0
هرکی بگه من دوس ندارم معرفی و شناس بشه الکی گفته... این یه غریزه انسانیه.. وهمه نوازندگان درنوجوانی دردورنمای وتصویرذهنیشون خودشون رو روی صحنه میبینن.. ولی هرکی بعداز یادگیری ساز درحد معمولی.. وحتی پیشرفته.. بخاطربهونه های چون.. (. ازدواج... کی میفهمه؟پول توش نیست. ومال جوونی بود...) سازرو رهاکنه بایدبدونه ازاول هنرمند نما بوده... نه یک هنرمند... هنرمند ونوازنه واقعی بخاطر نیازبه جواب گرفتن سئوالات تکنیکی... شنوایی.. وکسب تجربه در لمس بهتر دائما درحال التهابه.. ونصف شب هم اگه چالشی ذهنشو اشغال کنه ازخواب پامیشه وساز میزنه... تاجوابشو چه ازلحاظ تکنیکی... هارمونی.. شنیداری.. ب یره... وحتی از چیزهایی که واسه عوام جلب توجه کننده و هدفه میگذره تا به هدفش که ساز درست نواختنه برسه..
پاسخ با نقل قول
علاقه مندي ها (Bookmarks)