داریوش زرگری

[خان]

در سال 1337 در همدان متولد شد . نوازندگي تنبك را از كودكي آغاز كرد , در سال 1358 پس از پايان تحصيلات به تهران آمد و نزد استاد„ناصر فرهنگ فر” به فراگيري ظرايف تنبك نوازي پرداخت. او روش نوازندگي اش را متاثر از شيوه ي استاد فرهنگ فر مي داند .
داريوش زرگري همزمان با فراگيري تنبك , نزد ا ستاد حسين عليزاده و استاد
محمد رضا لطفي به نوازندگي تار و سه تار پرداخت. فعاليت اجرايي او همراه
با استاد عليزاده وشركت در ضبط هاو كنسرت هاي استاد سبب شد , ظرايف
و پيچيدگي هاي موسيقي ايراني را در حين اجرا بيش از پيش درك نمايد .
داريوش زرگري دركنار فعاليت هاي اجرايي , درهنرستان موسيقي به آموزش
تنبك مشغول بود .

پايكوبي , همنوايي , راز نو از جمله كارهاي او با ا ستاد عليزاده است و پنجه ي
دشتي و آثار درويش خان از كارهاي او با ارشد تهماسبي مي باشد .
داریوش زرگری در تاریخ 22 شهریور 1381 دار فانی را بدرود گفت.
روحش شاد و یادش گرامی باد.

[خان]

قسمتی از سخنان داریوش زرگری در مورد تنبک در گذر زمان.

برای بررسی و تحول و تکامل نوازندگی ساز های ایرانی مراجعه به نخستین صفحه های ضبط شده در دوران قاجار ضروری میباشد. بررسی این صفحه ها و مقایسه ی آن با وضعیت کنونی نشان میدهد که تکنیک نوازندگی تنبک بیش از سایر ساز ها دستخوش دگرگونی و تحول شده است.
در اجراهای دوران قاجار تنبک به لحاظ کشش ایست و سکوت کاملا تابع ملودی است به نحوی که اگر صدای ساز های دیگر و خواننده را حذف کنیم ریتمی متفاوت از تنبک شنیده نمیشود.
گسترش کار گروهی در موسیقی ایرانی و ساختن قطعات ضربی پیش در آمد تصنیف و رنگ در آثار عارف درویش خان کلنل وزیری و ... و اجرای این قطعات با ارکستر های کوچک تا حدودی سبب ارتقا سطح کیفی تمبک شد.
دگرگونی بنیادی در نقش تنبک را استاد حسین تهرانی به وجود آورد استاد در کنار همکاری با ابوالحسن صبا و با تسلط بر ردیف موسیقی ایرانی و ابداع نحوه ی انگشت گذاری نوین تحولی چشمگیر در فرم و محتوای تمبک نوازی به وجود آورد که همچنین راهگشای نوازندگان این ساز است.