-
Thursday 11 October 2007
#1
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
اشعار و ترانه های فریدون توللی
0
مهتاب
در زیر ِ سایه روشن ِ ماه ِ پریده رنگ
در پرتوی چو دود ، غم انگیز و دلربا
افتاده بود و زلف ِ سیاهش به دست ِ باد
مواج و دلفریب
می زد به روشنایی ِ شب ، نقش ِ تیرگی
می رفت جویبار و صدای ِ حزین ِ آب
گویی حکایت ِ غم ِ زاران ِ رفته داشت
وز عشق های ِ خفته و اندوه ِ مردگان
رنجی نهفته داشت
در نور ِ سرد و خسته ی مهتاب ، کوهسار
چون آرزوی ِ دور
چون هاله ی امید
یا چون تنی ظریف و هوسناک در حریر
می خفت در نگاه
وز دشتهای ِ خرم و خاموش می گذشت
آهسته شامگاه
او ، آن امید ِ جان ِ من ، آن سایه ی خیال
می سوخت در شراره ی گرم ِ خیال خویش
می خواند در جبین ِ درخشان ِ ماهتاب
افسانه ی غم ِ من و شرح ِ ملال ِ خویش
لیست اشعاروترانه های قرارداده شده :
مهتاب
سوگند
پیشک
بازگشت
عشق رمیده
دره ی مرگ
دور
پاییز
کوی مردگان
گم کرده عمر
ویرایش توسط hichnafar : Saturday 5 April 2008 در ساعت 05:23 PM
دلیل: اضافه کردن لیست اشعارموجود
چگونه می توانم از اوج به درآمد تو فرود بیایم
که درآمدت بسیار بلندتر از اوج ساز من است. (رها)
-
3 کاربر برای این پست از Hmd_N تشکر کرده اند:
-
Thursday 11 October 2007
# ADS
-
Thursday 11 October 2007
#2
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
0
سوگند
گرانبار شد ، گوشم از پند ها
برآنم ، که تا بُگسلم بَندها
هر آن دل ، که شد بسته ی دام ِ عشق
رهایی نیابد به ترفندها
پرستنده ام بر تو ، ای خانه سوز
کجا ترسم ، از شرم ِ پیوند ها
ز تنهاییم ، باغ ِ دل تیره بود
تو جانش دمیده به لبخند ها
کنون ، چامه گویم بران روی و موی
در آغوش ِ هر چامه ، گلقندها
به افسون ِ آن چشم ِ مستت که هست
مرا تکیه پروردِ سوگندها
که از شور ِ مهرت ، چنان سرخوشم
که بر کام ِ دل ، آرزومندها
مرا بندگی بین و در سایه گیر
که شرط است ، لطف از خداوندها
تو نور ِ دلی ، ای فروزنده بخت
که بازت نجویم همانند ها
خوش آندم ، که افشانمت جان به پای
چو بر گونه ی آذر ، اسپند ها
چگونه می توانم از اوج به درآمد تو فرود بیایم
که درآمدت بسیار بلندتر از اوج ساز من است. (رها)
-
2 کاربر برای این پست از Hmd_N تشکر کرده اند:
-
Thursday 11 October 2007
#3
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
0
پیشک !
خوش بود خاطرم به تماشای ِ بودنش
و آن دلبرانه بر سر ِ مسند غنودش
چابک ز بام خانه فرو جستنش به زیر
و آن فرش ِ آستانه به سر پنجه سودنش
با آن زبان ِ سرخ تر از غنچه ، هر زمان
آلودگی ز مخمل ِ پیکر زدودنش
بر زانوان ِ من ، زدن از شوق ِ طعمه چنگ
وز پیش ِ دست ، لقمه به شادی ربودنش
تا شور و شوق ِ دل ، به نوازش فزون کند
بر عشوه های ِ خور خور ِ شیرین فزودنش
در خانه بانگ ِ گام ِ مرا ، نارسیده باز
با گوش ِ تشنه از سر ِ معبر شنودنش
بازیکنان به گرد ِ من ، از شور ِ خوشدلی
با حالتی ، که دل نتواند ستودنش
دیدن هزار راز ِ نهان ، در کنار ِ من
پس با زبان ِ بسته به من وانمودنش
با آن خدنگ ِ کودک ِ همسایه ، ای دریغ
اینک : منم به عالم و ، داغ نبودنش
چگونه می توانم از اوج به درآمد تو فرود بیایم
که درآمدت بسیار بلندتر از اوج ساز من است. (رها)
-
کاربران زیر از Hmd_N به خاطر این پست تشکر کرده اند:
-
Thursday 11 October 2007
#4
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
0
بازگشت
تا بازگشت ِ ما همه باشد به سوی ِ تو
ما ، از توییم و ، آینه پرداز ِ روی ِ تو
خرم دمی که چون پر ِ کاهی ، به دست ِ باد
زین خاکدان ِ تیره ، در افتم به کوی ِ تو
از چشم ِ سر ،نهانی و بر چشم ِ دل عیان
بیچاره کوردل ، که کند جستجوی ِ تو !
زاهد که آن بدی همه بر اهرمن نهاد
خصمی نهاده در بر ِ ذات ِ نکوی ِ تو !
از ماست هر بدی که بدین عقل ِ چاره ساز
لب تشنه ایم و باده ی ما ، در سبوی ِ تو
اندیشه گرم ِ حیرت و عشق ، اوفتاده مست
زان حلقه های ِ زلف ِ خوش ِ نافه بوی ِ تو
هر زاد و مرگ ما ، همه تا بود دیگری است
ریگی به جا نمانده و نماند ، به جوی ِ تو
بس خلیل ِ پادشاه و گدا ، کز زمانه رفت
تا در زمانه تازه شود ، گفتگوی ِ تو
بر میر ِ کاروان چو حرامی ، تویی امید
دست ِ دعای ِ هر دو ، چو خیزد به سوی ِ تو
زنجیر ِ کهکشان که سپهرش بود به دام
تاری بود ز حلقه ی زنجیر ِ موی ِ تو
عارف خموش و واعظ ِ جاهل ، به صد قیاس
پر کرده عالمی همه ، از های و هوی ِ تو
آن عقده ای که وهم و خرد بر تو ، ره نیافت
با پرده های ِ غنچه وش تو به توی ِ تو
آن مرگ ِ خوش به کام ِ فریدون فرو فرست
ای داغ ِ سینه ، باغ ِ خوش آرزوی ِ تو
چگونه می توانم از اوج به درآمد تو فرود بیایم
که درآمدت بسیار بلندتر از اوج ساز من است. (رها)
-
کاربران زیر از Hmd_N به خاطر این پست تشکر کرده اند:
-
Thursday 11 October 2007
#5
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
0
عشق ِ رمیده
در پای آن چنار ِ کهن ، کز بسی زمان
سر بر کشیده یکه و تنها میان دشت
عشقی رمیده ، رفته ز افسردگی به خواب
غمگین ز سر گذشت
غوغا کنان ، گروه ِ کلاغان به شامگاه
سوی ِ درخت ِ گمشده پرواز می کنند
پر می زنند و از پی ِ خواب ِ شبانگهان
آواز می کنند
شب می رسد گرفته و سنگین نفس ز دور
سوسو زنان ، ستاره نظر می کند به خاک
وندر سکوت ِ شامگهان ، ژرف حالتیست
آرام و سهمناک
گهگاه ، از میانِ یکی ابر ِ تیره رنگ
برقی به چشم می رسد از کوهسار ِ دور
وز گوشه ی سیاه ِ یکی دخمه سایه ای
سر می کشد ز گور
آنجا ، کنار ِ قلعه ی ویران و دوردست
افروختست دختر ِ شبگرد ، آتشی
او خود به خواب رفته و نالان بگرد ِ او
روح ِ مشوشی
باد از فراز ِ کوه ، خروشان و تند خیز
می افکند به خاک ، چنار ِ خمیده را
می پیچدش به شاخه و بیدار می کند
عشق ِ رمیده را
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
-
2 کاربر برای این پست از akanani تشکر کرده اند:
-
Thursday 11 October 2007
#6
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
0
دره ی مرگ
دور شو ! دور ازین راه تباه !
شام ، خونین شد و خورشید نشست
تو چه دانی که درین درّه ی پر شیب و شکست
این هیولای سیاه
چیست کاویخته از دور به راه ِ تو نگاه
چه هوسهای ِ فروزنده و امّید دراز
که فرو مرده و پوسیده در ایندشت ِ خموش
وندر آن تیرع مغار
ای بسا شیهه ی اسبان و هیاهوی ِ سوار
که بپیچیده و لختی دگر افتاده ز جوش !
دور ! ای خسته ، از این راه ِ تباه
شب فرود آمد و لغزید به کوه
سایه پیوست به تاریکی و ز آن راه ِ دراز
باز ، آن شیون ِ راز
باز ، آن بانگ ِ ستوه
بانگ ِ آن زخمی ِ گمگشته به پا خاست ز گودال ِ سیاه !
پای ِ آن تپه ، در آن بیشه ، از آن شبرو ِ گرن
ای بسا اخگرسوزان که فرومانده به جای
کاروانها زده اندر خم ِ این گردنه دزد
چشم ، کاوان بره و گوش به آهنگ ِ درای !
دور شو از دل ِ این دره که این کوه ِ فسون خیز ِ بلند
رازها دارد از آن کهنه هراس
خسته از تاب ِ شکیب
ای بسا غول فریب
که در آن گوشه نشستست به راه ِ تو به پاس !
دور شو ، دور ، که در سینه ی آن چشمه ی خشک
گرزه مارست که چنبر زده بر دامن ِ سنگ
تشنه ِ جان ِ تو تا از بن ِ دندان ِ ستیز
به یکی گام ، فرودوشیِشان بار ِ شرنگ !
پای چالاک کن ؛ این سایه ی اوست!
نقش ِ آن اهرمنست اینکه در افتاده به سنگ
نه شکیب و نه درنگ
زود بشتاب و برون آی از این دره ی تنگ
تند بگریز و مپا ، این نه گذاریست که مَرد
اندر آن سست کند پای ِ شتاب
تند بگریز و مپای
چیست ای رهگذر این سایه که چالاک چو گرد
می شتابد ز پیَت از دل ِ این راه ِ سپید ؟
وای بر جان ِ تو وای
رهگذر ! دیو رسید !
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
-
2 کاربر برای این پست از akanani تشکر کرده اند:
-
Monday 28 January 2008
#7
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
-
کاربران زیر از hichnafar به خاطر این پست تشکر کرده اند:
-
Friday 15 February 2008
#8
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
-
کاربران زیر از hichnafar به خاطر این پست تشکر کرده اند:
-
Saturday 23 February 2008
#9
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
-
کاربران زیر از hichnafar به خاطر این پست تشکر کرده اند:
-
Saturday 29 March 2008
#10
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
-
کاربران زیر از hichnafar به خاطر این پست تشکر کرده اند:
-
Saturday 5 April 2008
#11
مسئول بازنشسته
وضعیت
- افلاین
-
کاربران زیر از hichnafar به خاطر این پست تشکر کرده اند:
علاقه مندي ها (Bookmarks)