بررسی موسیقی متال

[FMETAL]

با تمام احترامی که برای Rush قائلم (از دهه هفتاد میلادی و ۲۸۰ دلار سال ۲۰۰۸ دادم که بتونم کنسرتشون رو ببینم) Triumph همیشه برای من یه چیز دیگه بوده. گهگداری خودم شک می‌کنم که من یه Black Sabbath Nut هستم یا یه Triumph Crazy!!! هههه (perhaps the first one. I „BREATH” & „LIVE” Black Sabbath).

به نظر من (حداقل در جامعه امروزی ایران خودمون) نحوه گوش کردن به موسیقی‌ ایراد داره. مثال، من تو یه سایت دیگه دیدم که یکی‌ اومده پست زده که میخوام متال شروع کنم گوش کردن. کی‌ „فول آلبوم” Metallica رو داره. بی‌ انصاف حداقل نکرده به یه آلبوم راضی‌ باشه!!! خوب این چی‌ میشه. فکر میکنی‌ این بابا بعد از دو هفته به متال وفادار میمونه؟ عمراً! چون „فرصت” نداشته که به یک درک درست از این سبک برسه. هی‌ هم نمیخوام از زمان قدیم بگم که ۳۵ - ۴۰ سال پیش ما چه جوری آهنگ گوش میکردیم (حس پیری بهم دست میده! هههه) ولی‌ واقعا ما اونموقع بخاطر عدم پیشرفت تکنولوژی (بر خلاف امروز) فرصت کافی‌ برای شنیدن، حس کردن، فهمیدن، و لذت بردن از یه آلبوم رو داشتیم. CD نبود که. ولی‌ همون صدای Reach خش داره صفحه ۳۳ دور هنوز تو گوشمه. و البته افسوس اون روز‌ها به دلم که چه بر سر آرشیو صفحه‌های نازنینم اومد. یه صفحه از Manfred Mann`s Earth Band داشتم که پشت صفحه، عکس هوائی یک قطعه‌‌ زمین رو انداخته بود. وقتی‌ زرورق صفحه رو باز میکردی و میخواستی که Play‌ اش کنی‌، یه تیکه کاغذ میامد بیرون که سند „یک فوت مربع” از همون زمین بود!!! فکر کن چند نفر از سراسر دنیا این صفحه رو داشتن و هرکدوم یک فوت مربع زمین، کنار یه کس دیگه در یه جای دیگه این کره خاکی، داشت! اسم آلبوم بود، The Good Earth سال ۱۹۷۴.

همون موقع‌ها یکی‌ از دوستام میگفت „اگه هر کسی‌ یه نفر رو Rocker کنه، جاش تو بهشته!” فکر کنم باید کسانی‌ که تو این سبک صاحب نظر هستند و دستی‌ به آتش دارن، سعی‌ کنن که تازه واردان به این اقیانوس پر ابهت رو کمک کنن تا یه درک درستی‌ از این سبک و بطور کلی‌ Rock بدست بیارن.

The Good Old Days هم اسمش روشه „The Good Old Days”. اون روز‌ها که دیگه برنمی‌گرده. پس بهتره که همینی که برامون مونده رو ازش حفاظت کنیم و در پرورشش بکوشیم. اینجوری „لذتش” هم بیشتر میشه.

[Scourge]

بجز کلیت موسیقی Rush، چیزی که همیشه منو بهشون علاقه مند میکرده خود شخص Geddy Lee و صدای بیس معرکه اش هست. کلأ هم شخصیت جالبی داره هم نوازندگی خیلی خاصی، اسطوره ای هست برای خودش بین بیسیست ها. اولین کاری رو هم که ازشون شنیدم YYZ بود! فکر کنم خیلی خوب به نوازندگی بیس ایشون معرفی شدم :D این آلبوم Triumph رو هم که تازه دانلود شده، باید با دقت گوش کنم اون لیریک هایی که بهش اشاره کردین رو بشونم.

با این حرفتون موافقم، موسیقی چون چیز خیلی دم دستی ای شده خیلی از ارزش هاش رو از دست میده، همون حس جادویی داشتن یه آلبوم جدید با کاور و روی صفحه یا سی دی. راستش من خودم اونقدر Old School نیستم که توی دوران موسیقی روی صفحه بوده باشم، ولی خب یادمه وقتی برای اولین دفعه آلبوم Load اورجینال متالیکا رو دست یکی از فامیل هامون دیدم چه حسی داشتم. اولین آلبومی بود که گوش داده بودم کلأ. اون موقع هم که اینترنت Dial-up هم دسترسی بهش خیلی محدود بود، واسه همین هر چند وقت یک بار میتونستم یه چند تا آهنگ دانلود کنم، و مدت زیادی رو با همون چندتا آهنگ از متالیکا سر کردم. آلبوم بعدی ای هم که بعد مدت ها دستم اومد (چون توی شهر خودمون واقعأ کسی سی دی موسیقی نمیفروخت! فقط مگه اقوام از تهران سالی یه بار میاوردن) L. A Woman از The Doors بود، و اونجا بود که Jim Morrison منو شیفته ی خودش کرد... jesus منم جدأ حس پیر بودن بهم دست داد...:D به هرحال این حرفا همه در تأیید چیزی بود که گفتین، که لذت بردن از موسیقی و درکش توی دنیای موسیقی الان یا حداقل موسیقی Mainstream ممکن نیست.

پس فکر کنم من باید یه چند باری وارد بهشت بشم و بیام بیرون و دوباره برم :D چون تقریبأ هرکسی که با من رابطه داشته به یک قسمتی از دنیای راک یا متال علاقه مند شده و پس از مدتی خودش رفته دنبالش. فقط چیزی که همیشه حسرتش رو میخوردم اینه که چرا گروه های ایرانی خوب بیشتری نداشتیم که بتونم با موسیقی خودمون که توی همین کشور تولید شده مردم رو به دنیای راک و متال بکشونم. هنوز که هنوزه برای ما یک کالای فرهنگی خارجیه، نمیدونم چندسال دیگه نیاز داریم که بتوینم کاملأ در خودمون حلش کنیم.

تمام تلاش ما هم همینه! همراه با حفظش، بشه که ارتقاءش داد، طوری که توی یک یا دو دهه ی دیگه بازم یک دوران اوجی را براش شاهد باشیم، که اگه راک و روحیه ی اعتراضی اش همه گیر بشه خیلی چیزها توی دنیا عوض میشه

[emocean9]

I'm Not so much into metal
.
اينو قبل از هرچيزي گفتم ... به نظر من قبل از هر چيز بايد گفت كه تمام اين بحث ها براي ما كه شنونده و مصرف كننده اين محصول: متال هستيم مطرحه و شايد اين براي تمام سبك هاي موزيك در بعد حرفه اي قابل تعميم باشه... مفاهيم و عناويني از قبيل: اعتراض.. ايده داشتن نوآوري هنري... فرهنگ متال و غيره و غيره از نظر من چيزي نيستن جز: commercial advertisement ...
تمام اينها طراحي ميشن براي ارائه يك محصول جديد در بازاري به عنوان: Music Business ماها كه شنونده هستيم و يا نوازنده هاي آماتور هميشه از طريق خوراك فكري و مصاحبه هاي پرآب و تاب هنرمندهاي حرفه اي (هميشه كلي حرفهاي مهيج و زيبا راجع به هنرشون و كارشون و سرگذشت زندگيشون و بخصوص انگيزه هاشون ميگن كه آدم لذت ميبره كه واو ...) و تبليغات به اين سمت كشيده ميشيم كه موضوع برامون تحت عنوان هنر .. فرهنگ و ايده ... مطرح ميشه اما تمام اينها براي اينه كه ما كماكان در بازار بمونيم و آلبوم بخريم و كنسرت بريم و پول خرج كنيم تا اين بيزنس زنده بمونه...
.
اينهمه روابط غيراخلاقي-فساد - اعتياد شديد به مواد مخدر-دروغ-سوء استفاده و هزار ويك عنوان ديگه كه در دنياي حرفه اي موسيقي چه در ايران و چه خارج شاهد هستيم ناشي از همينه كه موضوع هنر و فرهنگ ابدا مطرح نيست و اين تنها يك ابزاره و مفاهيمي همچون: عشق يا نفرت- تنهايي و جنگ -اعتراض و سبك و موسيقي و غيره تنها يك عنوان تبليغي براي يك فعاليت اقتصادي است كه در قالب يك فرم هنري انجام ميشه.
اگر واقعا اين بود اگر واقعا هنر وجود داشت يعني چيزي كه براي تعالي بشر آفريده شده و بايد بشر رو رشد بده پس چرا در عمل هميشه برعكس اينه؟ بخصوص در مورد هنرمندان سبكهاي راك و متال با اون سبك زندگيشون كه ديگه نياز به گفتن نداره و همه ميدونيم.
.
متال يك محصول جديد در بازار موسيقي بود كه پس از ابداع سازي به نام گيتار الكتريك و ظهور صنعت آمپليفيكيشن و ديستورشن توسط اشخاصي كه هميشه به دنبال توليد و ارائه محصولي جديد به بازار موسيقي بودن (ما در هر سبكي بهشون ميگيم هنرمندان و گروه هاي موسيقي نوآور و پيشگام) بوجود اومد... پس طبيعيه كه اين محصول هم مثل هر جنس كه در بازار ميبينيم (مثلا بازار تلويزيون و ال سي دي و ال اي دي و... الي آخر) روزهاي پر طرفدار و پر شور و نشاط و به تبع اون روزهايي كم فروغ و از رونق افتاده داشته باشه
.
يك واژه هست كه خيلي دوستش دارم: Genuine Inspiration اصلنم دوس ندارم ترجمشو بنويسم چون انگليسيش خيلي گوياتر و قشنگتره
تا وقتي چيزي در زندگي آدم Genuine نباشه محكوم به زواله.. هنر به خودي خود اينگونه است اما براي عرضه شدن نياز به ورود به بازار موسيقي (Music Business) داره و بعد از اون ديگه هنر نيست بلكه وارد حوزه صنعت و تجارت ميشه و بايد از قوانين و مقررات حاكم بر صنعت و تجارت پيروي كنه (مثل بررسي سود و زيان- رقابت-بازاريابي و جذب مشتري و غيره و غيره) ميدونيم كه شما وقتي وارد يك رودخانه ميشيد ناگزير از ادامه جريان رودخانه هستيدو ميدونيم و بارها ديديم كه اشكال مختلف موسيقي و موزيسين ها كه ميان و ميرن و اين راه و مسير ادامه داره

[FMETAL]

I'm Not so much into metal
.
اينو قبل از هرچيزي گفتم ... به نظر من قبل از هر چيز بايد گفت كه تمام اين بحث ها براي ما كه شنونده و مصرف كننده اين محصول: متال هستيم مطرحه و شايد اين براي تمام سبك هاي موزيك در بعد حرفه اي قابل تعميم باشه... مفاهيم و عناويني از قبيل: اعتراض.. ايده داشتن نوآوري هنري... فرهنگ متال و غيره و غيره از نظر من چيزي نيستن جز: commercial advertisement ...
تمام اينها طراحي ميشن براي ارائه يك محصول جديد در بازاري به عنوان: ...

والا تا حدودی با حرف‌هات موافقم. اینکه موسیقی‌ صنعتی‌ یه دوزاری نمیارزه رو کاملا قبول دارم. ولی‌ این رو باید در نظر داشت که زمانه عوض شده. گذشت اون زمانی‌ که گروه The Beatles برای بدست آوردن ۲۵ پوند چهارتا برنامه در چهار شهر مختلف در „یک شب” اجرا میکرد. مساله تجارت اصولا در حال حاضر همه گیر شده. ولی‌ هستن کسانی‌ که با وجود تجارت کردن از راه هنرشون، „وجدانشون” رو زیر پا نگذاشتند. ببین مثل دو تا کاسب میمونه که یکیشون جنس „بنجل” رو به قیمت جنس „مرغوب” میفروشه، و دیگری جنس „مرغوب” رو به قیمت جنس „بنجل”!!! هر دو کاسب هستن و از یک راه نون در میارن. ولی‌ این کجا و اون کجا. گروه Motley Crue و Twisted Sister بطور مثال (چون هر دو 80s Metal یا بهتر بگم Hair Metal هستن). Lyrics‌های Crue یه دوزاری نمیارزه (صرف نظر از آهنگ هاشون) ولی‌ این پایین یکی‌ از Lyrics‌های Twisted رو میزارم، خودت بخون. هر دو هم از یک راه پول درمیارن.

Artist: Twisted Sister
Album: Come Out & Play

Look around me all I see
Thousands of faces wanting me
How can I lead?
How can I rule?
When I'm the king, king of the fools

What kind of kingdom has no throne?
No crown or castle do I own
I don't have silver, gold or jewels
Yet I'm the king, king of the fools

And I can't help believin'
The world is on my side
No I can't help believin'
In my heart
But I can't stop this feeling
That I should run and hide
So before I die I'll sit and wonder why
Oh i'll wonder why

King of the fools
Who face the world defiantly
King of the fools
Understanding less than me
King of the fools
I'm the king, king of the fools

The outside world can't understand
Just who we are or what I am
Well we don't want their life of rules
I'll be the king, king of the fools

King of the fools
I'd proudly rule for all to see
King of the fools
There's nothing else I'd rather be
King of the fools

Yes I'm the king, king of the fools
King of the fools
King of the fooooooooooools

And I can't help believin'
The world is on my side
No I can't help believin'
In my heart
But I can't stop this feeling
That I should run and hide
So before I die I'll sit and wonder why
Oh, i'll wonder why

King of the fools
I hear them laugh and shout at me
King of the fools
Shaking their heads in disbelief
King of the fools
Oh I'm the king, king of the fools

King of the fools
Who are these people to cast stones
King of the fools
Better a fool than a clone

King of the fools
Yes I'm the king, king of the fools
King of the fools
King of the fools

[Scourge]

I'm Not so much into metal
.
اينو قبل از هرچيزي گفتم ... به نظر من قبل از هر چيز بايد گفت كه تمام اين بحث ها براي ما كه شنونده و مصرف كننده اين محصول: متال هستيم مطرحه و شايد اين براي تمام سبك هاي موزيك در بعد حرفه اي قابل تعميم باشه... مفاهيم و عناويني از قبيل: اعتراض.. ايده داشتن نوآوري هنري... فرهنگ متال و غيره و غيره از نظر من چيزي نيستن جز: commercial advertisement ...
تمام اينها طراحي ميشن براي ارائه يك محصول جديد در بازاري به عنوان: Music Business ماها كه شنونده هستيم و يا نوازنده هاي آماتور هميشه از طريق خوراك فكري و مصاحبه هاي پرآب و تاب هنرمندهاي حرفه اي (هميشه كلي حرفهاي مهيج و زيبا راجع به هنرشون و كارشون و سرگذشت زندگيشون و بخصوص انگيزه هاشون ميگن كه آدم لذت ميبره كه واو ...) و تبليغات به اين سمت كشيده ميشيم كه موضوع برامون تحت عنوان هنر .. فرهنگ و ايده ... مطرح ميشه اما تمام اينها براي اينه كه ما كماكان در بازار بمونيم و آلبوم بخريم و كنسرت بريم و پول خرج كنيم تا اين بيزنس زنده بمونه...
.
اينهمه روابط غيراخلاقي-فساد - اعتياد شديد به مواد مخدر-دروغ-سوء استفاده و هزار ويك عنوان ديگه كه در دنياي حرفه اي موسيقي چه در ايران و چه خارج شاهد هستيم ناشي از همينه كه موضوع هنر و فرهنگ ابدا مطرح نيست و اين تنها يك ابزاره و مفاهيمي همچون: عشق يا نفرت- تنهايي و جنگ -اعتراض و سبك و موسيقي و غيره تنها يك عنوان تبليغي براي يك فعاليت اقتصادي است كه در قالب يك فرم هنري انجام ميشه.
اگر واقعا اين بود اگر واقعا هنر وجود داشت يعني چيزي كه براي تعالي بشر آفريده شده و بايد بشر رو رشد بده پس چرا در عمل هميشه برعكس اينه؟ بخصوص در مورد هنرمندان سبكهاي راك و متال با اون سبك زندگيشون كه ديگه نياز به گفتن نداره و همه ميدونيم.
.
متال يك محصول جديد در بازار موسيقي بود كه پس از ابداع سازي به نام گيتار الكتريك و ظهور صنعت آمپليفيكيشن و ديستورشن توسط اشخاصي كه هميشه به دنبال توليد و ارائه محصولي جديد به بازار موسيقي بودن (ما در هر سبكي بهشون ميگيم هنرمندان و گروه هاي موسيقي نوآور و پيشگام) بوجود اومد... پس طبيعيه كه اين محصول هم مثل هر جنس كه در بازار ميبينيم (مثلا بازار تلويزيون و ال سي دي و ال اي دي و... الي آخر) روزهاي پر طرفدار و پر شور و نشاط و به تبع اون روزهايي كم فروغ و از رونق افتاده داشته باشه
.
يك واژه هست كه خيلي دوستش دارم: Genuine Inspiration اصلنم دوس ندارم ترجمشو بنويسم چون انگليسيش خيلي گوياتر و قشنگتره
تا وقتي چيزي در زندگي آدم Genuine نباشه محكوم به زواله.. هنر به خودي خود اينگونه است اما براي عرضه شدن نياز به ورود به بازار موسيقي (Music Business) داره و بعد از اون ديگه هنر نيست بلكه وارد حوزه صنعت و تجارت ميشه و بايد از قوانين و مقررات حاكم بر صنعت و تجارت پيروي كنه (مثل بررسي سود و زيان- رقابت-بازاريابي و جذب مشتري و غيره و غيره) ميدونيم كه شما وقتي وارد يك رودخانه ميشيد ناگزير از ادامه جريان رودخانه هستيدو ميدونيم و بارها ديديم كه اشكال مختلف موسيقي و موزيسين ها كه ميان و ميرن و اين راه و مسير ادامه داره

خیلی ممنون از پاسختون و شرکت در بحث دوست عزیز!

قبل از هر چیز یه نکته هست که فکر میکنم نیاز به ذکر شدن داره. اگه همون پست اول بنده رو خونده باشید میبینید که من اسمی از متال به صورت تنها فرم موسیقی ای که میخوام بهش بپردازم نیاوردم، بلکه لفظ „موسیقی متعهد و اعتراضی” رو استفاده کردم، که از اونجا که یک مفهوم رو دنبال میکنه میتونه در هر سبکی قرار بگیره.

راستش رو بگم، من توی این بحث کاملأ دارم به موسیقی به صورت ابزاری نگاه می کنم. به عنوان یک ابزار برای بهبود وضعیت انسان ها در سرتاسر دنیا، یعنی قادر ساختن افراد (مخاطبان موسیقی) برای تأثیرگذاری روی محیط اطرافشون، که حالا این تأثیر میتونه... ، بحث های روشنفکری باشه، حتی... چیزی که مد نظرمه مثل تأثیریه که ادبیات تونسته روی تاریخ مدرن داشته باشه. به صوری که هیچ حرکت بزرگی نبوده که یک یا چند نویسنده با نوشتن رمان و مقاله سردمدارش نباشن. سوالی که من مطرح کردم همینه، که چرا موسیقی این کار رو نتونسته انجام بده، و اگر دلیلش رو پیدا کردیم، آیا میتونیم بگیم که پتانسیلش رو داره یا نه؟

یک نکته ی خوبی رو شما مطرح کردید. موسیقی امروز تجاری شده. یعنی که هر کسی که میخواد توی این زمینه فعالیت کنه باید به Record Company های بزرگ بره و با اونها قرارداد ببنده، و در نتیجه در خیلی از موقعیت ها نظر اون شخص سرمایه دار در موسیقیشون تأثیر میذاره. تأثبر دومش اینه، که اگه این گروه میخواد پیامش رو (که فرض رو بر این میگیریم که پیام و هدفی دارن) به مخاطب هاش برسونه، نیاز داره که اونها آلبوم هاش رو „بخرن”. یعنی حرکتی که خودش مستقیمأ به سیستم سرمایه داری کمک میکنه، و وجهه ی یک کالا رو به اون آلبوم میده، که این خودش باعث به وجود اودن نگاه سرگرمی وار به این موضوع میشه. این خودش تضاد بزرگیه! برای مثال همین چند وقت پیش راجز واترز کنسرت The Wall معروفش رو در ترکیه برگزار کرد. این کنسرت، و این آلبوم دارای بالاترین کیفیت های اعتراضی ای هست که در تاریخ موسیقی دیده شده. ولی تضاد اصلی اینجاست که برای دیدن این کیفیت ها، مخاطب باید مبلغ هنگفتی رو پرداخت کنه! یعنی در همون حرکت اول اعتراض خودش رو نفی میکنه.

حالا، اگر ما این روش تجاری پخش موسیقی رو کنار بذاریم، و بیگم که مخاطب هامون رو از طریق دیگه ای به دست میاریم، میرسیم به موسیقی زیرزمینی، که همیشه اون رو در کشورهای جهان سوم شاهدیم. و سوال همینجا پیش میاد، که موسیقی زیرزمینی چقدر میتونه روی افکار عمومی یک جامعه تإثیر بذاره؟ نمونه اش رو توی همین ایران خودمون داریم الان، که راک و متالمون زیرزمینی هست، و میتونیم ببینیم که اقبال زیادی نداشته. و اثرهای موسیقی ای هم که تونستن جایی بین مخاطب ها پیدا کنن با استفاده از محیط و تأثیرات خارجی بوده (مثلأ شاهین نجفی، که با استفاده از تابوشکنی و اعتراض مستقیم خشن، تونست نظر مخاطب رو البته از لحاظ منفی جلب کنه) که البته فاکتور های زیادی درش تإثیرگذار بودن، ولی پرداخت به همشون بحث مفصل تری نیاز داره. (و البته رپ هم زیرزمینی بود، ولی به دلیل رو آوردنش به مفاهیم سطحی و عامه پسند تونست که خودش رو Mainstream تر بکنه، یعنی تقریبأ جنبه ی اعتراضی ای در رپ همه گیر امروزی وجود نداره).

حس میکنم باز هم نیاز هست که روی این نکته تأکید کنم، که من تمرکزم توی این بحث اصلأ بر روی „Metal” نیست، و اگر هم مثالی ازش آوردم و یا اسمی ازش اومد به این دلیل هست که نسبت به خیلی دیگه از سبک های موسیقی کمتر به عامه پسند بودن نزدیک شده و به همین دلیل پتانسیل بالاتری برای تأثیرگذاری روی مخاطب عام داره (توجه کنید که من منظورم پتانسیل های جامعه شناختی متال هست، نه موسیقیایی. اینکه ساختار موسیقیایی متال میتونه مخاطبی رو جذب کنه یا نه یک بحث دیگه ست).

[emocean9]

حالا، اگر ما این روش تجاری پخش موسیقی رو کنار بذاریم، و بیگم که مخاطب هامون رو از طریق دیگه ای به دست میاریم، میرسیم به موسیقی زیرزمینی، که همیشه اون رو در کشورهای جهان سوم شاهدیم. و سوال همینجا پیش میاد، که موسیقی زیرزمینی چقدر میتونه روی افکار عمومی یک جامعه تإثیر بذاره؟ نمونه اش رو توی همین ایران خودمون داریم الان، که راک و متالمون زیرزمینی هست، و میتونیم ببینیم که اقبال زیادی نداشته.
.

درسته .. برعکس پاپ زیرزمینی که موفق ترین پاپ های حال حاظر :چاووشی-یگانه-صادقی از پاپ زیرزمینی ظهور کردن و موافقم که موسیقی زیرزمینی چون انگیزه های مالی توش کمتره و آزادتر و رها از قالب هاس هم خیلی دلنشین و هم خیلی دوست داشتنی تره.. اما راک و متال زیرزمینی موفق نشد چون اساسا مال ما نیست ریشه هاش یه جای دیگه است... مثل این میمونه که بی بی کینگ بخواد سالارعقیلی کاور کنه! نمیشه در نمیاد... گشتیم نبود نگردین نیست.. خیلی هم گروه هایی هستن که دارن زور میزنن چه روی زمین چه زیر زمین... لیریک فارسی میزارن انگلیسی میزنن... نمیشه آقا نمیشه مال ما نیست... امثال من هم که خورد پس گردنمون و نمیدونم چرا از اون اول شیفته کلپتون و گیلمور شدیم (زمانی که همه چی غیر مجاز بود سال 1370 رو میگم) همیشه توی این تعارض موندیم... داریم دنبال چیزی میریم که توی ریشه هامون نیست.. ما که از خاک حافظ و مولوی هستیم ولی تمام نوجوونیمون رو با پینک فلوید زندگی کردیم.. این چیزی جز تضاد و دوگانگی نیست... شاید بهتره که راک و متال ایرانی رو ببوسیم و بی خیال زیرزمین ها بشیم که جز تنهایی و تضاد چیزی به یادگار نداشت.
.
کمند صید بهرامی بیفکن جام می بردار
که من پیمودم این صحرا نه بهرام است و نه گورش

[Scourge]

حالا، اگر ما این روش تجاری پخش موسیقی رو کنار بذاریم، و بیگم که مخاطب هامون رو از طریق دیگه ای به دست میاریم، میرسیم به موسیقی زیرزمینی، که همیشه اون رو در کشورهای جهان سوم شاهدیم. و سوال همینجا پیش میاد، که موسیقی زیرزمینی چقدر میتونه روی افکار عمومی یک جامعه تإثیر بذاره؟ نمونه اش رو توی همین ایران خودمون داریم الان، که راک و متالمون زیرزمینی هست، و میتونیم ببینیم که اقبال زیادی نداشته.
.

درسته .. برعکس پاپ زیرزمینی که موفق ترین پاپ های حال حاظر :چاووشی-یگانه-صادقی از پاپ زیرزمینی ظهور کردن و موافقم که موسیقی زیرزمینی چون انگیزه های مالی توش کمتره و آزادتر و رها از قالب هاس هم خیلی دلنشین و هم خیلی دوست داشتنی تره.. اما راک و متال زیرزمینی موفق نشد چون اساسا مال ما نیست ریشه هاش یه جای دیگه است... مثل این میمونه که بی بی کینگ بخواد سالارعقیلی کاور کنه! نمیشه در نمیاد... گشتیم نبود نگردین نیست.. خیلی هم گروه هایی هستن که دارن زور میزنن چه روی زمین چه زیر زمین... لیریک فارسی میزارن انگلیسی میزنن... نمیشه آقا نمیشه مال ما نیست... امثال من هم که خورد پس گردنمون و نمیدونم چرا از اون اول شیفته کلپتون و گیلمور شدیم (زمانی که همه چی غیر مجاز بود سال 1370 رو میگم) همیشه توی این تعارض موندیم... داریم دنبال چیزی میریم که توی ریشه هامون نیست.. ما که از خاک حافظ و مولوی هستیم ولی تمام نوجوونیمون رو با پینک فلوید زندگی کردیم.. این چیزی جز تضاد و دوگانگی نیست... شاید بهتره که راک و متال ایرانی رو ببوسیم و بی خیال زیرزمین ها بشیم که جز تنهایی و تضاد چیزی به یادگار نداشت.
.
کمند صید بهرامی بیفکن جام می بردار
که من پیمودم این صحرا نه بهرام است و نه گورش

بله دوست عزیز، خود بنده هم بالاتر گفتم که راک و متال یک فرهنگ خارجی هست که تازه به کشور ما وارد شده و هنوز هم حتی حضم نشده، چون که ما هنوز مفهوم مدرنیته رو درست درک نکردیم، چه برسه زیرشاخه های فرهنگی که با خودش وارد کرده! ولی راهش این نیست که بگیم این فرهنگ مال ما نیست و باید کنارش گذاشت! ببینید مثال از ادبیات براتون میزنم، صادق هدایت در اصل اولین کسی بود که در تاریخ کشورمون „رمان” رو به معنای واقعیش نوشت، با کتاب „بوف کور”. در اروپا مدت زیادی بود که از به وجود آمدن مکتب سوررئالیسم میگذشت، و به پختگی کامل خودش رسیده بود تقریبأ. این آقای هدایت که خودش فرانسه تحصیل کرده بود (مهد سوررئالیسم) این تفکر رو به ادبیات ایران وارد کرد و با ترکیب داستان های فولک و فضای اون دوران تهران، و ترکیبشون با عناصر و دید سوررئال این رمان رو نوشت. و حالا پس از این همه سال کسی نیست که این رمان رو بخونه و با فضاش ارتباط برقرار نکنه، حتی جملاتی از این کتاب جزو معروفترین به قول معروف Catch Phrase های ایرانی ها شده. مثال دیگه ی این موضوع ناتورالیسم هست، که افرادی مثل صادق چوبک اون رو به فرهنگ ایرانی وارد میکنن، و معمولأ فضای داستان هاش هم جنوب تهران و فقر و بیچارگی اون قشر جامعه در اون برهه ی زمانی بوده، که برقراری ارتباط با این فضا هم کاملأ میسر میشه. خیلی از تأثیرات شعر مدرن انگلیسی و به صورت عام غرب در شاعر های معاصر خودمون رو هم میشه نام برد، که این خودش یکی از انگیزه های موجود برای به وجود اومدن شعر نو و شکستن سنت ها میشه.

این مثال ها برای این هستند که نشون بدن یک فرهنگ خارجی رو با ترکیبش با ارزش ها و فضای جامعه، میشه که به فرهنگ خودمون تبدیلش کرد. اینکه راک و متال ایرانی اقبال خوبی نداشته (که بالا هم ذکر کردم که عوامل زیادی درش دخیلن) دلایل زیادی داره، یکی اینکه کسایی که در این زمینه فعالیت میکنن معمولأ از قشر های معمول جامعه جدا هستن، جزء قشرهای متوسط به بالا هستن معمولأ، و موسیقی رو به عنوان راهی برای ابراز دغدغه ها نمیبینن، یا میشه گفت دردی رو تجربه نکردن که بخوان در موسیقیشون بیانش کنن، و با محیط اطرافشون وقفش بدن. نکته ی دیگه این هست که هنوز مدت زیادی از وارد شدن این موسیقی به ایران نمیگذره، و بیشتر افراد فعال توی این زمینه از کارهای موفق جهانی تقلید میکنن. خیلی نوآوری ها میشه توی این زمینه انجام داد که شاید به دلیل ترس از شکستش خیلی ها به سراغش نمیرن. ببینید رپ هم یه کالای خارجی بود، اتفاقأ خیلی ارتباط باهاش سخت تر بود، چون از فرهنگ سیاه پوست های آمریکایی می اومد که هیچ سنخیتی با فرهنگ ایران نداشت. ولی با مقداری تغییر ساختار، و استفاده از لیریک های اجتماعی که هرکسی میتونه باهاشون ارتباط برقرار کنه، جای خودش رو بین مردم باز کرد. واقعأ نمیشه گفت که چون یک فرهنگ و یا محصولی چون زادگاهش جای دیگه ای بوده ما نمیتونیم باهاش ارتباط برقرار کنیم.

حالا ختی اگر ما این فرض رو قبول کنیم و این سبک ها رو کنار بگذاریم، روی چه سبکی میتونیم سرمایه گذاری کنیم؟ تنها انتخابی که برای ما میمونه موسیقی سنتی هست، که تاریخ بسیار کوتاهی داره و هنوز به پختگی در ساختار خودش نرسیده، موسیقی ای که از دل خفقان و سرکوب بیرون میاد، نمیتونه توی همین چندسال به موسیقی مردمی و اعتراضی تبدیل بشه. تازه در این چندسال داره کارهای نو و جدیدی درش انجام میشه که اون هم در ساختار موسیقیایی هست و نه مفهومی. ما طبیعتأ توی این وضعیت موسیقی ای که کشورمون داره انتخاب زیادی نداریم. اگر موسیقی سنتی وافعأ تأثیرگذار بود برای خودش مخاطب هایی بجز مخاطب های خاص پیدا می کرد. کسی هم راک و متال رو به عنوان ساختارهای برتر نمیدونه، ولی توی این وضعیت انتخاب های ما چی میتونن باشن؟ ما همونطور که توی ادبیات و هنرهای دیگه از دنیای بیرون تأثیر میگیریم باید توی موسیقی این کار رو بکنیم، ترکیب کنیم و سبک خودمون رو به وجود بیاریم. درسته که ماهیت تضادگونه ای داره، ولی در طول تاریخ خیلی از این تضاد ها به فرهنگ تبدیل شدن، و نمیشه ازش کنار کشید.

[FMETAL]

حالا، اگر ما این روش تجاری پخش موسیقی رو کنار بذاریم، و بیگم که مخاطب هامون رو از طریق دیگه ای به دست میاریم، میرسیم به موسیقی زیرزمینی، که همیشه اون رو در کشورهای جهان سوم شاهدیم. و سوال همینجا پیش میاد، که موسیقی زیرزمینی چقدر میتونه روی افکار عمومی یک جامعه تإثیر بذاره؟ نمونه اش رو توی همین ایران خودمون داریم الان، که راک و متالمون زیرزمینی هست، و میتونیم ببینیم که اقبال زیادی نداشته.
.

درسته .. برعکس پاپ زیرزمینی که موفق ترین پاپ های حال حاظر :چاووشی-یگانه-صادقی از پاپ زیرزمینی ظهور کردن و موافقم که موسیقی زیرزمینی چون انگیزه های مالی توش کمتره و آزادتر و رها از قالب هاس هم خیلی دلنشین و هم خیلی دوست داشتنی تره.. اما راک و متال زیرزمینی موفق نشد چون اساسا مال ما نیست ریشه هاش یه جای دیگه است... مثل این میمونه که بی بی کینگ بخواد سالارعقیلی کاور کنه! نمیشه در نمیاد... گشتیم نبود نگردین نیست.. خیلی هم گروه هایی هستن که دارن زور میزنن چه روی زمین چه زیر زمین... لیریک فارسی میزارن انگلیسی میزنن... نمیشه آقا نمیشه مال ما نیست... امثال من هم که خورد پس گردنمون و نمیدونم چرا از اون اول شیفته کلپتون و گیلمور شدیم (زمانی که همه چی غیر مجاز بود سال 1370 رو میگم) همیشه توی این تعارض موندیم... داریم دنبال چیزی میریم که توی ریشه هامون نیست.. ما که از خاک حافظ و مولوی هستیم ولی تمام نوجوونیمون رو با پینک فلوید زندگی کردیم.. این چیزی جز تضاد و دوگانگی نیست... شاید بهتره که راک و متال ایرانی رو ببوسیم و بی خیال زیرزمین ها بشیم که جز تنهایی و تضاد چیزی به یادگار نداشت.
.
کمند صید بهرامی بیفکن جام می بردار
که من پیمودم این صحرا نه بهرام است و نه گورش

نمیدونم، فکر می‌کنم در رابطه با اینکه چون این سبک مال ما نیست و باید ببوسیم بذاریمش کنار، نوشته ات یکمی Harsh ه. پاپ هم مال ما نیست. ولی‌ اینجا جا افتاده چون از رادیو تلویزیون داخلی‌ و خارجی‌ دارن بخوردمون میدن. نحوه „درک” مون از موسیقی‌ هم اشتباهه. شیش و هشت خالتور رو اول بجای پاپ دادن بخوردمون که یکمی „ترقص” بفرماییم. خوشمون اومد. بعد یه چیزی در آوردن به اسم پاپ که خوب بی‌ انصافی نباشه، به پاپ شبیه. ولی‌ کامل نیست. چون اشتباهاتی از لحاظ درک سبک هم داریم. (یکی‌ از اشتباهتی که من رو دیوونه کرده و متأسفانه تو همین فروم هم دیده میشه، کلمه „گیتار پاپ” هستش! بابا یه همچین چیزی وجود خارجی‌ نداره!!!). ولی‌ خوب ما استفاده می‌کنیم چون „فکر می‌کنیم” درسته. متأسفانه ما اگه درمورد یه چیزی فکر کنیم و به نتیجه نرسیم، اونموقع واسه خودمون یه چیزی اختراع میکنیم!!! طرف رو رفتن ازش پرسیدن شما گیتار چی‌ میزنی‌؟ دیده چی‌ بگه‌؟ فلامینکو که نیست چون داره با مضراب میزنه. کلاسیک هم نیست چون داره شماعی زاده میزنه! راک و متال و بلوز و جاز هم نیست چون داره شماعی زاده میزنه!!! جواب داده دارم „پاپ” میزنم!!! اون طرف هم چون چیزی از موسیقی‌ بجز تکون دادن بخش میانی بدنش به این ور و اونور نمیدونسته گفته „OH MY GOD!!! POP GUITAR!!! WOW”... اینچنین شده که گیتار پاپ بین مردم جا باز کرده (و متأسفانه تو این فروم هم برای خودش یه بخش داره). فکر کنم درواقع میشه کسی که فقط „چارتا آکورد” پشت سر هم بزنه!!! در رابطه با Rock و Metal و Blues و Jazz هم همین‌طوره. هنوز به یک درک درست از عوامل، و نحوه بکار گیری اون عوامل برای ساخت و نواختن یه آهنگ تو این سبک ها، نرسیدیم (البته به استثنأ ۱۰ درصد موزیسینها). اینکه به چه زبونی روی این سبک خونده بشه، واقعاً مهم نیست. شما میزان بندی، و گام آهنگ رو رعایت کنی‌، حله. فقط باید خواننده، خواننده باشه که بتونه „تلفظ” ‌های فارسی‌ رو روی اون سیستم پیاده کنه. از اتفاق یه کلیپ از یه گروه ایرانی دیدم (اسمشون رو نمیدونم. همونی که مثلا تو یه کویر دارن میزنن. سه نفر هم هست گروهشون) ، خیلی‌ کار شسته رفته‌ای بود. خوب این رو نمیشه گفت چون داره „فارسی” می‌خونه ولش کنیم. نه بنظر من اتفاقا باید پرورشش داد. تو سبک‌های Metal و Rock و اینا درسته که صدای خواننده مهمه، ولی‌ اگه صدای طرف خوب نبود حداقل کارش رو که میشه شنید؟ من اصلا خوانندگی نکردم (بصورت حرفه‌ای) حتی یک جلسه کلاس هم بر نداشتم. همین گیتار رو درست بزنم هنر کردم. وقتی‌ نمونه کارهام رو گذاشتم، حداقل ۵۰ درصد کامنت‌ها در رابطه با صدام بود که از ته چاه درمیاد. خوب این یعنی‌ اینکه کسی‌ که گوش کرده به نیت گوش کردن به یه کار متفاوت (حتی اگه طرف Rocker نبوده) ، گوش نکرده و انتظارش این بوده که طرف „حتما” صدای خوبی‌ داشته باشه! صرف نظر از اینکه آیا داره حداقل تو این سبک درست میزنه؟ یعنی‌ من انقدر خوب گیتار میزنم که کسی‌ نتونسته یه „انتقاد” از گیتار زدن من بکنه؟ خودم که فکر نمیکنم. یکی از نمونه کارهام ۵۰ نفر بازدید کننده داشته، ۱۵ نفر خوششون اومده که دستشون درد نکنه. من به تعداد Like‌ها کار ندارم. ابدا. اتفاقا مشکلم با اون ۳۵ نفری هست که از کار خوششون نیومده، ولی‌ حتی یه کامنت هم نگذاشتن که مثلا „مرتیکه این چه مزخرفی بود؟”. وقتی‌ „تک” صدایی پیش بیاد، „پیشرفت” غیبش میزنه. اون‌وقت میشه جریانی که یکی‌ از دوستان اومد منزل ما و حرف از موسیقی‌ و متال و این چیزا شد، گفت من Kirk Hammett رو قبول ندارم (تا اینجاش چیزی نیست جز اعتقاد و سلیقه شخصیه‌) و بعد اضافه کرد „چون من از اون بهتر میزنم!!!” چشمام داشت میزد بیرون. چون این بنده خدا حتی وقتی‌ Bend میکنه روی نت فالش نیگر می‌داره Bend رو!!! پرسیدم حالا چجوری به این نتیجه رسیدی؟ گفت استادم گفته!!! (Excuse my Language... ‌ای خاک بر سر اون استاد که شاگردش رو اینجوری به بیراهه میبره!!!).

گفتم، متأسفانه ما وقتی‌ کم میاریم تو درک مسائل، واسه خودمون „فلسفه” میبافیم. البته فلسفه که نیست. بیشتر „مغلطه” و „سفسطه” است.

[Yngwie_5]

در مورد مغایرت فرهنگی متال و ایران اشاره کنم که ویلن و پیانو هم ساز های غربی هستند اما اساتید ایرانی با کوک ایرانی اونها رو وارد موسیقی سنتی کردند و الان میبینیم که توفیق زیادی هم داشته بین موسیقیدان ها و مخاطب های موسیقی سنتی.

نمیشه تمام سبک های موسیقی (و همچنین هنر و ادبیات) رو صرفا„به خاطر مغایرت فرهنگی کنار گذاشت. میشه تلفیقی کار کرد مثل کاری که گروه Orphaned Land انجام داده تو خاورمیانه و الان هم دیگه تقریبا” یه گروه شناخته شده س تو دنیای متال. اما قبول کنیم که متال یه موسیقی نوظهورـه در ایران و تازه اول راهه :) تا چند سال دیگه اگه راک و متال (تلفیقی و ...) پیشرفتی در ایران نداشت اونوقته که باید چاره اندیشی کرد.

ما همونطور که توی ادبیات و هنرهای دیگه از دنیای بیرون تأثیر میگیریم باید توی موسیقی این کار رو بکنیم، ترکیب کنیم و سبک خودمون رو به وجود بیاریم. درسته که ماهیت تضادگونه ای داره، ولی در طول تاریخ خیلی از این تضاد ها به فرهنگ تبدیل شدن، و نمیشه ازش کنار کشید.

نظر منم دقیقا" همینه.

[orache]

سلام من یک سوال داشتم این خواننده های ایرانی حالا مثل هرکی که باشه چجوری پول در میارن ؟ وقتی نه البومشون به فروش میرسه و نه کسی میخره منظورم گروه هایی هست که فروش البومشون غیر قانونیه یعنی مجوز داده نمیشه چجوری پول در میارن ؟؟

[FMETAL]

سلام من یک سوال داشتم این خواننده های ایرانی حالا مثل هرکی که باشه چجوری پول در میارن ؟ وقتی نه البومشون به فروش میرسه و نه کسی میخره منظورم گروه هایی هست که فروش البومشون غیر قانونیه یعنی مجوز داده نمیشه چجوری پول در میارن ؟؟

اصولا یه شغل دیگه دارن که درامدشون از اون راهه. اون کار هم یا در رابطه با مسائل جانبی موسیقی‌ مثل خرید و فروش ساز و تدریسه، یا یه شغل کاملا جدا از موسیقی‌.

در ثانی‌، لطفا سؤالای اینچنینی رو در تاپیک‌های عمومی‌ تر بخش Rock و Metal, و یا Jazz و Blues مطرح کنین. اینجا اگه ۱۰-۱۲ تا پست قبلی‌ رو حداقل بخونین، میبینین که یه بحث تخصصی راه افتاده که حیفه از وسط پاره بشه. مرسی‌ از همکاری تون در آینده.

[meysam-lamster]

سلام به همگی دی: دیدم بحث کمی حول محور اینکه چرا متال تو ایران جا نمیفته و اینا گفتم منم نظرمو بگم
به نظر من اصلی ترین مشکل موسیقی متال با فرهنگ عامه کشورمون بحث بیگانگی ساختار این سبک با طرز فکر و فرهنگ عمده مردم هستش ببینین برا اینکه منظورمو خوب متوجه بشین کافیه این سوالو از خودتون بپرسین که موسیقی متال اصلا برا چی به وجود اومد؟ کجا به وجود اومد؟ ریشه های فکری و دلایل و پشتوانه های فلسفی این سبک چی هستش؟ راستشو بخواین من حتی 1 درصد هم ربطی نمیبینم بین این دلایل و ریشه ها با شرایط فرهنگی اجتماعی خودمون البته این نظر شخصی منه شایدم اشتباه باشه ولی خوب منم عضوی از این جامعه هستم دیگه خوب میبینم و متوجه میشم این تضاد رو ببین رفیق اینیکه ما میگیم آره پاپم تا چند سال پیش بیگانه بود ولی حالا داره جا میفته به نظر من یه مقایسه کاملا اشتباهه که بگیم آره متالم بالاخره یه همچین سرنوشتی پیدا میکنه !!! پاپ (حالا به هر نوع خوب و مزخرفش) اگه تو ایران جا افتاده دلیلشو هممون خوب میدونیم چیه دی: ولی متال... بعید میدونم گذر زمان باعث بشه طرز فکر راک اند رولی و متالو این حرفا تو فرهنگ عامه مردم ایران راه پیدا کنه راستش از شما چه پنهون منی که مثلا چند ساله دارم متال گوش میدمو تو این سبک نوازندگیم میکنم با خیلی از طرز تفکر و فرهنگ خیلی از این گروه های متال مشکل دارم و نمیتونم قبولشون کنم که مثل اونا فکر کنم و زندگی کنم حالا دلایلش بماند از مردم خیلی خیلی عادی کشورمون با ذهنیات کاملا روزمره انتظار میره بیان بشینن پایه اجراهامون (اونم اگه اجازه بدن و مجوز و این حرفا) ماهم براشون METAL بزنیم؟
دومین دلیل به نظر من جا نیفتادن موسیقی متال با شعر فارسی هستش این حرفم شاید خیلی کلیشه ای و تکراری باشه ولی خوب ...
نمیشه دیگه آقا شعر فارسی با موزیک متال جور درنمیاد خودمونو گول نزنیم در این مورد و اینکه چرا جور درنمیاد بزرگان متال ایران زیاد توضیح دادن من نمیخوام وارد جزئیات بشم ولی به هر حال برا رفع این مشکل میایم شعر انگلیسی رو آهنگامون میذاریم که همین مساله باعث میشه مشکل بند اول حرفام به توان 2 بشه
در کل نظرات من شاید به ذهن خیلی ها سیاه نمایی باشه ولی به اعتقاد من موزیک متال توی ایران فقط برا موزیسین هاست (اونم از نوع متال بازشون) و نه مردم عادی به معنایی دیگر هنر برای هنر دی: :))

[meysam-lamster]

تا چند سال دیگه اگه راک و متال (تلفیقی و ...) پیشرفتی در ایران نداشت اونوقته که باید چاره اندیشی کرد.

تلفیقی یعنی چی؟ :))) تا کی میخوایم با کلمه متال 'تلفیقی' خودمونو گول بزنیم؟ رفیق متال یه پایه و بنیانی داره که تا یه حدی میشه با موسیقی های دیگه تلفیقش کرد مثال بزنم؟
قویترین و بهترین متال تلفیقی رو توی ایران گروه کهتمیان داره انجام میده (اگه آهنگ های آلبوم جدیدشون رو که به صورت سینگل گذاشتن گوش کرده باشین) که واقعا من کیف میکنم وقتی کاراشونو گوش میدم یعنی میتونم بگم اصلا در سطح ایران نیست و کارهاشون کاملا قابل مقایسه با گروه های قدر متال تو دنیا هست ولی... خوب با وجود تلفیقی بودن با فضای شرقی و ایرانی باز اگه آهنگشونو تو خونه با صدای زیاد گوش کنم خونوادم منو مستقیم راهی یه جای دیگه میکنه نه تنها خونوادم بلکه اکثر رفیقای دوروبرم که اکثر راک هم گوش میدن دی:
پس به نظر من امیدی به قضیه 'تلفیق' وجود نداره موسیقی متال 'متعلق و مال فرهنگ جامعه ما نیست'

[Scourge]

تلفیقی یعنی چی؟ :))) تا کی میخوایم با کلمه متال 'تلفیقی' خودمونو گول بزنیم؟ رفیق متال یه پایه و بنیانی داره که تا یه حدی میشه با موسیقی های دیگه تلفیقش کرد مثال بزنم؟
قویترین و بهترین متال تلفیقی رو توی ایران گروه کهتمیان داره انجام میده (اگه آهنگ های آلبوم جدیدشون رو که به صورت سینگل گذاشتن گوش کرده باشین) که واقعا من کیف میکنم وقتی کاراشونو گوش میدم یعنی میتونم بگم اصلا در سطح ایران نیست و کارهاشون کاملا قابل مقایسه با گروه های قدر متال تو دنیا هست ولی... خوب با وجود تلفیقی بودن با فضای شرقی و ایرانی باز اگه آهنگشونو تو خونه با صدای زیاد گوش کنم خونوادم منو مستقیم راهی یه جای دیگه میکنه نه تنها خونوادم بلکه اکثر رفیقای دوروبرم که اکثر راک هم گوش میدن دی:
پس به نظر من امیدی به قضیه 'تلفیق' وجود نداره موسیقی متال 'متعلق و مال فرهنگ جامعه ما نیست'

میثم جان اتفاقأ حرف شما سیاه نمایی نیست و در خیلی جهات این اشکال ها به متالی و راکی که توی ایران کار میشه وارده، ولی اگه ما این طرز تفکر رو کاملأ قبول کنیم، چه شکلی از موسیقی برامون باقی میمونه؟ بالاتر هم گفتم، تنها نوعی از موسیقی که میشه گفت مال خودمونه و با فرهنگ ما کاملأ سازگاره سنتی هست، که اونم پتانسیل هاش خیلی کم هستن، مخصوصأ توی این دوره ای که ما درش زندگی میکنیم. و اینکه افراد بسیار زیادی از قشر جوون ما هستن که نمیتونن با موسیقی سنتی و حال و هوای عرفانیش رابطه برقرار کنن! با این وضعیت تکلیف ما چی میتونه باشه؟ یعنی اینقدر هویتمون رو از دست دادیم؟

ببینید اهمیت این بحث دقیقأ به هویتی که من و شما برای خودمون ساختیم برمیگرده، یعنی تلاش برای پیدا کردن یک جواب برای این سوال ها همون تلاش برای هضم همین هویت چندتکه ی خودمونه! مثل همون حرفی که آقای Emocean بالاتر زدن. ما از بچگی و نوجوونی راک و متال گوش دادیم و با پینک فلوید و متالیکا و اینجور چیزا بزرگ شدیم، بجای اینکه تار شهناز گوش بدیم سولوهای دیوید گیلمور رو گوش کردیم! با این وضعیت جایگاه ما توی این جامعه کجاست؟ اگه بخوایم خودمون رو کاملأ بیگانه فرض کنیم که یه بحث دیگه ست! ولی اگه این هویت خودمون رو مذموم نمیدونیم باید سعی ای برای نهادینه کردنش و یه جایی براش توی این جامعه پیدا کردن بکنیم! همه اش یک سعی برای شناخت خودمونه، که آیا این علایق و چیزهایی که براش تلاش میکنیم ثمره ای خواهند داشت، یا علاوه بر اتلاف وقت به فرهنگ جامعه مون هم آسیب میزنه؟

[Yngwie_5]

تلفیقی یعنی چی؟ :))) تا کی میخوایم با کلمه متال 'تلفیقی' خودمونو گول بزنیم؟ رفیق متال یه پایه و بنیانی داره که تا یه حدی میشه با موسیقی های دیگه تلفیقش کرد مثال بزنم؟
قویترین و بهترین متال تلفیقی رو توی ایران گروه کهتمیان داره انجام میده (اگه آهنگ های آلبوم جدیدشون رو که به صورت سینگل گذاشتن گوش کرده باشین) که واقعا من کیف میکنم وقتی کاراشونو گوش میدم یعنی میتونم بگم اصلا در سطح ایران نیست و کارهاشون کاملا قابل مقایسه با گروه های قدر متال تو دنیا هست ولی... خوب با وجود تلفیقی بودن با فضای شرقی و ایرانی باز اگه آهنگشونو تو خونه با صدای زیاد گوش کنم خونوادم منو مستقیم راهی یه جای دیگه میکنه نه تنها خونوادم بلکه اکثر رفیقای دوروبرم که اکثر راک هم گوش میدن دی:
پس به نظر من امیدی به قضیه 'تلفیق' وجود نداره موسیقی متال 'متعلق و مال فرهنگ جامعه ما نیست'

ببین ما متال ایرانی ای میخوایم که خود موزیسین ها و متال هد های ایرانی رو راضی کنه حالا طرفدارای سبکهای دیگه پیشکش اصلا" همین کهتمیان که خودت گفتی... خیلی خوب با مخاطب بازی میکنه (آهنگ Amen خیلی درست و حسابی بود) مشکل اصلی گروه ها تو ایران نفهمیدن متاله. ما اگه ریشه رو نشناسیم و آهنگسازی بلد نباشیم،متال تلفیقی و غیر تلفیقی مون (یعنی آمریکایی آمریکایی!) هم مشکل پیدا میکنه.

[meysam-lamster]

میثم جان اتفاقأ حرف شما سیاه نمایی نیست و در خیلی جهات این اشکال ها به متالی و راکی که توی ایران کار میشه وارده، ولی اگه ما این طرز تفکر رو کاملأ قبول کنیم، چه شکلی از موسیقی برامون باقی میمونه؟ بالاتر هم گفتم، تنها نوعی از موسیقی که میشه گفت مال خودمونه و با فرهنگ ما کاملأ سازگاره سنتی هست، که اونم پتانسیل هاش خیلی کم هستن، مخصوصأ توی این دوره ای که ما درش زندگی میکنیم. و اینکه افراد بسیار زیادی از قشر جوون ما هستن که نمیتونن با موسیقی سنتی و حال و هوای عرفانیش رابطه برقرار کنن! با این وضعیت تکلیف ما چی میتونه باشه؟ یعنی اینقدر هویتمون رو از دست دادیم؟

ببینید اهمیت این بحث دقیقأ به هویتی که من و شما برای خودمون ساختیم برمیگرده، یعنی تلاش برای پیدا کردن یک جواب برای این سوال ها همون تلاش برای هضم همین هویت چندتکه ی خودمونه! مثل همون حرفی که آقای Emocean بالاتر زدن. ما از بچگی و نوجوونی راک و متال گوش دادیم و با پینک فلوید و متالیکا و اینجور چیزا بزرگ شدیم، بجای اینکه تار شهناز گوش بدیم سولوهای دیوید گیلمور رو گوش کردیم! با این وضعیت جایگاه ما توی این جامعه کجاست؟ اگه بخوایم خودمون رو کاملأ بیگانه فرض کنیم که یه بحث دیگه ست! ولی اگه این هویت خودمون رو مضمون نمیدونیم باید سعی ای برای نهادینه کردنش و یه جایی براش توی این جامعه پیدا کردن بکنیم! همه اش یک سعی برای شناخت خودمونه، که آیا این علایق و چیزهایی که براش تلاش میکنیم ثمره ای خواهند داشت، یا علاوه بر اتلاف وقت به فرهنگ جامعه مون هم آسیب میزنه؟

Scourge عزیز میتونیم این واقعیت رو کاملا قبول کنیم ولی در عین حال وضعیت و شرایط رو زیاد فلسفیش نکنیم و به سبکی از موسیقی که آروممون میکنه و خوشمون میاد ازش گوش کنیم به همین راحتی :) قبول کردن این واقعیت لزوما به این معنی نیست که خوب حالا بیاین متالو ببوسیم بزاریم کنار از فردا سنتی گوش بدیم بلکه قبول کردن واقعیت تو این مورد به این معنیه که خودمونو بتونیم از یک سری فرایندها و حرف های خسته کننده و تکراری دور نگه داریم و از موسیقی که ازش خوشمون میاد لذت ببریم و اگه خواستیم نوازندگی هم انجام بدیم مشکل هویت ما خیلی عمیق تر از این حرفاست رفیق کار ماها و نسل ما از هویت گذشته ما اکثرا الان تو فاز شرم آور 'گذر حیات به هر نحو' هستیم .