حتما بیاین و نظر بدین.

[خان]

تمام مطالبی که در این تاپیک میبینید در باره این موضوع می باشد که تنبک سازه مظلومی است. در گذسته که بهش به عنوان یه ساز سر گرم کننده نگاه میکردند. الان هم قضیه چندان فرق نکرده. در زیر طالب جالبی در این باب قرار دادم
. که خوشحال می شم بعد از خوندن نظرتون رو بگید.
در ابتدا مطلبی خواندنی از[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید][ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]

موسیقی دارای سه بعد است :

1. لحن (ملودی)
2. ایقاع (ریتم)
3. ضرب اصل (آکسان)

از آنجایی که سازهای کوبه ای پوستی اصلی ترین سازها برای اجرای دورهای ایقاعی (یا به تعبیری همان میزانهای گوناگون موسیقایی) است، بررسی سازهای کوبه ای پوستی ایران از اهمیت ویژه ای برخوردار می شود. البته بررسی تمام سازهای کوبه ای پوستی ایران به دلیل تنوع فرهنگ موسیقایی در ایران چیزی نیست که در این مختصر بگنجد، لذا بحث خود را معطوف به تنبک و دف – که تنها سازهای کوبه ای پوستی و ملی محسوب می شوند- می کنیم.

تنبک از نظر ساز شناسی جزو طبلهای جام گونه شکل (goblet shaped drums) محسوب می شود که از این خانواده می توان به سازهای مشابه مانند داربوکا darbooka)) در کشورهای عربی و ترکیه وهمچنین زیربغلی در افغانستان اشاره کرد. قدمت تنبک با نام پهلوی دمبلک به پیش از اسلام می رسد و طبق نظر مرحوم دکتر معین دمبک صورت تحویل یافته همین نام است.

تمبک در چند دهه اخیر پیشرفت چشمگیری کرده و به عنوان سازی تکنواز و مستقل مطرح شده است؛ این پیشرفت مرهون زحمتهای بی دریغ و خالصانه استادان ارزشمند این ساز است که در این میان نقش استاد حسین تهرانی به قدری اهمیت می یابد که از او می توان با عنوان پدر تنبک نوازی نوین ایران یاد کرد. به هر حال با آنکه این ساز پیشرفت بسیار خوبی داشته است و امروز بصورت وسیعی از آن استفاده می شود، متاسفانه آنطور که باید به آن توجه نمی شود؛ مثلا" چرا تنبک به عنوان ساز تخصصی در رشته کارشناسی موسیقی در نظر گرفته نمی شود؟

دف از نظر سازشناسی جزو طبلهای چنبرگونه (frame drums) به حساب می آید که از این خانواده می توان به سازهای مشابه مانند دایره، رق (req) و بندیر (bendir) اشاره کرد. قدمت دف نیز با نام پهلوی دپ به پیش از اسلام می رسد و دف معرب دپ می باشد. دف که در قدیم برای موسیقی عرفانی در محفلهای انس عارفان نواخته می شد، امروز به صورت گسترده ای در انواع موسیقی های ایرانی بکار می رود؛ بصورتی که طبق نظر استاد محمد رضا درویشی (پژوهشگر برجسته موسیقی نواحی ایران) باید دف را نیز به مانند تنبک سازی ملی در نظر گرفت.

به هر حال وقتی به تنبک با آن درجه از اهمیت آنطور که باید توجه نمی شود، دیگر می توان حدس زد که تکلیف دف و دیگر سازهای کوبه ای پوستی چیست!

بنابر آنچه در بالا گفته شد راه کارهای زیر به منظور دستیابی به روش های علمی بهتر این سازهای کوبه ای پیشنهاد می گردد:

1. رشته ای تخصصی برای کارشناسی موسیقی در نظر گرفته شود که در آن ساز تخصصی دانشجوی مربوط، تنبک یا دف باشد. لازم به تذکر است که در بسیاری از کشورها رشته هایی مانند موسیقی کوبه ای (percussion music) به عنوان رشته ای دانشگاهی تدریس می شود.

2. جشنواره های بین المللی تخصصی برای سازهای کوبه ای پوستی با تاکید بر سازهای ایران برگزار گردد. به عنوان مثال هر سال فستیوالی تخصصی برای سازهای کوبه ای با نام „رنگهای کوبه ای” در اتریش برگزار می گردد.

3. کانون سازهای کوبه ای ایران به عنوان کانونی مستقل در خانه موسیقی تشکیل گردد.

با امید به اینکه موسیقی کوبه ای ایران بصورتی بین المللی در جهان مطرح گردد.

پیمان ناصح پور



وضعیت اجتماعی تنبک نوازان درگذشته:
در سالیان پیش هنر نواختن تنبک به شکل تکنوازی نگریسته نمیشده است. توضیح آنکه خوانندگان دو گونه بودند، یکی آوازخوانان که بر پایه ردیف موسیقی اصیل خوانندگی میکردند و دیگری تصنیف خوانها که تصنیف ها (ترکیب های ریتمیک موسیقی آوازی) را اجرا میکردند. در ضمن بودند افرادی که سرآمد هر دو (تصنیف و آواز) محسوب میشدند، مثال بارز آن استاد عبدالله دوامی است. همچنین بیشتر تصنیف خوانها ضربگیر (تنبکنواز) نیز به حساب می آمدند که هنوز آنگونه که باید به آنها اهمیت داده نمیشود.

در گذشته تنبک نوازان با داشتن وضعیت اجتماعی نامطلوب عنوان موسیقی دانان سطح پایین را بر خود حمل میکردند. آنها مجبور بودند تا حقارت و اهانت و کم بهایی دیگران را به جان بخرند که متاسفانه هنوز به قوت خود باقی است:

گرچه گهگاهی به تکنوازی آنها گوش فرا داده شده و میشود اما با چسباندن برچسب همراهی کننده به ایشان و از جمله شهروندان درجه دوم جهان موسیقی قلمداد میگردند. این بی اعتباری نسبت به تنبک نوازان – که در واقع کار آنها کم ارزش تر از خوانندگان و نوازندگان دیگر سازها نیست- بدبختانه از طریق بعضی هنرمندان موسیقی بیشتر دامن زده میشود؛ چه به عقیده آنان تنبک قادر نیست تا حالت های گوناگون روحی را بیان کند. مشکل اصلی را باید در انتزاعی بودن تنبک دانست.

تا اوایل این سده اساسا" تنبک به همراهی کننده ترکیبهای ریتمیک مانند تصنیف و رنگ بکار میرفت. با آمدن استادانی همچون درویش خان دیگر ترکیبهایی مانند پیش درآمد و چهارمضراب گسترش یافت.

گرچه این پیشرفتی در موسیقی ایرانی محسوب میشد، ولی به پیشرفت خود تنبک کمک شایانی ننمود. بنابراین لازم بود تا تنبک از زیر یوغ تصنیف خوانها آزاد شده و به دست نوازندگان حرفه ای تری سپرده شود تا به عنوان سازی تخصصی در نظر آید که به نظر اکثر پژوهشگران این مهم توسط روانشاد استاد حسین تهرانی (1291-1352) انجام گردید.

نواختن دور اصلی ریتم جهت پایه نگهداری موسیقی آوازی و سازی وظیفه اصلی تنبک نوازان بود. چیزی شبیه به مترونم! آنها همراهی کننده محسوب شده و بایستی در پایین مجلس می نشستند. حتی در این حالت در صورت اشتباه از طرف سایر اهل موسیقی مورد غضب آنها واقع میشدند، ولی تنبک نوازان نمیتوانستند به آسانی از آنان انتقاد کنند، زیرا ترس از دست دادن شغل خود را داشتند و فقط خود آنها بودند که می دانستند تا چه اندازه فداکاری و صبر لازم است تا کسی بتواند این همه دشواری را بر خود هموار سازد. درد دانستن این موضوع اجازه نداشتن برای بیان آن گاهی آنان را نا امید میکرد ولی خوشبختانه کینه این برخوردهای منفی باعث نشد تا از بهبودی بخشیدن به این ساز دست بردارند و تا اندازه ای هم موفق گشتند.

مختصری درباره تکامل تنبک: در درون ایران دگرگونی های اجتماعی تاثیر بسزایی روی موسیقی و موسیقیدانان گذاشت. گرچه این تاثیر پریشانی هایی را نیز به دنبال داشت (ساخته شدن تصنیفهای اجتماعی-وطنی بوسیله شادروان عارف قزوینی نمونه ای از آن است)

حمایت کنندگان پیشین موسیقی یعنی شاهان و شاهزادگان جای خود را به تاجران و تا حدودی موسسه های دولتی دادند. پیش از این موسیقی در سالن های کوچک برای اشراف به اصطلاح بافرهنگ اجرا میشد که به خیال خود برای درک موسیقی اصیل تربیت شده بودند، اما کم کم از خوانندگان و نوازندگان انتظار رفت تا در سالنها ی بزرگتر برای شنوندگان عادی با سلیقه های گوناگون نیز، موسیقی اجرا نمایند. مثال بارز چنین اجراهایی، کنسرت نادره بانو قمرالملوک وزیری با هنرمندان بزرگی چون حاج علی اکبرخان شهنازی و مرتضی نی داوود میباشد.

وضعیت اجتماعی نا مطلوب تنبک نوازان و دگرگونی های اجتماعی اخیر باعث گردید تا تنبک نوازان نیز به ایجاد تحول در نوازندگی تنبک بپردازند. تنبک نوازان برجسته ای چون استاد تهرانی به دلیل عشق و علاقه وافرشان به این ساز تلاش کردند تا به آن اعتبار بخشند.

کم کم تنبک و تنبک نواز جای خود را در میان دیگر سازها و نوازندگان آنها باز نمود. سپس با آمدن دیگر نوازندگان زبر دستی همانند مرحوم ناصر فرهنگفر(1326-1376) تنبک وارد پهنه نوینی از پیشرفت گردید. درخشانی صدای انگشتان، استقامت و سرعت بالای این نوازندگان، تنبک را به نقطه خوبی از تکامل رساند*

البته این پیشرفت با همه دستاوردهایش ویژگی مهمی را از هنر تنبک نوازی ربود و آن „دوری نواز”** بر اساس ادوار ایقاعی است. ***

وضعیت اجتماعی تنبک نوازان در حال حاضر:
کوشش نوازندگانی همچون استاد تهرانی و استاد فرهنگفر باعث شد تا تنبک سهم بیشتری در موسیقی سازی داشته باشد.

تنبک نوازان امروز که ادامه دهنده راه نسل گذشته هستند از درخشانی و زبردستی و سرعت بسیار بالایی برخوردارند ولی در اینجا پرسشی پیش می آید که با همه این پیشرفتهاچه تحولی در وضعیت اجتماعی تنبک نوازان بوجود آمده است؟ شاید تنبک نوازان نسبت به گذشته محبوبیت بیشتری داشته باشند؛ ولی با این همه در همان شان و منزلت پیشین خود قرار دارند. شغل اصلی آنان این است که برای نوازنده اصلی صحنه آرایی کنند و به کار او آب و رنگ بیشتری ببخشند. پس در حقیقت باید گفت وضعیت اجتماعی آنان تغییری نکرده بلکه فقط نمایششان روی صحنه فرق نموده است.

چه باید کرد؟
به عقیده ما تنبک نوازان باید با رو آوردن به تکنوازی، ارزش واقعی ساز را به جامعه نشان دهند. البته مقصود این نیست که همنوازی هنری بی اعتبار است. چه اگر تلاش همنوازان نبود تنبک هرگز به چنین درجه ای از پیشرفت نمیرسید. در پایان تصریح میکنیم که ترویج تکنوازی تنبک کاری ساده ای نبوده و به تلاشی سخت و سالها ریاضت نیازمند میباشد.

*تنبک سازان نیز با ایجاد تحول در ساختمان تنبک به پیشرفت این ساز کمک کرده اند مانند ساخت تنبکهای کوکی توسط استاد قنبری مهر.
**نوازندگی بر اساس ادوار ایقاعی را دوری نوازی میگویند.
***ایقاع عبارت است از مجموعه ضربات با زمانهای محدود و نسبت های مشخص که برای آنها دورهایی با زمان های برابر در نظر گرفته میشود.

(این نوشته پیشتر در دوهفته نامه „فردای بهتر” در نیمه اول آبان 1378 به چاپ رسیده بود که توسط آقای پیمان ناصح پور به سایت رسید، البته ایشان اضافه کردند که تنبک نسبت به 6 سال پیش، پیشرفته تر شده و حرکتهایی توسط نوازندگان تنبک انجام شده ولی هنوز وضعیت اجتماعی تنبک نوازان تغییری نکرده است).

[خان]

تو این قسمت در زمانی نه چندان دور یک سری از مشکلات تنبک نوازان رو گذاشته بودم که درده دل خیلی از این هنر مندان و علاقه مندان واقعی به تمبک بوده. خیلی از تنبک نوازان برای مقابله با این مشکلات کمر همت بستن و خیلی ها هم ناامید فقط سوختن و ساختن. مطالبی که در پایین مشاهده میکنین یک سری دیگر از درده دل هاست که شاید براتون جالب باشه.و باعث بشه کمی بیشتر در مورده این حرف ها فکر کنیم تا ببینیم آیا واقعا حقی از کسی ضایع شده؟آیا راهی دشوار برای تغیر نگرش مردم نسبت به تمبک در پیش داریم یا نه!!!
به بزرگیتون ببخشید اگه کمی زیاده.

بنام خدا

با سلام و احترام
به خدمت همه ي كوبه اي نوازان ايران عزيز عرض كنم كه از وقتي كه وارد فضاي حرفه اي موسيقي شدم بيش از پيش متوجه تبعيض هايي شدم كه در فضاي موسيقي ايران نسبت به موسيقي كوبه اي و كوبه اي نوازان ايران حاكم است. به اين گرفتاري ها كه شرح آنها داده خواهد شد متاسفانه توسط برخي موسيقي دانان بيشتر دامن زده مي شود در حالي كه انتظار مي رود موسيقي دانان بيش از ديگران متوجه امر شده و به كمك كوبه اي نوازان بشتابند.
گرفتاري هاي كوبه اي نوازان
١) سازهاي كوبه اي آنطور كه بايد مورد توجه موسيقي دانان و جامعه ي موسيقي نيست. اين باور غلط كه سازهاي كوبه اي به ويژه تنبك و دف همراهي كننده اند توسط خود موسيقي دانان ترويج مي شود. راه حل آن فعال شدن خود كوبه اي نوازان در راستاي اجراي تكنوازي و گروه نوازي موسيقي كوبه اي مي باشد. مسلما تغيير باور جامعه نسبت به اهميت سازهاي كوبه اي دشوار است و نياز به مبارزه اي خستگي ناپذير دارد.
٢) همچنان به مانند گذشته سازهاي كوبه اي به صورت تخصصي در دانشگاه ها تدريس نمي شود. اين درحالي است كه در بسياري از دانشگاه هاي ديگر كشور ها رشته هاي تخصصي براي موسيقي كوبه اي موجود است.
٣) تا آنجاييكه بنده اطلاع دارم هيچ گونه جشنواره اي تخصصي براي سازهاي كوبه اي در ايران برگزار نشده است. فوايد چنين جشنواره هايي بر كسي پوشيده نيست. در بسياري از نقاط دنيا چنين جشنواره هايي برگزار مي شود كه در برخي از آنان اين حقير شركت كرده ام.
٤) معمولا دستمزد كوبه اي نوازان نسبت به ديگر نوازندگان كمتر است. اين در حالي است كه زحمت رسيدن به درجه هاي بالاي هنري در سازهاي كوبه اي اگر بيشتر نباشد , كمتر از ديگر سازها نيست.
٥) در بسياري از نقاط دنيا از جمله كشور خودمان توجه بسيار كمي به موسيقي كوبه اي بانوان مي شود. به باور بسياري از جوامع , زنان به اندازه ي مردان نيروي كافي جهت اجراي سازهاي كوبه اي را ندارند! چاره ي كار در همت زنان و تشويق كوبه اي نوازان زن توسط جامعه است.
و اما فعاليت هاي نگارنده ي اين سطور:
از مدتها پيش با نوشتن نامه و مقاله و حتي مطرح كردن اين مسايل با „خانه موسيقي” , موسيقي دانان و دانشجويان و اساتيد موسيقي در دانشگاه ها تلاش كردم تا ديگران را در حد وسع خود نسبت به اين مسايل و آنچه در دنيا مي گذرد آگاه سازم.
تا به اينجاي كار همه چيز چندان بد نبوده است و ايده ها براي بسياري روشن شده است ولي تا رساندن اين ايده ها به مراحل اجرايي زمان , انرژي و همت همه ي كوبه اي نوازان را مي طلبد.
چه بايد كرد؟
به نظر اين حقير هر كس كه دغدغه ي ايران و هنر والايش را دارد بايد در راستاي احقاق حق كوبه اي نوازان گام بردارد. به نظر مي رسد راه اندازي نشريه اي تخصصي براي موسيقي كوبه اي بتواند ما را در اين امر كمك كند. بايد به اطلاع خواننده ي اين سطور برسانم كه در بسياري از كشور ها نشريه هاي تخصصي براي موسيقي كوبه اي موجود است كه در سطح وسيعي توزيع مي شوند. نمونه ي آن مجله ي [ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید] در آلمان مي باشد كه اينجانب وقتي با كوبه اي نواز مشهور دنيا , „پيتر گيگر” در حال برگزاري توركنسرت بوديم در آن مجله ي معتبر مصاحبه ي مفصلي با ايشان شده بود و از اين طريق با اين نشريه آشنا شدم.
اميدوارم با همت كوبه اي نوازان ايران و با كمك جامعه ي موسيقي و دست اندركاران , موسيقي كوبه اي و كوبه اي نوازان به جايگاه اجتماعي حقيقي شان برسند. يادمان نرود كه حق گرفتني است نه دادني!
ارادتمند همگي شما
پيمان ناصح پور.