راپسودی روی تمی از پاگانینی (ستایشی از عشق و زندگی ) [خودنوشت]

[Green_moment]

سلام...

این نقد خود نوشت بنده درباره „راپسودی روی تمی از پاگانینی” یکی از آثار عمیق و متاخر راخمانینف هستش...

امیدوارم که مورد توجه قرار بگیره :



[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]
راپسودی روی تمی از پاگانینی اپوس 43 یکی از آخرین کارهای سرگئی راخمانینوف آهنگ ساز شهیر روس برای پیانو و ارکستر است که در سال 1934 تصنیف شد.


تم اصلی اثر برگفته از کاپریسس معروف شماره 24 نیکولو پاگانینی است که قبل از آن هم توسط آهنگسازان بزرگ دیگری همچون یوهانس برامس و فرانتز لیست مورد استفاده قرار گرفته است.


اثر اصلی راخمانینوف دارای یک معرفی , یک تم و 24 واریاسون میباشد.


راخمانینوف با بهره گیری از موومان پایانی سمفونی سوم بتهوون برای اولین بار در فرم راپسودی واریاسون اول را قبل از تم اصلی معرفی میکند همچنین نوع فرم مورد استفاده راخمانینوف شباهت های بسیاری به فرم پیانو کنسرتو دارد :


از معرفی تا واریاسون دهم ضرب آهنگ تند , از واریاسون یازدهم تا هیجدهم ضرب آهنگی آرام و از هیجدهم تا بیست چهارم ضرب آهنگی محکم و تند


راپسودی روی تمی از پاگانینی را باید احساسی ترین و یکی از غنائی ترین آثار سرگئی راخمانینف نامید , اثری که تم عاشقانه و زندگی وار مداوم وایریاسون ها دمی از پا نمی ایستد


راخمانینوف با وجود زندگی در دورانی که موسیقی مدرن با ابداع روش دوازده نتی شونبرگ کاملا دگرگون شده بود همچنان به سبک رمانتیک احساسی که سالها قبل با مرگ چایکوفسکی میراث دار دیگری نداشت پایبند بود..


از این منظر راخمانینف را باید باغولی به نام یوهانس برامس مقایسه کرد , آهنگسازی که با وجود زندگی در دوران رمانتیک موسیقی همچنان به قوانین کلاسیک در آهنگسازی پایبند ماند.


اما نحوه نگاه این دو آهنگساز به مقوله گذشته کاملا متفاوت است :


برامس همچون بتهوون به „حال” عظیم می اندیشد آثار وی مانند سمفونی اولش عظیم و پر ابهت یاد آور سمفونی های بتهوون است اما آثار راخمانینف دارای لحنی حسرت آلود از„گذشته ای” شیرین و پر درخشش است که در رثایش تصنیف میشود


راپسودی رو تمی از پاگانین هم از مضامین حسرت آلود گذشته خالی نیست و در واریاسون های میانه با خصوص واریاسون های دوازدهم تا هیجدهم مرور گذشته رنگ میگیرد اما مهمتر از آن ستایش زندگی و عشق نمودی به شدت پر رنگ تر و تب آلود تر از گذشته دارد


واریاسون هیجدهم راپسودی روی تمی از پاگانینی که باعث شهرت جهانی این اثر شد به شدت بر این مفاهیم پا فشاری میکند پیانو به سازی برای ابراز زیبایی عشق بدل میشود که ارکستر به معبدش میشتابد و با آرشه کشی محکم و جاندار میانه اثر توسط سازهای زهی (که در مقدمه نحوه اجرا اثر بسیار مورد تاکید راخمانینف است) به ستایش عظیم از عشق انسانی و الهی بدل میشود


اثری که بارها هم در فیلمهای گوناگون سینمایی به عنوان نمادی از عشق عظیم و انسانی مورد استفاده قرار گرفته است.


و پایان اثر به خصوص در واریاسون 23 و 24 با امید وصف ناپذیر به منظور درک واقعی کلمه „زندگی” پایان می پذیرد






قسمتی از واریاسون هیجدهم راپسودی روی تمی از پاگانینی را [ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید] کنید