مشاعره

[mahgam]

یکدم مرا به گوشۀ راحت مرا رها مکن

با من تلاش کن که بدانم نمرده ام!

ای سرنوشت مرد نبردت منم بیا !

زخمی دگر بزن که نیافتاده ام هنوز.

[danesh72]

زلف تو از آن دم که دلم بربودست
از زیـر کـلـه روی به کس ننمودست
مـانـا بـه حـکایت از لبت بشنودست
کـز جـمـلـهٔ عاشقان چشمت بودست

[angelmalfoy]

تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

[danesh72]

تــا خــرمــن آز را دلــت پــیــمـانـه‌سـت
نـزدیـک تـو جـز حـدیث نان افسانه‌ست
خوش‌باش که یک نیمه مرا در خانه‌ست
در سـنـبـلـهٔ سـپـهـر اگـر یـک دانـه‌سـت

[radman1376]

تـمنـای وصـالم نـیـست عـشـق مـن مـگیر از من

بـه دردت خـو گـرفـتـم نـیـسـتـم در بند درمانـت

«استاد شهریار»

[danesh72]

تــاب رخ یــار مــن نــداری ای گــل
جامه چه دری رنگ چه آری ای گل
سودت نکند تا که به خواری ای گل
از بــار خــجــل فـرو نـیـاری ای گـل

[mahgam]

دلرباي آب، شاد و شرمناك،

عشقبازي مي كند با جان خاك !

خاك خشك تشنه دريا پرست،

زير بازي هاي باران مست مست !

اين رود از هوش و آن آيد به هوش،

شاخه دست افشان و ريشه باده نوش !

[danesh72]

شـاهـا بـه خـدایـی کـه ترا بگزیدست
گـر مـلـک چـو تو خدایگانی دیدست
الـا تـو که بودست که صد باره جهان
روزان بگرفتست و شبان بخشیدست

[mahgam]

تلخـــی وصل ندارد کـــم از اندوه فراق

شادی بلبل از آنست که بو کرد و نچید

مقصد آنگونه که گفتند به ما ، روشن نیست

دوستان نیمـــه ی راهید اگــــر ، برگردید!

[radman1376]

دوش در خـواب مـن آن لالـه عـذار آمـده بود

شاهـد عـشق و شـبابم بـه کـنار آمـده بـود

«استاد شهریار»

[amirhos72]

دوش وقت سحر قصه ی گیسوی تو بود
تا دل شب سخن از سلسله ی موی تو بود

[danesh72]

دل مـی‌رود و دیـده نـمـی‌شـایـد دوخت
چـون زهـد نـبـاشـد نتوان زرق فروخت
پــروانـهٔ مـسـتـمـنـد را شـمـع نـسـوخـت
آن سوخت که شمع را چنین می‌افروخت

[mahgam]

تو را که چون جگر غنچه جان گل رنگ است

به جمع جامه سپیدان دل سیاه مرو

به زیر خرقه ی رنگین چه دام ها دارند

تو مرغ زیرکی ای جان به خانقاه مرو

[danesh72]

وه وه که قیامتست این قامت راست
با سرو نباشد این لطافت که تراست
شـایـد کـه تـو دیگر به زیارت نروی
تـا مـرده نـگوید که قیامت برخاست


سعدي

[radman1376]

تو که یک گوشه ی چشمت غم عالم ببرد

حیف باشـد که تو بـاشـی و مـرا غـم ببـرد

[danesh72]

در چـشـم مـن آمـد آن سـهی سرو بلند
بـربـود دلـم ز دسـت و در پـای افـکـند
ایـن دیـدهٔ شـوخ مـی‌بـرد دل بـه کـمند
خواهی که به کس دل ندهی دیده ببند