به راهنمایِیه تک تک شما نیازمندم !

[Lotfali]

با سلام،
میخوام قبل ازهرچیز بگم؛ تمام چیزایی که اینجا هست صادقانه‌ نوشته شده و از شمام میخوام که صادقانه کمکم کنین.
ـ ـــــــ ـ
راستش خودم احساس میکنم زیاد استعدادِ یادگیری موسیقی رو ندارم، اما برخلافِ این، خیلی دوست دارم یه ساز (ترجیحاً سه تار یا تار) یاد بگیرم.
این استعداد نداشتن رو زمانی فهمیدم که میرفتم کلاس گیتار؛ اونجا زیاد نتونستم خودمو نشون بدم، البته زیاد هم تلاش و کوششی واسه فهمیدن نمی‌کردم، منتظر بودم یه چیزی الهام بشه و توی 15 دقیقه تمام چیزارو یاد بگیرم و خیلی خوب بنوازم.
البته نحوه‌ ی تدریس استاد هم مزید بر علت بود، اما بخش عظیم مشکلرو از خودم میدونستم
بعد از کلاس هم گیتار رو گذاشتم توی کالبدش و توی کمد.
اما فکر اینکه من موسیقی رو دوست دارم یاد بگیرم همیشه توی ذهنم هست، البته ساز گیتار رو هم زیاد دوست نداشتم به اصرار پدرم رفتم چون میدونست ساز مدرنی هست اما من سازهای تار و سه تار بیش از اون دوست داشتم و دارم.
چند سال گذشت و رسید به این روزها،
تو این مدت خیلی فکر یاد گرفتن موزیک نزد استادان منو راغب میکرد که برم ساز خودمو یاد بگیرم، اما یه حسی منو وا میداشت، اون حسم این بود که میگفت تو استعداد نداری.
بااینکه دانشجو هستم، اما اوقات بیکاریه خیلی زیادی دارم. باتوجه به اینکه به تمام دروس و تحقیقهای دانشگاهی میرسم اما بازهم اوقات بیکار دارم، اگر تابستون بیاد دیگه همیشه و همیشه بیکارم
میخوام تصمیم بگیرم این اوقات رو با یادگیری و خوندن کتابهای مربوط به موسیقی ساز سه تار بگذرونم
از شما عزیزان و اونایی که تجربه دارن خواهشمندم منو تا جایی که امکان داره راهنمایی کنن،
بنظرتون تو این اوقات چه کتابی خوبه بگیرم و مطالعه کنم ؟
من تابستون دارم برنامه ردیف میکنم برم کلاس سه تار، آیا به نظر شما برم یا نه ؟ (با توجه به اینکه ساز سه تار رو هم خیلی وقته دارم)
میخوام قبل از اینکه کلاس برم خودم یه چیزای به عنوان پیشزمینه یاد بگیرم، که دیگه سر کلاس وقت واسه فهمیدن چیزای جزئی تلف نشه.
و در اخر اینکه، نظرتون در مورد کلاسهای مجازی چیه؟ آیا بدرد بخور هستن به اندازه کافی؟
یا اینکه یه چیزای خیلی جزئی رو میتونن یاد بدن؟
خیلی مشتاق نظرات شما هستم،
یاعلی

[amiryjun]

سلام دوست عزیز
اولا که به نظر من 90% پشتکار و 10% استعداده
پس اصلا فکر نکنید که استعداد ندارید یا دیگه واسه شروع دیره.
از گفته های شما برمیاد که پشتکار ضعیفی داشتید و همونطور که خودتون گفتید دلیلش عدم علاقتون بوده.
این که گیتارو دوست نداشتین و اون رو انتخاب کردید کار اشتباهی بوده و باعث شده خشت اول درست گذاشته نشه.
به نظر من برای اول کار خودتون تئوری موسیقی ایرانی رو شروع کنید یه چیزایی یاد بگیرید که بتونید راحت تر تو کلاس خودتونو نشون بدید (چون باعث میشه علاقتون بیشتر شه)
در مورد کلاس مجازی هم به نظر من واسه تئوری خوبه ولی اصلا توی بخش عملی بهتون کمکی نمیکنه
موفق باشید.

[Fereshteh_Baran]

من هم با نظر دوستمان موافقم. به نظر من، در موسیقی ، پشتکار و استاد خوب، با هم شرط اول هستند. من خودم علاقه عجیبی به موسیقی داشتم و دارم ولی متاسفانه چند بار استاد عوض کردم تا به یک استاد خوب رسیدم. شما که وقت آزاد دارید، روزی دو سه ساعت برای یادگیری ساز وقت بگذارید و اگر فکر میکنید استاد خوبی نداشتید، استاد را هم عوض کنید. حتما پشرفت میکنید. در ضمن سی دی های آموزشی، کمک چندانی به شما نمیکنند. موفق باشید.

[Lotfali]

از دو دوست عزیزمون خیلی ممنونم که راهنمایی کردن
عرض کنم که؛ بنظرتون آیا خوندن کتاب „بیایید تار و سه تار بنوازیم” از کیوان ساکت میتونه قبل از کلاس رفتنم بهم کمکِ خاصی کنه؟
کمک به این منظور که بتونم مبانی پایه رو تا حدودی بفهمم.
البته خودم هیچ آشنایی قبلی با این کتاب ندارم ولی چون دیدم بعضی جاها تدریس میشه پنداشتم که می بایست کتاب خوبی باشه.
نظر شما چیه در مورد این کتاب؟
ایا تهیه بشه یا نه؟
همچنان منتظر راهنمایی‌ های بقیه دوستان هستیم.

[Fereshteh_Baran]

من در زمینه سازهای ایرانی هیچ تخصصی ندارم . امیدوارم دوستان دیگر کمکتون کنند.

[amiryjun]

دوست عزیز منم متاسفانه با موسیقی کلاسیک ایرانی آشنایی زیادی ندارم اما مطمئنا خوندن کتاب میتونه تا حدودی به شما کمک کنه. یعنی شما اگه کتاب بخونید یه پله بالاتر از هنرجویی قرار دارید که هیچ آشنایی قبلی ای نداره.
در ضمن اگر به این سایت هم سر بزنید و بخش تئوری موسیقی ایرانی رو یه نگاهی بندازید بد نیست:

http://sadda. ir

[alireza_jafarian]

داشتن استعداد چیزی نیست که بشه به این راحتیا فهمید داریش یا نه. اول باید درست حسابی تلاش کنی ، معلم خوب داشته باشی و بعد به استعداد و اینها فکر کنی. اصلا به نظر من الکی فکرتو به استعداد داشتن یا نداشتن مشغول نکن. به نظرم 90 درصد کسایی که فکر میکنن استعداد دارن یا ندارن فقط تصور خودشونه.
کلاس مجازی و اینها رو بی خیال شو.
قبل از کلاس رفتنت هیچ آموزشی رو خود سر شروع نکن. چون شروع نوازندگی سه تار خیلی مهمه و امکان داره کتاب ها و آموزش های خودسرانه گمراهت کنه و استایلت رو خراب کنه.
کتاب های تئوری رو هم بی خیال شو. قبل از یاد گرفتن عملی ، خوندن تئوری حوصله سر بر و بی فاییدست.
زود تر برو کلاس و پیشنهاد من اینه که اگه اوقات فراغت داری کتاب سرگذشت موسیقی ایران نوشته روح الله خالقی رو شروع کن بخون. یه جور تاریخ موسیقی ایران هستش که به صورت داستانی و خاطره نوشته شده و هم کتاب جالب و مهمی هست هم میتونه برات ایجاد انگیزه کنه.
موفق باشی

[AliB]

با سلام،
میخوام قبل ازهرچیز بگم؛ تمام چیزایی که اینجا هست صادقانه‌ نوشته شده و از شمام میخوام که صادقانه کمکم کنین.
ـ ـــــــ ـ
راستش خودم احساس میکنم زیاد استعدادِ یادگیری موسیقی رو ندارم، اما برخلافِ این، خیلی دوست دارم یه ساز (ترجیحاً سه تار یا تار) یاد بگیرم.
این استعداد نداشتن رو زمانی فهمیدم که میرفتم کلاس گیتار؛ اونجا زیاد نتونستم خودمو نشون بدم، البته زیاد هم تلاش و کوششی واسه فهمیدن نمی‌کردم، منتظر بودم یه چیزی الهام بشه و توی 15 دقیقه تمام چیزارو یاد بگیرم و خیلی خوب بنوازم.
البته نحوه‌ ی تدریس استاد هم مزید بر علت بود، اما بخش عظیم مشکلرو از خودم میدونستم
بعد از کلاس هم گیتار رو گذاشتم توی کالبدش و توی کمد.
اما فکر اینکه من موسیقی رو دوست دارم یاد بگیرم همیشه توی ذهنم هست، البته ساز گیتار رو هم زیاد دوست نداشتم به اصرار پدرم رفتم چون میدونست ساز مدرنی هست اما من سازهای تار و سه تار بیش از اون دوست داشتم و دارم.
چند سال گذشت و رسید به این روزها،
تو این مدت خیلی فکر یاد گرفتن موزیک نزد استادان منو راغب میکرد که برم ساز خودمو یاد بگیرم، اما یه حسی منو وا میداشت، اون حسم این بود که میگفت تو استعداد نداری.
بااینکه دانشجو هستم، اما اوقات بیکاریه خیلی زیادی دارم. باتوجه به اینکه به تمام دروس و تحقیقهای دانشگاهی میرسم اما بازهم اوقات بیکار دارم، اگر تابستون بیاد دیگه همیشه و همیشه بیکارم
میخوام تصمیم بگیرم این اوقات رو با یادگیری و خوندن کتابهای مربوط به موسیقی ساز سه تار بگذرونم
از شما عزیزان و اونایی که تجربه دارن خواهشمندم منو تا جایی که امکان داره راهنمایی کنن،
بنظرتون تو این اوقات چه کتابی خوبه بگیرم و مطالعه کنم ؟
من تابستون دارم برنامه ردیف میکنم برم کلاس سه تار، آیا به نظر شما برم یا نه ؟ (با توجه به اینکه ساز سه تار رو هم خیلی وقته دارم)
میخوام قبل از اینکه کلاس برم خودم یه چیزای به عنوان پیشزمینه یاد بگیرم، که دیگه سر کلاس وقت واسه فهمیدن چیزای جزئی تلف نشه.
و در اخر اینکه، نظرتون در مورد کلاسهای مجازی چیه؟ آیا بدرد بخور هستن به اندازه کافی؟
یا اینکه یه چیزای خیلی جزئی رو میتونن یاد بدن؟
خیلی مشتاق نظرات شما هستم،
یاعلی

سلام دوست عزیز
من با خوندن نوشته ی شما دقیقا متوجه نشدم مقصود حقیقتون چیه و دنبال چی هستید!
صرفا داشتن سودای نوازنده بودن و ساز زدن و احیانا مورد توجه واقع شدن و از این دست تفکرات که در همه ی جوانان به سبب دورانی که از نظر سنی طی می کنند هست دلیلی برای شروع و ا ادامه و پیشرفت در موسیقی ایرانی نیست! حتی داشتن وقت بیکاری زیاد هم دلیل خوبی برای ورود به این وادی نیست!
برای ورود به وادی هنر و موسیقی باید یه کشش و میل درونی پایان ناپذیر در وجود شما جوانه زده باشه (یا به تعبیری عاشقی و شیدایی) و شما هر لحظه از بودن در این فضا باید لذت ببرید و همواره با تلاش و کوشش فراوان سعی در راه ارتقاء مبانی شناختی و معرفتی و همینطور تکنیکی خودتون داشته باشید !
حقیقتا با این مبنای فکری ضعیفی که در نگرش شما و در قالب نوشتتون درباره ی موسیقی و ساز زدن می بینم ، راه مستدام و موفقیت آمیزی رو نمی تونم براتون در این راستا پیش بینی کنم به شخصه!
تمامی مفروضات شما هم نادرست هست! اینکه در این سایت و اون سایت از افراد ناشناس بپرسید که من ساز سه تار دارم خیلی وقته به نظرتون برم کلاس یا نرم! اصلا شیوه ی درستی نیست!
یا شما عاشق موسیقی هستی و از شنیدنش لذت میبری و دوست داری واقعا خودت هم خلق زیبایی داشته باشی با ابزار این هنر و با قدرت پیگیرش خواهی بود و ادامه خواهی داد که سختی بسیار داره و این مطاع رو به آسانی به دست نمیاره کسی ... خون دل خوردن داره شاگردی کردن داره جور استاد کشیدن داره تو سرما و گرما کلاس رفتن داره هزینه ی مادی و معنوی داره نقد عمر صرف کردن داره و ... که تنها کسی دووم میاره که عاشقانه موسیقی رو برای زیبایی و برای موسیقی دوست داشته باشه نه برای چیز دیگر...
حالا این بحث هایی که عرض کردم از نظر من نگاه و نگرش اصولی به این مقوله بود اما اگر بخوایم به دیده ی تفریح و تفنن و اتلاف عمر به ورود به این وادی نگاه کینم ، هر کسی با هر نگرشی مختاره عمر و وقتش رو در این وادی و به هر شکل و صورتی که دوست داره صرف کنه و نیاز به نظر سنجی و پرسیدن نظر دیگران هم نداره ...
شاد و پیروز باشی !

[FMETAL]

گفتنی‌ها رو دوستان گفتند. بنده فقط میخواستم این رو عرض کنم اینکه اصولاً هر انسانی‌ به اندازه نفر بغل دستیش استعداد داره. فقط این تصمیم خود ماست که این استعداد رو از چه کانالی ردّ کنیم و در چه زمینه مورد استفاده قرار بدیم. اگر موسیقی‌ رو ۱۰۰ درصد بدونیم، ۹۰ درصد تمرینه، ۹ درصد علاقه، و فقط „یک” درصد استعداد. درواقع مثل نیروی گشتاور و نیروی اسب بخار در اتومبیل می‌مونه. اولین چیزی که ماشین برای حرکت احتیاج داره، ۹۵ درصد نیروی گشتاوره و فقط ۵ درصد نیروی اسب بخار. ولی‌ به مرور که سرعت ماشین بالاتر میره، نسبت این دو نیرو به یکدیگر تفاوت مکنه و در واقع در دنده آخر، این نیروی اسب بخار هست که اتومبیل رو در حرکت نگه می‌داره. تمرین هم همین نیروی گشتاوره و استعداد نیروی اسب بخار.


موفق باشید و ایشالا بزودی زود نمونه کارتون رو خواهیم شنید.

[AliB]

من به شخصه معنی دقیقی برای اصطلاح «استعداد» متصور نیستم اون هم به نحوی که معمولا بکار میره در توصیفات روزمره ...
من بجای استعداد دوست دارم بگم بهره ی هوشی ! اگر کسی بهره ی هوشی نرمال و ترجیحا کمی بالاتر از نرمال داشته باشه مخصوصا برای موسیقی و مخصوصا موسیقی ایرانی به همراه عشق به موسیقی ! (کسی که میخواد ساز ایرانی بزنه باید عاشق موسیقی ایرانی باشه و روزی چند ساعت موسیقی ایرانی گوش بده در غیر اینصورت راه بجایی نمیبره) و بعد هم روحیه ی پشتکار و تلاشگری داشته باشه !
می تونه در این وادی به قدر توانش (هوش و پشتکارش) جلو بره!

- - - Updated - - -

البته باید اضافه کنم تاکیدم برای موسیقی ایرانی و بهره ی هوشی به خاطر بعد محتوایی و معرفتی هست وگرنه از نظر فنی و تکنیک نوازندگی همگی با تلاش و کوشش و هوش نرمال می تونن توش پیش برن ولی تو موسیقی ایرانی ما یه دونه جلیل شهناز داریم! که وقتی ساز میزنه انگار داره غزل سرایش می کنه!

[m_rv_2008]

سلام آقای دوست. بیشتر چیزایی که همه گفتن درسته. علی یه کم نا امید کننده گفته به شما البته حرفاش کاملا درست ولی نه برای شما. فکر کنم دقیقا نفهمید که منظورش چیه. خیلی حرفه ای نگاه کرده. یعنی برای رسیدن به اون پل های آخر . علیرضا بهتر و امیدوارکننده تر گفته که منم بیشتر با اون دید موافقم. فعلا چون در این زمینه شما کودک حساب میشید - چون که با کودک سر و کارت فتاد / پس زبان کودکی باید گشاد - همون کتاب سرگذشت موسیقی ایران از آقای خالقی بهتره که بخونی. نت شناختن و ضرب شناختن و این چیزا رو و کلا تئوری موسیقی رو باید کم کم و به موازات پیشرفت عملی یاد گرفت.
استعداد هم در همه افراد یکی نیست. هیچ چیز دو نفر انسان اندازه هم نیست. نوزاد ها هم که به دنیا میان رفتارهاشون با هم فرق داره چه برسه به آدم بزرگا.
کلاس هم حتما برو .

[Lotfali]

سلام دوست عزیز
من با خوندن نوشته ی شما دقیقا متوجه نشدم مقصود حقیقتون چیه و دنبال چی هستید!
صرفا داشتن سودای نوازنده بودن و ساز زدن و احیانا مورد توجه واقع شدن و از این دست تفکرات که در همه ی جوانان به سبب دورانی که از نظر سنی طی می کنند هست دلیلی برای شروع و ا ادامه و پیشرفت در موسیقی ایرانی نیست! حتی داشتن وقت بیکاری زیاد هم دلیل خوبی برای ورود به این وادی نیست!
برای ورود به وادی هنر و موسیقی باید یه کشش و میل درونی پایان ناپذیر در وجود شما جوانه زده باشه (یا به تعبیری عاشقی و شیدایی) و شما هر لحظه از بودن در این فضا باید لذت ببرید و همواره با تلاش و کوشش فراوان سعی در راه ارتقاء مبانی شناختی و معرفتی و همینطور تکنیکی خودتون داشته باشید !
حقیقتا با این مبنای فکری ضعیفی که در نگرش شما و در قالب نوشتتون درباره ی موسیقی و ساز زدن می بینم ، راه مستدام و موفقیت آمیزی رو نمی تونم براتون در این راستا پیش بینی کنم به شخصه!
تمامی مفروضات شما هم نادرست هست! اینکه در این سایت و اون سایت از افراد ناشناس بپرسید که من ساز سه تار دارم خیلی وقته به نظرتون برم کلاس یا نرم! اصلا شیوه ی درستی نیست!
یا شما عاشق موسیقی هستی و از شنیدنش لذت میبری و دوست داری واقعا خودت هم خلق زیبایی داشته باشی با ابزار این هنر و با قدرت پیگیرش خواهی بود و ادامه خواهی داد که سختی بسیار داره و این مطاع رو به آسانی به دست نمیاره کسی ... خون دل خوردن داره شاگردی کردن داره جور استاد کشیدن داره تو سرما و گرما کلاس رفتن داره هزینه ی مادی و معنوی داره نقد عمر صرف کردن داره و ... که تنها کسی دووم میاره که عاشقانه موسیقی رو برای زیبایی و برای موسیقی دوست داشته باشه نه برای چیز دیگر...
حالا این بحث هایی که عرض کردم از نظر من نگاه و نگرش اصولی به این مقوله بود اما اگر بخوایم به دیده ی تفریح و تفنن و اتلاف عمر به ورود به این وادی نگاه کینم ، هر کسی با هر نگرشی مختاره عمر و وقتش رو در این وادی و به هر شکل و صورتی که دوست داره صرف کنه و نیاز به نظر سنجی و پرسیدن نظر دیگران هم نداره ...
شاد و پیروز باشی !

با سلام،
خیلی متشکرم از راهنماییِ صادقانه شما و بقیه دوستان محترم،
اما عرض کنم که؛
باتوجه به اینکه 16 سال موسیقی کار می‌کنید، نظر دادنتون باعث خوشحالی من شد.
اما موضوع رو کمی براتون شفاف تر میکنم (و مشتاق نظرات بعدیِ شما هستم) ،
احساس میکنم اگر شما خودتان را جای بنده بگذارید، شاید مُرادِ بحث رو ژرفتر متوجه بشید.
به عقب بازگردید، مثلاً سنین 15 ، 16 یا 17 سالگیتون؛ که به تازه گی فراگیری علم موسیقی رو شروع کرده‌ بودید.
یه نوجوان 16 ساله یا 17 ساله آیا می‌تواند فکر کند که: من میخواهم موسیقی را یاد بگیرم تا در موسیقی کشف نُت کنم یا میخواهم موسیقی را یاد بگیرم که بتوانم یک علم و تعریف جدیدی از موسیقی را وارد کار کنم.
طبیعتاً و قطعاً چنین نیست، اگرم باشد در حد تفکر یه نوجوان و جوان کاهل می‌گُنجد.
شاید شما هم در همان سنین با تفکرات و هورمون های خاص نوجوانی و جوابی راغب شدید که موسیقی را یاد بگیرید، شاید هم موسیقی یاد گرفتن شما ژن خانوادگی دارد. بهرحال میخواهم بگویم از یک جوان 18 ساله زیاد توقع نداشته باشید که موسیقی را در حد عالی یاد بگیرد (منظور اینست که از یک جوان 18 ساله‌ ای که میخواهد تازه موسیقی را یاد بگیرد در چندین سال اول نباید توقع داشت که عالی باشد) اگر یاد بگیرد چه بهتر و چه خوب است، اما اگر یاد نگیر هیچ مشکلی نیست و وضعیت افتضاحی رخ نداده است.
من ذاتاً دوست دارم زیبایی خلق کنم، نه مَن؛ هر انسانی دوست دارد؛ و با خلق ان به آرامشی میرسد، همانطور که شما با نواختن تار یا سه تار به آرامش میرسید. طبیعتاً من هم دوست دارم به آرامشی برسم که آنرا دوست دارم. و بقول جنابعالی این آرامش هم رایگان بدست نمیاد، و به قول قدیمی ها هرکه طاووس خواهد جور هندوستان کشد. وقتی انتهای یک چیزی برای هرکس آرامش داشته باشد، حال و هوایی داشته باشد، جور کشیدنش هم زیاد سخت نمیگذره چون میدونه آخرش قراره لذت ببره از زجر کشیدنش.
من هم دنبال همین ارامش هستم، قبلها سازی رو میزدم که دوستش نداشتم، بعد از ان هم زیاد فکر کلاس رفتن به سرم زد اما، اولاً باتوجه به اینکه به خودم تلقین می کردم که „تو بلد نیستی و استعداد نداری” یا موقعیتهای تحصیلی که پیش رو داشتم این امکان رو نداد که شرکت کنم. اما بعد از 2-3 سال؛ به فکر افتادم الان که موقعیت مناسبی دارم چرا شرکت نکنم؟
موسیقی را میخواهم که رفیق تنهایی هایم باشد، دردهایم را بشناسد و در شادی با من باشد، در این سن حداقل نمیخواهم به کشف نُت فکر کنم یا به تغییر علم موسیقی ایران، میخواهم با لمس کردن سیمهای ساز تنهای‌ هایم پُر شود.
و در پایان اینکه:
کسی که تصمیم میگیره یه سازی رو شروع کنه، حتما عاشق صداش هست، و حتماً اهنگایی شنیده که مناسب حال اون حس و ساز بوده.
ــ ـــ
خیلی خوشحالم از اینکه با جنابعالی گپ میزنم، بنده خیلی کوچکتر از شما هستم شاید بهتر است بگویم من 2 ساله بودم که شما موسیقی رو شروع کردید و این فقط و فقط تجربه ی و علم شمارو تو موسیقی میرسونه.
مشتاقم باز هم گپ بزنیم.
« امیدوارم چیزی جا نمونده باشه »

[piottel]

دوست عزیز! اگه فقط یک دلیل قانع کننده برای یاد گیری آلت موسیقی وجود داشته باشه... علاقه به نفس موسیقیه!... لذت بردن از شنیدن نوای موسیقی... گردش ملودی ها و بازی اصوات!... به داشتن و نداشتن استعداد هم فکر نکن... همینکه پشتکار یادگیری داشته باشی، کافیه!... اینکه نمیشه بدون استاد و از طریق خودآموزهای صوتی و تصویری چیزی یاد گرفت... اینم حرفه!... اگه علاقه و پیگیری داشته باشی یاد گیری حتی بدون وجود هر معلمی ممکنه!... البته الان که وقتی چشم میگردونی هزار مدرس با سواد و بی سواد و مدعی و بی ادعا دورت رو گرفتن، مسلما از „خود یادگیری” گفتن کمی بیراهه اما غرض این بود که عاشق راهش رو پیدا می کنه!... اونایی که میخوان موسیقی رو بیاموزند معمولا 2 سوال براشون مطرحه 1- چه سازی 2- چقدر طول میکشه نوازنده بشم!... خوب ازدید من جوابش اینه 1- هرسازی که دلت اونو انتخاب کرده و 2- بمحض اینکه از نواختن خودت لذت ببری، نوارنده ای!... حتی اگه تموم عالم بگن تو چیزی بلد نیستی!... موفق باشی!... یادت باشه انتخاب ساز بر می گرده فقط به علاقه ات... چه گیتار... چه سه تار... چه نی!!

همچو گیتار است، نای هفت بند! هر دو آوای وِ را سر می دهند! :)

[alireza_jafarian]

منم با صحبت های علی عزیز به غایت مخالفم.
قرار نیست هر کسی میخاد بره موسیقی ایرانی یاد بگیره به شیدایی مطلق و مراتب عرفان و درجه ی فنای فی الله رسیده باشه که اجازه پیدا کنه بره سر کلاس! فکر میکنم این طرز تفکر نتیجه ی والا و عرفانی دونستن موسیقی ایرانی هستش.
من خودم زمانی که میخاستم موسیقی رو شروع کنم، پدر و مادرم رفتن از یه بنده خدایی که اون موقع دستی توو آتیش داشت و چندین سال بود سه تار میزد پرسیدن این علیرضا دوست داره بره کلاس سه تار شما نظرت چیه؟ اون طرف هم برگشت گفت به نظر من این پسره هیچی از موسیقی ایرانی نمیفهمه و به نظر من این فقط حوس کرده بره سمت موسیقی !!! در نهایت من حرفش رو گوش ندادم، رفتم سمت موسیقی و حداقل الان از خود اون آدم بیشتر موسیقی ایرانی رو میفهمم!
و از دیدگاهی دیگه ، اصلا قرار نیست هر کسی میره سمت موسیقی موزیسین بشه. این دیدگاه متد آموزش موسیقی کارل ارف هستش(که توو ایران اسم یه ساز رو گذاشتیم ارف). متد ارف میگه موسیقی برای تربیت آدم ها و گسترش ذهنشون و... لازم هست. و اصلا همه باید موسیقی رو یاد بگیرن. چه بخان موزیسین بشن چه نه.

[AliB]

با سلام،خیلی متشکرم از راهنماییِ صادقانه شما و بقیه دوستان محترم،اما عرض کنم که؛باتوجه به اینکه 16 سال موسیقی کار می‌کنید، نظر دادنتون باعث خوشحالی من شد. اما موضوع رو کمی براتون شفاف تر میکنم (و مشتاق نظرات بعدیِ شما هستم) ،احساس میکنم اگر شما خودتان را جای بنده بگذارید، شاید مُرادِ بحث رو ژرفتر متوجه بشید. به عقب بازگردید، مثلاً سنین 15 ، 16 یا 17 سالگیتون؛ که به تازه گی فراگیری علم موسیقی رو شروع کرده‌ بودید. یه نوجوان 16 ساله یا 17 ساله آیا می‌تواند فکر کند که: من میخواهم موسیقی را یاد بگیرم تا در موسیقی کشف نُت کنم یا میخواهم موسیقی را یاد بگیرم که بتوانم یک علم و تعریف جدیدی از موسیقی را وارد کار کنم. طبیعتاً و قطعاً چنین نیست، اگرم باشد در حد تفکر یه نوجوان و جوان کاهل می‌گُنجد. شاید شما هم در همان سنین با تفکرات و هورمون های خاص نوجوانی و جوابی راغب شدید که موسیقی را یاد بگیرید، شاید هم موسیقی یاد گرفتن شما ژن خانوادگی دارد. بهرحال میخواهم بگویم از یک جوان 18 ساله زیاد توقع نداشته باشید که موسیقی را در حد عالی یاد بگیرد (منظور اینست که از یک جوان 18 ساله‌ ای که میخواهد تازه موسیقی را یاد بگیرد در چندین سال اول نباید توقع داشت که عالی باشد) اگر یاد بگیرد چه بهتر و چه خوب است، اما اگر یاد نگیر هیچ مشکلی نیست و وضعیت افتضاحی رخ نداده است. من ذاتاً دوست دارم زیبایی خلق کنم، نه مَن؛ هر انسانی دوست دارد؛ و با خلق ان به آرامشی میرسد، همانطور که شما با نواختن تار یا سه تار به آرامش میرسید. طبیعتاً من هم دوست دارم به آرامشی برسم که آنرا دوست دارم. و بقول جنابعالی این آرامش هم رایگان بدست نمیاد، و به قول قدیمی ها هرکه طاووس خواهد جور هندوستان کشد. وقتی انتهای یک چیزی برای هرکس آرامش داشته باشد، حال و هوایی داشته باشد، جور کشیدنش هم زیاد سخت نمیگذره چون میدونه آخرش قراره لذت ببره از زجر کشیدنش. من هم دنبال همین ارامش هستم، قبلها سازی رو میزدم که دوستش نداشتم، بعد از ان هم زیاد فکر کلاس رفتن به سرم زد اما، اولاً باتوجه به اینکه به خودم تلقین می کردم که „تو بلد نیستی و استعداد نداری” یا موقعیتهای تحصیلی که پیش رو داشتم این امکان رو نداد که شرکت کنم. اما بعد از 2-3 سال؛ به فکر افتادم الان که موقعیت مناسبی دارم چرا شرکت نکنم؟موسیقی را میخواهم که رفیق تنهایی هایم باشد، دردهایم را بشناسد و در شادی با من باشد، در این سن حداقل نمیخواهم به کشف نُت فکر کنم یا به تغییر علم موسیقی ایران، میخواهم با لمس کردن سیمهای ساز تنهای‌ هایم پُر شود. و در پایان اینکه:کسی که تصمیم میگیره یه سازی رو شروع کنه، حتما عاشق صداش هست، و حتماً اهنگایی شنیده که مناسب حال اون حس و ساز بوده. ــ ـــخیلی خوشحالم از اینکه با جنابعالی گپ میزنم، بنده خیلی کوچکتر از شما هستم شاید بهتر است بگویم من 2 ساله بودم که شما موسیقی رو شروع کردید و این فقط و فقط تجربه ی و علم شمارو تو موسیقی میرسونه. مشتاقم باز هم گپ بزنیم. « امیدوارم چیزی جا نمونده باشه »

علی جان (فکر کنم اسم شما همین باشه) سلام دوباره
دوستمون آقای پرویز فرمودن که من نا امید کننده حرف زدم و حرفام درسته ولی نه برای شما! و مطالب دیگری از این دست ، در ابتدا مقدمتا عرض می کنم که قطعا در مورد خودم می دونم اگر اینجا وقت میگذارم و مطلب می نویسم تنها و تنها یک هدف دارم و اون هم تبادل نظر مثبت و سازنده و کمک به دوستانی که شاید مدت کمتری عمر صرف وادی موسیقی ایرانی کردن و شاید هم در اول راه هستن و یا هنوز شرع نکردن! منتها هر کسی یه راهی و یه شیوه ی استدلالی داره تو بحث و یه تجربه ای در کار! ... نوع ادبیات من هم بر می گرده به نوع برداشت خودم و شیوه ای که اون رو در بحث موثر و درست می دونم! مسلما چیزی که اینجا کمک می کنه به برقراری گفتگو و تبادل نظر اول گذاشتن اصل بر خیرخواهی و نیک اندیشی هست و دوم سعی در درک متقابل !
بنا بر این من نظرات قبلیم رو با این جمله شروع کردم که نمی دونم مقصود حقیقی شما چیه و دنبال چی هستین (در حالی که به اندازه ی دوستان دیگر قطعا با خوندن متن شما برداشت ظاهری داشتم از نوشته ی شما) منتها اشاره داشتم به اینکه یه سردرگمی و عدم اطمینانی در حرف هایی که زدی حس میشه! و خواستم تلنگری بزنم و ضمنا بگم من با درک فرامتنی نوشته ی شما دارم نظر میدم این که از توضیح در باره ی نظرات قبل .
مورد بعد اینه که ظاهرا شما هم خوب متوجه منظور من نشدی و شاید نیاز باشه بیشتر صحبت کنیم ، من اصلا اشاره ای در صحبت هام به کشف نت و یا وروود تعریف جدید در موسیقی نکردم و این برداشتی که شما چند بار تکرارش کردی از صحبت من نادرست هست.
من بر می گردم به هفده سالگیم و زمانی که می خواستم موسیقی رو شروع کنم ، من دقیقا قبل از سال جهارم دبیرستان تو تابستون ساز زدن رو شروع کردم ، قبلش در دوره هایی نقاشی می کردم و علاقه ی شدیدی به نقاشی داشتم ، جوان خجالتی و درونگرایی بودم و چیزی که در خانه ی ما زیاد شنیده میشد نوای ساز اساتید قدیم رادیو بود که به واسطه ی علاقه مندی پدرم به اون موسیقی ما هم با اون مانوس شده بودیم! من قبل از اینکه ساز بخرم و سه تار رو شروع کنم هیچ فکری درباره ی اینکه چه اتفاقی خواهد افتاد نداشتم! فقط یه حسی در درونم بود که به دلیل درونگرایی و اینکه دوستان صمیمی کمی داشتم ، دوست داشتم پنجره ی جدید برای بیان احساسات فروخوردم پیدا کنم و کلا اهل کارهای عملی و کار با دست بودم (قبلا نقاشی کمی نجاری و کارهای فنی و ...) من یادمه پدرم برای من ساز نخرید و من چون تصمیم گرفته بودم که ساز رو امتحان کنم دوچرخمو فروختم خودم و رفتم ساز بخرم ویلن دوست داشتم ولی نوای سه تار عبادی هم با گوشم نا آشنا نبود ، خلاصه هم استاد ویلن نبود و هم ویلن گرون تر از پول من بود هم سه تار حاضر و آماده سه تار گرفتم ولی باورت نمیشه از زمانی که این ساز رو من از نزدیک دیدم چقدر برام هیجان انگیز و عجیب بود(هنوز که هنوزه همین حالت رو برام داره...) یادمه شب که سازو آوردم خونه گذاشتم رو میز هی میرفتم نگاهش می کردم ، هی انگشت به سیم های ناکوکش می کشیدم و دنیایی داشتم خیلی کنجکاو بودم که این همه صدا های مختلف از کجای ساز و چطوری در میاد! تا اینکه یه معلم پیدا کردم و رفتم کلاس! معلم دوره ی ابتدایی بود با سطح متوسط رو به پایین نوازندگی سه تار که به هر حال برای گذران زندگی درس می داد سه تار ... البته من ممنونم چون ساز رو درست یا غلط ایشون داد دست من ... و خلاصه جلسه ی اول تقریبا بخاطر هیجان و خجالت همه ی توضیحات معلم رو عوضی متوجه شده بودم و جلسه بعد که خواستم درس پس بدم خیلی ناامید کننده به نظر میرسید(البته برای معلمم چون من به توانایی های خودم اطمینان داشتم) و خلاصه با توجه به اینکه جلسات درس ناقص بود و به بهانه ی بچه ی شیرخوار ایشون با مشکلاتی همراه بود و گاهی بجای درس گرفتن به نگهداری از بچه تبدیل میشد، ظرف 6 ماه کتاب اول هنرستان رو تقریبا بهتر از معلمم میزدم و بعد از کلا 9 ماه معلمم چیزی برای یاد دادن به من نداشت! اصلا نمی خوام بگم استعداد ویژه ای دارم ولی هر بار که درس می گرفتم نهایت تلاشم رو می کردم و روی ضعف هام کار می کردم و همواره از نواختن و تمرین کردن این ساز لذت می بردم گاهی بچه های هم سن فامیل حین تمرین انرژی منفی میدادن و به دیده ی کوچک بینی تلاش من رو نافرجام می دونستن ولی من به خودم و به علاقم ایمان داشتم و تا امروز با همه ی سختی هایی که بوده ساز رو زمین نگذاشتم و به سه تار وفادار موندم... با این نوشته ی طولانی خواستم بگم من لحظه لحظه بودن با ساز رو زندگی کردم به این هم فکر نکردم که می خوام اتفاقی ایجاد کنم یا کوهی جابجا کنم فقط از معاشرت موانست با سه تار و موسیقی لذت می بردم و می برم و لاغیر! ...
نکته ی بعد اینه که من از یک جوان 18 ساله توقع زیادی دارم و این شما هستید که از خودتون توقع کمی دارید و دقیقا مشکل کار همینجاست! چون دقیقا به اندازه ی توقعتون از خودتون پیش خواهید رفت نه در موسیقی بلکه در همه ی شوونات زندگی ... موسیقی و راه و رسم شاگردی خودش نوعی تجربه و تمرین راه و رسم زندگیه و از خیلی از مفاهیم و گزاره هایی که در وادی موسیقی و در خلال یادگیری اون باهاشون آشنا میشیم میشه در سایر مسایل و امور زندگی مثل یک معرفت و حکمت استفاده کرد...
پس من نه اینکه بخوام نصیحت کنم اما خواستم چشم های شما رو بازتر از فقط مقوله ی موسیقی کنم و تا جای ممکن به شما آگاهی بدم...
اما نکته ی دیگه این هست که این خون دل خوردنه برای اینکه شما به آرامش برسی و بتونی حرفی از جنس زیبایی با سازت بزنی یه نکته ی مهمیه و هر کسی نمی تونه امیدوار باشه که حتما چون ساز دست گرفت دیگه می تونه خلق زیبایی کنه و ضمنا خودش هم به آرامش برسه ... باید استوار بود و خستگی ناپذیر ، باید سختی ها رو تحمل کرد و تمرین کرد و تمرین کرد باید اول زیبایی رو دید و شنید (زیبایی حقیقی در موسیقی ایرانی رو درک کرد) تا بعدا اون رو خود آدم بتونه خلق کنه .
پس باید بگم اگر میخوای پیشرفت کنی در هر کاری و مخصوصا در نوازندگی موسیقی ایرانی اگر 18 سالتون هست که زیاد دیر نیست اما باید جدیت بخرج بدی ! توجه داشته باش که 18 ساله ها در موسیقی کلاسیک در غرب روی بزرگترین صحنه ها و در بهترین ارکستر ها بعضا ساز میزنن و بیش از خیلی نوازنده های مدعی و ریش سفید کرده ی ما مهارت و تسلط دارن رو سازشون! این هم گرفتاری ما ایرانی هاست که شرایط این اجازه رو به اغلب افراد نمیده که علاقهمندیشون رو از دوران کودکی وخردسالی پی بگیرن! در هر صورت مهم اون عشق و علاقه ی شما به موسیقی و ساز سه تار هست که باید عاشقش باشی ، هدفت باید تکامل و رفع عیب های فنی و تکنیکی و مفهومی کار خودت تو این وادی باشه تا پیش بری ... به انتها ی کار که آرامش داره فکر نکن چون انتهایی برای این کار وجود نداره شما باید از طی مسیر و از سلوک بتونی لذت ببری وگرنه به امید بهشت و از ترس جهنم کار کردن نتیجه ای در بر نداره جئابگو نیست...
به این هم فکر نکن که می خوای کوه رو جابجا کنی فقط به این فکر کن که فردا بهتر از امروز باشی و یه نکته ی کوچیک رو تو کارت بهبود بدی!
موسیقی و ساز دقیقا با این تفکری که عرض کردم رفیق تنهایی شما خواهد بود و خیلی از هیجانات روحی شما رو پاسخگو خواهد بود و در تعادل روحی و لذت بیشتر از زندگی کمک خواهد کرد . به هر حال منم گفتم ، هر کس با هر دیدی می تونه سراغ هر کاری که دوست داره بره ، کسی هم نمی تونه مانع بشه ولی رسالت کسانی که در یک راه مدتی سپری کردن و تجربیات هرچند اندکی دارن این هست که افراد رو کمک کنن که برای هدر نرفتن سرمایه ی عمر و توانمندی و به اصطلاح استعدادهاشون با دید درست تر و بهتری وارد کار بشن!
چون نرم افزار ذهنی شما دقیقا منجر به دریافت نتیجه های سخت افزاری حقیقی و قابل لمس در زندگی شما خواهد شد و این یک حقیقت مهم در زندگیست!
فکر می کنم به اندازه ی کافی مطلب نوشتم برای شما و دیگه مطلبی نمی نویسم .
برای شما آرزوی موفقیت دارم .
پیروز باشی

[AliRezA_Nasehi]

درود بر شما دوست عزیزم.
روانشناس ها معتقدن همه ی انسان ها می تونن زبان یاد بگیرن.
موسیقی هم یک زبان بین المللی هستش که از هفت حرف اصلی تشکیل شده.
بنده سال 88 گیتار رو شروع کردم.
اوایل خیلی اذیتم کرد جوری که می خواستم بفروشمش و حتی یک بار یک دوره ی 6 ماهه کاملا گذاشتمش کنار.
بعد از 3 ماه گیتار کلاسیک، گیتار فلامنکو رو با آقای امیر عبداللهی شروع کردم و موفق شدم روی این ساز (گیتار) مسلط بشم و الان گیتارم یکی از بهترین دوستان من هستش.
شما هم می تونید ولی توصیه می کنم در ابتدا تئوری موسیقی و سلفژ رو یاد بگیرید در کنار یک ساز ضربی اگر تونستید مثل تنبک یا دف تا ریتم خوانیتون قوی شه.
این یک پیشنهاده البته.
متد ها رو هم Step By Step انتخاب کنید در این صورت تمام متد ها براتون مفید خواهند بود.
در مورد آموزش تصویری هم شخصا انقدر که از آموزش تصویری یاد گرفتم از استاد یاد نگرفتم!
آموزش ها رو با دقت نگاه کنید و همراه با اونها تمرین کنید.
موفق باشید.