مشاعره

[mahgam]

شب که می آمد به خوابم گود می افتاد آغوشم

ماهِ من بر گونه اش وقتی که می خندید „چال” ی داشت

گوشه ای تا صبح حالِ „منزوی” را بغض می کردیم

بی هوا باران که می آمد برایم دستمالی داشت

„زندگی می گفت:باید زیست... باید زیست”*... اما آه...

آخرین آغوشمان در باد... بغضی داشت... حالی داشت...!

[danesh72]

تـا کـی ز مـیان؟ کناره سویی گیریم
برخیز که راه جست و جویی گیریم
در سـایـهٔ زهـد سرد بودن تا چند؟
وقـتـسـت کـه آفـتـاب رویـی گـیـریم

[mahgam]

مپرسيد، اي سبكباران! مپرسيد
كه اين ديوانه ي از خود به در كيست؟

چه گويم! از كه گويم! با كه گويم!
كه اين ديوانه را از خود خبر نيست

[danesh72]

تا با خودی، ای خواجه، خدا چون گردی؟
بــیــگــانــه سـرشـتـی آشـنـا چـون گـردی؟
جــز ســایــهٔ خــویــشــتــن نــمـی‌بـیـنـی تـو
ای سـایـه، ز خـورشـیـد جـدا چون گردی؟

[radman1376]

یـارب کـه از دریـا دلـی خـود گـوهـر یـکـتـا شوی

ای اشـک چــشــم آسـمــان در دامـن دریـا بـیـا

«استاد شهریار»

[danesh72]

آه ای همیشه مست، ببین حال ما مرو
لختی درنگ کن، ز چه بشتاب میروی؟
یادش بخیر، آن همه ره همسفر شدیم
اینک چه شد که این همه بی تاب می روی؟
چون می روی جوانی ما با تو می رود
ما پیر می شویم و تو شاداب می روی
ما مانده ایم و یاد تو و نغمه های تو
غم می زند به ساز تو مضراب، می روی

[mahgam]

یک عمر غمت خوردم تا در برت آوردم

گر جان بدهند ای غم از من نستانندت

گر دست بیفشانند بر سایه، نمی دانند

جان تو که ارزانی گر جان بفشانندت

[danesh72]

تـا دسـت امـیـد مـا شـکـستیم ز دوست
زیــر لــگــد فــراق پـسـتـیـم ز دوسـت
دشــمــن بـه دعـای شـب چـرا بـرخـیـزد
چون ما به چنین روز نشستیم ز دوست

[danesh72]

شیرینی طبع کودک را به شیرینی خوش است

اونداند هرچه شیرین ، نی خوش استخوش است

[radman1376]

تــا هــسـتـم ای رفـیـق نـدانـی کـه کـیـستـم

روزی ســراغ وقــت مــن آئــی کــه نــیـسـتـم

«استاد شهریار»

[danesh72]

مـی‌آمـد و در دیـدهٔ ما می‌نگریست
می‌رفت و دگرباره قفا می‌نگریست
يا جـلـوهٔ خویشتن خوشش می‌آمد
یا از سر مرحمت به ما می‌نگریست

[radman1376]

تـوئی آن نـوسفر سالک که هر شب شاهد توفیق

چـراغـت پـیـش پـا دارد کـه راه ایـنـجا و چـاه ایـنـجا

«استاد شهریار»

[danesh72]

این دل چو شب جوانی و راحت و تاب
از روی ســپـیـده‌دم بـرافـکـنـد نـقـاب
بــیـدار شـو ایـن بـاقـی شـب را دریـاب
ای بـس کـه بـجـویی و نیابیش به خواب

[hosseiniran]

تا دامت کفن نکشم زیر پای خاک باور مکن که دست ز دامن بدارمت
محراب ابرویت بنما تا سحرگهی دست دعا برآرم در گردنت

[hosseiniran]

بنده پیر خراباتم که لطفش دائم است
ورنه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست
حافظ ار بر صدر نشیند ز عالی مشربیست
عاشق دردی کش اندر بند مال و جاه نیست

[danesh72]

تـا چـنـد ز جـان مـسـتـمند اندیشی
تـا کـی ز جـهـان پـر گـزنـد اندیشی
آنچ از تو توان شدن همین کالبدست
یـک مـزبـلـه‌گـو مـباش چند اندیشی