0
امیر خسرو بن امیر سیف الدین دهلوی
خسرو از عارفان و شاعران پارسی گوی بزرگ هندوستان است. خاندانش در حمله مغول از بلغ به هند رفتند و خسرو از آن خاندان به سال 651 هجری(برابر با 1253 میلادی) در دهلی ولادت یافت. وی در علوم ادبی استاد بود و در تصوف از شیخ نظام الدین محمد بداوی معروف به نظام الدین اولیا پیروی می کرد. بعد از بلوغ در شاعری پادشاهان دهلی را مدح می گفت تا به سال 725 هجری(برابر با 1324 میلادی) در گذشت. امیر خسرو به نظم و نثر آثار فراوان دارد. در غزل از پیروان سعدی بود. در قصیده از شاران قرن ششم خاصه سنائی و خاقانی را تقلید می کرد و در مثنوی تابع نظامی بود. دیوان قصائد و غزل های او به پنج قسمت می شود(تحفه الصغر،وسط الحیوه،غره الکمال،بقیه نقیه،نثایه الکمال). خمسه یی که به تقلید از نظامی ساخته متضمن اشعار دلنشین است (مطلع الانوار،شیرین و خسرو،مجنون و لیلی،آیینه سکندری،هشت بهشت). مثنوی های دیگر از قبیل(قران السعدین،خضر خان و دولرانی،مفتاح الفتوح) و کتب و رسالات منثور متعدد دارد. وی به حق بزرگترین شاعر پارسی گوی هند و صاحب قریحه یی وقاد و اشعار بسیار است.
علاقه مندي ها (Bookmarks)