به شمار می آید، در جزو مندرجات این کتاب و در بین نام آن همه ادبای ریش و سبیل دار خوانده می شد و به طوری قرار گرفته بود که شعرا و ادبا را نسبت به من و مولف دانشمند کتاب (هشترودی زاده) خشمناک می ساخت. مثل این که طبیعت آزاد پرورش یافته من در هر دوره از زندگی من باید با زد و خورد رودررو باشد.
    اما انقلابات حوالی سال های ٩٩ و ٣٠٠ در حدود شمال ایران مرا از هنر خود پیش از انتشار این کتاب دور کرده بود و من دوباره به طرف هنر خود می آمدم.
    این تاریخ مقارن بود با آغاز دوره سختی و فشار برای کشور من. ثمره ای که این مدت برای من داشت این بود که من روش کار خود را منظم تر پیدا کنم. روشی که در ادبیات کشور من نبود و من به زحمت عمری در زیر بار خودم و کلمات و شیوه کار کلاسیک راه را صاف و آماده کرده و اکنون در پیش پای نسل تازه نفس می اندازم.
    در اشعار آزاد من وزن و قافیه به حساب دیگر گرفته می شوند. کوتاه و بلند شدن مصرع ها در آن ها بنابر هوس و فانتزی نیست. من برای بی نظمی هم به نظمی اعتقاد دارم. هر کلمه من از روی قاعده دقیق به کلمه دیگر می چسبد و شعر آزاد سرودن برای من دشوارتر از غیر آن است.
    مایه اصلی اشعار من رنج است. به عقیده من گوینده واقعی باید آن مایه را داشته باشد. من برای رنج خود و دیگران شعر می گویم. خودم و کلمات و وزن و قافیه در همه وقت برای من ابزارهایی بوده اند که مجبور به عوض کردن آنها بوده ام تا با رنج من و دیگران بهتر سازگار باشد.
    در دوره زندگی خود من هم از جنس رنجهای دیگران سهمهایی هست به طوری که من بانوی خانه و بچه دار و ایلخی بان و چوپان ناقابلی نیستم به این جهت وقت پاکنویس برای من کم است. اشعار من متفرق به دست مردم افتاده یا در خارج کشور به توسط زبان شناسها خوانده می شود.
    فقط از سال ١٣١٧ به بعد در جزو هیئت تحریریه „مجله موسیقی” بوده ام و به حمایت دوستان خود در این مجله اشعار خود را مرتباً انتشار داده ام.
    من مخالف بسیار دارم- می دانم. چون خود من به طور روزمره دریافته ام مردم هم باید روزمره دریابند. این کیفیت تدریجی و نتیجه کار است. مخصوصاً بعضی از اشعار مخصوص تر به خود من برای کسانی که حواس جمع در عالم شاعری ندارند مبهم است. اما انواع شعرهای من زیاد اند. چنان که دیوانی به زبان مادری خود به اسم „روجا” دارم. می توانم بگویم من به رودخانه شبیه هستم که از هر کجای آن لازم باشد بدون سر و صدا می توان آب برداشت.
    خوش آیند نیست اسم بردن از داستانهای منظوم خود به سبکهای مختلف که هنوز به دست مردم نیامده است. باقی شرح حال من همین می شود: در تهران می گذرانم. زیادی می نویسم. کم انتشار می دهم، و این وضع مرا از دور تنبل جلوه می دهد.


    منبع : سايت دينگ دانگ


    nimayushij. com
    زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست / هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
    صحــــــــــــنه پیوســـــــــته بجاســـــت / خرم آن نغمه که مردم سپارند به یــــــــــــاد

  22. کاربران زیر از Mona به خاطر این پست تشکر کرده اند:


صفحه 2 از 2 نخستنخست 12

اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 2 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 2 مهمان ها)

علاقه مندي ها (Bookmarks)

علاقه مندي ها (Bookmarks)

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •