آرشه کشی در ویولن ایرانی

[I_Walk_Alone]

سلام
اول باید بگم موضوعی که در پایین مطرح کردم، برداشت سطحی من به عنوان یه هنرجوی مبتدی هست. اگه اشتباه کردم، خواهش میکنم بنده رو راهنمایی بفرمایید.

تا حالا سبک ویولن ایرانی و کلاسیک از جهات مختلف مورد نقد و برسی قرار گرفته، اما خیلی کم درباره آرشه کشی و تاکتیک های اون در این دو سبک صحبت شده
با نگاه کردن به آثار خیلی از بزرگان ویولن ایرانی، متوجه میشیم که بین شیوه آرشه کشی اونها و شیوه آرشه کشی اساتید ویولن کلاسیک تفاوتهایی وجود داره . به عنوان مثال اکثر بزرگان ویلن کلاسیک آرشه رو کمی مایل به سمت داخل میگیرند در حالی که اساتید ویلن ایرانی، از ابوالحسن صبا و روح الله خالقی تا استاد ملک و بدیعی اعتقاد به استفاده از تمام سطح موهای آرشه دارند. حتی استاد رحیمیان معتقد هستند زاویه دادن به آرشه صدا رو تغییر میده و این صدا مناسب ویلن ایرانی نیست
از تفاوتهای دیگه میشه به این اشاره کرد که ویولن کلاسیک تاکید زیادی روی استفاده از تمام آرشه داره. اما در ویولن ایرانی هر چند این موضوع توصیه میشه، اما تاکید زیادی روش نمیشه . به همین دلیل هم مشاهده میشه که خیلی از اساتید ویلن ایرانی بیشتر از نیمه بالای آرشه استفاده میکنند. نمونه بازر این امر استاد ملک هستند که با تمام ظرافت ها، خیلی کم از قسمت پایین آرشه استفاده میکنند و شاید بشه گفت 90% یه آهنگ رو با نیمه بالای آرشه مینوازند.
از تفاوتهای دیگه میشه به این اشاره کرد که در ویولن کلاسیک تاکید بسیار زیادی روی کج نشدن مسیر آرشه هست. اما در ویلن ایرانی این موضوع در عمل چندان دارای اهمیت نیست. تا جایی که حتی در نوازندگی بزرگی مثل استاد یاحقی، ما میبینیم که آرشه خیلی از سر جاش حرکت میکنه و اصلا مسیر مستقیم و ثابتی رو طی نمیکنه. این موضوع در خیلی دیگه از اساتید ما هم دیده میشه.
موضوع دیگه استکاتو هست. در ویولن ایرانی استکاتو رو به طورت آرشه کنده و پرشی اجرا میکنند، در حالی که در سبک کلاسیک استکاتو به صورت مقطع و خشک اجرا میشه و برای اجرای اون آرشه بلند نمیشه. اگه اشتباه نکرده باشم آرشه کنده در سبک کلاسیک پیتزیکاتو نام داره.
مورد دیگه نوع استفاده از کلیفن هست. در حالی که اساتید کلاسیک تاکید زیادی روی تمیز بودن سیمها و ساز و استفاده کم از کلیفن دارند، ما میبینیم که روی ساز اکثر بزرگان ویولن ایرانی پوشیده از ابر سفیدی از کلیفن های تجمع کرده هست و این موضوع کاملا طبیعی هست.
به همین ترتیب ما مشاهده میکنیم که بین سبک کلاسیک و ایرانی تفاوتهای این چنینی بسیار هستند.

به نظر شما این تفاوتها از کجا حاصل میشه؟
آیا واقعا میشه اسم اینها رو تفاوت گذاشت؟
آیا میشه از این ها به عنوان مزیت یا بالعکس کاستی و عیب سبک ایرانی نسبت به سبک کلاسیک نام برد؟