مشاعره

[danesh72]

در سـیـطـره ی سـتـم بـر آشـفـتـی: نه
بـا سـرخـی خون خویش دُر سفتی: نه
بستند به دار شب ترا چون گل سرخ
فــریـاد بـه تـیـرگـی زدی گـفـتـی: نـه

- - - Updated - - -

در سـیـطـره ی سـتـم بـر آشـفـتـی: نه
بـا سـرخـی خون خویش دُر سفتی: نه
بستند به دار شب ترا چون گل سرخ
فــریـاد بـه تـیـرگـی زدی گـفـتـی: نـه

[morteza3164]

هوس مشتاق رسوایی مکن سودای پنهان را

به روی خندهٔ مردم مکش چاک‌گریبان را


به برق ناله آتش در بهار رنگ و بو افکن

چو شبنم آبرویی نیست اینجا چشم‌گریان را

[danesh72]

از چــــلــــه ی کــــمـــان قـــد کـــمـــانـــی مـــا
تـیـری تـوان نـشاندن بر چشم دشمن ای دوست
مــی رانــمــت چــو مــهــتــاب بـر مـوج آب دیـده
دارم در آرزویــت دریــا بــه دامـن ای دوسـت

[danesh72]

تـب کـرد اثـر در گـل عـنـبـر بـارت
اینک خوی تب نشسته بر گل‌زارت
بیمار بس است نرگس خون‌خوارت
بــیــمــاری را چــکـار بـا گـلـنـارت

[Majed]

اه همش ت میوفته به من :دی

تو طاعت حق کنی به امید بهشت
نه نه تو نه عاشقی که مزدوری تو

اشتباه نکنم مال شیخ بهایی هست.

[danesh72]

ورت شیخ گوید مرو سوی دیر


جوابش چه گویی بگو شب به خیر

[danesh72]

رخسار تو را که ماه و گل بندهٔ اوست
لـشـکـرگه آن زلف سر افکندهٔ اوست
زلـفـت بـه شـکـار دل پـراکندهٔ اوست
لـشـکـر بـه شـکـارگـه پراکندهٔ اوست

[Soterius]

تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
گر چشمه ی زمزمی وگر آب حیات
اخر به دل خاک فرو خواهی شد...

[danesh72]

در ظـاهـر اگـر دسـت نـظـر کـوتـاه است
دل را هـمـه جـا یـاد تـو خـضـر راه است
از روز و شبم وصل تو خاطر خواه است
خـورشـیـد گـواه است و سحر آگاه است

[danesh72]

تـا در لـب تـو شـهد سخنور باشد
نـشـگـفت اگر شهد تب آور باشد
شاید که تب تو حسن پرور باشد
خورشید به تب لرزه نکوتر باشد

[Soterius]

دارنده چو ترکیب طبایع آراست

از بهر چه او فکندش اندر کم و کاست


گر نیک آمد شکستن از بهر چه بود

ورنیک نیامد این صور عیب کراست
------
اینم یک شعر کفرآمیز

[danesh72]

تـا دل بـه بـرم هـوای دلبر دارد
افـسـانـهٔ عـشـق دلبر از بر دارد
دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری
دل از دلـبـر چـگونه دل بردارد

[morteza3164]

دانی که دلبر با دلم چون کرد و من چون کردمش

او از جفا خون کرد و من از دیده بیرون کردمش


گفتا چه شد آن دل که من از بس جفا خون کردمش

گفتم که با خون جگر از دیده بیرون کردمش

[danesh72]

شـه، را هـر آنـچـه بـایـد و شـایـد مقرر است
بـــی‌ســنــت ســتــایــش و بــی‌مــنــت دعــا
آن را کــه افــتــخــار دعـا و ثـنـا بـدوسـت
نـــایـــد ثــنــا ســتــوده و نــبــود دعــا روا

[danesh72]

آن از طــریــق شــرع‌کــنــد بـا تـو دوسـتـی
ویــن در لــبــاس زهــد شــود بــا تـو آشـنـا
آن نــرم نــرم شــبــهــهٔ بـاطـل‌کـنـد بـیـان
ویــن خــنـد خـنـد نـکـتـهٔ نـاحـق‌کـنـد ادا

[danesh72]

از کشت عمل بس است یک خوشه مرا
در روی زمـیـن بس است یک گوشه مرا
تـا چـنـد چـو گـاو گـرد خـرمـن گـردیم
چـون مـرغ بـس است دانه‌ای توشه مرا