باتوجه به نظرات ? راوان که در باره مبدا پیدایش آلات موسیقی در جهان . پذیر? ته شده است. این عقیده پیش از همه مورد تایید است که قدیمی ترین و اساسی ترین نمونه آلات موسیقی . سازهای ضربه ای هستند مطابق نطریه های مت? اوت پیرامون تاریخچه د? و نیز تحقیقات وسیقی که در این زمنیه به عمل آمده است می توان به بیان کهن حضرت داوود در کتاب مقدس زبور اشاره کرد که ? رموده اند که (او را به د? و رقص تسبیح بخوانید) این گ? ته حاکی از آن است که در زمانهای بسیار دور د? جایگاه و منزلت و یژه ای در آیین های سنتی . مذهبی . عر? انی . دراویشی و همچنین بزمی و رزمی در جهت نوروز و تحویل سال پارسیان در دوران شاهنشاهی ساسانیان توام با نوای د? بوده است. د? در ایران ساسانی همراه با سرودهای خسروانی و بطور گروه نوازی مورد است? اده قرار می گر? ته است.



تاثیرات مقتضیات زمان و مکان و تقییر و تحولات سرزمینهارا در اشکال د? نمی توان نادیده گر? ت. برخی قبایل نامهاو عناوین های متناسب با تمدن . ? رهنگ . آیین و زبان آن زمان خود . برد? می نهادند. در نگاهی به ریشه این کلمه می توان دریا? ت که ریشه لغوی د? در آغاز (دوب) بوده است.



(دوب) در زبان سومری به معنای لوح و خط به کارر? ته سات و بعدها به علت مقتضیات زمان در دوره ای دیگر وارد زبان آکدی شده و به (دوپو) یا توپو تغییر نام یا? ته است این کلمه بعدها در اثر تردد اعراب بادیه نشینبه سرزمین پارسیان عینا در مکتوبات عرب انتشار یا? ت و به نام د? مشهور شد.



بعدها در تاریخ اسلام در زمان هجرت حضرت محمد (ص) به شهر مدینه . مردان و زنان عرب با نوای د? به استقبا حضرت رسول آمدند پس از طی شدن دوره آغازین اسلام به تدریج د? جنبه مذهبی و آیین یخود را از دست داد و است? اده های عامیانه تری یا? ت و به تدریج جای خود را به سازهای دیگر همچون دایره . تنبکم و یا به قول اعراب ضرب داد .



لیکن پس از مدتی با بوجود آمدن تصو? اسلامی د? نوازی مجددا رایج شده و در محا? ل عر? انی به رشد و نموی نوین پرداخت که تا دهها های اخیر دارای روندی کند و لیکن بسیار پربار و گرانبها بود. د رحال حاضر در کشورهای آسیایمیانه و شرقی مثل اندونزی. مالزی و سنگاپور نوعی ساز با ساختمان مشابه د? امروزی یا? ت می شود که در محا? ل . عبادتگاهها. معابد و غیره مورد است? اده قرار می گیرد.



هنری جورج ? ارس در تاریخ موسیقی مغرب زمین می نویسد : نخستین خواننده مرد حر? ه ای اسلام در خوانندگی برای همراهی خود جز از د? از هیچ ساز دیگری است? اده نمی کرد.



الغیض (به معنی خوشخوان) که نامش در زمره چهار خواننده بزرگ عرب آورده شده است آواز خودش رابا د? همراهی می کرد. در نقشهای حکاکی شده در خرابه های نینوا پایتخت کشور باستانی آشوردر بین نوازندگان . نوازنده ای در حال نواختن نوعی ساز کوبه ای دایره شکل که تناسب بسیار زیادی به ساز د? امروزی دارد می باشد. این نقش بیانگر رواجد? نوازی در امپراطوری آشور که خود زمانی مستعمره امپراطوری بابل بود دارد .



د? امروزه در ایران جایگاه ویژه ای دارد ایرانیان د? را در شادی ها . جشن های بزرگ خود مانند نوروز می نواختند امروزه نیز بسیاری از اقوام ایرانی مراسم سنتی . آیینی . مذهبی . عر? انی و محلی خود را با نوای د? و گاهی به همراه چند ساز دیگر مانند نی و تنبور همراهی می کنند. و بلاخره د? به وسیله مسلمانان به اسپانیا در اروپا را یا? ت.



ای د? زن د? بر دست د? زن که شوم سرمست



ایقاع کن آهنگی تا شور سماعم هست



تصو? بالاترین ? لس? ه ای است که تاکنون د راندیشه آدمی نقش بسته است و با لاترین ا? تخار نسل ایرانی این است که این ? لس? ه را با هنر به اوج کمال خود رسانیده و عالی ترین نتیجه اجتماعی . اخلاقی. و انسانی را از آن گر? ته است. (استاد سعید ن? یسی)



استاد عبد الرحمن بدوی درباره سماع می نویسد : نخستین حلقه سماع را علی تنو? ی یکی از یاران سری سقطی متو? ی ۲۵۳ هجری در بغداد بر پا کرد. اعراب اصولا از د? برای تثبت ضربه های تقطیع در وزن شعر است? اده می کردند . بنابر این شاید بتوان گ? ت ابتدا د? بدین وسیله به محا? ل صو? یانه وارد گردیدو بعدها در مساله سماع. بوط جدی مورد استقبال و توجه صو? یان قرار گر? ت. مولانا در این ارتباط می گوید:



مست شدند عار? ان . مطرب معر? ت بیا زود بگو رباعیی. پیش در آ بگیر د?



نظامی گنجوی در خصوص تشبیه د? به ساغر و گلاب دان می گوید:



یکی بر جای ساغر د? گر? ته یکی گلاب دان بر ک? گر? ته



حا? ظ حکایت کننده ای از اسرار عشق:



حدیث عشق که از حر? و صوت مستغنی است به ناله د? و نی در خروش و و لوله بود



مولانا می ? رماید: میا بی د? به گور من زیارت که در بزم خدا غمگین نشاید



امید است همواره اسلوب انسانیت. خدمت به مردم . پویایی توام با اخلاق . در نهاد هر هنرمندی شعله بر تابد.




منبع : وبلاگ تاريخچه د?