به یاد استاد پرویز یاحقی

[*nvidia*]

اول؛ در اینکه زنده یاد پرویز یاحقی چهره یی شاخص و نابغه در عرصه موسیقی ایرانی بود، کمتر کسی تردید دارد. وی چه در نوازندگی ویولن و چه در آهنگسازی و خلق ملودی ها و تصانیف ماندگار ابداعات و ابتکاراتی به خرج داد که نامش را در تاریخ معاصر موسیقی ایران در کنار قله هایی چون ابوالحسن صبا، خالقی و تجویدی و... قرار داده است. اما این چهره نامی چه در دوران حیات خود و چه بعد از مرگش آنچنان که باید قدرش دانسته نشد. تاکنون و پس از گذشت یک سال از درگذشت آن زنده یاد مراسمی که درخور نام و شأن وی باشد برایش ترتیب داده نشده است. سال گذشته وقتی وی به دیار باقی شتافت، سازمان فرهنگی، هنری شهرداری تهران برای چهلمین روز درگذشت مرحوم یاحقی مراسمی تدارک دید. طبق توافقات به عمل آمده با مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری، قرار شد این مراسم در تالار اندیشه برگزار شود، اما در آخرین لحظات، مدیر یاد شده زیر قول و قرار هایش زد و برای حفظ میز و صندلی که یک سال بعد به شکل ناگهانی از کفش داد، (درست همزمان با سالگرد وفات زنده یاد یاحقی) از برگزاری این برنامه در تالار اندیشه جلوگیری کرد. درنهایت خانه موسیقی و دست اندرکاران موسسه نغمه شهر سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران مجبور شدند مراسم چهلم آن زنده یاد را سر مزارش در قطعه هنرمندان بهشت زهرا برگزار کنند. مراسمی که به رغم امکانات کم به دلیل صمیمیت نهفته در حاضران و برگزارکنندگان آن، همانند نغمه های آن زنده یاد به دل نشست و قطعاً روح آن مرحوم را هم شاد کرد. امسال هم پس از گذشت یک سال باز هم این مراسم(روز گذشته) در همان مکان برگزار شد. از این منظر شاید عیب و ایرادی بر برگزاری این مراسم نباشد، اما به نظر می رسد برخی نهادها همانند خانه موسیقی باید این همت و پشتکار را داشته باشند که برای آن زنده یاد سالنی در نقطه یی مناسب در شهر تهران کرایه کنند و با اعلام قبلی مراسمی رسمی تر و عمومی تر برای وی تدارک ببینند.


دوم؛ مرحوم پرویز یاحقی در سال هایی که بی هیچ دلیل قانونی اجازه فعالیت نداشت،همتی جانانه صرف کرد تا گنجینه یی از نغمه های موسیقی ایرانی را گرد آورد. برای این کار وی منزل مسکونی اش در خیابان آفریقا را با امکانات صدابرداری و استودیویی موسیقی مجهز کرد و در نهایت با دعوت از برخی از بزرگان موسیقی و سرکشی به آ رشیو های خصوصی آنها آرشیوی از شاخص ترین نغمه های موسیقی را گرد آورد و چنان که خود در گفت وگویی گفته بود، این آرشیو با آرشیو آهنگ ها و نواهای موجود تفاوت های اساسی داشت و از بارزیت و ویژگی ممتاز تری برخوردار بود. چرا که گرد آورنده آن موزیسینی قهار و چیره دست و آشنا به رموز و پیچیدگی های موسیقی ایرانی بود و تمامی ظرایف و دقایق آن را می شناخت. بنابر این در انتخاب اثر دقتی مضاعف صرف و سعی کرد به گزینی کرده و بهترین نغمات را از شاخص ترین نوازندگان گرد آورد و حتی وسواس را تا جایی پیش برد که از برخی از نوازندگان شاخص دعوت می کرد با حضور در استودیوی مجهزی که در منزلش تدارک دیده بود، برخی نغمه ها را بازنوازی کنند. این آرشیو که گوهری گرانبها است اکنون مشخص نیست چه سرا و سرانجامی یافته است و در چه وضعیتی قرار دارد. پسندیده است خانواده و دوستان آن زنده یاد، از این آرشیو به جامعه موسیقی گزارشی دهند و وضعیت کنونی آن را مشخص کنند. در این میانه مسوولیت خانه موسیقی افزون تر از نهادهای دولتی و غیردولتی دیگر است. خانه موسیقی می تواند با رایزنی با خانواده و وارثان آن زنده یاد سامانی به این آرشیو دهد تا تلاش های چندین دهه یی مرحوم یاحقی انجامی خوش بیابد.
منبع : روزنامه اعتماد