مشاعره

[danesh72]

تا مگر خاکستری گردم به بادی بر شوم
وارهم زین تنگنای محنت آباد بلا
مردن و خاکی شدن بهتر که بی تو زیستن
سوختن خوشتر بسی کز روی تو گردم جدا

[leilyruzbahany]

آب دریا را اگر نتوان کــــــــــشید
هم به قدر تشنگی باید چشید

[danesh72]

دل رفت بر کسی که بی‌ماش خوش است
غم خوش نبود، ولیک غمهاش خوش است

[leilyruzbahany]

تا چند زمن رمیده باشی؟!
باغیرمن آرمیده باشی...!

[danesh72]

یاری که نکو بخشد و بد بخشاید
گر ناز کند و گر نوازد شاید
روی تو نکوست، من بدانم خوشدل
کز روی نکو بجز نکویی ناید

[farhood72]

در سنبلش آویختم از روی نیاز

گفتم من سودازده را کار بساز


گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار

در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز „حضرت حافظ”

[danesh72]

زیر لب، وقت نوشتن همه کس نقطه نهد
این عجب! نقطه خال تو به بالای لب است


یا رب! این نقطهٔ لب را که به بالا بنهاد؟
نقطه هر جا غلط افتاد، مکیدن ادب است

[leilyruzbahany]

تا ز میخانه ومی نام ونشان خواهد بود
سرما خاک ره پیر مغان خواهد بود

حضرت لسان الغیب

[danesh72]

دیشب دل من خیال تو مهمان داشت
بر خوان تکلف جگری بریان داشت
از آب دو دیده شربتی پیش آورد
بیچاره خجل گشت ولیکن آن داشت

[pooriaakbari1989]

تو همچو صبحی من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که همی سپرم

[danesh72]

ماییم که بی‌مایی ما مایهٔ ماست
خود طفل خودیم و عشق ما دایهٔ ماست
فی‌الجمله عروس غیب همسایهٔ ماست
وین طرفه که همسایهٔ ما سایهٔ ماست

[morteza3164]

تا کنی محکم حصار جسم، فرسود است جان

تا بتابی نخ برای پود، پوسیداست تار


سالها شاگردی عجب و هوی کردی بشوق

هیچ دانستی در این مکتب که بود آموزگار

[sahar98]

راز درون پرده ز رندان مست پرس

کاین حال نیست زاهد عالی مقام را

حافظ

[danesh72]

از بادهٔ عشق شد مگر گوهر ما؟
آمد به فغان ز دست ما ساغر ما
از بسکه همی خوریم می را بر می
ما درسر می شدیم و می در سر ما

[navid_bikas71]

آسمان گو از هلال ابرو چه می تابی که ما
رخ نتابیم از مه ابر و هلال خویشتن

„شهریار-کنج ملال”

[danesh72]

نی بر سر کوی تو دلم یافته جای
نی در حرم وصل نهاده جان پای
سرگشته چنین چند دوم گرد جهان؟
ای راه‌نما، مرا به خود راه‌نمای