دلیل مهجور ماندن پیانو ایرانی چیست؟

[saamp84]

با سلام. با تشکر از این سایت... همیشه در این سایت از نظرات دوستان بهرهمند میشم. یک سوالی داشتم گفتم به بحث بذارم بلکه از دانش همدیگه در این زمینه استفاده کنیم.

منظور از پیانو ایرانی در این بحث نواختن ردیف سنتی‌ موسیقی ایران بر روی پیانو است- روش استاد محجوبی و کمی‌ هم استاد عزیز معروفی (هر چند ایشان به نوعی تلفیقی از شیوهٔ به طور کلی‌ ایرانی و موسیقی غرب را داشتند). من سالهاست که ایران نیستم ولی‌ در عصر ارتباطات و اینترنت چندان از اخبار کشور عزیزمون بی خبر نیستم و حدود ۱۰ سالی‌ می‌شه پیانو مینوازم. همیشه وقتی‌ قطعه‌ای سنتی‌ بر روی پیانو مینوازم که با شنیدن زیاد آنرا به صورت نت دراوردم با اینکه پیانو نوازی ایرانی سختی‌های خودشو داره یه لذتِ دیگه‌ای برام داره - به نوعی بیشتر به دلم میشینه.

برای دوستان خارجی‌ هم که میزنم در محیط دانشکده همه به زیبائی و هنر ایرانی بر روی پیانو اذعان دارن و از من میخوان این شیوه رو دنبال کنم- به خصوص وقتی‌ دشتی میزنم.

تلاشهأی در این زمینه در سالهای اخیر شده ولی‌ هیچگاه فراگیر نشده به نظر من. درسته پیانو ساز غربی هست... ولی‌ ساز در مفهوم کلی‌ یه ابزار هست و تلاش‌های اساتیدی که در بالا ذکر کردم به خوبی‌ انطباق این ساز با موسیقی ما رو نشان داده - حتی اگر ساز کوک ایرانی نشه باز میتوان این حس موسیقی سنتی‌ رو منتقل کرد... هر چند کمتر... که به اصل کار لطمه‌ای وارد نشه، ولی‌ همیشه برام سوال بود که چرا پیانو ایرانی همه گیر تر نمی‌شه؟


میدونم جوانان بسیاری هستن ولی‌ با این حال مثل خیلی‌ از چیزهای دیگه پیانو ایرانی بیشتر متکی‌ بر تک ستاره هاست.


من خودم فکر می‌کنم این دلایل میتواند اینها باشه:
عده‌ای فکر می‌کنن ردیف نوازی با پیانو اصالت موسیقی ما رو کم می‌کنه.

کوک ایرانی وقت گیر و کلا پیانو سازیست مجلسی و حال و هوای خلوت و خودمونی موسیقی ایرانی رو نداره. منظورم اینجا حسی یه نوازنده نسبت به سازش که مثل یه رابطه عاطفی بین آن دو میمونه.

پیانو نوازی ایرانی سخت تره... تریل‌های ایرانی... ترملو‌های زیاد... ریز / تکرار‌های زیاد کلا سنتی‌ نواختن رو محدود به اساتید و افراد سطح پیشرفته می‌کنه.

یه دلیلم میتواند فضای تجاری موسیقیِ دنیا باشه که کلا موسیقیِ عرفانی و سنگین را پذیرا نیست.
دوستان عزیز... نظراتتونو بگین. و اگرم از پیشرفهای جدیدی در این زمینه خبر دارید، خوشحال میشم منم در جریان بذارین.

با تشکر از همهٔ شما

[mehranrasa]

سلام
من هم فوق العاده اجرای موسیقی ایرانی روی پیانو رو دوست دارم و ازش لذت میبرم. نوازندگی بی نظیر مرتضی خان محجوبی، آدم رو مست و از خود بی خود میکنه. در زمان وزیری و خالقی و محجوبی و معروفی و صبا و دیگر عزیزانِ دل ما، برای اجرا در ارکستر همیشه پیانو رو ایرونی کوک میکردن. و حتی علم چند صدایی و هماهنگی رو هم با سعی و خطا و ممارست بسیار برای فواصل اصیل ایرانی به کار می بردند و تنظیم می کردند. چیزی که امروز کمتر شاهدش هستیم و اغلب آثار کلاسیک ایرانی، با فواصل تعدیل شده اجرا میشند که واقعاً جای بسی تاسف است. نمی دونم چرا دیگه حال و حوصله و شور و اشتیاق استادان گذشته رو نداریم...!

پیانو سازیست اصالتاً غربی و در اون سرزمین ها صدها سال قدمت داره. و هزاران نوازنده و معلم و کمپوزر و آهنگساز، روز و شب زحمت کشیدن روی این ساز. اما ما چند تا کتاب تخصصی و متد ایرانی برای آموزش پیانو داریم؟ چند تا نوازنده یا مدرس زبردست پیانوی ایرانی داریم؟ هنر پیانو نوازیِ ایرانی خیلی نوپا هست. شاید به زور صد سال قدمت داشته باشه. اون هم دست و پا شکسته و بیشتر به شکل تجربی. ما در این خصوص کار مکتوب و مستند و هدفمند زیادی در دست نداریم.