مشاعره

[danesh72]

نــه خــرابــات خــیــک و کــاســه و مـی
نـــه خــرابــات چــنــگ و بــربــط و نــی
آن خـــــرابـــــاتـــــهـــ ـای بــــی ره و رو
بـــر خـــرابـــاتـــیـــان گـــم شـــده پــی
گـــر در آن کـــوچـــه بـــاریـــابـــی تـــو
کــی از آن کــوچــه بــاز گــردی، کــی؟

[navid_bikas71]

یارب چها به به سینه ی این خاکدان در است
کس نیست واقف اینهمه راز نهفته را

شهریار - داغ لاله

[danesh72]

اوحـــدی بـــا کـــســـی نـــمـــی‌گـــویــد
نــام آن بــت، کـه نـازکـش خـویـیـسـت
چــون ازو نــیــســت مــی‌شـوم هـر دم
تــا ز هــســتــی مــن ســر مــویــیــســت

[mahgam]

تا خیال دلکشت گل ریخت در آغوش چشم
صد بهارم نقش زد بر پرده ی گل پوش چشم
مردم بیگانه را یارای دیدار تو نیست
خفته ای چون روشنایی گرچه در آغوش چشم

[danesh72]

مـن بـه یـقـیـنـم کـه جـزو نیست هیچ
تــا تــو نـگـویـی: بـه گـمـان دیـده‌ام
یـــار مـــرا دوش نـــهــان رخ نــمــود
فــاش کــنــم هـرچـه نـهـان دیـده‌ام

[morteza3164]

منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا

وز هر دو نام ماند چو سیمرغ و کیمیا

[danesh72]

ای مـن هـمـه بد کرده و دیده ز تو نیک
بـد گـفـتـه هـمه عمر و شنیده ز تو نیک
حـد بـدی و غـایـت نـیـکـی ایـن اسـت
کز من به تو بد به من رسیده ز تو نیک

[mahgam]

کبود شد فلک از رشک سربلندی من
که عشق سرو بلند تو ساخت پست مرا
بدین امید که یک لحظه با تو بنشینم
هزار ناوک حسرت به دل نشست مرا

[danesh72]

ای اهـل شـهـر ازیـن پـس مـن تـرک خـانه گفتم
کـــز نـــالــه‌هــای زارم زحــمــت بــود شــمــا را

[mahgam]

این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست
نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست

[navid_bikas71]

تو صاحب خرمنی و من گدایی خوشه چین اما
به انعام تو شایستن نه حد هر گدا حافظ

شهریار - خداحافظ

[danesh72]

ظالم بمرد و قاعدهٔ زشت از او بماند

عادل برفت و نام نکو یادگار کرد

[navid_bikas71]

دور از لب شیرین تو چون شمع سیه روز
خوش آتش و آبی به هم آمیخته بودیم

شهریار - من و ما

[radman1376]

موشکافیها در آن اندام زیبا کرده ام
تا کمـر را از میان زلـف پیـدا کرده ام

[morteza3164]

معشوق یکی عشق یکی عاشق یک

این هر دو یکی و در یکی نبود شک


یک ذات و صفات صد هزارش می دان

یک صد باشد به اعتباری صد یک

[mahgam]

کم‌کم زمانه داشت به هم می‌رساندمان

در کوچه ساز و تمبک و کِل بود و ما دو تا

تا آفتاب زد همه جا تار شد برام

دنیا چه‌قدر سرد و کسل بود و ما دو تا

از خواب می‌پریم که این ماجرا فقط

یک آرزوی مانده به دِل بود و ما دو تا