بهترین اشعاری که تا حالا شنیدید

[nabegheh95]

عكسي كه گذاشتي، پاك شده كه پس! ؟

[eiman01]

برای اینکه صبحمان را
به شب برسانیم
باید آنچه را که نه سر دارد
و نه ته، توجیه کنیم
و به خود بگوییم که چیستیم
و چرا هستیم
و چرا همه چیز هست

بیژن جلالی

[ghasemy2700]

روزی ما دوباره کبوترهایمان
را پیدا خواهیم کرد و مهربانی
دست زیبایی را خواهد گرفت.
روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسانی برای هر انسانی
برادری است.
روزی که مردم دیگر در خانه‌هایشان
را نمی‌بندند.
قفل افسانه‌ای است و قلب
برای زندگی بس است...
روزی که معنای هر سخن
دوست داشتن است
تا تو بخاطر آخرین حرف
به دنبال سخن نگردی.
روزی که آهنگ هر حرف
زندگی است
تا من بخاطر آخرین شعر
رنج جستجوی قافیه نبرم.
روزی که هر لب ترانه‌ای است
تا کمترین سرود بوسه باشد.
روزی که تو بیایی
برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود
روزی که ما برای کبوترهایمان
دانه بریزیم...
و من آن روز را انتظار می‌کشم
حتي اگر روزی
که دیگر
نباشم...
احمد شاملو

[tarane]

روزها چه دیر می گذرد و ... سال ها چه زود!!!

[ghasemy2700]

اشک رازي ست
لبخند رازي ست
عشق رازي ست
اشک آن شب لبخند عشق ام بود.
قصه نيستم که بگويي
نغمه نيستم که بخواني
صدا نيستم که بشنوي
يا چيزي چنان که ببيني
يا چيزي چنان که بداني...

من درد مشترک ام
مرا فرياد کن

درخت با جنگل سخن مي گويد
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن مي گويم
نام ات را به من بگو
دست ات را به من بده
حرف ات را به من بگو
قلب ات را به من بده
من ريشه هاي تو را دريافته ام
با لبان ات براي همه لب ها سخن گفته ام
و دست هايت با دستان من آشناست

در خلوت روشن با تو گريسته ام
براي خاطر زنده گان
و در گورستان تاريک با تو خوانده ام
زيباترين سرودها را
زيرا که مرده گان اين سال
عاشق ترين زنده گان بوده اند
خسته ، خسته از راهکوره هاي ترديد مي آيم
چون آينه يي از تو لبريزم
هيچ چيز مرا تسکين نمي دهد
نه ساقهي بازوهايت نه چشمه هاي تن ات

بي تو خاموش ام ، شهري در شب ام
تو طلوع مي کني
من گرمايت را از دور ميچشم و شهر من بيدار مي شود
با غلغله ها ، ترديدها ، تلاش ها ، و غلغله هاي مردد تلاش هايش

ديگر هيچ چيز نمي خواهد مرا تسکين دهد
دور از تو من شهري در شب ام اي آفتاب
و غروب ات مرا مي سوزاند.
احمد شاملو

[kaka]

تنها سکوت مانده و حرفی نمی زنی

حس می کنم که عاشق دنیای بی منی



وقتی دقیق می شوم از هر نگاه تو

اثبات می شود که تو از جنس آهنی



از تنگنای مخمصه هایت گریز نیست

انگار از شکستن من دل نمی کنی



حالاصدای غربت قلبم شنیدنی ست

مانند یک غریبه مرا دور می زنی



باهر نفس من عاشق و عاشق ترم ولی

احساس می کنم که تو هم رنگ دشمنی



از طعم تند شیطنتت گیج می شوم

نفرین به خنده های تو که قاتل منی



تنها بمان تو ای دل و با درد خود بمیر

شیرین هبوط کرده ، تو هی کوه می کنی



شاید نماد عاشقی ِ قرن حاضراست

این سر نوشت بد که تو هم عهد بشکنی


م . شوریده

[roshan-n]

سلام
من تازه عضو شدم
یه سئوال داشتم
این شعر

دیگردلم هوای پری رو نمیکند
جزهمسری به کاسه ی زانو نمیکند
آن دل که ازتو بازگرفتم به نزدسگ
انداختم بیاوببین بو نمیکند
دیگرزترس عارف ومیناومینواش

یک بی شرف عبورازین کونمیکند
از عارف قزوینی است میخواستم بدانم متن کاملش را کی میدونه
ممنون

[mina_v57]

دستور مي دهم

.
.
.

آجُر بزن به خانه يِ سيمانيم و بعد

محکوم شو به اين که نمي دانيم وبعد

يک روز ميرسد که عزادار مي شوي

باآيه هاي روشن قرآنيم و بعد

بعدش پيامبر خودمم سجده کن مرا

توي لباسِ تازه ي شيطانيم و بعد

„ايمان بياوريد به آغاز فصل من”

برمعجزاتِ ساده ي انسانيم و بعد...

دستورمي دهم که تو عاشق شوي مرا

... نه بعد از اين برادرِ ايمانيم نباش!!!

تقدير هرچه گفته ولش کن از اين به بعد

درگير ِخطْ نوشته ي پيشانيم نباش!!!

يک شب عروج مي کنم و با تو مي رويم

آن شب شبيهِ مردمِ زندانيم نباش

بگذار حال و روز زمين منجمد شود

خيلي به فکر اين که زمستانيم نباش!

بعداز هزاروسيصدوهشتادوچندسال

اين جا مربعيست به دستورشخص من

من که پيامبر خودمم، من که بعدِ تو

تا گردنم فروست درآوار ِ اين لجن

مبعوث مي شوم که تو دفنم کني شبي

مبعوث مي شوم که بپيچم دراين کفن

بعدش وصيتم به شما حکم مي کند

„ايمان نياوريد به آغاز فصل من”

[6696]

شبی در حال مستی تكیه بر جای خدا كردم
در آن یك شب خدایا من عجایب كارها كردم
جهان را روی هم كوبیدم از نو ساختم گیتی
ز خاك عالم كهنه جهانی نو بنا كردم
كشیدم بر زمین از عرش، دنیادار سابق را
سخن واضح تر و بهتر بگویم كودتا كردم
خدا را بنده ی خود كرده خود گشتم خدای او
خدایی با تسلط هم به ارض و هم سما كردم
میان آب شستم سهر به سهر برنامه پیشین
هر آن چیزی كه از اول بود نابود و فنا كردم
نمودم هم بهشت و هم جهنم هردو را معدوم
كشیدم پیش نقد و نسیه، بازی را رها كردم
نمازو روزه را تعطیل كردم، كعبه را بستم
وثاق بندگی را از ریاكاری جدا كردم
امام و قطب و پیغمبر نكردم در جهان منصوب
خدایی بر زمین و بر زمان بی كدخدا كردم
نكردم خلق ، ملا و فقید و زاهد و صوفی
نه تعیین بهر مردم مقتدا و پیشوا كردم
شدم خود عهده دار پیشوایی در همه عالم
به تیپا پیشوایان را به دور از پیش پا كردم
بدون اسقف و پاپ و كشیش و مفتی اعظم
خلایق را به امر حق شناسی آشنا كردم
نه آوردم به دنیا روضه خوان و مرشد و رمال
نه كس را مفتخور و هرزه و لات و گدا كردم
نمودم خلق را آسوده از شر ریاكاران
به قدرت در جهان خلع ید از اهل ریا كردم
ندادم فرصت مردم فریبی بر عباپوشان
نخواهم گفت آن كاری كه با اهل ریا كردم
به جای مردم نادان نمودم خلق گاو و خر
میان خلق آنان را پی خدمت رها كردم
مقدر داشتم خالی ز منت، رزق مردم را
نه شرطی در نماز و روزه و ذكر و دعا كردم
نكردم پشت سر هم بندگان لخت و عور ایجاد
به مشتی بندگان آْبرومند اكتفا كردم
هر آنكس را كه میدانستم از اول بود فاسد
نكردم خلق و عالم را بری از هر جفا كردم
به جای جنس تازی آفریدم مردم دل پاك
قلوب مردمان را مركز مهر و وفا كردم
سری داشت كو بر سر فكر استثمار كوبیدم
دگر قانون استثمار را زیر پا كردم
رجال خائن و مزدور را در آتش افكندم
سپس خاكستر اجسادشان را بر هوا كردم
نه جمعی را برون از حد بدادم ثروت و مكنت
نه جمعی را به درد بی نوایی مبتلا كردم
نه یك بی آبرویی را هزار گنج بخشیدم
نه بر یك آبرومندی دوصد ظلم و جفا كردم
نكردم هیچ فردی را قرین محنت و خواری
گرفتاران محنت را رها از تنگنا كردم
به جای آنكه مردم گذارم در غم و ذلت
گره از كارهای مردم غم دیده وا كردم
به جای آنكه بخشم خلق را امراض گوناگون
به الطاف خدایی درد مردم را دوا كردم
جهانی ساختم پر عدل و داد و خالی از تبعیض
تمام بندگان خویش را از خود رضا كردم
نگویندم كه تاریكی به كفشت هست از اول
نكردم خلق شیطان را عجب كاری به جا كردم
چو میدانستم از اول كه در آخر چه خواهد شد
نشستم فكر كار انتها را ابتدا كردم
نكردم اشتباهی چون خدای فعلی عالم
خلاصه هرچه كردم خدمت و مهر و صفا كردم
زمن سر زد هزاران كار دیگر تا سحر لیكن
چو از خود بی خود بودم ندانسته چه ها كردم
سحر چون گشت از مستی شدم هوشیار
خدایا در پناه می جسارت بر خدا كردم
شدم بار دگر یك بنده درگاه او گفتم
خداوندا نفهمیدم خطا كردم ...

[Kamanche]

چین زلف مشکین را بر رخ نگارم بین

حلقه‌های او بشمر ، عقده‌های کارم بین


از دمیدن خطش اشک من به دامن ریخت

هاله بر مهش بنگر ، لاله در کنارم بین


دوش در گذرگاهی دامنش به دست آورد

سعی گرد من بنگر ، کوشش غبارم بین


نقد هر دو عالم را باخته ام به یک دیدن

طرز بازیم بنگر ، شیوه ی قمارم بین


پر و بال عشقم را سایه بر سپهر افتاد

بال قدرتم بنگر ، پر اقتدارم بین


میر انجمن جایی در صف نعالم داد

صدر عزتم بنگر ، عین اعتبارم بین


در کمال استغنا فقر و ذلتم دادند

در نهایت قدرت عجز و انکسارم بین


می به کوی خماران هر چه بود نوشیدم

با چنین می آشامی غایت خمارم بین


می کشد به میدانم صف کشیده مژگانم

گر ز جنگ برگشتم مرد صد هزارم بین


ای که هیچ نشنیدی نالهٔ فروغی را

باری از ره رحمت چشم اشک بارم بین


فروغی بسطامی

[Kamanche]

ز تاب مویت ای صبح بهاران
چکیده اشک شب در جویباران
غم روی تو را با ماه گفتم
سرش را زد به سنگ کوهساران !


پرتو کرمانشاهی

[Kamanche]

دل در اندیشه‌ی آن زلف گره گیر افتاد
عاقلان مژده که دیوانه به زنجیر افتاد

دامنش را ز پی شکوه گرفتم روزی
که زبان از سخن و قصه ز تقریر افتاد

گفتم از مساله‌ی عشق نویسم شرحی
هم ز کف‌نامه و هم خامه ز تحریر افتاد

نامی از جلوه‌ی خورشید جهان آرا نیست
گوییا پرده از آن حسن جهان گیر افتاد

پری از شرم تو از چشم بشر پنهان شد
قمر از رشک تو از بام فلک زیر افتاد

دل ز گیسوی تو بگسست و به ابرو پیوست
کار زنجیری عشق تو به شمشیر افتاد

بس که بر ناله‌ی دل گوش ندادی ای یار
هم دل از ناله‌ و هم ناله ز تاثیر افتاد

دلبر آمد پی تعمیر دل ویرانم
لیکن آن وقت که این خانه ز تعمیر افتاد

گفت زودت کشم آن شوخ فروغی و نکشت
تا چه کردم که چنین کار به تاخیر افتاد

فروغی بسطامی

[Kamanche]

گر در شمار آرم شبی نام شھیدان تو را
فردای محشر هر کسی گیرد گریبان تو را

گر سوی مصرت بردمی خون زلیخا خوردمی
زندان یوسف کردمی چاه زنخدان تو را

سرمایه ی جان باختم تن را ز جان پرداختم
آخر به مردن ساختم تدبیر هجران تو را !

هر چند بشکستی دلم از حسرت پیمانه ای
اما دل بشکسته ام نشکست پیمان تو را !

هر گه که بھر کشتنم از غمزه فرمان داده ای
بوسیدم و بر سر زدم شاهانه فرمان تو را

گر خون پاکم را فلک بر خاک خواهد ریختن
حاشا که از چنگم کشد پاکیزه دامان تو را

گر بخت در عشقت به من فرمان سلطانی دهد
سالار هر لشگر کنم برگشته مژگان تو را

اشک شب و آه سحر، خون دل و سوز جگر
ترسم که سازد آشکار اسرار پنھان تو را

آشفته خاطر کرده ام جمعیت عشاق را
هر شب که یاد آورده ام زلف پریشان تو را

دانی کدامین مست را بر لب توان زد بوسه ها
مستی که بوسد دم به دم لبھای خندان تو را !

زان رو فروغی می دهد چشم جھان را روشنی
کز دل پرستش میکند خورشید تابان تو را

فروغی بسطامی

[Kamanche]

تو که نازنده بالا دلربایی
تو که بی‌سرمه چشمون سرمه‌سایی
تو که مشکین دو گیسو در قفایی
به مو گویی که سرگردان چرایی

= = =

بمیرم تا تو چشم تر نبینی
شرار آه پر آذر نبینی
چنان از آتش عشقت بسوزم
که از مو رنگ خاکستر نبینی

باباطاهر

[sadra2011]

تو از دردی که افتادست بر جانم چه می دانی؟
دلم تنها تو را دارد ولی با او نمی مانی
تمام سعی تو کتمان عشقت بود در حالی
که از چشمان مستت خوانده بودم راز پنهانی
فقط یک لحظه آری با نگاهی اتفاق افتاد
چرا عاقل کند کاری که بازآرد پشیمانی؟

زلیخا میخورد افسوس که یوسف گشته زندانی.

[sadra2011]

احمد شاملو
چشم اندازی دیگر...

با کلیدی اگر می آیی
تا به دست خود از آهن تفته قفلی بسازم.
گر باز می گذاری در را،
تا به همت خویش
از سنگ؛ پاره سنگ دیواری برآرم._

باری دل در این برهوت
دیگر گونه چشم اندازی می طلبد.
*
قاطع و بُرّنده
تو آن شکوه پاره پاسخی ،
به هنگامی که اینان همه نیستند

جز سوالی خالی به بلاهت.
*
هم بدان گونه که باد
در حرکتِ شاخساران و برگ ها،
از رنگ هایِِ ِ تو سایه یی شان باید
گر بر آن سَرَند
که حقیقتی یابند.
هم به گونه ی باد
- که تنها از جنبش ِ شاخ ساران و برگ ها –
و عشق
کز هر کُناکِ تو
باری دل در این برهوت
دیگر گونه چشم اندازی می طلبد.