اشعار و ترانه های یغما گلرویی

[MonaLisa]

در حواشی شعرهایم،
همیشه طنین ِ ممتد ِ طعنه را شنیده ام!
که : شاعران از فتح ِ قله های قیود و قافیه بازآمده اند
و تو گریه های مکرر خود را ترانه می نامی؟
اگر اینگونه بود،
هر کودکی شاعر و هر انشای کودکانه
همنام ِ ترانه بود!
می شناسم این اهالی ِ همهمه را!
در عبور از معابر ِ باد،
شاعران ِ بسیاری را دیده ام!
شاعرانی که به لطف ِ عینکهاشان شاعر شدند!
شاعرانی که مویشان را از وسط فرق می گرفتند،
تا شاعر تر شوند!
شاعرانی که گفتند : « - ساده ایم! » و ساده نبودند!
گفتند : « - عاشقیم! » و عاشق نبودند!
گفتند : « - به رسم اینه رفتار می کنیم! »
ولی اینه ها را شکستند
و تنها از طراوت ِ تن ها ترانه نوشتند!
باور کن راضی به گشودن ِ درگاه ِ گرد گرفته ی شان نیستم.
اما ببین چگونه پاپیچ ِ این پای پیاده می شوند!
هر چند،
آنها که از خطوط ِ خوابهای من خبر ندارند!
آنها که تابحال،
جز خواب ِ چراغ سبز ِ چهارراه ِ خیابانشان،
خوابی ندیده اند!
بگذار دلشان به همین هفته های همهمه خوش باشد!
وقتی نام ِ زغفران می شاید،
آنها به یاد ِ شله زرد می افتند!
هیچ شاعری در دفتر ِ شعر ِ خود ننوشت:
زعفران گل ِ زیبایی ست!
از ضمیر ِ زنگار بسته شان
به جز تکرار ِ طعنه و تردید
انتظاری نمی رود!
بگذار ندانند که رگبار ِ گریه های من،
از کجای آسمان آب می خورد!
ولی می خواهم تو بدانی! گُلم!
می خواهم تو بدانی!
پدر بزرگم همیشه می گفت
وقتی شبانه به کابوس ِ بی نور ِ کوچه می روی،
برای فار از زوایای ترس
آوازی را زمزمه کن!
من همه برای پُر کردن ِ این خلوت ِ خالی ترانه می خوانم!
برای تاراندن ِ ترس!
به خدا از این کوچه های بی سلام،
از این آسمان ِ بی کبوتر می ترسم!
بامها را ببن!
دیگر کسی بادبادک نمی سازد!
در دامنه ی دست ش کودکان،
تیر و کمان حرف ِ اول را می زند!
می ترسم از هزاره ای دیگر،
نسل ِ گلهای سرخ منقرض شده باشد!
می ترسم نوه های این ماهی ِ سرخ هم
با خیال ش رسیدن به دریا،
دور ِ حصار ِ همین حوض ِ نیمه پُر
بچرخند و ُ
پیر شوند و ُ
بمیرند!
می ترسم تو نیایی و من،
تا همیشه همسایه ی این سایه های سرشکسته شوم!
می ترسم! در قید و بند ِ تکمیل ترانه هم نیستم!
می دانم که دنیا شبیه ترانه هایم نیست!
تنها برای دوری ِ دستهایمان زمزمه می کنم!
حالا اگر این طایفه ی بی ترانه را
تحمل شنیدن ِ آوازهای من نیست،
این پهنه ی پنبه زار و این گودال ِ گوشهایشان!
بگذار به غیبت قافیه هایم مُدام نق بزنند!
بگذار از غربال ِ نازادگان بگذرم!
بگذار جز تو کسی شاعرم نداند!
مگر چه می شود؟
اصلاً دلم نمی خواهد به وقتِ رفاقتم با قلم شاعر باشم!
می خواهم در خیابان شاعر باشم!
وقتی راه می روم،
آواز می خوانم،
گریه می کنم!
وقتی گربه ی گرسنه ی کوچه را،
به نان ِ نوازشی سیر می کنم!
می خواهم آواز ِ دُهُل را از نزدیک بشنوم!
می خواهم تمام رودها را تا سرچشمه شان شنا کنم!
می خواهم تمام فانوسهای فاصله را روشن کنم!
می خواهم یک بار،
فقط یک بار ترانه ای به سادگی ِ سکئت ِ کودکان بنویسم!
آنوقت دفترم را ببندم،
بیایم روی همان نیمکت ِ سبز ِ انتظار بنشینم،
صدای پای تو را از پس ِ پرچین ِ پارک بشنوم،
چهره ات را در ظهرهای دور ِ آن پائیزِ خوب بخاطر بیاورم
و بمیرم!
به همین سادگی!
ساده بودن را از پری ِ کوچکی آموخته ام،
که با بوسه ای می مُرد و با بوسه ای به دنیا می آمد!
اما در این میان رازی هست.
که تنها تو از زوایای آن با خبری!
بگو بدانم! بی بی باران!
گرمای ناب ِ دومین بوسه ی معجزه، ایا
بر گونه های خیس ِ گریه ی من
خواهد نشست؟●

[MonaLisa]

سعی کردم که همیشه
به سادگی ِ اولین سلاممان باشم!
به سادگی سکوتمان در پنجشنبه دیدار!
به سادگی واپسین دست تکان دادنم،
در کوچه بی چراغ!
می خواستم کودکان ستاره زبان مرا بفهمند!
می خواستم که هیچ ابهامی،
در گزارش گریه های نباشد!
می خواستم از اهالی شنزار و شتر گرفته،
تا برف نشینان قبیله قطب،
همصحبت ِ سادگی ام باشند!
احاس می کنم،
تمام سادگان ِ این سیاره همسایه منند!
ناجی علی و حنزله وصله پوشش را
بیشتر از ون گوگ دوست دارم،
که درختان را بنفش می کشید،
آسمان را صورتی
و خک را قرمز!
(این را برای خوش ایند ِ هیچ چهره ای نگفتم!)
دوست دارم به جای سمفونی بتهون،
صدای ویولن نواز ِ کور خیابان ولی عصر را بشنوم!
دلم می خواست که حافظ
- این همراه همیشه حافظه ام! -
یکبار به سمت ِ سواحل سادگی می آمد!
می خواستم کتابت او را
به زبان زلال نوزادان بی زنگار ببینم!
می خواستم ببینم آن ساده دل،
با واژه های کوچه نشین چه می کند!
هی! آرزوی محال!
آرزوی محال...

و تو!
- دختر بی بازگشت ِ گریه ها! -
از یاد نبر که ساده نویسی،
همیشه نشان ساده دلی نیست!
پس اگر هنوز
بعد از گواهی گریه ها در دفترم می نویسم:
« باز می گردی»
به ساده دل بودنم نخند!
اشتباه ِ مشترک ِ تمام شاعران ِ این است،
که پیشگویان خوبی نیستند!?

[MonaLisa]

خسته ام!
حتما تا به حال
هزار مرتبه این کلمه را
در کتاب شاعران دیگر این شعر دیده ای!
من از آنها خسته ترم!
باورکن!
امشب پرده تمام پنجره ها را کشیده ام!
می خواهم بنشینم و یک دل ِ سیر،
برایت گریه کنم!
این هم از فواید ِ مخصوص ِ فلات ماست،
که دل شاعرانش
تنها با گوارش ِ گریه سیر می شود!
ار گریه های بی گناه گهواره به این طرف،
تا دمی دیدگانم به سمت و سوی دریا رفت
صدایی از حوالی پلکهای پدرم گفت:
«-مردها گریه نمی کنند! »
حالا بزرگ شده ام!
می دانم که پدرم نیز
بارها در غم تقویمها گریه کرده است!
حالا می دانم که هیچ غمی غم آخر نخواهد بود!
هوس کرده ام که این دل بی درمان را،
به دریای گریه بزنم!
هوس کرده ام دیده ام را،
به دیدار دریا ببرم!
باید حساب تمام بغض های فروخورده را روشن کنم!
حساب ترانه های مرطوب را!
حساب گریه های گم شده را...
خیالم راحت است!
خانه ما پر از دلایل دلتنگی ست!
در چهارچوب همین اینه ترک دارد،
یک آسمان ابری پنهان است!
مثلا ً موهای سفید پدرم،
که او با خیال بارش ِ‌برف
در مقابل اینه می تکاندشان!
یا چشمهای منتظر ماردم،
که صدای زنگ ِ مرا،
در میان هزار زنگ ِ بی زمان می شناسد!
یا خستگی ِ خواهرم، که امروز
«بر باد رفته» را برای بار دهم خوانده است!
البته جای عزیز تو هم،
در تارک ِ تمام ترانه ها
و در درگاه تمام گریه ها محفوظ است!
آخر ِ قصه مرا دستهای تو خواهد نوشت!
مطمئن باش!
هیچکس نمی تواند راه خیال تو را،
در عبور از خاطر من سد کند!
هیچکس نمی تواند راه ِ زمزمه تو را،
در عبور از زبان من سد کند!
هیچکس نمی تواند...
(-های!
چه می کنی؟ سود ساز ِ بی افسار!
پرده رستم و اسفندیار می خوانی؟
انگار نفست از جای گرم در می اید!
تو که هستی که در همسایگی سکوت،
از صدای صاعقه یاد می کنی؟
که هستی که نام تگرگ و برگ را کنار هم می نویسی؟
که هستی که همبال پروانه ها،
از پی پیله و پونه پرس و جو می کنی؟
اصلا به تو چه ربطی دارد،
که دیگر کسی در تدارک تولید بادبادک نیست،
به تو چه ربطی دارد
که ماست ِ تمام قصه های بی غصه دوغ است؟
به تو چه ربطی دارد،
که جمله «کبریت بی خطر» روی قوطی ها دروغ است؟
به تو چه ربطی دارد،
که قصه فیل و کبوتر ِ کتاب دبستان هم دروغ بود؟
تو کلاه کوچک خودت را بچسب!
حتماً یادگاری آن یوغهای قدیمی را از یاد برده ای!
یا شاید نمی دانی که داس به دستان ِ عجول،
با کلاه تنها بر نمی گردند!
بگو! نمی دانی؟

انگار پنجره ها را خوب نبسته بودم!
حالا فهمیدی که از بین تمام قصه های قدیمی،
تنها قصه شاخ گوزن و شاخه درختان حقیقت داشت؟
دیگر باید یک تُک ِ پا تا سوسوی سوال و سکسکه بروم!
زود بر می گردم، اما...
تو بیدار نمان! بی بی باران!
تنها چراغ اتاق مرا روشن نگه دار!
به امید ِ دیدار!?

[MonaLisa]

ديگه فرصتي نمونده
نازنين ! ‌ نازت رو كم كن
دارم از صدا ميفتم
كمكم كن ! كمكم كن
يك ترانه پا به پا باش
اين صداي آخرينه
بي تو رو به انقراضم
حرف آخرم همينه
نبض معيوب حضورت من رو آخر از پا انداخت
بازي عشقت رو آخر دل ناباور من باخت
وه چه بي حنجره ام من
تشنه ي يه جرعه آواز
مثل يه مرغ مهاجر
وقتي تن ميده به پرواز
بي تو بي بهانه ام موندم
واسه پرواز دوباره
مرد غمگين سكوتم
حرف تازه يي نداره
نبض معيوب حضورت ‚ من و آخر از پا انداخت
بازي عشقت رو آخر ‚ دل ناباور من باخت

[MonaLisa]

آي ! گل يخ ! ‌ آي ! ‌ گل يخ ! زمستونم بارش رو بست
طلسم زمهرير شب تنها با دست تو شكست
تو ياد دادي به اين صدا كه سر بده ترانه رو
تويي كه زنده مي كني شعراي عاشقانه رو
از من و تو گذشت عزيز ! ‌ به شب بگو آفتابي شه
ستاره رو سرم بريز ! به شب بگو آفتابي شه
آي گل يخ ! با تو ميشه دل به ترانه ها سپرد
با تو ميشه ستاره بود هميشگي شد و نمرد
وقتي كه تو كنارمي تازه من و من مي بينم
آفتاب و مهتاب نمي خوام ‚ اين شب رو روشن مي بينم
از من و تو گذشت ‚ عزيز ! ‌ به شب بگو آفتابي شه
ستاره رو سرم بريز ! ‌ به شب بگو آفتابي شه
كليد نمي خوام گل يخ ! قفلا با بوسه وا ميشن
وقتي كه تو پيش مني گمشده ها پيدا مي شن
قناري تو كنج قفس پرواز رو معنا مي كنه
براي ديوار كه دست ‚ پنجره رو وا ميكنه
از من و تو گذشت ‚ عزيز ! ‌ به شب بگو آفتابي شه
ستاره رو سرم بريز ! ‌ به شب بگو آفتابي شه

[hichnafar]

صدای آبی من

نه اهل روزگارم نه همنشین سایه
بزن به سیم آواز تا آخر گلایه
رو سرزمین بی سر یه سرو سربلندم
به شاخ و برگ سبز خودم دخیل می بندم
ستون تخت جمشید برج غرور من نیست
من با تو بهترینم ثانیه گور من نیست
تو کی هستی که خیال داشتنت
یه دم از خاطر من دور نمیشه ؟
رو به روی اینه چشمات رو نبند
خورشید از نور خودش کور نمیشه
ببین که داس وحشت حریف یاس من نیست
سکوت این کرانه خلع لباس من نیست
ببین کلید سرداب تو دست این اسیره
برگ امان نمی خوام برای گریه دیره
برهنه مثل دریاس صدای آبی من
هزار تا عمر نوه عمر حبابی من
تو کی هستی که خیال داشتنت
یه دم از خاطر من دور نمیشه ؟
رو به روی اینه چشمات رو نبند
خورشید از نور خودش کور نمیشه

[MonaLisa]

تا اطلاع ثانوی ‚ نفس نکش اینه دار
از اینجا تا آخر شب هزار تا نقطه چین بذار
تااطلاع ثانوی ‚ چشمانون رو هم بذارین
زخم دریده ی شب رو بدون مرهم بذارین
تا اطلاع ثانوی ‚ ترانه لال و کر بشه
قاصدک خبررسون ‚ دوباره بی خبر بشه
تا اطلاع ثانوی ‚ هیچکسی آواز نخونه
پرنده واسه جوجه هاش قصه ی پرواز نخونه
صدای هزار تافریاد تو سکوت شهر جادوس
شهر آبستن خلوت پا به ماهه یه هیاهوس
ای صدای نو رسیده! شب پر کن از سپیده
تو حراج شهر قصه ‚ زندگی به شرط چاقوس
ای شب قداره به دست! ‌ ای شبح بی همه چیز
برای فتح آسمون ‚ خون ستاره رو نریز
ساعت خواب بی خبر ! زنگ رهایی رو بزن
بذار بازم طلوع کنه اون من آفتابی من
باید بخونم اگه شب صدام روباور نداره
وقتی یکی تو اینه اشکای من رو میشماره
باید بخونم توی این قحطی شعر و حنجره
وقتی تو آستین رفیق ‚ تیغه ی تیز خنجره
صدای هزار تا فریاد تو سکوت شهر جادوس
شهر آبستن خلوت پا به ماهه یه هیاهوس
ای صدای نو رسیده! شب پر کن از سپیده

تو حراج شهر قصه ‚ زندگی به شرط چاقوس

[MonaLisa]

من شوفر تاکسی ام! ای مسافر ِ در بستی!
بگو تا آخرِ این ترانه با من هستی!
اگه باشی من تو ر ُ هر جا دلت خواس می برم!
آخه من از همه راننده ها دیوونه ترم!
خسته ام از این همه علامت ُ خط ُ نشون!
از جریمه و ُ صدای زشت ِ سوت ِ پاسبون!
جوونیم پُشتِ چراغ قرمزا گم شد یه روزی!
تو جوونی نباید پشتِ چراغا بسوزی!

ای! راننده! بیا و ُ فکری به حال ِ من کن!
اگه زحمتت نمی شه ضبطت ُ روشن کن!

می دونم خسته شدی از این همه حرف ُ حدیث؛
آخه هیشکی گوش به زنگِ حرفِ راننده ها نیس!
می دونم حرفای من حوصله ت ُ سر برده!
می گی تا فرا کی زنده مونده و ُ کی مرده!
اگه راننده بودی حرفام ُ‌خوب می فهمیدی!
توی اینه جای من عکس ِ خودت ر ُ می دیدی!
دنبال ِ چاره می گشتی واسه این همه چراغ!
که جوونیت ُ فروختن توی این حراج ِ داغ!

ای! راننده! بیا و ُ فکری به حال ِ من کن!
اگه زحمتت نمی شه ضبطت ُ روشن کن! ●

[MonaLisa]

حرف ِ من اینه:
عشقی که با چاقو زدن به درخت ش سَرِ گُذر شروع بشه،
خونه ی آخرش بدبختی ِ!

عاشق اَم عاشقای قدیم
که اسم طرف ُ رو تنشون خالْ کوبی می کردن،
نه این که ناخونْ گیر وَردارنُ
تن ِ درختای بی زبون
به هوای یادگاری پاره پاره کنن!

از همین ِ که عاشقای این زمونه،
همْ سن ُ سال ِ حُبابای آبَن!

نفرین ِ درختا ر ُ دست ِ کـَم نگیر!

[MonaLisa]

سهم ِ من از همه دنیا یه دونه پیشی ی ِ نازه!
یه پیشی که خیلی وقتِ با بد‌ُ خوبم می سازه!
وقتی حوصله ندارم، اون آتیش نمی سوزوونه!
وقتِ تنهایی غصه همیشه پیشم می مونه!
حرفای من ُ‌می فهمه، بهتر از همه رفیقام!
دنبال ِ دمش می ذاره، وقتی می بینه که تنهام!
پیشی خیلی بازیگوشه، شیطونیش تموم نمی شه!
به کارای خنده دارش، سر ِ من گرمه همیشه!

پیشی جون! تو بهترین رفیق ِ دنیایی برام!
تو که باشی من از این آدما هیچّی نمی خوام!

خیره می مونه به چشمام، با دو تا چشم ِ قشنگش!
چشمای شبیه ِ تیله ش، چشمای زیتونی رنگش!
پیش ِ صندلیم می شینه، سرش ُ رو پام می ذاره!
انگاری می خواد بدونم که چه قدر هوام ُ داره!
دنبال ِ موش ِ خیالیش، توی کوچه مون می گرده!
گاهی چند روز می ره اما باز دوباره برمی گرده!
پیشی خیلی مهربونه، با سگا دعوا نداره!
مث ِ دوستام بی وفا نیست، من ُ تنها نمی ذاره!

پیشی جون! تو بهترین رفیق ِ دنیایی برام!
تو که باشی من از این آدما هیچّی نمی خوام!

[MonaLisa]

اسم ِ اون کوچه یادم نیست، اما این دور ُ ورا بود!
کوچه ای که وعده گاه ِ دستای عاشق ِ ما بود!
گفته بودی سر ِ کوچه یدونه خونه به دوشه،
پیرمردی که همیشه فال ِ حافظ می فروشه!
اسم ِ اون کوچه رُ گفتی، اما من دیگه یادم نیست!
یادمه! اما تو اینه یه نفر می گه : یادم نیست!

بی تو کوچه ر ُ نمی خوام، بی تو فال فایده نداره!
حتا حافظ نمی تونه، تو رُ پیش ِ من بیاره!
تو دیگه رفتی ُ رفتی، بی دلیل ُ بی نشونه!
گوش بده! یکی تو سینه م، باز برای تو می خونه!

از شب ِ خلوت ِ کوچه، می گذره با چشم ِ گریون!
تو بازم نیستی ُ نیستی، منمُ شُر شُر ِ بارون!
کوچه خلوت ِ عزیزم! جای تو خالی ِ خالی!
پیرمرد هنوز همونجاس، خوش خیالم که تو فالی!
اما حتا توی شعرم، رد ِ پای نفست نیست!
بیا همپرسه ی من باش! دستای من قفست نیست!

بی تو کوچه ر ُ نمی خوام، بی تو فال فایده نداره!
حتا حافظ نمی تونه، تو ر ُ پیش ِ من بیاره!
تو دیگه رفتی ُ رفتی، بی دلیل ُ بی نشونه!
گوش بده! یکی تو سینه م، باز برای تو می خونه!

[elykak]

چه ضیافت غریبی :
من و گیتار و ترانه !
جای تو : یه جای خالی !
شعر من ، شعر شبانه !
هرم خورشیدی چشمات
منو آب کرد و تموم کرد !
لحظه ی ناب پریدن
با یه دیوار رو به روم کرد !
گوش بده ! ترانه هام ترجمه ی چشمای توست
تو تموم قصه هام همیشه جای پای توست!
تو ضیافت سکوتم
تو اگه قدم بزاری
می بینی از تو شکستم
اما تو خبر نداری !
بی تو از زمزمه دورم
بی تو از ترانه عاری !
زخم تو : زخم همیشه !
اینه تنها یادگاری ...

[elykak]

گریه کن دلت سبک شه
اگه دل مونده تو سینه
سرتو بزار رو شونم
تنها پیشکشم همینه !
بذار این شونه ی نمناک
تکیه گاه گریه باشه
بذار این خسته بیفته
تا شاید دوباره پاشه !
گریه کن دلت سبک شه
من فدای گریه هاتم
تورو تنها نمی ذارم
تا همیشه پا به پاتم
زیر بارون نگاهت
غسل تعمید ترانس
میری اما برمیگردی
این سفر چه عاشقانس !
برو ! من اینجا می مونم
چشم به راهتم همیشه
می دونم که بر میگردی
قصه مون تموم نمیشه !

[elykak]

وقت رفتن هرچی خواستی از اتاق من ببر
آینه رو ببر با این دل همیشه در به در !
ساعتو ببر تا من دقیقه ها رو نشمارم
عکستو ببر شاید یادم بره دوست دارم !
اون کتابارو ببر ، دیگه نمی خونمشون
نامه هاتو پس بگیر تا من نسوزونمشون
اگه خواستی این گلیمو بردار از روی زمین
اما گیتارمو با خودت نبر ، فقط همین

آخه گیتار من آهنگای خوبی از بره !
تو نباشی اون منو به خیلی جاها می بره
جای خالی تو با ترانه هم پر نمیشه ...
اما اینجوری تحمل غمت ساده تره

از توی اتاق من هرچی دلت می خواد ببر
عینک آفتابیمو بردار از این چشمای تر
گلدون گلم رو بردار از کنار پنجره
ضبطمو ببر ! نوار و سی دیا یادت نره !
دفتر نتامو بردار از توی گنجه ی من
ببر اون ترانه ها رو ، همشون به نامتن
سیبارم از رو درخت پشت پنجرم بچین
اما گیتارمو با خودت نبر ، فقط همین !


آخه گیتار من آهنگای خوبی از بره !
تو نباشی اون منو به خیلی جاها می بره
جای خالی تو با ترانه هم پر نمیشه ...
اما اینجوری تحمل غمت ساده تره

[elykak]

دخترک اجازه هست رخت ترانه تن کنم ؟!
میشه با برق چشات سیگارمو روشن کنم ؟!
فرصتی بده که با چشم تو آفتابی بشم
من همونم که باید این شبو ریشه کن کنم
دخترک فرصت هم سقفیه ما خیلی کمه !
نگو جامون تا ابد تو دل این جهنمه !
شب سحر میشه اگه ظلمتو باور نکنی !
دیگه میدون خسته س از حضور این مجسمه !
بگو دوستم داری تا زمونه وارونه بشه
بگو دوستم داری تا خونه بازم خونه بشه !
رمزه آبادی این خرابه ، عشقه ! هم غزل !
تو بگو هستی تا قصر دیوا وارونه بشه !
اگه جادوگر شب سایه به سایه با منه
اگه ابلیس سیاهی فکر خنجر زدنه
توی جون پناه دستای تو جا خوش می کنم
میدونم چاره ی این شکنه عاشق شدنه !!
به شب شکنجه گر تکیه نده عزیز دل !
بیا رخوتو بگیر از این دقایق کسل !
سیب حوا رو بده به دستای تشنه ی من
منو با صاعقه ساختن ، نه با خاک و آب و گل !
بگو دوستم داری تا زمونه وارونه بشه !
بگو دوستم داری تا خونه بازم خونه بشه !
رمز آبادی این خرابه ، عشقه ! هم غزل !
تو بگو هستی تا قصر دیوا وارونه بشه ...

[elykak]

با من بمونی میشکنی ! این یه حقیقته عزیز
تا فرصتی مونده برات از این حقیقت بگریز
با من بمونی میشکنی زندگی شوخی نداره !
توی مسیرش یه روزی عشقمونو جا میذاره !
قصه ی عشق من و تو عشق آتیش به پنبه بود !
عشق ستاره بود به روز ، عشق یه سد بود به یه رود !
اینجا نمون ، اما بدون هرجا که باشی با منی
خودت اینو خوب می دونی : با من بمونی میشکنی !
با من نمون اما بدون که بی تو میگیره دلم !
تو یه شناسنامه ای و من مثه مهر باطلم !
قصه ی عشق من و تو عشق آتیش به پنبه بود !
عشق ستاره بود به روز ، عشق یه سد بود به یه رود !