مکاتب ادبی

[sara]

1- مادي گرايي
2- کلاسیسيسم classicisme
3- دادائیسم dadaisme
4- رومانتیسم romantisme
5- سوررئالیسم (فراواقع گرايي) surrealisme
6- ناتوريسم naturisme
7- رئالیسم (واقع باوري) realisme
8- كوبيسم (حجمگري) cubisme
9- ناتورالیسم (طبيعت گري) naturalisme
10- وريسم (واقع گري محض) verisme
11- پارناس parnasse
12- فوتوريسم (آينده گرايي) futurisme
13- سمبولیسم symbolisme
14- اونانيسم (يگانه گرايي) unanimisme
15- پاپوليسم (مردمي گري) populisme
16- كاسموپوليتيسم (جهان گرايي)
17- رمان نو (موج نو)


کلاسیسم

مکتب کلاسیسیسم در واقع نوعی احیای شیوه هنری یونان و روم به شمار می رود که هر چند در ایتالیا متولد شد اما در فرانسه رشد کرد و به ثمر نشست.
مولیر

اصول این مکتب عبارت است از تقلید از طبیعت، تبعیت و تقلید از قدما، اهمیت دادن به عقل، خوشایندی و وضوح و زیبایی کلام

از مهمترین شاعرات و نویسندگان که بدین مکتب رو آوردند می توان به „مولیر” ، „لافونتن” ، „راسین” و از همه مهمتر و معروفتر „بوالو” اشاره کرد.

بوالو بزرگترین مدافع مکتب کلاسیک و معروف ترین نقاد این مکتب است.

وی در سال 1674 در منظومه „فن شعر” خود اصول مکتب کلاسیسیسم را بیان کرد.

به اعتقاد او شعر باید تابع طبیعت و عقل باشد و از هر امری که آن را از این اصول منحرف کند باید اجتناب کرد.

او می گوید: „جز حقیقت هیچ چیز زیبا نیست” و این حقیقت از نظر او چیزی جز طبیعت نیست، طبیعتی که کلی و عمومی باشد و در عین حال هنرمند آن را به حکم ذوق و منطق انتخاب و تقلید کرده باشد.

هنرمند جز به آنچه کلی و طبیعی است دل نمی بندد. هدف شاعر آن نیست که چیزی تعلیم یا اثبات کند، بلکه باید شادی و خوشی را در دلها برانگیزد.

به اعتقاد او آنچه می تواند لذت و شادی را در ذهن مردم به وجود آورید چیزی جز طبیعت نیست و برای جستجوی آنچه طبیعی و حقیقی است ملاکی نداریم جز عقل و منطق که همان ذوق سلیم است. اما برای آن که بتوانیم این ذوق سلیم را تربیت و تقویت کنیم هیچ چیز سودمندتر از مطالعه ی آثار قدما نیست زیرا قدما بهتر از ما توانسته اند طبیعت را ادراک و توصیف نمایند.

در انگلستان با آن که کسانی مانند „فرانسس بیکن” از یک طرف و „ویلیام شکسپیر” از سوی دیگر اصول کلاسیک را از دست و پای خویش می گسلند و به راحتی خود را به بند گفته ها و اعتقادات قدما در نمی آورند و بی سبب از آنها پیروی نمی کنند و بنای فهم و ادراک خود را در میدان های عمومی یونان و روم بنیاد نمی گذارند، اما نقادانی مانند „جان درایدن” و „الکساندر پوپ” و „ساموئل جانسون” سعی می کنند نوعی نقد کلاسیک را در شعر و ادب انگلیس وارد سازند.
لافونتن

„الکساندر پوپ” مانند „بوالو” تأکید می کند که در شعر، اصل کلی پیروی از طبیعت و عقل است و طبیعت عقل را امری واحد می داند. به عقیده ی وی قدما زودتر و بهتر از ما این قانون را دریافته اند و از این جهت توجه به آثار قدما در نظر وی فواید بسیار دارد.









ادامه دارد...