مشاعره

[mos167]

با مدعی نگویید اسرار عشق و مستی
تا بیخبر بمیرد در درد خود پرستی

[محمد شفیعی]

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب
کز هر زبان که می شنوم نا مکرر است...

[mos167]

تا کی در انتظار گذاری به زاری ام
باز آی بعد از این همه چشم انتظاری ام

[Nassim_Agha]

می نوش که عمر جاودانی این است

خود حاصلت از دور جوانی این است

هنگام گل و مل است و یاران سر مست

خوش باش دمی که زندگانی این است

[obvious]

ته که خورشید اوج دلربایی
چنین بیرحم و سنگین دل چرایی

[Nassim_Agha]

یارب این آتش که بر جان من است

سرد کن زانسان که کردی بر خلیل

پای ما لنگست و منزل بس دراز

دست ما کوتاه و خرما بر نخیل

[obvious]

لیکن از مستی باده ی دوش
می روم سرگران و خمارم
جرعه ای بایدم تا رهم من

[Mehraneh]

نیستم از روان ها بر حذرم ز جان ها
/ جان نکند حذر ز جان چیست حذر چو جان شدم

[Nassim_Agha]

می خور که شیخ و زاهد و مفتی و محتسب
چون نیک بنگری همه تزویر می کنند

[Peddy]

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

[Nassim_Agha]

دلا دوش و دلا دوش و دلا دوش

به حق گنبد سبر سیه پوش

نهم لب بر لبونش جون سپارم

بیفتم همچو گیسویش به پهلوش

[FARZANEH.ZAFAR]

شنیدستم که شهبازی کهنسال
کبوتر بچه ای را کرد دنبال

[محمد شفیعی]

لعل شیرینش ببوسم چون شکر تا بامداد
دامنم از بوسه پر یاقوت رمانی شود...
(دوستان ببخشید دیگه, دنیای شعر دیگه نمی شه خیلی خرده گرفت!!!)

[ham-nafas]

دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت
من آزادی نمیخواهم که با یوسف به زندانم

[forever]

مي خور كه شيخ و حافظ و مفتي و محتسب
چون نيك بنگري همه تزوير ميكنند
جز قلب تيره هيچ نشد حاصل و هنوز
باطل در اين خيال كه اكسير ميكنند

[محمد شفیعی]

دلا یک دم رها کن آب و گل را
صلای عشق در ده اهل دل را