قالب های شعری

[sara]

مثنوی
مثنوی که آن را مزدوج نیز خوانند نوع اشعاری است که در وزن یکی،اما هر بیت آن دارای قافیه مستقل باشد. چونهر بیت مستلزم دو قافیه یا هر دو مصراع ابیات مقفی است،آن را مثنوی نامیده اند منسوب به کلمه مثنی مترادف اثنین که به معنی(دوتادوتا) یا(دوگانی) است ،کلمه مزدوج نیز همان معنی را می بخشد. عده ابیات مثنوی محدود نیست و بدین سبب این نو شعر را اکثر برای ساختن تواریخ و قصص و افسانه های طولانی بکار می برند که نظم آن در قصیده و بر قافیتی معین متعذر باشد مثنوی سازی در فارسی از قرن سوم و چهارم هجری آغاز شده اما خوشترین وزن های مثنوی همان است که در نظم شاهنامه فردوسی و حرقه سنایی و خمسه نظامی و مثنوی مولوی بکار رفته است